...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany w 1970 roku, jedyny album perkusisty The Nice, bądź jak mówi inna szkoła - jedyna płyta grupy Every Which Way! Zespół grał dość subtelną, typowo brytyjską odmianę rocka progresywnego z elementami jazzu. Żadnych szaleństw, tylko bardzo fajne rozbudowane utwory, pełne zmiennych nastrojów. Na basie grał tutaj Alan Cartwright (potem w Procol Harum), zaś partie wokalu wykonywał Graham Bell (ex-Skip Bifferty). Zremasterowana edycja z 2020 roku, w digipaku.


Esoteric Recordings are pleased to announce the release of a newly re-mastered 50th anniversary edition of the sole album by the celebrated Progressive Rock group EVERY WHICH WAY.

The band was formed by drummer BRIAN DAVISON upon the demise of his former group THE NICE in early 1970 (caused by KEITH EMERSON’s departure to form ELP).

Davison soon sought to form his own group and recruited former SKIP BIFFERTY vocalist Graham Bell, along with bass guitarist, Alan Cartwright, guitarist John Hedley and saxophonist Geoffrey Peach. BRIAN DAVISON’s EVERY WHICH WAY took a more jazz influenced take on Progressive rock, which suited Davison’s style perfectly. The band recorded their only album at Trident studios soon after formation and signed with the recently founded Charisma label. The finished result was a fine record which earned much critical praise upon its release.

The songs were mostly written by Graham Bell, whose superb voice was selected for praise. The lengthy BED AIN’T WHAT IT USED TO BE opened the album and featured wonderful saxophone solos from Geoffrey Peach (earning comparisons to the sound of the band Audience, another Charisma act, or Traffic). Other highlights included the emotive GO PLACIDLY and the excellent ALL IN TIME, but in truth the entire album was of the highest standard.

Despite having produced such a fine debut album, EVERY WHICH WAY lasted only a short time before disbanding. Alan Cartwright soon joined PROCOL HARUM, whilst Brian Davison would eventually join his former NICE band mate Lee Jackson in REFUGEE, with Swiss keyboard player Patrick Moraz.

This Esoteric Recordings edition celebrates this excellent, albeit short-lived, band.



https://echoesanddust.com/2023/05/echoes-of-the-past-brian-davisons-every-which-way-brian-davisons-every-which-way/



..::TRACK-LIST::..

1. Bed Ain't What It Used To 9:24
2. Castle Sand 6:38
3. Go Placidly 3:45
4. All In Time 8:46
5. What You Like 3:36
6. The Light 6:15



..::OBSADA::..

Reeds, Flute, Backing Vocals - Geoffrey Peach
Bass Guitar - Alan Cartwright
Drums, Percussion - Brian Davison
Electric Piano, Acoustic Guitar, Lead Vocals - Graham Bell
Lead Guitar - John Hedley




https://www.youtube.com/watch?v=G3qVvTToGnc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany w 1970 roku, jedyny album perkusisty The Nice, bądź jak mówi inna szkoła - jedyna płyta grupy Every Which Way! Zespół grał dość subtelną, typowo brytyjską odmianę rocka progresywnego z elementami jazzu. Żadnych szaleństw, tylko bardzo fajne rozbudowane utwory, pełne zmiennych nastrojów. Na basie grał tutaj Alan Cartwright (potem w Procol Harum), zaś partie wokalu wykonywał Graham Bell (ex-Skip Bifferty). Zremasterowana edycja z 2020 roku, w digipaku.


Esoteric Recordings are pleased to announce the release of a newly re-mastered 50th anniversary edition of the sole album by the celebrated Progressive Rock group EVERY WHICH WAY.

The band was formed by drummer BRIAN DAVISON upon the demise of his former group THE NICE in early 1970 (caused by KEITH EMERSON’s departure to form ELP).

Davison soon sought to form his own group and recruited former SKIP BIFFERTY vocalist Graham Bell, along with bass guitarist, Alan Cartwright, guitarist John Hedley and saxophonist Geoffrey Peach. BRIAN DAVISON’s EVERY WHICH WAY took a more jazz influenced take on Progressive rock, which suited Davison’s style perfectly. The band recorded their only album at Trident studios soon after formation and signed with the recently founded Charisma label. The finished result was a fine record which earned much critical praise upon its release.

The songs were mostly written by Graham Bell, whose superb voice was selected for praise. The lengthy BED AIN’T WHAT IT USED TO BE opened the album and featured wonderful saxophone solos from Geoffrey Peach (earning comparisons to the sound of the band Audience, another Charisma act, or Traffic). Other highlights included the emotive GO PLACIDLY and the excellent ALL IN TIME, but in truth the entire album was of the highest standard.

Despite having produced such a fine debut album, EVERY WHICH WAY lasted only a short time before disbanding. Alan Cartwright soon joined PROCOL HARUM, whilst Brian Davison would eventually join his former NICE band mate Lee Jackson in REFUGEE, with Swiss keyboard player Patrick Moraz.

This Esoteric Recordings edition celebrates this excellent, albeit short-lived, band.



https://echoesanddust.com/2023/05/echoes-of-the-past-brian-davisons-every-which-way-brian-davisons-every-which-way/



..::TRACK-LIST::..

1. Bed Ain't What It Used To 9:24
2. Castle Sand 6:38
3. Go Placidly 3:45
4. All In Time 8:46
5. What You Like 3:36
6. The Light 6:15



..::OBSADA::..

Reeds, Flute, Backing Vocals - Geoffrey Peach
Bass Guitar - Alan Cartwright
Drums, Percussion - Brian Davison
Electric Piano, Acoustic Guitar, Lead Vocals - Graham Bell
Lead Guitar - John Hedley




https://www.youtube.com/watch?v=G3qVvTToGnc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Comprising three compact discs and a Blu-ray, Meltdown: Live in Mexico City is a robust package documenting an incarnation of King Crimson that the group's founder Robert Fripp described as "the best band I’ve been in, musically, personally, professionally."
The three CDs distill King Crimson's five concerts in Mexico City from 14 to 19 July 2017 down to three and a half hours, and the Blu-ray video further condenses the performances to two hours.

Meltdown marked the first release to feature recordings of the band's extended lineup playing "Breathless", "Discipline", "Moonchild" and the cadenzas of Tony Levin and Jeremy Stacey.
These recordings are taken from concerts during the band's June-July 2018 European tour, and are featured at the end of the third disc as the 2018 Official Bootleg.

In his road diary, Levin surmised that the series of concerts would impact how the band played in the future.

Editor's info.



Epic, long-haul live journey through every conceivable phase of King Crimson, from their earliest roots as pioneers of symphonic prog rock through their improvisational mid-1970s phase, their 1980s New Wave era, and their more recent reincarnations, plus every phase in between, all captured by the impeccable late 2010s lineup on a set of Mexico dates. Rather than presenting a single show, this gives you a massive collection spanning over 40 compositions and improvisations. The 2010s King Crimson has put out several of these sprawling multi-disc sets, but they've all been pretty grand, and this one is no exception. (It also includes a rare live performance of Fracture, which makes it worth looking into even if you've got one of the other sets.)

Warthur



https://www.allaboutjazz.com/meltdown-live-in-mexico-city-king-crimson-panegyric-recordings-review-by-john-kelman



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Walk On
2. Larks' Tongues In Aspic Part One
3. Neurotica
4. Cirkus
5. Dawn Song
6. Last Skirmish
7. Prince Rupert's Lament
8. The Hell Hounds Of Krim
9. Red
10. Fallen Angel
11. Islands
12. The Talking Drum
13. Larks' Tongues In Aspic Part Two

CD 2:
1. Indiscipline
2. The Construkction Of Light
3. Epitaph
4. Banshee Legs Bell Hassle
5. Easy Money
6. Interlude
7. The Letters
8. The Sailor's Tale
9. Catalytikc No. 9
10. Meltdown
11. Radical Action II
12. Level Five
13. Starless

CD 3:
1. Peace - An End
2. Pictures Of A City
3. Devil Dogs Of Tessellation Row
4. Fracture
5. The Court Of The Crimson King
6. Heroes
7. 21st Century Schizoid Man
8. Discipline
9. Moonchild
10. Tony's Cadenza
11. Jeremy's Cadenza
12. Breathless



..::OBSADA::..

Robert Fripp - guitar, keyboards, production, liner notes
Mel Collins - saxophones, flute
Tony Levin - basses, Stick, backing vocals, photography
Pat Mastelotto - drums, percussion, additional footage
Gavin Harrison - drums
Jeremy Stacey - drums, keyboards
Jakko Jakszyk - guitar, flute, voice
Bill Rieflin - keyboards, mix production




https://www.youtube.com/watch?v=-0xsHQI5Yis



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Comprising three compact discs and a Blu-ray, Meltdown: Live in Mexico City is a robust package documenting an incarnation of King Crimson that the group's founder Robert Fripp described as "the best band I’ve been in, musically, personally, professionally."
The three CDs distill King Crimson's five concerts in Mexico City from 14 to 19 July 2017 down to three and a half hours, and the Blu-ray video further condenses the performances to two hours.

Meltdown marked the first release to feature recordings of the band's extended lineup playing "Breathless", "Discipline", "Moonchild" and the cadenzas of Tony Levin and Jeremy Stacey.
These recordings are taken from concerts during the band's June-July 2018 European tour, and are featured at the end of the third disc as the 2018 Official Bootleg.

In his road diary, Levin surmised that the series of concerts would impact how the band played in the future.

Editor's info.



Epic, long-haul live journey through every conceivable phase of King Crimson, from their earliest roots as pioneers of symphonic prog rock through their improvisational mid-1970s phase, their 1980s New Wave era, and their more recent reincarnations, plus every phase in between, all captured by the impeccable late 2010s lineup on a set of Mexico dates. Rather than presenting a single show, this gives you a massive collection spanning over 40 compositions and improvisations. The 2010s King Crimson has put out several of these sprawling multi-disc sets, but they've all been pretty grand, and this one is no exception. (It also includes a rare live performance of Fracture, which makes it worth looking into even if you've got one of the other sets.)

Warthur



https://www.allaboutjazz.com/meltdown-live-in-mexico-city-king-crimson-panegyric-recordings-review-by-john-kelman



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Walk On
2. Larks' Tongues In Aspic Part One
3. Neurotica
4. Cirkus
5. Dawn Song
6. Last Skirmish
7. Prince Rupert's Lament
8. The Hell Hounds Of Krim
9. Red
10. Fallen Angel
11. Islands
12. The Talking Drum
13. Larks' Tongues In Aspic Part Two

CD 2:
1. Indiscipline
2. The Construkction Of Light
3. Epitaph
4. Banshee Legs Bell Hassle
5. Easy Money
6. Interlude
7. The Letters
8. The Sailor's Tale
9. Catalytikc No. 9
10. Meltdown
11. Radical Action II
12. Level Five
13. Starless

CD 3:
1. Peace - An End
2. Pictures Of A City
3. Devil Dogs Of Tessellation Row
4. Fracture
5. The Court Of The Crimson King
6. Heroes
7. 21st Century Schizoid Man
8. Discipline
9. Moonchild
10. Tony's Cadenza
11. Jeremy's Cadenza
12. Breathless



..::OBSADA::..

Robert Fripp - guitar, keyboards, production, liner notes
Mel Collins - saxophones, flute
Tony Levin - basses, Stick, backing vocals, photography
Pat Mastelotto - drums, percussion, additional footage
Gavin Harrison - drums
Jeremy Stacey - drums, keyboards
Jakko Jakszyk - guitar, flute, voice
Bill Rieflin - keyboards, mix production




https://www.youtube.com/watch?v=-0xsHQI5Yis



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Uwielbiam zapach terpentyny, którym przesiąknięty jest pokój mojej córki. Tu powstają malarskie retrospekcje jej wspomnień, utrwalone akrylem portrety przyjaciół, barwna układanka myśli i emocji naniesionych farbą na płótno. Tak powstaje skomplikowana mozaika przeszłości, przetransponowana na język sztuki. Magiczne pudełko może zawierać, zamiast farb, kredki świecowe albo pastele, grafit, węgiel lub kredę o bogatej gamie kolorów. Wszystko po to, aby skreślić wizualizację emocji i marzeń. Lub zamknąć niepowtarzalne chwile w szkatule pamięci.

Na okładce nowego albumu zespołu Red Sand jest kasetka zawierająca ołówki o tęczowych barwach i pejzaż, który przedstawia drogę wijącą się wśród bezkresu pól i łąk. Nie ma tam ludzi, jest soczysta zieleń natury i spokój, Nieograniczona, niczym wolność obcowania z subtelnym pięknem i swobodą. To chwila, gdy anioły rozwierają skrzydła i karmią przestrzeń swoim śpiewem. Pochmurne niebo tężeje szarością i gra w warcaby z wiatrem.

Barwy. Kolory. Odcienie. Mogą być symbolem, emblematem zawierającym w sobie fragmenty naszych ukrytych zalet, sygnaturą naznaczającą cechy charakteru i temperament. To odważna projekcja. Tym bardziej, że dotyczy moich serdecznych przyjaciół z grupy Red Sand. Ale skoro oni sami wywołali prowokację okładką nowej płyty…

Simon Caron jest jak niesamowita akwamaryna - to spokój i równowaga. Wyobraźnia sprzężona z nutą melancholii. Cisza drzemiąca w szepcie nut, melodii i gitarowych fresków.

Perry Angelillo to ciepły cynober. Szalony, ekspresyjny w każdym geście i słowie. Perry zawsze będzie mi się kojarzył z cudownym kolorem jesiennych, klonowych liści, czapką naciągniętą zawadiacko na czoło i syropem klonowym w butelce o kształcie liścia.

Michel Renaud to malachit kanadyjskich lasów, zmysłowy wokal i barwa głosu, tajemnicza, uzbrojona w potężne moce.

Natasha Lebrun - lawenda. Cudowna osoba, dyskretna i opiekuńcza. Natasha jest esencją subtelnego spokoju, oazą dyskrecji i fantastyczną artystką. Jest autorką okładki albumu, grafiki oraz zdjęć.

Barbara Caron to błękit królewski: dystynkcja, elegancja i znakomite teksty. Esencja młodości połączona z uśmiechem pełnym niewinnego czaru.

Andre Godbout – grafit, czyli powaga, naturalność i pasja.

Muzyka ma w sobie wszystkie barwy, jakie przeleje w nią twórca, emocje i myśli ukryte między dźwiękami. Warstwa liryczna dopowiada wszystko do końca, otacza nuty koronkowym szalem poezji.

Premiera nowego albumu zespołu Red Sand zbiegła się w cudowny sposób z koncertami w Polsce, które miały miejsce w połowie września tego roku. „Paint Box” zawiera sześć kompozycji, w tym dwie instrumentalne (wersja winylowa jest niestety pozbawiona utworu „Time”). Simon Caron z niebywałą konsekwencją podąża progresywnym szlakiem. Nie robi eksperymentów, nie ulega modzie, jest sobą. Dzięki temu odnajdziemy w muzyce jego zespołu prawdziwą esencję stylistyki neoprogowej. Ten rodzaj estetyki jest niesamowitym kąskiem dla wielbicieli klasycznego rocka zabarwionego kroplą wrażliwości. Wydawnictwo dostarcza znakomicie skonstruowany materiał muzyczny, bogatą paletę brzmień, finezyjne solówki gitarowe, efektowne klawisze i ciekawe teksty. Praca sekcji rytmicznej nadaje wyrazistości, podkreśla ważne frazy i buduje nastrój. Za warstwę liryczną jest odpowiedzialna młodsza córka Simona - Barbara. Podejmuje ona niezmiernie istotne problemy współczesnego świata pełnego korupcji, okrucieństwa i niesprawiedliwości.

„Paint Box” to już jedenasty album w dyskografii Kanadyjczyków i pierwszy nagrany z nowym wokalistą, Michelem Renaudem, którego głos zmienia nieco brzmienie grupy, jednocześnie zbliżając je do czasów ich debiutanckiego krążka „Mirror Of Insanity”.

Pierwszy utwór na płycie, „Wake Up The Child”, rozpoczyna się pochodem mrocznych klawiszy i basu. Delikatna gitara łagodzi złowrogi nastrój. Barwa głosu Michela Renauda może się przez chwilę kojarzyć z Davidem Bowie. Emanuje z niego powaga i tajemniczość. Tekst piętnuje otaczającą nas rzeczywistość: dwulicowość i kłamliwość polityków, korupcję i pęd do pieniądza. Podkreśla jak bardzo materializm i konsumpcja niszczą esencję życia.

„Wake up the child that is sleeping inside of you. Don’t believe the man with a tie, don’t forget happiness corrupted into lies, don’t forget that you can shine...”.

Są tu niesamowite zmiany rytmu i charakteru muzyki. Koronkowa gitara przeplata się z mocnym basem i żarliwą perkusją. W tle można odnaleźć nieśmiałe motywy smyczkowe. Utwór płynnie przechodzi w instrumentalny „Us”. Porywająca siła tej kompozycji tkwi w fenomenalnym brzmieniu gitary Simona, która szepce, śpiewa i wybucha niczym ognisty wulkan.

„Time” znalazł się tylko na CD, nie ma go na płycie winylowej. Jest to bardzo energiczny, wręcz przebojowy utwór. Rusztowanie całości buduje z typową sobie żywiołowością niestrudzony Perry Angelillo.

W utworze „Breaking Wings” czuje się jak bardzo Red Sand zwraca się ku korzeniom rocka progresywnego. Utwór penetruje klasyczne klimaty z kropelką floydowej esencji. To wspaniała kompozycja ze świetną linią wokalną Michela Renauda i zaangażowanym tekstem Barbary.

Kolejna instrumentalna perełka, obok „Us”, to prześliczna kompozycja zatytułowana „Poland”. Prawdę mówiąc, gdy po raz pierwszy jej słuchałam, poczułam dumę i radość. Sądzę, że Polska ma szczególne znaczenie dla zespołu. W tej kompozycji odnajdujemy delikatną materię utkaną przez gitarę Simona Carona. Niebiański mariaż melodii wypływających spod jego palców, z sugestywnym rytmem nadawanym przez perkusję – wszystko to oddaje epicką głębię tego utworu.

Na zakończenie albumu pojawia się wisienka na torcie w postaci 30-minutowej suity „Tie”. To kulminacyjny moment tej płyty. Chwila, gdy opowieść dobiega końca i jednocześnie nabiera rozpędu. Utwór ten jest niczym ogrody Wersalu. Bogactwo brzmień, zmienna stylistyka i symfoniczny rozmach spojone są mocnym i ambitnym tekstem. Ile tu inspirujących solówek Simona - delikatnych jak pianka na powierzchni ciemnego espresso, innym razem drapieżnych niczym pantera. Ile fantastycznych linii wokalnych i misternych sekwencji perkusji. „Tie” to przepyszny deser finalizujący niezwykłe przyjęcie zorganizowane przez grupę Red Sand.

„Paint Box” jest kolejną fantastycznym albumem kanadyjskiego zespołu. Piękno muzyki, zaangażowane teksty, efektowne aranżacje, symfoniczny rozmach i emocje zatopione w bursztynie wyobraźni… Czy trzeba czegoś więcej?

Olga Walkiewicz



..::TRACK-LIST::..

1. Wake Up The Child 05:40
2. Us 03:16
3. Time 03:24
4. Breaking Wings 03:43
5. Poland 03:43
6. Tie 31:11



..::OBSADA::..

Michel Renaud - vocals
Simon Caron - guitars, bass, keyboards
Perry Angelillo - drums



https://www.youtube.com/watch?v=t7A0ysD8Jp4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Potencjał, jaki tkwi w człowieku, poznajemy gdy pozwolimy mu wypowiedzieć się do końca, kiedy ma okazję rozwinąć skrzydła bez jakichkolwiek ograniczeń, w przestrzeni przepełnionej pasją twórczą i całkowitą swobodą. Tak, to wolność napędza mechanizm ludzkich możliwości. Daje wiarę i siłę, aby realizować swoje wizje. Uzmysławia, że potrafimy znacznie więcej niż nam się wydaje. Może dlatego tak bardzo lubię solowe wcielenie Lee Abrahama. Jest w nim prawdziwy do bólu, zdejmuje z twarzy maskę, uwalnia emocje i zabiera słuchacza do swojego prywatnego świata. Na scenie gasną światła i opada kurtyna. Wchodzimy do innego wymiaru, w którym są wspomnienia, marzenia i sny. W którym jest prawda o rzeczywistości, w jakiej żyjemy, są refleksje oraz uczucia. Album „Origin Of The Storm” jest kontynuacją płyty „Only Human” z 2021 roku. I jest to już dziewiąty solowy album muzyka od lat związanego z grupą Galahad, poruszający mnóstwo ważnych tematów, jak wojna na Ukrainie, zmagania ze zdrowiem psychicznym, retrospekcje z dzieciństwa i stare legendy.

Na nowej płycie Abrahama występuje mnóstwo wspaniałych gości: Clive Nolan (Arena, Pendragon) gra na instrumentach klawiszowych, Mark Spencer (Galahad, Twelfth Night) – śpiewa w chórkach, Mark Atkinson (Nine Stones Close, Riversea, Moon Halo) - śpiewa, Peter Jones (Cyan, Tiger Moth Tales) – też śpiewa, Gerald Mulligan (Credo) gra na perkusji, Paul Drew (DWB) – na gitarze, Rob Arnold – na fortepianie, a Ken Bryant na basie. Mastering to dzieło Karla Grooma (Threshold), a okładkę albumu zaprojektował Andy Tillison (tak…, dokładnie ten Andy Tillison - frontman grupy The Tangent).

Na nowym krążku znajduje się siedem utworów, w tym otwierający to wydawnictwo, instrumentalny „Origin Of The Storm”. A w nim uroczyste brzmienie skoncentrowane na klawiszach prowadzi dialog z gitarą. Jest tu bezmiar improwizacji - lekkiej, radosnej i prostej w formie, stanowiącej przystawkę do głównego dania, jakim są piosenki tworzące rdzeń tego albumu.

„The Same Life” rozpoczyna się pełnym ognia intro, po którym następuje część zdecydowanie wolniejsza, nastrojowa i pełna refleksji. Peter Jones dodaje swoim głosem dyskretnego czaru i niesamowitości. Potrafi stworzyć z nut barwny kalejdoskop, rozszczepić w pryzmacie muzyki szarość wieczoru i świetlistość poranka. Gitara Lee Abrahama jest wisienką na torcie: emocjonalna, zmienna jak sztormowa pogoda, zaskakująca idylliczną prostotą.

W „Chalk Hill” jest tysiąc pytań i odpowiedzi. Są wspomnienia z przeszłości, czarno-białe fotografie miejsc wspólnych spotkań, twarze przyjaciół, którzy już odeszli. To chwile zatrzymane w pamięci, niczym owad w bursztynie. Lee powraca do nich muzycznym wehikułem czasu. Stapia łagodny dźwięk gitary z miękkim akompaniamentem fortepianu. Peter Jones wchodzi swoim miękkim wokalem w krainę słodkiej melancholii, kruszy lód smutku, zapisuje w pamiętniku najskrytsze marzenia. Solówka gitarowa nadaje tej kompozycji rozmachu i zmysłowości. Wszystko jest niesamowicie dopracowane i brzmi doskonale. Aż trudno uwierzyć, że Lee tworzył ten album w trakcie równoległej pracy z Galahad nad płytą „The Long Goodbye”.

„Isolation/Disconnection” to utwór kontrastów, zmian tempa i nastroju. Motoryczna muzyka wsparta szaloną praca perkusji - wciąż przekształca się i ewoluuje, by z wulkanu energii stać się subtelnością. Za linię wokalną tym razem odpowiada Mark Atkinson.

„Hole In The Sky” emanuje spokojem i nostalgią. Fortepian buduje fundament - dyskretnie, znikając w tle i ustępując sekcji rytmicznej i wokalowi. Klasyczna gitara snuje koronkowy wątek otulony rytmem perkusji. Po chwili właściwa solówka wybucha tysiącem barw.

„When I Need A Friend” to mój faworyt, utwór o podobnej sile rażenia, co „The Hands Of Time” z albumu „Only Human” z 2021 roku. Cudowne spectrum muzyczne, niesamowita warstwa liryczna, aksamitny głos Petera Jonesa i esencja blasku płynąca spod palców Lee Abrahama. To prawdziwa perełka z tekstem o niezaprzeczalnej mocy, jaką ma w sobie przyjaźń.

Album zamyka jeszcze jedna długa, dziesięciominutowa kompozycja „Siren’s Song”. To element „baśniowego świata” na „Origin Of The Storm”. Łączą się tutaj dwa muzyczne światy: epicki - przesiąknięty czarowną bajkowością, jaśniejący światłem połamanego chmurami księżyca i ten zwyczajny - szary, sklejony narracją o ułomnej rzeczywistości. Elementy patetycznych, progresywnych labiryntów przenika sieć prostoty ukrytej w piosence. Niesamowitym zaskoczeniem są mocne (jak na Lee Abrahama) gitarowe riffy. Po tej szalonej eskapadzie następuje kojąca muzyka - finezyjne, skroplone rosą, progresywne „babie lato”. To piękne zakończenie i kolejny niezmiernie udany solowy album Lee Abrahama. Z pewnością będzie to jedna z najważniejszych płyt tego roku. Można się w niej zakochać bez pamięci. Bo jest wspomnieniem, bajką, snem, marzeniem oraz wolnością. Wszystkim, co nosimy w swoich sercach...

Olga Walkiewicz



..::TRACK-LIST::..

1. Origin Of The Storm 04:20
2. The Same Life 08:51
3. Chalk Hill 08:09
4. Isolation/Disconnection 08:51
5. Hole In The Sky 05:11
6. When I Need A Friend 09:25
7. Siren's Song 10:35



..::OBSADA::..

Lee Abraham - Guitars

Guests:
Peter Jones - Vocals
Marc Atkinson - Vocals
Paul Drew - Guitars
Ken Bryant - Bass
Alistair Martin - Bass
Rob Arnold - Piano
Clive Nolan - Keyboards
Mark Spencer - Backing Vocals
Gerald Mulligan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=nBzS31N8E0E



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



The first album released by MANFRED MANN'S EARTH BAND and the beginning of his progresssive rock influences. His new line-up at the time included Chris Slade (drums), Colin Pattenden (bass) and Mick Rogers (lead guitar/vocals). MANFRED himself is credited with playing various keyboards most importantly performing for the first time on the keyboard that was to become his trademark - the Mini Moog. One of the aspects I most appreciate in their debut album is the unknown musical direction the new band exhibited. Overall this album is a superb mix of 70's rock and 70's progressive. I love the gutteral keyboard sounds MANN delivers here and on the track "Captain Bobby Scout" we are treated to a great foreshadow of the new MANN sound with heavy guitar, soul like vocal harmonies and that moog keyboard buzz. Since I put "Solar Fire" on my website I have seen (and heard) a flock of you have purchsed it (and posted to your websites..) and let me suggest you also invest a few schillings in the EARTH BAND's debut album with its quirky psychy-prog influences.

Loserboy



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Manfred Mann's Earth Band (1972):
1. California Coastline 2:49
2. Captain Bobby Scout 6:59
3. Sloth 1:26
4. Living Without You 3:38
5. Tribute 5:37
6. Please Mrs. Henry 4:36
7. Jump Sturdy 4:54
8. Prayer 5:43
9. Part Time Man 3:06
10. I'm Up And I'm Leaving 3:05

Manfred Mann's Earth Band is the debut studio album by the British progressive rock band Manfred Mann's Earth Band, released January 1972.



..::OBSADA::..

Manfred Mann - Hammond organ, Minimoog synthesizer, backing vocals, lead vocals on 'Part Time Man' and 'I’m Up and Leaving', production
Colin Pattenden - bass guitar
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Chris Slade - drums




https://www.youtube.com/watch?v=SCLGF_0XHx0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



The first album released by MANFRED MANN'S EARTH BAND and the beginning of his progresssive rock influences. His new line-up at the time included Chris Slade (drums), Colin Pattenden (bass) and Mick Rogers (lead guitar/vocals). MANFRED himself is credited with playing various keyboards most importantly performing for the first time on the keyboard that was to become his trademark - the Mini Moog. One of the aspects I most appreciate in their debut album is the unknown musical direction the new band exhibited. Overall this album is a superb mix of 70's rock and 70's progressive. I love the gutteral keyboard sounds MANN delivers here and on the track "Captain Bobby Scout" we are treated to a great foreshadow of the new MANN sound with heavy guitar, soul like vocal harmonies and that moog keyboard buzz. Since I put "Solar Fire" on my website I have seen (and heard) a flock of you have purchsed it (and posted to your websites..) and let me suggest you also invest a few schillings in the EARTH BAND's debut album with its quirky psychy-prog influences.

Loserboy



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Manfred Mann's Earth Band (1972):
1. California Coastline 2:49
2. Captain Bobby Scout 6:59
3. Sloth 1:26
4. Living Without You 3:38
5. Tribute 5:37
6. Please Mrs. Henry 4:36
7. Jump Sturdy 4:54
8. Prayer 5:43
9. Part Time Man 3:06
10. I'm Up And I'm Leaving 3:05

Manfred Mann's Earth Band is the debut studio album by the British progressive rock band Manfred Mann's Earth Band, released January 1972.



..::OBSADA::..

Manfred Mann - Hammond organ, Minimoog synthesizer, backing vocals, lead vocals on 'Part Time Man' and 'I’m Up and Leaving', production
Colin Pattenden - bass guitar
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Chris Slade - drums




https://www.youtube.com/watch?v=SCLGF_0XHx0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



Art Bears' third and final album was recorded much like the preceding Winter Songs - Chris Cutler arrived at the studio with the lyrics already written, Frith set them to music more or less on the spot and the album was completed in just a couple of weeks. Where the previous album drew heavily on Cutler's fascination with the Middle Ages, The World... goes back to the Brechtian influences heard on Hopes and Fears and the lyrics are a savage critique of global capitalism. Frith's music complements this perfectly, while Dagmar Krause gave a bravura performance as RIO's answer to Lotte Lenya.
Right from the outset the listener is left in no doubt as to the direction of this material; 'The Song Of Investment Capital Overseas' comes straight out of Bertold Brechts Big Book Of Catchy Song Titles, while Frith's piano driven setting, underpinned by Cutler's restless drumming, suggests a militant left wing cabaret band. Imagine Slapp Happy after an intensive course in Marxism and you'll have a pretty good idea of what to expect. This sets the tone for what is to follow - the folk influences discernible on the first two albums are largely absent, while the use of the studio is now an integral part of the compositional process. The influence of pioneers like Faust and The Residents is more overt than ever, and on Civilisation the lengthy coda sounds like a nod to Not Waving/Water from This Heat's first album. While there is no out and out rocker here, Democracy features some thunderous drumming in contrast to Cutler's more characteristic featherlight playing. The sonic palette has changed, with piano and keyboards more to the fore and less emphasis on violin and guitar than previously. Fred Frith's piano contributions are his best since Robert Wyatt's Ruth Is Stranger Than Richard, while his knack with catchy but unpredictable melodies has rarely been deployed to better effect. The songs are also very much to the point, with six of the ten titles lasting less than three minutes, and the superb Law clocks in at 0.51 - short, sharp and bitterly sarcastic. As ever, it is Dagmar who brings these songs to life, and on Freedom she improvises a truly blood curdling wail which builds slowly into a scream of anguish and despair, while Fred Frith plays a perfectly judged guitar solo that Robert Fripp would be proud of as a counterpoint. Etienne Conod is at the controls as engineer once again, and really deserves to be thought of as the fourth Art Bear - this is a beautifully recorded album which is only dated in places by Cutler's use of electric drums.

If The World As It Is Today doesn't quite have the clarity and beauty of Winter Songs, it's still an excellent album which shows RIO at its best. The lyrics are, if anything, more relevant today than they were in 1980, and the album would work well as a soundtrack to the anti-capitalist demonstrations at recent G8 summits. It's also been massively influential on RIO/Avant prog. Art Bears continue to cast a long shadow over this genre, and like their other albums The World As It Is Today repays careful and repeated listening. Recommended.

Syzygy


The trick of presenting hyper-challenging music which eschews all conventional format but still successfully conveys a message, which had somewhat eluded Henry Cow on In Praise of Learning, is perfect by Art Bears on The World As It Is Today. This would be the final release from the Bears before another personnel reconfiguration would yield the mighty, magnificent News From Babel - and like all good Final Fantasy bosses, the final form of Henry Cow would prove to be unstoppable. However, despite the strong heritage of the Art Bears (both their previous albums and Henry Cow) and the excellent work that would follow, The World As It Is Today more than stands its own as a piece of the puzzle.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The World As It Is Today (1981):
1. The Song of Investment Capital Overseas 02:38
2. Truth 02:56
3. Freedom 03:25
4. (Armed) Peace 02:30
5. Civilisation 04:52
6. Democracy 02:22
7. The Song of the Martyrs 04:09
8. Law 00:51
9. The Song of the Monopolists 01:48
10. The Song of the Dignity of Labour under Capital 02:27
11. ALBION AWAKE! 04:08



..::OBSADA::..

Fred Frith - guitars, violin, keyboards
Chris Cutler - drums, percussion
Dagmar Krause - vocals



https://www.youtube.com/watch?v=EHO64WTf5pk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



Art Bears' third and final album was recorded much like the preceding Winter Songs - Chris Cutler arrived at the studio with the lyrics already written, Frith set them to music more or less on the spot and the album was completed in just a couple of weeks. Where the previous album drew heavily on Cutler's fascination with the Middle Ages, The World... goes back to the Brechtian influences heard on Hopes and Fears and the lyrics are a savage critique of global capitalism. Frith's music complements this perfectly, while Dagmar Krause gave a bravura performance as RIO's answer to Lotte Lenya.
Right from the outset the listener is left in no doubt as to the direction of this material; 'The Song Of Investment Capital Overseas' comes straight out of Bertold Brechts Big Book Of Catchy Song Titles, while Frith's piano driven setting, underpinned by Cutler's restless drumming, suggests a militant left wing cabaret band. Imagine Slapp Happy after an intensive course in Marxism and you'll have a pretty good idea of what to expect. This sets the tone for what is to follow - the folk influences discernible on the first two albums are largely absent, while the use of the studio is now an integral part of the compositional process. The influence of pioneers like Faust and The Residents is more overt than ever, and on Civilisation the lengthy coda sounds like a nod to Not Waving/Water from This Heat's first album. While there is no out and out rocker here, Democracy features some thunderous drumming in contrast to Cutler's more characteristic featherlight playing. The sonic palette has changed, with piano and keyboards more to the fore and less emphasis on violin and guitar than previously. Fred Frith's piano contributions are his best since Robert Wyatt's Ruth Is Stranger Than Richard, while his knack with catchy but unpredictable melodies has rarely been deployed to better effect. The songs are also very much to the point, with six of the ten titles lasting less than three minutes, and the superb Law clocks in at 0.51 - short, sharp and bitterly sarcastic. As ever, it is Dagmar who brings these songs to life, and on Freedom she improvises a truly blood curdling wail which builds slowly into a scream of anguish and despair, while Fred Frith plays a perfectly judged guitar solo that Robert Fripp would be proud of as a counterpoint. Etienne Conod is at the controls as engineer once again, and really deserves to be thought of as the fourth Art Bear - this is a beautifully recorded album which is only dated in places by Cutler's use of electric drums.

If The World As It Is Today doesn't quite have the clarity and beauty of Winter Songs, it's still an excellent album which shows RIO at its best. The lyrics are, if anything, more relevant today than they were in 1980, and the album would work well as a soundtrack to the anti-capitalist demonstrations at recent G8 summits. It's also been massively influential on RIO/Avant prog. Art Bears continue to cast a long shadow over this genre, and like their other albums The World As It Is Today repays careful and repeated listening. Recommended.

Syzygy


The trick of presenting hyper-challenging music which eschews all conventional format but still successfully conveys a message, which had somewhat eluded Henry Cow on In Praise of Learning, is perfect by Art Bears on The World As It Is Today. This would be the final release from the Bears before another personnel reconfiguration would yield the mighty, magnificent News From Babel - and like all good Final Fantasy bosses, the final form of Henry Cow would prove to be unstoppable. However, despite the strong heritage of the Art Bears (both their previous albums and Henry Cow) and the excellent work that would follow, The World As It Is Today more than stands its own as a piece of the puzzle.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The World As It Is Today (1981):
1. The Song of Investment Capital Overseas 02:38
2. Truth 02:56
3. Freedom 03:25
4. (Armed) Peace 02:30
5. Civilisation 04:52
6. Democracy 02:22
7. The Song of the Martyrs 04:09
8. Law 00:51
9. The Song of the Monopolists 01:48
10. The Song of the Dignity of Labour under Capital 02:27
11. ALBION AWAKE! 04:08



..::OBSADA::..

Fred Frith - guitars, violin, keyboards
Chris Cutler - drums, percussion
Dagmar Krause - vocals



https://www.youtube.com/watch?v=EHO64WTf5pk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 19 - BBC Radio One 'In Concert' at the Hammersmith Odeon:
1. Never Let Go
2. Song Within A Song
3. Lunar Sea
4. Summer Lightning
5. Ice
6. City Life
7. Nude-Drafted
8. Docks
9. Beached
10. Landscapes
11. Changing Places
12. Reflections
13. Captured
14. The Last Farewell



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur


..::TRACK-LIST::..

CD 18 - Nude:
1. City Life
2. Nude
3. Drafted
4. Docks
5. Beached
6. Landscapes
7. Changing Places
8. Pomp And Circumstance
9. Please Come Home
10. Reflections
11. Captured
1. The Homecoming
13. Lies
14. The Birthday Cake (The Last Farewell)
15. Nude's Return (The Last Farewell)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=yT07lhGikUA



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Przeciszów, nazwa tej miejscowości jeszcze na początku 2023 roku niewiele mi mówiła. Półtora roku później mam za sobą już trzy wizyty w tej gminie, leżącej tuż obok Oświęcimia. Mieszcząca się tam Gminna Biblioteka Publiczna, pełniąca także rolę Domu Kultury stała się ważnym miejscem na koncertowej mapie południowej Polski. Duża w tym zasługa dyrektora tej placówki, Łukasza Fuczka, który swoim zaangażowaniem i wielką pasją przyciąga ciekawych artystów do zachodniej części Małopolski. I to właśnie jego głos słyszymy w tle podczas pierwszych kadrów wyświetlanych na ekranie. Po zapowiedzi na scenę wchodzą główni aktorzy spektaklu, czyli zespół Moonrise w składzie: Kamil Konieczniak (instrumenty klawiszowe, w tym linie basu, gitara), Marcin Kruczek (gitary), Grzegorz Bauer (perkusja) oraz Marcin Staszek (śpiew). I właśnie on przejmuje rolę prowadzącego wydarzenie, w sposób barwny zapowiadając poszczególne utwory oraz oczywiście rewelacyjnie interpretując teksty, głównie autorstwa byłego frontmana grupy Millenium (a także gościnnie występującego na płytach Moonrise), Łukasza „Galla” Gałęziowskiego.

Zespół rozpoczął występ od pochodzącego z trzeciego albumu („Stopover – Life” (2012)) nastrojowego nagrania „Surrender To Win”, które idealnie wprowadza słuchacza w klimat, którym przez kolejne kilkadziesiąt minut będą czarować muzycy. Mamy tu piękne klawiszowo – gitarowe pejzaże oraz wyśmienite partie solowe na tych instrumentach oraz precyzyjne podkłady perkusyjne. Nie brak też wyrazistych linii basu wygrywanych przez lidera grupy na swoim keyboardzie. Do tego dochodzi niezwykle nastrojowy, melodyjny śpiew Marcina Staszka, którego głos stanowi wartość dodaną do brzmienia grupy. Z całym szacunkiem dla śpiewającego w oryginale ten utwór Marcina Jajkiewicza, ale jednak głos jego imiennika lepiej mi tu pasuje.

Motyw podróży przewijał się przez cały koncert, a najbardziej eksplorowanymi rejonami były te zamieszczone na najnowszym studyjnym wydawnictwie zatytułowanym, nomen omen, „Travel Within” (2019). Nic dziwnego, wszak to właśnie na niej zaśpiewał Marcin Staszek, a co za tym idzie, w tym materiale czuje się najpewniej. Kolejnymi przystankami na trasie były bardziej dynamiczny „Dive” oraz melancholijne „Rubicon” i „The Answer” z mocniejszą końcówką, w której główną rolę odgrywa gitara Marcina Kruczka. Tekst do tego drugiego napisał Marcin Staszek wraz z Aleksandrą Rzadkowską i jest to jedyny wyjątek w całym (!) repertuarze Moonrise. Warstwa liryczna pozostałych pieśni jest dziełem Łukasza Gałęziowskiego.

Pora na powrót do płyty trzeciej („Stopover – Life”) i do jednej z jej najciekawszych odsłon w postaci nagrania „Flying In Empty Lands”. Tu liryczne fragmenty z dominującymi brzmieniami fortepianu mieszają się z bardziej dynamicznymi, z niemal metalowym riffem oraz intensywniejszym wykorzystaniem perkusji, a wszystko to przyozdobione solowymi popisami Konieczniaka na syntezatorze i Kruczka na gitarze.

W ten sposób „dofrunęliśmy” ponownie do miejsca, w którym można odbyć „podróż w głąb siebie”. Z „Travel Within” wybrzmiewa piękny „Little Stone” czarujący klawiszowym motywem i początkowo delikatnym perkusyjnym tłem, który wraz z dołączeniem charakterystycznej gitary Kruczka nabiera siły.

Były reprezentantki płyt numer trzy i cztery, pora zatem udać się na krótką wycieczkę po albumie numer 2, „Soul’s Inner Pendulum” z 2009 roku. Z niej wybrzmiewają dwa tematy – świetny, dynamiczny „Icarus” oraz pięknie rozwijający się „Angels Hidden Plan” z niezwykle długim popisem Kruczka na tle klawiszowego motywu. Ten pierwszy, prezentuje się odrobinę łagodniej niż w studyjnym pierwowzorze, a dodatkowo partie saksofonu zastąpione zostały popisami Marcina Kruczka. Ponadto Marcin Staszek udowodnił, że jego interpretacje tekstów śpiewanych pierwotnie przez ich autora są równie przekonujące, mimo innej barwy głosu.

Zespół powraca, po raz trzeci (i ostatni) do płyty „Stopover – Life”, by zagrać utwór „Mr Strange”. Jest to chwila na rozruszanie publiczności, która zachęcona przez wokalistę, wzbogaciła wykonanie rytmicznym klaskaniem. W ramach „odpoczynku” grupa zaprezentowała spokojny song „Time” z ostatniej płyty. Po nim Kamil opuszcza swoje stanowisko za zestawem instrumentów klawiszowych i chwyta za gitarę elektryczną, by wraz z kolegami (Marcin Kruczek zmienia gitarę na akustyczną) zatrzymać się na ostatnim „przystanku” z płyty „Travel Within”, czyli utworze „Calling Your Number”, oryginalnie zaśpiewanym na tym krążku przez „Galla”. Kamil udowadnia, że nie tylko jest mistrzem w grze na czarno–białych klawiszach, ale równie dobrze radzi sobie z sześcioma strunami, co udowadnia choćby w wyśmienitym popisie solowym.

Na finał wybrzmiewa tytułowa pieśń z debiutu grupy „The Lights Of A Distant Bay” (2008), w którym jeszcze bardziej można docenić kunszt lidera w grze na gitarze. Miejscami przywołuje on brzmienia kojarzące się z twórczością grupy Marillion, a jego partia solowa to już czysta bajka. W stosunku do pierwowzoru na uwagę zasługuje fakt, że słyszymy tu żywą, akustyczną perkusję.

Po ukłonach i bardzo krótkiej przerwie, podczas której de facto zespół nie zdążył zejść ze sceny, przyszła pora na bis. Pierwszym z nich był drugi reprezentant debiutu, utwór „In The Labyrinth Of The Dream”. Tu ponownie mamy do czynienia z mieszanką bardziej dynamicznych partii z przestrzennymi pejzażami, po raz kolejny przywołującymi dokonania z lat 80. wymienionego wyżej brytyjskiego kwintetu. Kolejny raz brawa należą się wokaliście, który oprócz świetnego odnalezienia się we wczesnym repertuarze Moonrise, zadbał o to, by publiczność stała się piątym członkiem zespołu zachęcając ją do wspólnego śpiewania. W tym celu wykorzystał w patent stosowany dawno temu przez Freddiego Mercurego.

Po tych emocjach zespół pozwolił, by widzowie wyciszyli się, prezentując na pożegnanie pieśń „Empty Lines” z drugiej płyty. Nastrój budowany jest tu przez duet fortepian – gitara akustyczna oraz subtelnymi bębnami i klawiszowymi tłami w drugiej części. W tym anturażu jeszcze raz możemy docenić niezwykle przyjemną dla ucha, dźwięczną barwę głosu Marcina Staszka. Jeszcze tylko podziękowania, ukłony i blisko dwugodzinna wędrówka z kwartetem dobiegła końca.

Niezwykle cieszę się, że wokalista przekonał Kamila Konieczniaka, że warto zaprezentować dorobek grupy na żywo i dzięki temu mogłem spędzić późnojesienny wieczór w gościnnych przeciszowskich progach delektując się pierwszorzędnymi dźwiękami. Teraz, za sprawą płyty DVD, mogę sobie przypomnieć magię tego wydarzenia w domowym zaciszu. To pierwsze wydawnictwo należącej do lidera formacji wytwórni Island Music Studio. Całość prezentuje się bardzo przyzwoicie od strony wizualnej. Obraz jest wyraźny, nie licząc niektórych zbliżeń, przy których operatorowi zadrżała ręka, ale w żaden sposób nie psuje to przyjemności z oglądania tego materiału. Okładkę oraz wnętrze digipacka zdobią wspaniałe, jak zawsze, zdjęcia autorstwa Michała Majewskiego. A za dźwięk (dostępna jest wyłącznie wersja stereofoniczna) odpowiada oczywiście Kamil Konieczniak. Jest on jednym z lepszych fachowców w dziedzinie miksu i masteringu, o czym niech świadczy choćby fakt, że od pewnego czasu jest on stałym współpracownikiem Ryszarda Kramarskiego, który oddaje mu bez wahania swoje dzieła w celu nadania im ostatecznego kształtu. Dodam, że zapowiadany jest też dwudyskowy zestaw audio na płytach kompaktowych.

Mam nadzieję, że grupa nie spocznie na laurach i za niedługo uraczy nas nowymi dźwiękami, wszak od wydania „Travel Within” minęło już 5 lat. Liczę także na kolejne koncerty, bo tych do tej pory było naprawdę niewiele, a obcowanie z twórczością Moonrise to niezwykle fascynujące doświadczenie.

Tomasz Dudkowski



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Surrender To Win
2. Dive
3. Rubicon
4. The Answer
5. Flying In Empty Lands
6. Little Stone
7. Icarus
8. Angels Hidden Plan

CD 2:
1. Mr Strange
2. Time
3. Calling Your Number
4. The Lights Of A Distant Bay
5. In The Labyrinth Of The Dream
6. Empty Lines



..::OBSADA::..

Kamil Konieczniak - keyboards ( line bass) & guitar
Marcin Staszek - vocal
Marcin Kruczek - guitars
Grzegorz Bauer - drums




https://www.youtube.com/watch?v=kf7VKeFlVmM



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD! Nie do pomyślenia! C.C. to oczywiście klawiszowiec grupy Ten Years After! Jaka szkoda że Alvin Lee nie zamieszczał kompozycji Chicka na albumach TYA!

Autentycznie czarujący album!

Z pewnością muzyce nie zaszkodził niesamowity skład - proszę tylko spojrzeć! M.in. Martin Barre, Cozy Powell, Leo Lyons, Bernie Marsden no i bardzo lubiany przeze mnie wokalista grupy Wild Turkey (występujący niemal we wszystkich kawałkach)! Zresztą, właśnie do dokonań WT (a także Wishbone Ash i ówczesnych Procol Harum) muzyka Churchilla nawiązuje w największym stopniu. Zapewniam, że na wydanym w raczej mało atrakcyjnej okładce LP "You & Me" nie ma żadnych wypełniaczy!
Pewne niedostatki szaty graficznej rekompensuje natomiast doskonała, czysta jakość dźwięku!



..::TRACK-LIST::..

1. Come And Join Me 5:12
2. Broken Engagements 3:08
3. You And Me 4:38
4. Reality In Arrears 7:05
5. Dream Of Your Maker Man 3:00
6. Ode To An Angel 4:00
7. You´re Not Listening 2:33
8. Chiswick Flyover 2:49
9. The Youth I Dreamt In Slipped Away 4:31
10. Falling Down An Endless Day 2:59



..::OBSADA::..

Guitar - Bernie Marsden (pistes : 4, 6, 7), Martin Barre (pistes : 1, 2, 5, 9), Roger Hodgson (pistes : 3)
Lead Vocals - Chick Churchill (pistes : 7, 10), Gary Pickford-Hopkins (pistes : 1 to 6, 8, 9)
Saxophone - Bill Jackman (pistes : Tracks: 1, 3)
Written By, Piano, Mellotron, Synthesizer [Moog], Producer, Arranged By [Strings] - Chick Churchill
Bass - Leo Lyons (pistes : 1, 2, 5, 8, 9), Roger Hodgson (pistes : 3, 4, 6, 7)
Drums - Cozy Powell (pistes : 1, 5, 8, 9), Ric Lee (pistes : 2), Rick Davies (pistes : 3, 4, 6, 7)




https://www.youtube.com/watch?v=52nR1IWuY58



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Na pozór Legacy belgijskiego Hypnos 69 jest zwyczajną płytą. Ot, taką jakich wiele w sklepach płytowych, tych realnych i tych wirtualnych. Każdy dzień dostarcza jednak dowodów na to, że pozory często mylą. I tak właśnie jest w przypadku tego albumu.
Tytuł tego krążka może wzbudzić pewien niepokój poznawczy. O jakie Dziedzictwo tu chodzi? Okładka tego skromnie wydanego digipacka przybliża do odpowiedzi na to pytanie i staje się punktem wyjścia do dalszych dociekań. Po jego rozłożeniu ukazuje się ilustracja wykonana przez grafików z włoskiego Malleus Rock Art Lab w charakterystycznym dla nich stylu. Przedstawia ona nagą kobietę zanurzoną po pas w wodzie. W ręce trzyma jabłko, jej długie włosy wplotły się w konary drzewa, z którego zerwała ten owoc. Na jej twarzy maluje się strach. Strach przed kim? Przed Bogiem? Przed wiedzą? A może przed wiedzą o samej sobie? Wokół pnia owinął się Wąż - symbol mądrości. Rycina ta może przedstawiać fragment biblijnej historii Adama i Ewy, może też być odniesieniem do jednego z najstarszych hermetycznych mitów - mitu o Wężu i Rajskim Jabłku.
Wąż kusił Ewę i obiecywał jej, że po zjedzeniu owocu z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego posiądzie wiedzę taką, jaką ma sam Bóg. W ujęciu psychoanalitycznym tą wiedzą jest samowiedza, czyli świadomość samego siebie. To samopoznanie polega na odkryciu samemu przed sobą właściwych przyczyn swojego działania i przyznaniu się samemu przed sobą, że jest coś we mnie takiego, czego nie mogę do końca kontrolować i co nie chce poddać się mojej woli. Jest to też przyznanie się do swojej niewiedzy i jednocześnie zaakceptowanie tego faktu.

A czym jest wyżej wspomniany hermetyzm? W I wieku naszej ery w Aleksandrii pojawiło się bractwo, którego wierzenia, filozofia, reguły i praktyka zostały opisane w osiemnastu tekstach zwanych Hermetica albo Corpus Hermeticus. Od tytułu tego zbioru wziął się termin hermetyzm. Autorstwo tych traktatów przypisywano Hermesowi Trismegistosowi (Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy), bóstwu będącemu połączeniem egipskiego Thota i greckiego Hermesa. Hermesa Trismegistosa uznawano za pierwszego mędrca starożytności. Był on też symbolem wiedzy tajemnej i jednoczył w sobie religię, sztukę oraz naukę starożytności. Legenda głosi, że żył on trzy razy: pierwszy raz przed Potopem jako twórca astronomii, drugi raz jako konstruktor Wieży Babel i trzeci raz jako wynalazca alchemii oraz strażnik skarbu w zagubionym wśród pustynnych piasków pałacu Kamtar. Ta sama legenda mówi, że w jego grobie znaleziono rękopis Tabula smaragdina, który od wielu wieków jest podstawowym tekstem hermetyzmu i który między innymi zawiera przepis na kamień filozoficzny.
Wspomniane wyżej teksty powstały w II i III wieku naszej ery, a imiona ich autorów zaginęły gdzieś w mrokach historii. Nie wiadomo dokładnie co działo się z tymi pismami na przestrzeni wieków, gdyż hermetyczne bractwo umiało strzec swoich tajemnic przed światem. W 1460 roku w tajemnicy przed Turkami osmańskimi, którzy od 1453 panowali w Konstantynopolu Corpus hermeticum wywieziono do Florencji. W 1471 roku Marsilio Ficino przełożył tekst tych traktatów z języka arabskiego na łaciński. Ówcześni okultyści, gnostycy i alchemicy szybko przyswoili sobie treść tego dzieła, a wśród tych ostatnich byli miedzy innymi Gordano Bruno i Phillippus Aureolus Theophtrastus Bombastus von Hohenheim, czyli Paracelsus (szwajcarski lekarz, uważany za ojca medycyny nowożytnej). Filozofię renesansowych alchemików nazwano hermetycyzmem aby odróżnić ją od filozofii alchemików z początków naszej ery. Na ziemiach polskich alchemia też miała swoich zwolenników, a najsłynniejszymi z nich byli: Józef Struś, nadworny lekarz Zygmunta Augusta; Wojciech Oczko, lekarz Stefana Batorego; wojewoda sieradzki Olbracht Łaski i lekarz Michał Sędziwój, herbu Ostoja.

Sir Isaak Newton w pierwszym rzędzie był alchemikiem, a dopiero później fizykiem, matematykiem, astronomem i filozofem. To on w XVII wieku przetłumaczył Tabula smaragdina z języka łacińskiego na angielski. Z tego przekładu pochodzi fragment: That which is Below corresponds to that which is Above, and that which is Above corresponds to that is Below, to accomplish the miracle of the One Thing. Temu zdaniu Steve Houtmeyers, założyciel Hypnos 69, przypisuje specjalne znaczenie i uważa je za najważniejsze w hermetycyzmie, dlatego posłużyło mu ono za motto płyty Legacy. W języku polskim tych kilkanaście słów mogłoby zabrzmieć następująco: jak na dole tako i na górze, jako na górze tako i na dole, by osiągnąć cud Jednej Rzeczy. W tekstach z Legacy jest znacznie więcej odniesień do tajemnej wiedzy renesansowych i późniejszych alchemików. Tytuł An Aerial Architect oparty jest pismach sir Isaaka Newtona. W utworze The Great Work Steve Houtmeyers czyta duże fragmenty przetłumaczonej na język angielski Szmaragdowej tablicy. Z kolei tytuł The Empty Hourglass (... the Empty Hourglass, symbol of Time run out) jest cytatem z prac Fulcanelliego - najsłynniejszego alchemika XX wieku.
Fulcanelli to bardzo ciekawa, a zarazem tajemnicza postać, tylko nie jest pewne czy istniał (istnieje?) ktoś o takim nazwisku (pseudonimie?). Jego jedynym uczniem był pisarz i alchemik Eugene Canseliet. Twierdzi on, że poznał Fulcanelliego w Marsylii w 1916 roku i pod jego nadzorem dokonał udanej transmutacji ołowiu w złoto, z czego można wnosić, że znał on tajemnicę kamienia filozoficznego. W tym czasie Fulcanelli był już 80-letnim starcem. W 21 lat później, tj. w 1937 roku miał on dzwonić do Jakowa Bergera, asystenta Andre Helbronnera - francuskiego naukowca pracującego nad bronią atomową. Fulcanelli prosił Bergera, by ten namówił swego szefa do zaniechania badań nad rozszczepieniem atomu. W bardzo realistyczny sposób opisywał mu skutki działania uwolnionej energii atomu i przestrzegał przed skażeniem radioaktywnym. Helbronner nie posłuchał swojego asystenta i kontynuował badania.
Wydaje się, że w tych opowieściach musi być ziarnko prawdy, ponieważ w czasie II Wojny Światowej wywiady wojskowe Niemiec i Stanów Zjednoczonych bezskutecznie poszukiwały Fulcanelliego po całej Europie, by wydrzeć mu tajemnicę produkcji złota i bomby atomowej oraz zmusić do współpracy. Mówi się, że Fulcanelli przeżył wojnę i w 1953 roku Canselliet widział go w jednym z zamków w okolicy Sewilli - odmłodzonego, u boku młodej kobiety i otoczonego wianuszkiem dzieci. Wygląda na to, że Fulcanelli nie tylko znał tajemnicę kamienia filozoficznego, ale umiał też sporządzić eliksir młodości i pewnie znał lekarstwo na wszystkie choroby, czyli panaceum. Zdaje się, że wielowiekowe starania starożytnych i nowożytnych alchemików zakończyły się sukcesem - istota kamienia filozoficznego, eliksiru młodości i panaceum przynajmniej dla niektórych nie jest już tajemnicą. Patrick Riviere, uczeń Canselieta, poświęcił Fulcanelliemu książkę zatytułowaną Fulcanelli, his true identity revealed (Fulcanelli. Prawdziwa tożsamość ujawniona).

Na płycie Legacy Steve Houtmeyers przywołuje traktaty filozoficzne i alchemiczne z mniej lub bardziej zamierzchłych czasów. Cytuje ich treść i czyni do nich aluzje (tego typu napomknięcia i skojarzenia obecne są już na krążku The Electric Measure), przekonując tym samym słuchacza, jak ważne dla niego są te dzieła. Skoro mają one dla niego tak doniosłe znaczenie, to dlaczego nie dołączył do płyty tekstów swoich utworów? Owszem, można je znaleźć w sieci, np. na oficjalnej stronie zespołu, ale najpierw należy uruchomić komputer, następnie połączyć się z internetem i odnaleźć adres właściwej strony. Tylko po co się trudzić? A może Houtmeyersowi chodzi właśnie o ten trud i w ten sposób zachęca do studiowania ksiąg alchemików? A co zrobić, jeśli ktoś kontestuje komputery i internet? Albo mieszka na zapadłej wsi lub na polinezyjskiej wysepce? Przecież są jeszcze biblioteki! W jednym z wywiadów Steve dość powściągliwie wypowiadał się na temat mitów, legend oraz pism Hermetyków i Hermetystyków, w końcu od odpowiedzi na jedno z pytań dobrze przygotowanego i dociekliwego dziennikarza wykręcił się stwierdzeniem, że o tak poważnych sprawach trudno opowiedzieć w 10 zdaniach. Czyżby w ten delikatny sposób bronił wiedzy tajemnej przed profanami? Wniosek nasuwa się sam - Steve Houtmeyers też jest alchemikiem.

Tytułowe dziedzictwo oznacza nie tylko spuściznę po Hermesie Trismegistosie, po wielu anonimowych autorach, po sir Isaaku Newtonie i Fulcanellim. Symbolizuje ono również spadek po muzyce zespołów, które swoje największe tryumfy święciły w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Płytę Legacy można śmiało postawić na półce obok płyt Van Der Graaf Generator, Pink Floyd, King Crimson, Yes oraz Colosseum i to z kilku powodów: jest ona tak samo dobra jak tamte. Hypnos 69 gra muzykę bardzo podobną do muzyki wyżej wymienionych zespołów, nawet perkusji nadano takie samo głuche brzmienie, jakie można odnaleźć na longplayach nagranych czterdzieści lat temu. Słuchając Legacy można odnieść wrażenie, że jest to zagubiona i przypadkowo odnaleziona płyta dawno zapomnianej grupy. Wielu wytrawnych znawców rocka progresywnego miałoby poważny problem z określeniem roku, w którym dokonano tych nagrań. Mimo wielu podobieństw do zespołów sprzed trzydziestu - czterdziestu lat Hypnos 69 gra w typowym dla siebie, bardzo charakterystycznym i oryginalnym stylu, więc ewentualny zarzut naśladownictwa lub kopiowania mistrzów sprzed lat okaże się być nieusprawiedliwiony i mocno krzywdzący dla Belgów.

Liderem zespołu jest Steve Houtmeyers - zaśpiewał on na płycie, zagrał na gitarach i kilku innych instrumentach, skomponował wszystkie utwory, do większości z nich napisał teksty (wyjąwszy wspomniany wyżej An Aerial Architect) i w imieniu zespołu udzielił prasie kilku wywiadów. Steve sam siebie określił słowem przewodnik. W tej wszechstronności nie ustępują mu pozostali muzycy - grają na swoich podstawowych instrumentach i dodatkowo zasiadają do różnych "starożytnych" klawiatur. Steve Houtmeyers podkreślał w kilku swoich wypowiedziach, że jest szczególnie zadowolony ze współpracy ze Stevenem Marxem. I trudno nie zgodzić się z tym zdaniem przewodnika - dawno nie słyszałem tak brawurowej i fenomenalnej gry na rozmaitych instrumentach dętych (drewnianych i blaszanych) jak na Legacy. Bez Stevena Marxa Hypnos 69 byłby zupełnie innym zespołem.

W siedemdziesięciu dwóch minutach muzycy zawarli to wszystko co najlepsze w rocku progresywnym (nie mylić z neoprogiem, bo jego tutaj nie ma). Nagrywając ten album chętnie korzystali oni z mellotronu, organów Hammonda, fortepianu elektrycznego, syntezatorów analogowych i thereminu. I stąd tak wiele na Legacy nastrojowych, muzycznych pejzaży, malowanych dźwiękami tych instrumentów. Chłodne zazwyczaj brzmienie mellotronu jest tutaj zadziwiająco ciepłe. Ekscytująco wypadają partie syntezatorów, przyjemnie dla ucha wibrują organy Hammonda. Dźwięki obu tych instrumentów tworzą atmosferę czegoś tajemniczego, nieodgadnionego i magicznego (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament). Na omawianym albumie aż roi się od kapitalnych i długich solówek na gitarach, saksofonach, klarnetach oraz flecie, zwłaszcza te na instrumentach dętych mogą słuchacza przyprawić o szybsze bicie serca i zawrót głowy.

Trudno jednoznacznie zakwalifikować muzykę belgijskiego zespołu, albowiem na jego tegorocznej płycie znalazły się artrockowe, kilkunastominutowe i składające się z kilku części suity, z powtórzonym kilka razy oraz zagranym na różne sposoby tematem przewodnim (Requiem i The Great Work). Jest też jedna dziesięciominutowa kompozycja z długą częścią instrumentalną, również utrzymana w stylistyce art rocka (The Empty Hourglass). I są tu utwory krótsze, trwające od pięciu do sześciu minut. Jedne z nich nawiązują do estetyki psychodelicznej (My Journey to the Stars, The Sad Destiny We Lament), inny czerpie wprost z muzyki orientalnej (Jerusalem z wybornym solo na klarnecie). W niektórych fragmentach można usłyszeć jeszcze dalekie echo space rocka (An Aerial Architect i My Journey to the Stars) i fusion (An Aerial Architect i The Empty Hourglass).
Piękne linie melodyczne, o które zadbał Steve Houtmeyers, uatrakcyjniają całą płytę i sprawiają, że słucha się jej z autentyczną przyjemnością. Znakomicie z roli producenta wywiązał się Dave Houtmeyers. Zadbał on o unikalne brzmienie grupy, o każdą dźwiękową subtelność, o każdą muzyczną delikatność, a przede wszystkim o dobrą słyszalność basu i perkusji.

Legacy ukazała się cztery lata po The Ecletic Measure, a praca w studiu zajęła muzykom cztery miesiące (od września 2009 do stycznia 2010). Udało się im stworzyć perfekcyjny pod każdym względem album, który ma szansę zapisać się na trwałe w historii rocka progresywnego i dołączyć do tych, które określamy mianem dziedzictwo rocka.
Ocena - 5/5

P.S. Dziękuję Marcinowi za cenne wskazówki, bez których powyższy tekst wyglądałby zupełnie inaczej.

Krzysztof Michalczewski


Od wydania ostatniej płyty Belgów minęły przeszło cztery lata. W między czasie zespół zdążył się rozpaść i ponownie zejść w niezmienionym składzie. Na „Legacy” nie ma jednakże śladu po tych burzliwych wydarzeniach. Płyta wydaje się w prostej linii kontynuacją poprzednich dokonań grupy, co więcej jest chyba najlepszą w ich karierze. Zupełnie, jakby ów muzyczny „reset” pozwolił im na aktualizację poziomu artystycznego do najwyższych standardów. Nie ma więc tego złego, co by na dobre nie wyszło!

Hypnos 69 zaczynali od dość dynamicznego rocka z wpływami psychodelii, by na kolejnych wydawnictwach stopniowo łagodzić swe brzmienie. „Legacy” wydaje się zwieńczeniem tej tendencji, stanowiąc zdecydowany skręt w kierunku retro-proga silnie nasyconego duchem King Crimson. To wrażenie jest na tyle przemożne, że czasami – np. słuchając otwierającego „An Aerial Architect” riffu wraz z towarzyszącą mu melodią saksofonu – można niemal dać się omamić, że oto obcujemy z jakimś nieopublikowanym materiałem z sesji do „Lizard” czy „In the Wake of Poseidon”. Nie jest to bynajmniej zarzut, raczej wskazanie na wysoki poziom muzyki zawartej na płycie Belgów. Poza tym, choć Hypnos 69 niewątpliwie bawili się w tej samej piaskownicy, co Landberk czy Anekdoten, nie zapomnieli o swej psychodelicznej przeszłości, dzięki czemu na „Legacy” mamy zarówno przepiękne melancholijne pasaże zatopione w brzmieniach starych syntezatorów i okraszone niekończącymi się solówkami gitary lub kojącymi partiami fletu, jak i dynamiczne, sfuzzowane riffy, czasem zwieńczane dzikimi eksplozjami saksofonowego szaleństwa. Zresztą, nie sposób w kilku zdaniach oddać instrumentalnego, aranżacyjnego i emocjonalnego bogactwa tej płyty. To prawdziwie epickie wydawnictwo, które potrafi też zaskoczyć subtelnością i – zwłaszcza w tych spokojniejszych, przepełnionych smutkiem momentach – całkowicie obezwładnia swym pięknem.

Zatapiając się w nostalgicznych dźwiękach „Legacy” mam wrażenie, że ponownie odkrywam same źródła mojej fascynacji tego typu muzyką. W ciągu ostatnich paru lat wśród ekipy Artrock.pl często dało się słyszeć narzekania na kondycję współczesnego prog-rocka. I ja się do tego chóru malkontentów przyłączałem, coraz rzadziej sięgając po nowe płyty czy zespoły. Lecz oto nagle w moje ręce trafia ponad siedemdziesięciominutowy album będący właściwie hołdem dla złotych czasów tego nurtu, a ja wprost nie mogę się oderwać i słucham tego materiału z zapartym tchem od pierwszej do ostatniej nuty. Może więc nie chodzi o to, że wszystko wokół zmienia się i dawne fascynacje odchodzą w niebyt… Hypnos 69 wraz z „Legacy” uświadomili mi ponownie pewną dobrze znaną, choć czasem zapominaną, prawidłowość: wybitne płyty, z samej definicji, trafiają się rzadko. Oto jedna z nich.

Artur Szalecki


Przypadek Hypnos 69 jest dla mnie żywym dowodem na to, że czasem warto przejść przez burzę, zmienić perspektywę i najzwyczajniej w świecie odetchnąć, aby stworzyć coś doskonałego. Po czterech latach przerwy, po rozbiciu i powtórnym zlepieniu zespołu w całość otrzymujemy bowiem album, który jednoznacznie obala - jakże popularne ostatnio - twierdzenie o marnej kondycji rocka progresywnego.

Od czasu ukazania się tętniącego psychodelicznym klimatem debiutanckiego albumu Hypnos 69 - "Timeline Traveller", Belgowie z każdą kolejną płytą zdawali się łagodnieć. Jednocześnie każde kolejne wydawnictwo zdawało się uskuteczniać tendencję spadkową zespołu. "Legacy" bezkompromisowo przełamało złą passę.

Z muzyką tak dopracowaną, tak świeżą i porywającą nie miałam do czynienia od dawna. Szerokie instrumentarium, w którym obok gitar, saksofonów, fletów i klarnetów pojawiają się organy Hammonda, mellotron, syntezatory analogowe czy theremin, stanowi niezwykle rozbudowaną paletę muzycznych barw. Uciekając od przypadkowych plam i pstrych obrazów, Hypnos 69 kreuje doskonale harmonijny pejzaż dźwięków. Słuchaczowi nie pozostaje nic innego jak tylko zatopić się na blisko siedemdziesiąt minut w klimacie klasycznego prog-rocka, który wzmocniony nutą charakterystycznej dla muzyków psychodelii i odrobiną orientalnego klimatu, tworzy mieszankę wprost zniewalającą.

"Legacy" spina przepiękna klamra złożona z dwóch suit. Pierwsza z nich - trzyczęściowe "Requiem (for a dying Creed)" od samego początku funduje słuchaczowi powalającą wariację złożoną z dźwięków Hammondów, gitar i saksofonu. W kolejnych utworach emocje mają szansę ostygnąć, ale tylko po to, by w "The Empty Hourglass" wybuchnąć na nowo, w "Jerusalem" rozkołysać słuchacza wybornym solo na klarnecie i w zamykającym całość "The Great Work" objawić całe bogactwo emocjonalne i instrumentalne albumu.

Nie sposób postawić przed Belgami zarzutu powielania czegokolwiek. Wypracowali oni swoją własną, niespotykanie ujmującą estetykę. Jednakże słuchając "Legacy" trudno oprzeć się wrażeniu, że spóźnili się z tym krążkiem o dobre trzydzieści, a być może nawet czterdzieści, lat. Atmosfera płyty nadzwyczaj dobrze wpisuje się w klimat złotych czasów rocka progresywnego. Nie jest i nigdy nie będzie to album na miarę "In The Court Of The Crimson King", tak jak i niszowe Hypnos 69 nigdy nie stanie się legendą na miarę King Crimson. Bez najmniejszych wątpliwości przyznaję jednak, że "Legacy" jest jednym z tych cudownych muzycznych przebudzeń, na które warto było czekać.

Olga Kowalska



..::TRACK-LIST::..

1. Requiem (for a Dying Creed) (17:51):
a) Within This Spell
b) Visions / Within This Spell (reprise)
c) A Requiem for You

2. An Aerial Architect (6:47)
3. My Journey to the Stars (6:53)
4. The Sad Destiny We Lament (4:57)
5. The Empty Hourglass (10:47)
6. Jerusalem (6:51)

7. The Great Work (18:27):
a) Nigredo: Corruption, Dissolution, Individuation
b) Albedo: Purifications, Burnout of Impurity; The Moon, Female
c) Citrinita: Spiritualisation, Enlightenment; The Sun, Male
d) Rubedo: Unification of Man with God and the Limited with the Unlimited



..::OBSADA::..

Steve Houtmeyers - vocals, guitars, theremin
Steven Marx - saxophone, clarinet, Fender Rhodes, Hammond, Mellotron
Tom Vanlaer - bass, Hammond, Fender Rhodes, Moog Taurus
Dave Houtmeyers - drums, percussion, timpani, glockenspiel, synths




https://www.youtube.com/watch?v=hEYQZW4XIzc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Pierwsza antologia włoskiej grupy z żeńskim wokalem w stylu Earth & Fire. Obecnie zespół ma status kultowego, jednak w czasie swojej działalności miał trudności ze znalezieniem publiczności, co mogło wynikać z angielskich tekstów, a także tego, że włoska scena zdominowana była przez muzykę opartą na instrumentach klawiszowych, a podstawą twórczości Circus 2000 była gitara.
W zestawie znajdują się obydwa albumy, "Circus 2000" z 1970 i "An Escape From A Box" z 1972, a także dziewięć utworów singlowych oraz niepublikowane wcześniej dwie kompozycje, które miały się znaleźć na trzecim albumie. Całość znajduje się w rozkładanym digipaku, z atrakcyjną książeczką z wieloma rzadkimi zdjęciami.



One of Italy's early prog favourite of mine C2K's self-titled debut album is an outstanding piece of dream psych prog. The quartet (guitar trio plus the superb- sounding Aliotta singing) developed a great form of psychedelic prog, that can serve as the perfect example between psychedelic rock and pure prog rock, without sounding too much like most of the 60's groups (bar the Indian-laced Magic Bean) and the basic cheap psych artwork doesn't do justice to the music on the album. Careful with the track list as the chronology is not respected on the backsleeve (I hate that!!).
Some of those tracks (10 short ones) are pure joy and could've been easily written by Jefferson Airplane at their top form (a tad proggier though, but this came out two years after JA's creative peak) and, outside the closing Try All Day, there are no weak tracks. Among my faves are the superb opening I Can't Believe (Sonia leads her dog to Pavlov ;-) and its successor I Just Can't Stay, the Jeffersonian Must Walk Forever, the irresistible Try To Live (with its wild rhythms and moods), the enthralling The Lord, He Has No Hands (what a groovy tune) and the exciting I Am A Witch (and its weird incantations). The worst thing is that most of these songs appear way too short (longest just below 4 min) and you'd be curious as to how the group could've expanded on them.

Aliotta's voice is cross of Grace Slick and David Surkamp (of Pavlov's Dog), creating a bit a timbre and delivery between Madeleine Bell (Stones The Crow), Janita Haan (Babe Ruth) and Sonja Christina (Curved Air), but unlike the latter two, Sylvana can not only sing very well, but charm the hell out of us, singing in a fair English some proggy occult lyrics. But she's hardly alone in the group and Quartarone is an excellent guitarist, not afraid to use his fuzz box at good use, while drummer Lo Previte is shinning throughout the whole album (he will play in jazz-rock group Duello Madre) and Bianco's bass filling much of the gap when the other two compadres are running up and down all over the fretboards and toms. Some additional but un-credited flute (on I Just Can't Stay) and the odd sitar complete an album that does perfectly well without the slightest trace of keyboards.

A short album (just under the 30 min-mark), but indeed a real classic, all to sadly overlooked by progheads because of the lack of extended musical interplay, but I urge them to reconsider this album. Barely missing the flawless, this album is easily an essential piece of progdom, even comparing to their better-esteemed follow-up.

Sean Trane



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Circus 2000 (1970):
1. I Can't Believe 2:35
2. Try To Live 3:38
3. Must Walk Forever 3:51
4. Sun Will Shine 1:54
5. I Just Can't Say 2:38
6. I Am The Witch 3:21
7. Magic Bean 2:04
8. While You're Sleeping 2:48
9. Try All Day 2:32
10. The Lord, He Has No Hands 3:43

Bonus Tracks:
11. Io La Strega (I Am The Witch) 3:21
12. Pioggia Sottile (I Can't Believe) 2:35
13. I Am The Witch 3:21
14. I Can't Believe 2:33
15. Regalami Un Sabato Sera 3:05
16. Ho Regalato I Capelli 5:01

1-10: The album Circus 2000, Italian Rifi RFL ST 14049, released November 1970
11-12: Italian language single Io La Strega (I Am The Witch) / Pioggia Sottile (I Can't Believe), Italian Rifi RFN NP 16424, released November 1970
13-14: English language single I Am The Witch / I Can't Believe, mono Italian Rifi RFN NP 16443, released March 1971
15-16: Italian language single Regalami Un Sabato Sera, Italian Rifi RFN NP 16444, released April 1971



..::OBSADA::..

Silvana Aliotta - vocals
Marcello 'Spooky' Quartarone - vocals, guitars
Gianni Bianco - guitar, bass
Johnny Betti - drums
Franco 'Dede' Lo Previte - drums




https://www.youtube.com/watch?v=rRrZzSYuQVQ



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart.

Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK.

Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971.

- 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971.

- A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS.

- INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY.

- COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES.

JACOPO VIGEZZI



"The Grass Is Greener" to w zasadzie amerykański odpowiednik "Valentyne Suite". Bardzo mocno różni się jednak od swojego europejskiego pierwowzoru. Nie było innego wyjścia, skoro "The Kettle" i znaczna część tytułowej "Valentyne Suite" w Stanach zostały już opublikowane na "Those Who Are About to Die Salute You". Pojawił się zatem pomysł, aby dograć nowe utwory. W międzyczasie ze składu Colosseum odszedł jednak śpiewający gitarzysta James Litherland. Jego następcą został David "Clem" Clempson, wcześniej członek bluesrockowego tria Bakerloo. Ponieważ nowe utwory zostały nagrane już z jego udziałem, zdecydowano by muzyk zarejestrował także wokal i gitarę na miejsce oryginalnych partii Litherlanda w trzech z czterech utworów powtarzających się z "Valentyne Suite" (jedynie "Elegy" pozostawiono bez zmian). Te kontrowersyjne, choć uzasadnione zmiany w zasadzie niewiele zmieniły. Clempson to co najmniej tak samo dobry gitarzysta i równie przeciętny wokalista.

Problem stanowią cztery nowe utwory, które ewidentnie powstawały w pośpiechu. W większości są to cudze kompozycje. "Jumping Off the Star" opiera się na jazzowym utworze pianisty Mike'a Taylora, u którego boku karierę zaczynali Jon Hiseman i Tony Reeves. Niewiele jednak zostało z oryginału. Dodano nie tylko tekst, ale też całość zagrano w stricte rockowy sposób. Jeszcze nigdy wcześniej zespół nie nagrał tak zwyczajnego kawałka. Są tu co prawda całkiem fajne partie gitary, basu i perkusji, a brzmienie dopełniają organy oraz odgłosy dzwonów, ale brakuje wcześniejszej kreatywności, a także tego mniej konwencjonalnego podejścia, które wyróżniało Colosseum spośród innych grup. "Rope Ladder to the Moon" to z kolei kompozycja Jacka Bruce'a z jego solowego debiutu "Songs for a Tailor". Co ciekawe, Hiseman i Heckstall-Smith wzięli udział w nagraniu tamtego albumu, choć akurat w tym kawałku nie wystąpili. W nowej wersji utwór nabrał bardziej jazzrockowego charakteru, ale przy okazji gdzieś uciekł intrygujący klimat pierwowzoru. Najsłabiej prezentuje się wariacja na temat "Bolera" Maurice'a Ravela, na którą muzycy kompletnie nie mieli pomysłu - te bardziej rockowe partie zupełnie tu nie pasują, brzmią strasznie kuriozalnie. Całości dopełnia autorski utwór "Lost Angeles", zdecydowanie najlepszy z tej czwórki, z naprawdę udanymi partiami wszystkich instrumentalistów, choć bardzo nijako zaśpiewany.

"The Grass Is Greener" to dość dziwne i bardzo niedopracowane wydawnictwo, składające się głównie z bardzo podobnych (ratujących całość powtórek z "Valntyne Suite") lub wyraźnie słabszych (na czele z przeokropnym "Bolero") wersji wcześniej znanych kompozycji. Nawet bardzo ładna okładka została tutaj dziwacznie przyciemniona i wygląda dużo gorzej niż na "Valentyne Suite". Nic dziwnego, że zespół i wydawca niespecjalnie wykazywali chęć publikacji tego materiału poza Stanami. Jedynie utwory "Rope Ladder to the Moon", "Bolero" i tutejsza wersja "The Grass Is Greener" doczekały się oficjalnej premiery dzięki składance "The Collectors' Colosseum" z 1971 roku. Znalazł się na niej także "Jumping Off the Star", ale z oryginalną partią wokalną zastąpioną śpiewem Chrisa Farlowe, którego przyjęto do zespołu, gdy zdano sobie sprawę z wokalnych ograniczeń Clempsona. Ponadto, "Rope Ladder to the Moon" i "Lost Angeles" weszły do koncertowego repertuaru grupy i można je usłyszeć na albumie "Live", zresztą w wykonaniach znacznie przebijających wersje studyjne.

Paweł Pałasz



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - The Grass Is Greener (1970):
1. Jumping Off The Sun 3:35
2. Lost Angeles 5:32
3. Elegy (Vocals James Litherland) 3:12
4. Butty’s Blues 6:45
5. Rope Ladder To The Moon 3:43
6. Bolero 5:29
7. The Machine Demands A Sacrifice 2:50
8. The Grass Is Always Greener 7:37



..::OBSADA::..

Dave Greenslade - organ, keyboards, vocals
Dick Heckstall-Smith - saxophone
Jon Hiseman - drums
Dave 'Clem' Clempson - guitar, vocals
Tony Reeves - bass
James Litherland - vocals (on 'Elegy')




https://www.youtube.com/watch?v=XxSmfRZ0ysI



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.



..::OPIS::..

Zespół Holloee Poloy powstał w 1988 roku, gdy do istniejącej już formacji Staff, grającej progresywnego rocka, dołączyła młoda wokalistka i kompozytorka Edyta Bartosiewicz. Muzycy w składzie Paweł Derentowicz (gitara), Piotr Siegel (bas), Romuald Kunikowski (klawisze), Marcin Grzelak (klawisze), Robert Szambelan na perkusji (później zastąpił go Krzysztof Poliński) oraz wyżej wspomniana Edyta Bartosiewicz, rozpoczęli próby w salce, mieszczącej się w suterenie jednego z budynków przy ulicy Dzielnej w Warszawie. Ich twórczość była wypadkową wielu gatunków muzycznych takich, jak pop, rock, funky, a nawet jazz. Już rok później zespół wszedł do studia S-4 przy Woronicza, by zarejestrować swoją pierwszą płytę. Instrumenty perkusyjne nagrywał gościnnie Cezary Walter, za realizację dźwięku odpowiadał Leszek Kamiński.

Można zaryzykować stwierdzenie, że udało się stworzyć album bardzo nowatorski, awangardowy! W 1990 roku materiał zatytułowany 'The Big Beat' był wydany na kasecie magnetofonowej, ale również płycie winylowej przez Polskie Nagrania.

Oczywiście materiał był zaśpiewany w całości po angielsku, a teksty napisał Michael Stoneman. Twórczość wywołała spore zainteresowanie wśród dziennikarzy muzycznych i dostała wyjątkowo dobre recenzje w prasie.

Warto zaznaczyć, iż Holloee Poloy zrealizowało zaledwie kilka koncertów, w tym na Mokotowskiej Jesieni Muzycznej i Letniej Zadymie W Środku Zimy. Później sytuacja wyglądała tak, że drogi muzyków się zwyczajnie rozeszły, a Edyta Bartosiewicz rozpoczęła działalność solową.



https://muzycznekorki.blogspot.com/2013/06/genialny-debiut-holloee-poloy.html



..::TRACK-LIST::..

1. Cars 3:53
2. See-Saw 3:21
3. True Love & Confusion 3:53
4. Could Die In Your Eyes 7:17
5. That Rumour 3:34
6. At Your Door 6:12
7. Don't Break Down 2:40
8. Time To Look Again 3:47

Nagrań dokonano w studio S-4, październik 1988 - maj 1989.



..::OBSADA::..

Vocals [Choirs] - Edyta Bartosiewicz
Bass - Piotr Siegel
Drums - Krzysztof Poliński
Guitar - Paweł Derentowicz
Keyboards - Romuald Kunikowski
Percussion - Cezary Walter




https://www.youtube.com/watch?v=FPD80GTaMs0



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Maciej Meller otwiera tym wydawnictwem trzeci już rozdział swojej solowej kariery. A może należałoby napisać inaczej? Bo zręczniej byłoby może powiedzieć, że kończy Zenithową trylogię, na którą składa się studyjna, „elektryczna” wersja debiutu, jego akustyczna odsłona i wreszcie ta trzecia, koncertowa, o której kilka słów tu będzie...

Na początek jednak krótka informacja, dla być może mniej wtajemniczonych, na temat tego, z czym my tu na Live After Zenith obcujemy? To zapis pierwszego solowego koncertu Macieja Mellera z „Zenithowym” materiałem, do którego doszło 8 stycznia 2023 roku w inowrocławskim Teatrze Miejskim. Wieczór miał być unikalny i niepowtarzalny, jednak wobec wyprzedania go oraz próśb i sugestii, aby jednak go powtórzyć, artysta zdecydował się jeszcze w maju tego samego roku zagrać trzy takie występy. Te, z pewnością nie odebrały palmy wyjątkowości temu wydarzeniu, a do tego przyczyniły się do ubogacenia recenzowanego wydawnictwa. Według zapowiedzi wytwórni, na winylowy Live After Zenith ma trafić bowiem, w formie bonusu, akustyczna wersja Nights in White Satin The Moody Blues, zapisana w Przeciszowie.

Ciężko jest pisać o wydawnictwie z koncertem, w którym uczestniczyłem i który relacjonowałem. Do tego był to występ z płytą, o której słowa też przelewałem tu „na papier”. Bo myśli do głowy czasami wpadają podobne. Niemniej spróbujmy...

Mimo upływu ponad roku od wydarzenia, także w tej wydawniczej wersji ma ono swoją magię. Wszystkie subtelności, delikatności i intymności, które obecni na sali doświadczali, dziś mogą odczuć ci, którzy włożą płytę do odtwarzacza. Ogromną zaletą Live After Zenith jest to, że Meller - wraz z dużą grupą swoich muzycznych przyjaciół - stworzył na scenie tak naprawdę… trzecią wersję Zenith! Bo ta „inowrocławska” nie jest bledszą kopią tej akustycznej! Wręcz przeciwnie, utwory mają mnóstwo odmienności i aranżacyjnych niuansów, które z każdym kolejnym przesłuchaniem się ujawniają. No i wreszcie mają rozimprowizowany charakter, bo same w sobie są idealnie do tego stworzone. Zresztą, wystarczy posłuchać ponad 12-minutowego, mocno jazzowego, snującego się jakby w nieskończoność, Trip. Inne „zjawiskowości”, które każą sięgnąć po ten album? Z pewnością wykonanie mojego ukochanego Planu B, który wszak na Zenith Acoustic z pewnych oczywistych względów nie trafił. Do tego fakt obecności na scenie aż czterech muzyków Quidam i obecna przez to na tym dysku ujmująca wersja We Are Alone Together zaśpiewana przez Bartka Kossowicza. Wreszcie są dwa covery. Najpierw Maanamowy Krakowski spleen w 9-minutowej odsłonie. Paru muzyków porywało się na tę wielką kompozycję, niemniej Mellerowa wersja, z takim cichym transem w zwrotce i emocjonalną kulminacją wokalną Borka w refrenie, po której znów wracamy do transowego, muzycznego szeptania, robi wrażenie. Tym bardziej że ponownie mamy to wszystko ubrane w jazzowe figury solowe. I jest jeszcze Heroes, Davida Bowiego, ozdobione, przy wyciszonym akompaniamencie i oklaskach, podziękowaniami i prezentacją muzyków przez bohatera wieczoru, po których muzyka się wzmaga i powraca to tej słynnej melodycznej figury Heroes. Niezwykłe.

W suplemencie do tekstu mała, aczkolwiek ważna uwaga. Recenzowany materiał trafił do naszej redakcji przedpremierowo w formie audio. Ale warto dodać, że koncert będzie nie tylko do posłuchania, ale i do obejrzenia. I to zarówno w formacie DVD, jak i Blu-ray. Ciekawy jestem niezwykle, jak wypadnie na nim ta magiczna intymność, jaką zapamiętałem z tego niedzielnego wieczoru. I sam Maciej Meller, który wówczas wydał mi się skromnie schowany z tyłu, chcąc jakby docenić obecność towarzyszących mu gości. Ale to już zobaczymy niebawem...

Mariusz Danielak



Macieja Mellera specjalnie przedstawiać nie trzeba. Pochodzący ze Żnina gitarzysta, znany z występu w formacjach Quidam, Meler Gołyźniak Duda czy Riverside, od 2021 roku równolegle z aktywnością w tej ostatniej grupie daje się poznać światu także jako artysta solowy. Wtedy zadebiutował krążkiem „Zenith”. W ramach promocji albumu wystąpił on wraz z wokalistą i gitarzystą Krzysztofem Borkiem w klubie Farna w Inowrocławiu. Zaprezentowane wówczas oszczędne aranżacje, jeszcze bardziej podsyciły w Macieju pragnienie by nagrać utwory ponownie. Marzenie to zostało zmaterializowane w postaci płyty „Zenith Acoustic” (2022) nagranej z innymi, głównie inowrocławskimi, instrumentalistami. Wydawnictwo spotkało się z bardzo przychylnym przyjęciem, co z kolei utrwaliło artystę w przeświadczeniu, że warto zaprezentować ten materiał na żywo. I tak 8 stycznia 2023 roku na deskach Teatru Miejskiego w Inowrocławiu pojawili się Maciej Meller (gitary), Krzysztof Borek (śpiew, gitara akustyczna), Łukasz Oliwkowski (perkusja), Zbigniew Florek (fortepian i inne instrumenty klawiszowe), Jacek Mazurkiewicz (kontrabas), Paweł Hulisz (trąbka, flugelhorn), Jacek Zasada (flety) i Sebastian Niemiec (saksofon tenorowy). Z tego składu jedynie ten ostatni nie wystąpił na studyjnej wersji akustycznego „Zenitha”.

Oczywiście większość setlisty, a co za tym idzie zawartości krążków, wypełnia solowy materiał Macieja w aranżacjach znanych z akustycznej wersji. Mamy tu zatem otwierające całość „Aside” z dodaną partią fletu we wstępie, a także w środkowej części (gdzie udanie zastąpiła ona popis na oboju) oraz wyśmienite solo na saksofonie w wykonaniu Sebastiana Niemca. W „Fox” zabrakło gwizdania we wstępie, a Zbyszek Florek ma okazję, by - oprócz grania na fortepianie marki C. Bechstein - wydobyć także dźwięki z innych instrumentów klawiszowych. W przebojowym „Frozen” słyszymy kolejny porywający popis duetu Jacek Zasada – Sebastian Niemiec, a w końcówce Jacek Mazurkiewicz wykorzystuje swój kontrabas w charakterze… instrumentu perkusyjnego. Początek i koniec nagrania „Plan B”, którego zabrakło na „Zenith Acoustic”, to tylko śpiew Krzyśka Borka przy akompaniamencie fortepianu. W środku dochodzi do tego sekcja rytmiczna i Maciej Meller, który tym razem sięga po gitarę elektryczną. Z kolei w „Knife” słyszymy tylko lidera oraz wokalistę, którego śpiew w końcówce jest zdecydowanie mocniejszy. „Halfway” rozpoczyna perkusyjne intro, ze wspomagającą Łukasza Oliwkowskiego klaszczącą publicznością. Ogólnie aranżacja utworu została nieco mocniej przebudowana przez co zyskał on na dynamice. Zmniejszono rolę pobrzmiewających w tle syntezatorowych smyków, a zamiast tego otrzymujemy bardziej wyraziste partie sekcji rytmicznej stanowiącej podbudowę pod także mocniejsze dźwięki, którymi raczy nas na fortepianie Zbyszek Florek. Na finał podstawowego setu słyszymy wspólną kompozycję Macieja i Mariusza Dudy, czyli „Trip”, z fantastyczną transowo–psychodeliczną końcówką, w której podkład gitarowo – fortepianowo – basowo – perkusyjny daje okazję na zaprezentowanie swoich umiejętności Sebastianowi Niemcowi, który raczy nas porywającą solową partią na saksofonie tenorowym.

Ze sceny, jako jedyny z pierwszej odsłony „Zenitha”, nie wybrzmiał utwór „Magic”. Nie znaczy to jednak, że został on całkowicie pominięty w repertuarze wydawnictwa. Pojawia się on bowiem podczas wyświetlania napisów końcowych na płytach DVD i Blu-Ray.

Maciej wielokrotnie w czasach Quidam udowadniał, że świetnie czuje się grając covery. Nic zatem dziwnego, że w celu wypełnienia programu koncertu, sięgnął także po cudzy materiał. Choć w przypadku pierwszego z tych utworów, zagranego w środku setu, czyli „We Are Alone Together”, słowo „cudzy” jest sporym nadużyciem. Gitarzysta wykorzystał fakt, że na scenie, oprócz niego, znalazło się jeszcze dwóch członków Quidam, czyli Zbyszek Florek i Jacek Zasada, a zaproszenie do wspólnego występu przyjął jeszcze Bartosz Kossowicz. I on wraz z kolegami zaśpiewał jeden z najpiękniejszych utworów firmowanych przez nierozerwalnie związany z Inowrocławiem zespół. To oczywiście jest także ukłonem w stronę licznie zgromadzonej publiczności w Teatrze Miejskim oraz podkreślenie faktu, że to właśnie to miasto jest drugim domem Macieja. Muzycznie porusza subtelną, a jednocześnie wyrazistą partią perkusji, grą Jacka Mazurkiewicza na kontrabasie przy użycia smyczka, fortepianowym tłem Zbyszka Florka, solem na flecie w wykonaniu Jacka Zasady oraz brzmieniem elektrycznej gitary, na której Maciej gra przy użyciu e-bow.

Na bis wybrzmiały już zdecydowanie obce nagrania. Wybór pierwszego z nich nieco zaskakuje. Maciej z kolegami zdecydował się sięgnąć po klasyk grupy Maanam, czyli „Krakowski spleen”. Zaprezentował go w nieco wolniejszej, bardziej dostojnej wersji, z przejmującym śpiewem Krzysztofa, a lider ponownie mógł sięgnąć po gitarę elektryczną. Szczególnie warty uwagi jest jego duet w końcówce z Pawłem Huliszem. Nie bez znaczenia był tu tekst Kory, dotyczący problemów z depresją, co jak przyznaje gitarzysta w wywiadach, jest tematem bardzo mu bliskim. Inną interpretację warstwy lirycznej można odnieść do sytuacji w naszym kraju. Artysta chciał przy jej pomocy wyrazić nadzieję, że w końcu nadejdą spokojniejsze, bardziej normalne czasy.

Na zakończenie muzycy sięgnęli po klasyk światowej muzyki, czyli utwór napisany przez Davida Bowiego z Brianem Eno zatytułowany „Heroes”. Jest on często wykonywany przez innych artystów, w tym także tych zapełniających duże sale koncertowe, jak King Crimson czy Depeche Mode. Tu znów zachwyca partia gitary z wykorzystaniem e-bow, fortepianowy podkład, a także wyśmienite wstawki trio Zasada – Niemiec – Hulisz, dodające nagraniu lekkości. To także okazja, by Maciej mógł podziękować ze sceny organizatorom, publiczności i muzykom. A sama kompozycja dała możliwość zakończenia występu pozytywnym przesłaniem, że zawsze jest nadzieja pomimo wszelkich przeciwności.

Za miks i mastering warstwy dźwiękowej odpowiada Robert Szydło, który jest gwarantem dobrego brzmienia. Tak oczywiście jest i tym razem. Wszystkie instrumenty są doskonale słyszalne, dźwięk jest selektywny, co jest szczególnie ważne przy wykorzystaniu akustycznego instrumentarium i trzeba przyznać, że całość brzmi rewelacyjnie. Reżyserem wersji wizualnej jest Marcin Zawadziński. Obraz idealnie współgra z zawartością muzyczną. Oświetlenie jest stonowane, a kadry zmieniają się płynnie. To w połączeniu z wyśmienitym dźwiękiem, szczególnie w wersji przestrzennej, daje wspaniały efekt pozwalając odbiorcy delektować się tą audio-wizualną ucztą.

„Live After Zenith” to zapis pierwszego solowego występu Macieja Mellera. Na szczęście okazało się, że później powrócił on jeszcze kilkukrotnie na scenę, by zaprezentować opisany powyżej materiał także w innych częściach Polski. Jest szansa, że w tym roku także zobaczymy go i towarzyszących mu muzyków na żywo. A póki co rozkoszujmy się materiałem wypełniającym to wydawnictwo, bo to naprawdę spora dawka muzyki przez duże „M” (w końcu to ta litera wchodzi w skład inicjałów Macieja).

Premiera wydawnictwa, póki co w formie pięknie prezentującego się artbooka ze zdjęciami autorstwa Radosława Zawadzkiego i w opracowaniu graficznym Damiana Bydlińskiego oraz z dyskami CD, DVD i Blu-Ray (z dźwiękiem w formatach Dolby Digital 5.1, Dolby Atmos i stereo hi-res 96/24), będzie miała miejsce 23 lutego. Jednak już 17 lutego będzie można je nabyć podczas specjalnego pokazu w Kinie Kinomax w Inowrocławiu połączonego ze spotkaniem autorskim. Dodatkowo tego samego dnia, a także kolejnego dostępny będzie na koncertach grup Lizard i Tim Orders w Inowrocławiu i Przeciszowie organizowanych przez wytwórnię Farna Records, której Maciej jest współwłaścicielem. Wystąpi on także jako gość z drugim z wymienionych zespołów. A wracając do opisywanego zestawu, to 29 marca do sprzedaży trafi wersja winylowa w dwóch wariantach kolorystycznych oraz limitowany box zawierający wszystkie formaty, w tym także kasetę oraz album ze zdjęciami. Winylowe krążki będą zawierały bonus w postaci utworu „Night In White Satin” z repertuaru The Moody Blues zarejestrowanego 21 maja 2023 w Domu Kultury w Przeciszowie.

To nie koniec wydawniczych zapowiedzi z udziałem gitarzysty. Także 23 lutego, za sprawą oficyny GAD Records, ukaże się wznowienie trzeciej studyjnej płyty Quidam „Pod niebem czas”. Nieco później otrzymamy także (już z logo Farna Records) rozszerzoną wersję koncertowej płyty tego zespołu „Baja Prog. Live In Mexico ‘99”.

A sam Maciej wraz z kolegami z Riverside niebawem wyruszy za ocean, by kontynuować promocję płyty „ID.Entity”. Czekam na powrót do Polski i występy przed naszą publicznością, zarówno ze wspomnianym zespołem (ten jedyny tegoroczny koncert będzie miał miejsce 1 czerwca w Warszawie), jak i z solowym materiałem. Z wytęsknieniem oczekuję także na nowe propozycje Macieja firmowane własnym nazwiskiem.

Tomasz Dudkowski



..::TRACK-LIST::..

1. Aside
2. Fox
3. Frozen
4. Plan B
5. Knife
6. We Are Alone Together (Quidam)
7. Halfway
8. Trip
9. Krakowski spleen (Maanam)
10. Heroes (David Bowie)



..::OBSADA::..

Maciej Meller - guitars, e-bow
Krzysztof Borek - vocal, acoustic guitar
Łukasz Oliwkowski - drums, percussions
Zbigniew Florek - piano, keyboards
Jacek Mazurkiewicz - contrabass
Paweł Hulisz - trumpet, flugelhorn
Jacek Zasada - flutes
Sebastian Niemiec - tenor sax

Guest:
Bartosz Kossowicz - vocal on 'We are alone together'



https://www.youtube.com/watch?v=clFq4hU4E-A



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Panie i panowie - oto nowy studyjny album SBB! Przyznam szczerze, że podchodziłem do tej płyty, jak pies do jeża, mając jeszcze w pamięci "Nastroje" z 2002, która to płyta była, przyznajmy uczciwie, porażką artystyczną. Wtedy zabrakło kogoś, kto by opanował w studiu Skrzeka & Co. Teraz ktoś taki jest - legendarny producent Mack (w swojej karierze pracował i z ELO i z Queen i z Zeppelinami...), z którym Skrzek spotkał się już na początku kariery muzycznej, gdy wraz z Niemenem nagrywał "Ode To Venus". W zasadzie już od pierwszych dźwięków słychać, że to będzie bardzo dobra płyta.

Oczywiście to już nie jest to SBB z okresu Szukaj-Burz-Buduj, gdy byli zjawiskiem w skali światowej. Nie ma tu za bardzo miejsca na jakieś specjalne szaleństwa, za to słychać ogromną dojrzałość, na jaką mogą sobie pozwolić muzycy z ponad trzydziestoletnim stażem. Dlatego "The Golden Harp" zabrzmiało na tej płycie, jak nigdy wcześniej. Dlatego "Music Is My Life" brzmi rozkosznie i słodko, mimo, że w innych warunkach zabrzmiałoby nieznośnie i popowo. Dlatego "New Century" tak świetnie przywołuje ducha "tamtego" SBB. Dlatego "Stary Człowiek W Milczącym Ogrodzie" (nota bene jedyny na płycie tekst Juliana Mateja - szkoda...!) brzmi - owszem - nieco patetycznie i podniośle, ale to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. I pewnie dlatego wesołość na gębie wywołuje "Rock For Mack", krótka galopada w rytmie boogie. Tak samo przecież nazywała się pierwsza kompozycja SBB zarejestrowana w studiu - przez Macka właśnie (i co z tego, że występowali pod szyldem Niemen Group), podczas sesji "Ode To Venus". Oczko puszczone do słuchaczy, ale i do producenta. Mogę sobie wyobrazić, ile mieli wspólnie uciechy w studiu.

Jest na tej płycie utwór zupełnie niezwykły. Ukrywa się pod tytułem "Carry Me Away", ale już pierwsze dźwięki rozwiewają wątpliwości. To "Odlot", tylko z angielskim tekstem. Pierwsza studyjna rejestracja tego hymnu grupy. I w sumie poza początkowymi paroma minutami nie przypomina tego "Odlotu" z pierwszej płyty zespołu. Choć mamy tu znów SBB dzikie, nieokiełznane, improwizujące, poszukujące. Ale ten numer prowokuje do poszukiwań. Wręcz żąda, żeby go za każdym razem grać inaczej. I tak też go zagrali. Zadziornie, jazzrockowo, miejscami free. Mack pięknie wziął ich w karby, nie pozwolił się rozbiec w jałowe popisy solowe. Improwizacja kontrolowana? A dlaczego nie? Sprawdziło się, oj i to jak się sprawdziło. To jeden z najmocniejszych punktów płyty.

SBB wróciło na dobre, jak się zdaje. Po kilku latach chudych w połowie lat 90, po zmianach kadrowych i poszukiwaniach. Dobrym duchem okazał się, idę w zakład, Paul Werico. On spaja tę grupę, jest jakby przeciwwagą Skrzeka, gorącej głowy w chmurach. Apostolis i Józef powinni dać na mszę, że Opatrzność pozwoliła im spotkać na swojej drodze takiego człowieka. Bo dzięki temu nagrali "New Century". Swoją drugą studyjną płytę w nowym stuleciu. I to taką, której absolutnie nie muszą się wstydzić, bo miejscami spokojnie wytrzymuje porównanie z klasycznymi albumami SBB z lat 70. Bliska jest np. "Welcome" - tak moim zdaniem. A to zacna płyta była, nieprawdaż? I takie też jest "Nowe Stulecie". Zacne. Bardzo zacne. Gratuluję, panowie - zwłaszcza, że ten powrót również w kategoriach komercyjnych okazał się sukcesem. Zważywszy na to, jaki chłam króluje w polskich radiostacjach, fakt, iż "New Century" wspina się całkiem wysoko na listy sprzedaży jest czymś wręcz kosmicznie pięknym. Aż prosi się o więcej!

Tarkus



Na tę płytę wyczekiwało sporo naszych czytelników. Wszak SBB to jedna z niewielu rodzimych legend muzyki rockowej, która sława przekroczyła granice na Odrze i Bugu. Dobrze, że nagrali tą płytę. Dobrze, że nagrali TAKĄ płytę. Dobrze, że w takim, prawie klasycznym składzie, bo z Józefem Skrzekiem, Apostolisem Anthimosem oraz zastępującym Jerzego Piotrowskiego, Paulem Wertico. Dodajmy do tego grona uznanego producenta Maca, który zasłynął jako realizator płyt Queen, Davida Bowie, ELO, Gary Moore’a, a z którym SBB zetknął się po raz pierwszy przed 30 laty w niemieckich studiach firmy CBS przy nagrywaniu albumów Czesława Niemena. Powiedzmy jeszcze, że „New Century” nagrano w studiu Zbigniewa Preisnera w Niepołomicach oraz wspomnijmy o fakcie, że jest to pierwsza polska płyta rockowa zrealizowana w systemie Dolby Sourround 5.1. W takich okolicznościach mogliśmy mieć do czynienia wyłącznie z płytą wybitną. No i faktycznie, „New Century” nie zawodzi ani na jotę. Skrzyżowanie sielankowej atmosfery podkrakowskiego studia z koncertowymi improwizacjami stały się podstawą tego albumu. Nie dziwnego, wiem coś na ten temat, bo doskonale znam przeurocze okolice Niepołomic, widziałem też niedawno SBB na scenie. Suma pozytywnych składników przyniosła efekt, jaki można było sobie tylko wymarzyć. „New Century” to przepiękna płyta, nawiązująca swym poziomem do największych osiągnięć SBB. To płyta pełna epickich krajobrazów, jak w „Golden Harp”, psychodelicznej improwizacji w „Carry Me Away”, lirycznych ballad, jak w „Stary człowiek w milczącym ogrodzie”, syntezatorowych impresji jak w „Duchu pokoleń”, dedykowanym pamięci zmarłego niedawno Roberta Mooga, a nawet quasi przebojowości, jak w „Music Is My Life”. Jeżeli już można byłoby się do czegoś przyczepić, to do swoistej niespójności albumu, pojawiającej się pod sam jego koniec. Zamykające płytę bluesowy „PAJO” i rock and rollowy „Rock For Mac” są wzięte jakby z całkiem innej bajki, niż reszta płyty. Ale przecież bluesowe korzenie Józefa Skrzeka są nam wszystkim doskonale znane i chociażby dlatego nikogo nie powinny one dziwić. A poza tym ten eklektyzm stał się prawdziwym wyróżnikiem muzyki SBB już od pierwszego longplaya, wydanego – aż trudno uwierzyć – 31 lat temu...

Artur Chachlowski



..::TRACK-LIST::..

1. Golden Harp 5:50
2. Music Is My Life 4:54
3. New Century 6:06
4. Stary Człowiek W Milczącym Ogrodzie 4:51
5. Duch Pokoleń 5:35
6. Wojownicy Itaki 5:28
7. When Was The Last Time? 4:01
8. Carry Me Away 15:52
9. Pajo 3:22
10. Rock For Mack 1:47



..::OBSADA::..

Józef Skrzek - śpiew, gitara basowa, Minimoog, organy Hammonda, Nord Lead Electro 2, fortepian, harmonijka ustna
Apostolis Anthimos - gitary
Paul Wertico - bębny, perkusja
Mack - gitara, chórki
Julian Mack - gitara (11), chórki (2)




https://www.youtube.com/watch?v=_IAavreUMyE



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Debiutancki album doskonałej progresywnej formacji z Włoch (dwóch Włochów i dwóch Anglików). Angielski wokal, mnóstwo przesterowanych organów Hammonda i wciąż wyczuwalny mocno psychodeliczny nastrój z końca lat 60-tych.



„We Włoszech w latach 1971–1974 rockowe zespoły rzucały sobie wyzwania. Ten kto miał największą wyobraźnię mógł stworzyć epokowy, ponadczasowy album. W tym czasie wszyscy byliśmy muzycznymi malarzami i rzeźbiarzami, jak w renesansowych Włoszech”. (Tom Hayes/Gnosis)

Powszechnie wiadomo, że włoski rock progresywny pierwsze kroki stawiał w 1970 roku. Jego afirmacja w alternatywnym obiegu nie była jednak natychmiastowa: w istocie aż do drugiej połowy 1972 roku wiele zespołów nadal tworzyło dzieła zawieszone pomiędzy beatowo-psychodeliczną przeszłością, a jeszcze mglistą prog rockową przyszłością. Tak było między innymi w przypadku Analogy, Circus 2000, a także w przypadku debiutanckiej płyty grupy THE TRIP, wspaniałego międzynarodowego zespołu, który swoim brzmieniem z impetem otworzył drzwi nowej ery dając początek włoskiemu prog rockowi.

Powstali w Anglii w 1966 roku pod nazwą TheTrips w składzie którego znaleźli się basista Arvid „Wegg” Andersen, dwóch gitarzystów: Bill Gray (grał już z Claptonem ) i młodziutki Ritchie Blackmore (tak, TEN Blackmore!), oraz perkusista Ian Broad. W poszukiwaniu sławy i pieniędzy cała czwórka przeniosła się rok później do Włoch. W Turynie wpadli w oko wschodzącej gwieździe muzyki pop Rikiemu Maiocchi’emu. Piosenkarz właśnie pożegnał się ze swoją macierzystą grupą I Cameleonti i zaprosił ich, by wspierali go w dwumiesięcznej trasie po Italii, po odbyciu której w ciągu kilku tygodni przeszli transformację. Z zespołu jako pierwszy wyłamał się Blackmore, który wrócił do Anglii i założył Deep Purple. Tuż po nim odszedł Ian Broad mający problemy z alkoholem. W ich miejsce pojawili się dwaj włoscy muzycy: klawiszowiec z Savony, Joe Vescovi i perkusista Pino Sinnone (ex-Teste Dure i Rogers).

Nowo powstały kwartet po zmianie nazwy na The Trip zaczął tworzyć oryginalny repertuar. Początkowo opierał się on na blues rocku szybko ewoluując w oryginalne brzmienie z niespotykanym dotąd użyciem efektownych parti chóralnych, cytatów z klasyki, starych pieśni mieszanych z kakofonią dźwięków i wspaniałych galopów instrumentów klawiszowych z organami Hammonda na czele. W 1969 roku, po wiosennych koncertach w historycznym Piper Club w Rzymie, wówczas niekwestionowanej świątyni wielu krajowych i zagranicznych zespołów psychodelicznych i progresywnych, zostali zauważeni przez Alberigo Croccetę, który doprowadził do tego, że jeden z ich utworów, „Bolero Blues” znalazł się na składankowej płycie „Piper 2000” wydanej w tym samym roku. On też podpisał z nimi kontrakt z RCA i zmaterializował koncert na „włoskim Woodstocku”, Festival di Caracalla, który odbył się na terenie rzymskich Łaźni Karakalli w 1970 roku. Mniej więcej w tym samym czasie pokazali się w filmowej komedii „Terzo Canale. Avventura a Montecarlo” opowiadająca o tarapatach zespołu próbującego dostać się do Monte Carlo ostatecznie lądującego na wspomnianym festiwalu. Innymi słowy droga do sukcesu stała przed nimi otworem. Do pełni szczęścia brakowało płytowego debiutu, który ostatecznie ukazał się w maju 1970 roku.

Album, zatytułowany „The Trip” pojawił się na półkach włoskich sklepów jako coś nietypowego i już przy pierwszym przesłuchaniu było jasne, że chęć innowacji kreatywnością chciała przezwyciężyć technologiczne ograniczenia tamtych czasów. Od pierwszego utworu „Prologo” Vescovi, który nie posiadał syntezatora w zakresie efektów specjalnych robi co może, by je wyczarować. Zresztą w notatce na odwrocie muzycy jasno dali do zrozumienia, że wszystkie dźwięki są wynikiem przesterowań i eksperymentów nagranych na konwencjonalnych instrumentach, a nie na sztuczkach studyjnych. Pomimo dominacji klawiszy, atmosfera jest jednak zróżnicowana. Umiejętności techniczne nie podlegają dyskusji i kiedy wchodzimy w „Incubi” delektujemy się niezwykłymi walorami wokalnymi godnymi zespołu bluesowego przeniesionymi w prog rockową, by nie powiedzieć kosmiczną, sferę. A tak przy okazji – teksty (poza jednym wyjątkiem) śpiewane są po angielsku. Ówcześni krytycy czasami zwracali uwagę na niewielki rozdźwięk między partiami chóru, a instrumentalnymi liniami, ale nie było to wielkie uchybienie. Wręcz przeciwnie. Końcowy wynik był tak oryginalny, że sama wytwórnia ochrzciła ich brzmienie „impresjonistycznym” nieoficjalnie nadając płycie drugie imię, „Musica Impressionistica”, które pojawiło się na tylnej okładce. Mając taką nazwę i taki tytuł, łatwo sobie wyobrazić, że muzycy zabiorą nas na wycieczkę, a raczej w niezwykłą podróż szlakiem wczesnych nagrań Pink Floyd. Na tym albumie The Trip jedną nogą mocno stał w psychodelii z okresu „The Piper At The Gates Of Dawn”, drugą (jeszcze niepewnie) stawiał już w progresywnym „A Saucerful Of Secrets”.

Otwierający utwór „Prologo” (Prolog) jest niezwykłym i bardzo ciekawym pasażem instrumentalnym spod znaku demonicznej psychodelii lat 60-tych z mrocznymi fragmentami organów przechodzącym przez drzwi percepcyjnego rytmu, by na końcu dojść do prawdziwej deklaracji – miłości do bluesa. Ależ to mocny punkt tej płyty! Po ponad ośmiu niezwykłych minutach jego miejsce zajmuje „Incubi” (Koszmary) równie długa psychodeliczna kompozycja z echami muzyki klasycznej i jazzowymi organami. Enigmatyczny tekst opowiada o koszmarnej, niespokojnej nocy nawiedzonej przez upiorne wizje, które rozgonić może jedynie poranne słońce. Tak kończy się pierwsza strona oryginalnej płyty.

Drugą otwiera długi, apokaliptyczny „Visioni dell’aldilà” (Wizje z życia pozagrobowego) i podobnie jak poprzedni, mimo włoskiego tytułu śpiewany jest po angielsku. Według Pino Sinnone, został on zainspirowany niektórymi obrazami Hieronima Boscha i łączy w sobie ciemne pasaże organowe, harmonijne wokale z kolorowymi impresjonistycznymi tekstami, zaś ogniste instrumentalne wzloty symbolizują dziką i wolną duszę. Zmieniające się motywy fundują nam niezatarte przeżycie. Jaka jazda! Muzyczny klimat zmienia się w „Riflessioni” (Refleksje), w którym rock, blues i muzyka gospel łączy się w jedną zgrabną całość. Na tym tle dostajemy dość poważny tekst traktujący o religii, przemijaniu czasu i tajemnicy życia. Za to na koniec zespół funduje nam kompletną niespodziankę. Surrealistyczny, żywy „Una pietra colorata” (Kolorowy kamień) to tak naprawdę urocza i zabawna pop psychodeliczna piosenka. To jedyny kawałek zaśpiewany po włosku, który początkowo nie był brany pod uwagę. Jego pierwotna wersja z angielskim tekstem i tytułem „Take Me” szykowana była jako strona „B” singla. Jednak z uwagi na to, że RCA wydawał ten album we Włoszech zgodnie z tutejszym prawem na płycie musiało znajdować się choć jedno nagranie śpiewany po włosku. Tekst, który przetłumaczył Pino Sinnone, przywołuje obraz samotnego, gadającego kolorowego kamienia leżącego na dnie morza zakochującego się w leżącym tuż obok innym kamyku. Banalna, by nie powiedzieć dziecinna historyjka z uroczą melodią.

Pomimo, że nie był wspierany odpowiednią reklamą, ani też nie osiągnął ekscytującej sprzedaży, album wypracował zespołowi solidną niszę w mediach, które od tego momentu nie spuszczały go z oka. Dumni z tak dużego zainteresowania podtrzymali kuszące artystyczne obietnice debiutu oddalając się coraz bardziej od psychodelicznego nurtu. Obierając kurs na rock progresywny w kolejnych swych dziełach, „Caronte” (1971), „Atlantide” (1972) i „Time Of Change” (1973) stali się prawdziwą ikoną tamtejszego prog rocka. Niestety, zmiany personalne (ostatnią płytę nagrali w trójkę z nowym perkusistą, Furio Chirico, który potem założył doskonały Arti & Mestieri), kłótnie i rozbieżne zdania co do dalszej działalności doprowadziły do zawieszenia działalności. Pod koniec 1974 roku wypadek Andersena, który doznał groźnej kontuzji przypieczętował ostateczny rozpad grupy. W XXI wieku różni muzycy z oryginalnego składu (i nie tylko) kilka razy próbowali zreformować The Trip, ale jak mawiał Heraklit z Efezu „nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.”

Płyta była wiele razy wznawiana zarówno na winylu jak i na CD. Moja kompaktowa, zremasterowana i limitowana reedycja wydana przez RCA i Sony Music pochodzi z 2011 roku. Brzmi bosko! Mam też nieoficjalny egzemplarz z arcyciekawymi nagraniami bonusowymi. Co prawda omijam szerokim łukiem takie wydawnictwa, ale tym razem dałem się skusić, tym bardziej, że jak dotąd żadne z oficjalnych wznowień bonusów nie ma. A tu proszę, jest singiel „Fantasia”/”Travelin’ Soul” z nagraniami ze ścieżki dźwiękowej filmu „Terzo canale”, „Bolero Blues” z kompilacyjne płyty „Piper 2000” z 1969 roku, stronę „A” singla „Believe In Yourself” promującego album „Caronte” (1971), oraz sensacyjny(!) blisko półgodzinny zapis koncertu z rzymskiego klubu Piper ze stycznia 1972 roku z fantastycznymi wersjami „Caronte I” i „Two Brothers” trwające razem trzynaście minut, powalającym, jedenastominutowym „L’Utima Ora E Ode A J. Hendrix” i kończący występ, znakomicie zagrane „Repent Walpurgis”.

Na zakończenie dwa małe Post Scriptum. Pierwsze dotyczy tytułu wpisu. Pierwotnie tekst miał się nazywać: „Kamień milowy włoskiego progresu”, ale wydał mi się zbyt pretensjonalny. Postawiłem na „Prekursorzy włoskiego prog rocka” będąc w pełni świadom, że mogę narazić się niektórym fanom gatunku albowiem według poważnych znawców tematu za prekursorów tego stylu uważa się grupę Le Orme i jej album „Collage” z 1971 roku… Drugie Post Scriptum jest innej natury. Wymienione przeze mnie wyżej dwie kolejne płyty The Trip wydane po debiucie opisałem w marcu 2016 roku pod tytułem „Rockowa włoszczyzna”, zaś historię zespołu Arti & Mestieri i jego płytę „Tilt” trzy miesiące później. Proszę szukać w dziale „Archiwum bloga”, lub w wyszukiwarce. Tam znajdują się także inne, bardzo ciekawe pozycje spod obcasa włoskiego buta.

Zibi



Włoski zespół the Trip został założony w 1966 roku w... Londynie. Dlaczego? Bo powstał jako grupa towarzysząca Riki'emu Maiocchi. Bardzo szybko zrezygnowali z tego 'towarzyszenia' i rozpoczęli samodzielną wycieczkę przez zawiłe meandry świata muzyki. W składzie byli zarówno Włosi jak i Anglicy. Ciekawostką dość dużego kalibru jest pierwotny skład grupy - pierwszym gitarzystą był Ritchie Blackmore! Tak, to TEN Ritchie, podpora Deep Purple przez dłuuuugie lata...

I następna ciekawostka - wyleciał ze składu bo był za słaby.... Zastąpił go William Billy Gray - naprawdę doskonały gitarzysta, posiadający klasyczne wykształcenie.

Pod koniec 1969 roku grupa zarejestrowała swój pierwszy album zatytułowany po prostu 'the Trip'. Płyta ukazała się na początku 1970 roku wydana przez włoski oddział RCA. Dźwięki które tworzył zespół wywołał przerażenie w kierownictwie wytwórni, mimo to zdecydowali się jednak na wydanie tej płyty, aczkolwiek umieścili na okładce ostrzeżenie i informacje że 'wszystko co słyszycie jest stworzone za pomocą gitary, basu Hammonda i perkusji'. Dziś to już nikogo ani nie dziwi, ani nie zaskakuje, ale na tamte lata publiczność przyzwyczajoną do grzecznych piosenek musiało szokować...

Oryginalny winyl z tym ostrzeżeniem jest wart około 1000 euro. Materiał na płycie przełamał pewną barierę na włoskiej scenie muzycznej i stał się drogowskazem dla licznych młodych zespołów chcących zerwać z obowiązkową wówczas formą muzyczki lekkiej i prostej... Trip po czterdziestu latach brzmi świeżo, a niektóre fragmenty to niemal współczesny progres. Muzyka zawarta na pierwszej płycie grupy to wybuchowa mieszanka doskonałego rocka z elementami hard i bluesa, wczesnego progresu i elementów postpsychodelicznych.
Na pierwszy plan wysuwają się naprawdę znakomite klawisze i doskonała gitara. Te klawisze (Joe Bishop) to również eksperymenty dźwiękowe (te, które tak zszokowały ówczesną publikę), ale również wspaniałe solówki i pasaże. Już w pierwszym utworze otwierającym płytę gość pokazał, że rozróżnia czarne klawisze od białych i na dodatek wie co z nimi zrobić...

A dalej? Kapitalna gra, świetne solówki i dialogi z 'drugim Wielkim' - Williamem, na gitarze. Razem stworzyli doskonały duet, który stał się wzorem dla setek młodych grup. Gitara brzmi fragmentami niemal współcześnie, zachwyca barwą, nie mówiąc o technice. Po drugim przesłuchaniu już mnie nie dziwił fakt rezygnacji z usług Blackmore'a. Grupa jest zaliczana do absolutnej czołówki włoskiej sceny rockowej, a ich debiut do najważniejszych płyt na tej scenie. Zdecydowanie polecam wszystkim fanom staroci, natomiast czystym progresowym proponowałbym rozpoczęcie przygody z Trip'em od późniejszych płyt...

Aleksander Król



..::TRACK-LIST::..

1. Prologo
2. Incubi
3. Visioni Dell'AldilÃ
4. Riflessioni
5. Una pietra colorata

Bonus Tracks:
6. Fantasia (A-side, 1970)
7. Travellin' Soul (B-side, 1970)
8. Bolero Blues
9. Believe in Yourself (A-side, 1971)
10. Caronte I (Live)
11. Two Brothers (Live)
12. L'Ultima Ora E Ode A J. Hendrix (Live)
13. Repent Walpurgis (Live)

Original 1970 LP released by the RCA (Italy) label (blue label)

Tracks 10-13 Recorded Live at the Piper, Rome on 28th January 1972.



..::OBSADA::..

Guitar, Vocals - Billy Gray
Organ, Vocals - Joe Vescovi
Percussion - Pino Sinnone
Bass, Vocals - Wegg Andersen




https://www.youtube.com/watch?v=E5D_Ut4Ei00



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Wydany w 1971 roku przez niewielką wytwórnię Plus (Tomorrow's Gift, Wind - 'Seasons'), jedyny album świetnego, niemieckiego zespołu grający soczystego, nieco jazzującego rocka w klimacie Out Of Focus, Nosferatu i Subject Esq., czyli dużo Hammondów, melotron, fajne partie saksofonu, fletu i oczywiście angielskie wokale. Tylko cztery kompozycje!



Chyba wszyscy znamy mitologiczną opowieść o Ikarze, synu mistrza Dedala, twórcy Labiryntu, który uciekał z Krety na skrzydłach z piór i wosku. Niepomny przestróg ojca Ikar zbyt blisko zbliżył się do słońca, które roztopiło wosk, tym samym chłopiec zginął wpadając do morza. Jego lot i upadek to symbol nadmiernej ambicji i ludzkiego dążenia do realizacji własnych celów ponad wszystko. Ikar stał się pierwszym człowiekiem, który zbliżył się do Słońca, ale skończył tragicznie. To samo możemy powiedzieć o wielu muzykach choćby takich jak Syd Barrett, Skip Spence, Brian Wilson, którzy szybując poszerzali horyzonty, a oświetleni promieniami sławy nie zdążyli w pełni wykorzystać drzemiącego w nich wielkiego potencjału. A co można powiedzieć o niemieckim zespole IKARUS, który mógł być jednym z największych zespołów swojego pokolenia..?

Podczas gdy niemiecka scena progresywna bez skrupułów podążała własną drogą oddalając się od reszty Europy Ikarus, w przeciwieństwie chociażby do Can, Amon Duul II , czy Xhol Caravan był ukierunkowany na scenę brytyjską. Podobnie jak wiele zespołów z początku lat 70-tych mocno tkwił w oparach ciężkiej psychodelii poprzedniej dekady. Wszechstronnie wykształcona szóstka genialnych muzyków zamiast długich atmosferycznych wycieczek w świat elektronicznych medytacji skupiała się na instrumentalnej grze opartej na klasycznym blues rockowym brzmieniu odważnie penetrując progresywne rejony zabarwione jazzowymi klimatami wykorzystując instrumenty dęte drewniane dające więcej kolorytu. Zespół mógł bez problemu żonglować stylami stąd czasem wrażenie jakby znajdował się w swoim własnym, niekoniecznie rozumianym przez innych, świecie. Zdecydowanie byli jedną z najbardziej wyjątkowych, w tym czasie niemieckich grup rockowych, która przez dziesięciolecia była żałośnie niedoceniana. To właśnie ona stworzyła jeden z najbardziej eklektycznie brzmiących albumów wczesnej sceny progresywnego rocka w Niemczech.

Początki zespołu sięgają 1966 roku w Hamburgu, wylęgarni wielu artystów, gdzie kilka lat wcześniej The Beatles odbyli swoją muzyczną praktykę. Wzorem czwórki z Liverpoolu cała masa lokalnych grup chciała pójść ich śladem. Beautique In Corporation, bo tak początkowo się nazywali, byli inni. Zanim zadebiutowali przed publicznością szlifowali repertuar w piwnicach hamburskich kamienic doskonaląc swoje brzmienie. Nie trwało to długo, bowiem w grupie pojawiło się kilku młodych, zdolnych muzyków, w tym klasycznie wykształcony klawiszowiec Wulf Dieter Struntz i basista Wolfgang Kracht. Ten ostatni na imprezach popisywał się graniem na skrzypcach w… rękawiczkach. Pierwsze koncerty odbywały się w klubach młodzieżowych gdzie wykonywali covery popularnych piosenek zyskując sobie sympatię publiczności. Szybko jednak set lista BIC uległa zmianie gdy zaczęli tworzyć własne kompozycje. Muzyka zespołu zaczęła ewoluować i była mieszanką psychodelii i rocka w połączeniu z wodewilową komedią. Okazało się to mocną i udaną kombinacją wyróżniającą ich z całej masy hamburskich grup tego okresu. Pierwszy znaczący sukces przyszedł w 1969 roku, po wygraniu lokalnego konkursu zespołów beatowych. Nagrodą był udział w festiwalu Pop And Blues, który odbył się w kwietniu 1970 roku w Hamburgu. Zespół miał okazję zmierzyć się na jednej scenie z największymi wykonawcami wczesnych lat siedemdziesiątych: Chicken Shack, Steampacket, Alexisem Cornerem, duetem Hardin And York. Mimo tak znakomitych gości, to oni podbili serca i umysły festiwalowej publiczności, a koncertowa płyta upamiętniająca to wydarzenie uzupełniona występami Frumpy i Tomorrow’s Gift sprzedała się na pniu. Kilka miesięcy później do składu doszli dwaj nowi muzycy i już jako kwintet zostali poproszeni o towarzyszenie Uriah Heep w trasie po Niemczech. To był początek popularności BIC.

W tym samym mniej więcej czasie promotor koncertów i menadżer zespołu w jednej osobie, Will Jahncke, zasugerował zmianę nazwy na IKARUS. Muzykom pomysł się spodobał tym bardziej, że wraz ze zmianą nazwy zmieniła się też ich muzyka. Zainspirowani Yes, King Crimson, Colosseum i Frankiem Zappą łączyli rock progresywny z muzyką eksperymentalną o lekko psychodelicznym brzmieniu. Zmiana stylistyczna podzieliła fanów grupy. Podczas gdy jedni powitali ją entuzjastycznie, innych nie przekonywała. Za to krytycy byli zgodni i zachwyceni przemianą, co z kolei dało im impuls, by nagrać płytę. W lutym 1971 roku sześciu muzyków przekroczyło progi studia Windrose-Dumont-Time w Hamburgu. Oprócz Krachta i Struntza byli to: perkusista Bernd Schröder, wokalista Lorenz Köhler, gitarzysta Manfred Schulz i Jochen Petersen, który nie tylko grał na 12-strunowej gitarze, saksofonach: altowym i tenorowym, na flecie i klarnecie, ale był też producentem płyty. Album „Ikarus” wydany przez wytwórnię Plus ukazał się na rynku kilka miesięcy później.

Zespół na swój sposób odzwierciedla na tej płycie lot Ikara niosąc na swych skrzydłach przesłanie ocalenia Ziemi, jej deszczowych lasów i innych cudów natury przed ekologiczną katastrofą. Temat w muzyce nie nowy, a naiwne teksty w rodzaju „Człowieku, zastanów się co robisz! Ludzkości, dokąd zmierzasz?” i „Ratuj naturę, bo to skarb” bardziej przywołują uśmiech na twarzy, niż ( z całym szacunkiem) wywołują troskę o losy naszej planety. Ale kiedy słucham tej płyty dostrajam tekst do muzyki i poddaję się bajecznej grze na organach, zwartej perkusji, funkowego basu i tych przejść od „kanciastego” brzmienia saksofonów do zachwycających serenad fletu. W takich momentach przychodzi mi na myśl The Moody Blues, chociaż zespołowi znacznie bliżej do Raw Material i wczesnego Van der Graaf Generator.

Album zawiera zaledwie cztery utwory i każdy jest jakby z innej bajki. Zaczyna się z grubej rury, od 15-minutowej suity „Eclips” podzielonej na dwie części. Pierwsza, „Skyscrapers”, nabiera ciężkiego, blues rockowego stylu dzięki gitarowym riffom i sekcji rytmicznej wzmocnionej przez dominujący Hammond. Skojarzenia z wczesnym Led Zeppelin nie są chyba bezpodstawne. I choć Lorenz Köhler nie jest Robertem Plantem, jego wokal wcale nie jest taki zły, co w przypadku wielu ówczesnych niemieckich grup było piętą Achillesową. Nagranie toczy się jak jazda górską kolejką. Aranżacja buduje się stopniowo, do gry włączają się flet i klarnet. Dodanie tego ostatniego okazuje się mistrzowskim posunięciem przesuwając tym samym ciężar gatunkowy w stronę rocka progresywnego, a po wejściu gitary akustycznej przypomina mi to późniejsze brzmienie Pink Floyd. Z wrażenia nawet nie wiem, w którym momencie zaczyna się jej druga część, „Sooner Or Later”, gdzie punktem kulminacyjnym jest zabójcze, zwariowane solo organowe. Zanim złożoność kolejnych nagrań nabierze znacznie więcej swobody „Eclips” wydaje się najłatwiejszą w odbiorze kompozycją.

„Mesentery” pokazuje związek między angielskimi zespołami Marsupilami, z jego energetyczną złożonością w zakresie umiejętności komponowania i z Van der Graaf Generator ze względu na podobne użycie organów i melotronu. Pragnę zauważyć, że Ikarus był bardziej zdyscyplinowany i nie wchodził w ów specyficzny dla krautrocka rodzaju muzycznego wyrafinowania. Rajcowało go za to improwizowane granie w długich, powalających jamach. Organy Hammonda, sekcja rytmiczna i dźwięczące gitary wzbogacają chóralne, uduchowione harmonie, w śpiewie Lorenza Köhlera słychać element teatralny. Muzycy znowu eksperymentują, zmieniają tempo i styl. Rzucają podkręconą piłkę i utwór zmierza w kierunku muzyki awangardowej i eksperymentalnej, a kosmiczne dźwięki wzmacniają bujne smyczki. Nieziemski pejzaż dźwiękowy wije się jak piskorz pokazując jak wszechstronnym i pomysłowym byli zespołem.

Drugim, najdłuższym utworem na płycie jest „The Raven (including „Theme for James Marshall”). Pod względem konstrukcyjnym i energetycznym podobny do „Eclips”, choć nieco bardziej jazzowy. Inspiracją był wiersz „Motyw dla Jamesa Marshalla” Edgara Allena Poe. Wstęp brzmi jak motyw programu telewizyjnego z początku lat siedemdziesiątych. Grają saksofony, sekcja rytmiczna napędza jazzową aranżację przechodząc między fusion, a progresywnym rockiem. To Ikarus jest w pełnym locie. Ze swojego muzycznego arsenału muzycy wydobywają każdą, wypróbowaną wcześniej broń: ryczące saksofony, grzmiące organy, mocny bas, kaskadowe bębny, ogniste gitary. Po około dwu i pół minutach wszystko się zmienia. Układ zamiera, chwilowo zapada w sen, by obudzić się ze zdwojoną siłą. Miriady dźwięków stopniowo wypełniają aranżację rozwijając się w niezwykłą mozaikę składającą się z elementów free jazzu, prog rocka, fusion i rocka klasycznego. Powolne, nastrojowe, gotyckie i lizergiczne tło wpisuje się w wokal. Ale to może się zmienić w każdej chwili. I tak się dzieje – instrumenty pojawiają się i znikają. Podobnie jak efekty dźwiękowe: armatni wybuch, płynąca woda, grzmoty… W finale folk rock spotyka się z progresywnym rockiem i jazzem, a utwory stają się melodyjne, elegijne i eteryczne. Ta w sumie mroczna, momentami przerażająca mieszanka muzyczna idealnie wpasowała się do poetyki mistrza grozy jakim był Edgar Alan Poe.

Na zakończenie dostajemy „Early Bell’s Voice” zaczynający się od dźwięków klasycznego fortepianu, do którego przyłączają się organy i melotron, a następnie saksofon i perkusja. Już samo to wystarczy, by przykuć uwagę słuchacza. Niesamowita gra instrumentalna ze zmianami tempa, a czasem i samego metrum przywodzi na myśl niektóre utwory Catapilli. Czuję się, jakbym unosił się i wypływał z łona samego Czasu. Genialny sposób na zakończenie płyty.

Ten misternie zaprojektowany album, podobnie jak muzyka niektórych współczesnych mu Brytyjczyków, takich jak Marsupilami, High Tide, czy East Of Eden, w którym muzycy Ikarusa zawarli całą masę wyśmienitych pomysłów wyprzedził swoje czasy. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to łatwa w odbiorze płyta wymagająca nawet kilku przesłuchań, by odkryć jej złożone piękno. I jeśli jej majestat w końcu ukarze się w całej swej postaci to gwarantuję, że skradnie Wam show na długi czas.

Po trasie promującej płytę zespół niestety zakończył swój lot. Przyjęty dość chłodno przez niemiecką publiczność album nie sprzedał się dobrze, co w jakiś sposób podcięło ambitnym muzykom skrzydła. Być może gdyby Ikarus powstał w Stanach, lub Anglii, gdzie w tym czasie pojawiło się ciężkie brzmienie grupa mogłaby zatrzepotać swymi ramionami, poderwać się do lotu i dotrzymać pułapu brytyjskiemu sterowcowi Led Zeppelin. I jeśli ktoś szuka prawdziwie wczesnych, eklektycznych wrażeń w świecie prog rocka, ten jedyny album hamburskiego Ikarusa da ich w nadmiarze!

Zibi



This is the unique album made by a rather obscure german little band. This album delivers very imaginative progressive/ jazz compositions with a touch of space rock feelings ("Mesentery", Early bell's voice). The opening track offers a captivating, powerful and epic jazz/ rock tune brightly excecuted with full of electric organ arrengements...'Mesentery' is more a dreamy piece of space-rock with some cool jazzy accents...The atmosphere of this album is really orientated to 70s german rock with its totally free musical experience. A fascinating journey through Ikarus universe.

Philipe



In my never-ending pursuit of little known prog rock albums, here's another one worth checking in to. This German band (not to be confused with any other band called IKARUS, like the one who released Touch the Sun) released this one and only album in 1971. Often regarded as one of the first progressive jazz-rock albums to come out of Germany, to me, the music is actually simply progressive, but does have lots of great sax work (from Jochen Petersen). Because of the presences of sax, as well as Hammond organ, the comparisons to VAN DER GRAAF GENERATOR can't be avoided. But unlike VdGG, the band also included strings on a couple of the cuts, and there's some Krautrock tendencies included (the occasional spacy passages remind me a little of TANGERINE DREAM's "Alpha Centauri").
But the one thing the band isn't so great on are the lyrics. It sounds like they had problems grasping the English language, so the first song, expressing the band's concerns for the environment ended up writing lyrics that literally go: "Save the nature/It's a treasure". That has got to be some of the worst lyrics I have ever heard, and it's too bad it has to be a song protesting environmental destruction. The rest of the album features more or less lyrics that make little sense, except for one song using a poem from Edgar Allen Poe. Lyrics aside, this album demonstrates all that's great of early '70s prog rock, and if you like that stuff, get yourself this album.

Proghead



You wanna hear the true sounds of the seventies? Get this album! Oh yes, this album is a perfect example of how the 70s music sounds like. Musically, you might refer this band to something like Colosseum, Mountain, Steve Marriott, Mahogany Rush, Eloy or even King Crimson. The opening track "Eclipse" (15:25) is so captivating and it brings you back to the glory days of the 70s! I'm sure if you were really there in the seventies, you would definitely say that this band is representative of that era. My memory brings me back even to Canadian band Moxy where the music is also similar to this one. The most interesting part of this track is its walking bass guitar sounds that circumvent the whole musical stream of this song. So stunning bass playing and it's quite dominant! Of course there are lots of mellotron sounds augmented with acoustic guitar fills. The organ solo in the middle of the track at approx 7:40 is also very nice and it's so 70s! I love this track wholeheartedly man! It's so cool, so powerful!

"Mesentery" brings the music into rough style in relatively fast tempo with percussion, bass, guitar, organ and vocal line. The intrusion of flute that follows after first vocal verse is truly brilliant. The flute style is like Ian Anderson but the music is like a classic rock music. It's really a nice composition. Bass guitar still gives its inventive contribution to the song.

"The Raven" opening seems like early King Crimson music. It's relatively complex opening with some jazzy touch and excellent rhythm section, using soprano sax as solo. After immediate break at approx minute 2:30 the music continues into avant-garde exploration with powerful flute work. It's really a treat for those who love classic rock with flute sounds. When the vocal enters the music turns into a bit of blues influenced style with excellent organ work.

The concluding track "Early Bell's Voice" is a mellow track with soaring organ work and still a dynamic bass guitar work. Piano sound enriches the song, combined with stunning guitar and brass section. Hen vocal enters the music in the middle of the track, it reminds me to the music of Colosseum.

Overall, this is a real gem of the seventies that most of you like the classic rock / prog music would love it very much. Keep on proggin' ..!

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. Eclipse Divided In Scyscrapers And Sooner Or Later 15:09
2. Mesentery 6:34
3. The Raven Including 'Theme For James Marshall' 11:44
4. Early Bell's Voice 7:46



..::OBSADA::..

Lead Vocals - Lorenz Köhler, Manfred Schulz (tracks: B2)
Organ, Piano - Wulf Dieter Struntz
Drums, Percussion - Bernd Schröder
Guitar, Twelve-String Guitar, Alto Saxophone, Tenor Saxophone, Flute, Clarinet, Vocals, Producer - Jochen Petersen
Guitar, Vocals - Manfred Schulz
Bass Guitar, Vocals - Wolfgang Kracht




https://www.youtube.com/watch?v=Bk10e4EAokc



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Zaledwie kilka dni temu, omawiając najnowszą płytę Moon Safari, sam sobie zadałem retoryczne pytanie: jak to się dzieje, że najwspanialsze płyty 2023 roku ukazują się właśnie w grudniu – Peter Gabriel, Trevor Horn, Giant Sky, Porcupine Tree, Moon Safari właśnie i teraz do tego grona dołożyć trzeba najnowsze dzieło grupy Pallas pt. „The Messenger”. Trafiło ono na półki sklepowe 15 grudnia, więc, można by rzec, w idealnym wręcz momencie, by powiedzieć o nim: ‘najlepszy progrockowy prezent w sam raz pod choinkę’.

Dla wielu niniejsza płyta jest sporym zaskoczeniem. Wydawało się przecież, że nie ma już szans na powrót Pallas w klasycznym składzie. Dwie ostatnie studyjne płyty („XXV” z 2011 oraz „Wearewhowere” z 2014 roku) zostały nagrane z nowym wokalistą (Paul Mackie), a od premiery ostatniego albumu z Alanem Reedem na pokładzie („The Dreams Of Men”) minęło już ponad 18 lat. Tymczasem od kilku miesięcy docierały do nas nieśmiałe zapowiedzi powrotu do współpracy panów Nialla Mathewsona, Graeme’a Murraya, Ronniego Browna i Alana Reeda…

Tuż przed Świętami słowo stało się ciałem i tak oto trzymamy w ręku album „The Messenger” – prawdopodobnie ostatnią ważną progrockową płytę 2023 roku. To pierwszy w historii Pallas album nagrany przez czteroosobowy skład muzyków. Na płycie nie ma perkusisty, a programowane bębny są dziełem duetu Niall Matthewson – Ronnie Brown.

Album „The Messenger” zawiera bardzo szerokie spektrum muzycznych emocji, łączące mrok z optymizmem, mocne rockowe melodie z momentami introspekcji i muzycznej euforii. Jest rockowo, ale są chwile pełne czułości i liryki. Ale przez cały czas trwania tej płyty słychać potęgę brzmienia oraz autentyczną radość grania. Znajdujący się w dobrej formie wokalnej Alan Reed opisuje to w taki sposób: „Od wielu lat myślałem, że Pallas to dla mnie zamknięty rozdział.. Bardzo długo nie rozmawialiśmy ze sobą. Ale dość wcześnie usłyszałem muzykę skomponowaną przez moich kolegów i wiedziałem, że będzie to wyjątkowy album. Więc – żeby niepotrzebnie nie wdawać się w szczegóły – po prostu wróciłem! I nie mogę się doczekać, aż ludzie usłyszą tę płytę, z której jestem dumny, że mogę być jej częścią”.

Na program trwającego 50 minut albumu składa się sześć kompozycji. Otwierające całość nagranie „Sign Of The Times” odróżnia się od reszty tym, że to nie tylko świetny początek i wgniatająca w fotel potężna dawka bardzo solidnego prog rocka, ale tym, że główne partie wokalne prowadzone są przez Graeme’a Murraya. Dopiero w utworze nr 2, „The Great Attractor”, w świetle reflektorów staje charyzmatyczny, obdarzony rozpoznawalnym głosem Alan Reed. I od razu słyszymy że jest on w rewelacyjnej formie. Co zresztą udowadnia w kolejnym utworze, ekologicznej pieśni „Fever Pitch”. „Heavy Air” to spokojny, nastrojowy, dostojnie rozwijający się utwór, zwieńczony soczystym gitarowym solo Mathewsona. Zaraz po nim pojawia się kompozycja „The Nine”. To kolejny spokojny utwór, w którym Pallas konsekwentnie buduje nastrój i w kilku miejscach sięga po niespodziewane środki artystycznego wyrazu, jak na przykład rapowanie pewnych wokalnych fraz. Ale nie jest to element burzący nastrój tej epickiej kompozycji. Na finał szkoccy muzycy zostawili kompozycję tytułową. „The Messenger” to 13 minut porządnego, epickiego prog rocka naznaczonego niezliczoną ilością elementów świadczących, że Pallas to zespół, który wciąż ma wiele do powiedzenia. To kompozycja, jakich oczekuje się od zespołu pokroju grupy Pallas, która, było nie było, już od 40 lat nadaje ton i wyznacza trendy w neoprogresywnym gatunku. Wielowątkowość, meandryczny plot melodii wokalnych, orkiestracje, chóry, partie gitar akustycznych… Czegóż tu nie ma w tej imponującej pod każdym względem kompozycji?...

Album „The Messenger” to potęga symfonicznego brzmienia, to epickie aranżacje, to rewelacyjna gra instrumentalistów oraz udany powrót Alana Reeda. Jest to album, który narasta i który odwdzięcza się słuchaczowi z każdym kolejnym przesłuchaniem. Słychać na nim potęgę symfonicznego brzmienia oraz dojrzałość muzyczną kwartetu z Aberdeen.

Nowa muzyka Pallas jest gęsta, czasami mroczna, ale w każdej minucie fascynująca. Pod względem literackim zespół utkał muzyczny gobelin, którego wątki przeplatają się od tematu troski o środowisko naturalne po widmo zimnej wojny, która we współczesnych realiach ponownie przybrała na sile. Dostaje się też przywódcom i możnym tego świata, którym Alan (na co dzień jest reporterem BBC) zarzuca brak zdolności do zrobienia czegokolwiek poza dolewaniem oliwy do ognia. A z muzycznego punktu widzenia „The Messenger” jest świadectwem zdolności zespołu do ewolucji brzmienia, pozostając jednocześnie wiernym swoim muzycznym korzeniom. Świetna płyta na Święta. Wspaniałe podsumowanie tego całkiem obfitego w ciekawe progrockowe pozycje roku. Polecam!!!

Artur Chachlowski



‘The album that many believed would never be made, is here. And it’s about to blow your socks off!’

Forty years ago a band from Aberdeen recorded, not one, but two of the seminal rock albums of the 80s.

Now the classic Pallas line-up returns with ‘The Messenger’, an album which takes the preoccupations of that earlier age, and brings them right up to date. Where ‘The Sentinel’ echoed the concerns of the cold war and the shadows it cast on all of us, ‘The Messenger’ finds the band reacting to the existential threats to the world we find ourselves in. From what we’ve done to the world, to the politics that shape it.

Capturing the bleakness that many of us feel at how the world continues to turn, it nevertheless contains hope. A light in darkness, that all may not be lost. There is no outside help. No Sentinel to save us. This time the solution lives within us all.

This is an album which repays countless listens. With ‘The Messenger’, Pallas have created a rich musical tapestry which weaves back and forth from environmental concerns to a cold war grown hot once again. And the seeming inability of our leaders to do anything but pour fuel on the flames.

Featuring tracks like 'Sign Of The Times', 'The Great Attractor', 'Fever Pitch', 'Heavy Air', 'The Nine', and the eponymous 'The Messenger', the album encapsulates a spectrum of emotions, blending darkness with optimism, robust rock melodies with moments of introspection and marvel, It rocks out, yet has moments of tenderness and wonder.

Alan Reed, who rejoined the band after more than a decade as a solo artist explains.

‘I thought I’d finally got Pallas out of my system. We hadn’t spoken in a very long time.
But I heard this music at a fairly early stage, and knew there was a very special album here.
So - not to put too fine a point on it - I rejoined!’

‘I can’t wait for people to hear what we’ve been up to. It’s a musical event which I’m so proud to be a part of. ‘

The Messenger' is a testament to the band's ability to evolve their sound while staying true to their essence, presenting a musical narrative that is both a milestone in their career and a commentary on the modern world's complexities.



..::TRACK-LIST::..

1. Sign Of The Times 09:18
2. The Great Attractor 04:15
3. Fever Pitch 08:11
4. Heavy Air 07:00
5. The Nine 08:42
6. The Messenger 13:03



..::OBSADA::..

Alan Reed - lead & backing vocals
Niall Mathewson - guitars, percussion programming, vocals
Graeme Murray - bass, Taurus bass pedals, 12-string guitar, vocals
Ronnie Brown - keyboards, percussion programming, vocals




https://www.youtube.com/watch?v=pJRuIJ1JVdg



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



..::OPIS::..

Ten genialny, fan-klubowy, hiszpański CD zawiera bardzo wczesny, fantastyczny materiał zarejestrowany dla radia/TV BBC pomiędzy wczesną zimą 1970 a wiosną 1971 - czyli w okresie kiedy zespół dopiero stawał się największą (obok Pink Floyd) progresywną instytucją.

Ta wydana w nakładzie 500 egzemplarzy, 80-minutowa płytka zgromadziła zapis trzech sesji nagraniowych - w tym dwie w składzie z gitarzystą Anthonym Phillipsem oraz z perkusistą Johnem Mayhew. Wszystkie jedenaście nagrań zachowało się w perfekcyjnej jakości dźwięku. Pierwsza sesja składa się z czterech instrumentalnych, pięknych fragmentów skomponowanych do telewizyjnego filmu, druga zawiera m.in. trzy niepublikowane, balladowo-progresywne kompozycje, zaś trzecia (nagrana już w klasycznym składzie z Collinsem i Hackettem) zawiera m.in. dłuższą o 80 sekund, wczesną wersję 'The Musical Box'. Dodatkowo umieszczono trzy bonusy - w tym jedyną zarejestrowaną wersję nieznanego zupełnie utworu "The Light" oraz jedno z dwóch czy trzech koncertowych wykonań dynamicznego, ale nigdy niewydanego oficjalnie "Going Out To Get You". Oba nagrania pojawiały się na klasycznych bootlegach, ale teraz brzmią nieco lepiej.

Sesje BBC miały być wydane oficjalnie w 1998 roku (nawet ukazało się kilka egzemplarzy testowych), ale w końcu projekt został zastopowany przez Tony'ego Banksa.



..::TRACK-LIST::..

1. Provocation 4:04
2. Frustration 3:38
3. Manipulation 3:45
4. Resignation 2:58
5. Shepherd 4:00
6. Pacidy 5:41
7. Let Us Now Make Love 6:12
8. Stagnation 8:03
9. Looking For Someone 7:16
10. Stagnation 8:54
11. The Musical Box 11:54

Bonus Tracks:
12. Twilight Alehouse (Live-Excerpt) 0:20
13. The Light (Live) 8:46
14. Going Out To Get You (Live) 4:09

Tracks 1-4 recorded in London for BBC TV on 9th January 1970.
Tracks 5-9 recorded in London for BBC ‘Night Ride’ on 22nd February 1970.
Tracks 10,11 recorded in London for BBC ‘Sounds Of The Seventies’ on 10th May 1971.
Track 12 recorded live at the Roundhouse, London on 11th March 1970.
Track 13 recorded live at La Ferme, Woluwe St. Lambert, Belgium on 7th March 1971.
Track 14 recorded live at Piper Club, Rome, Italy on 18th April 1972.




https://www.youtube.com/watch?v=jH8yANYdz_k



SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...




..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD!
Jedyny, niestety raczej zapomniany album bardzo dobrej amerykańskiej formacji grającej ciężkawego progresywnego rocka z elementami jazzu i szczypty muzyki latynoskiej. Doskonałe partie gitary, sporo klawiszy, mocny wokal. Płytę w 1970 roku wydała w Stanach należąca do Billa Grahama wytwórnia Fillmore, zaś w Europie w 1971 wytwórnia Atlantic.
Doskonała (jak zwykle u ludzi z Flawed Gems) jakość dźwięku!



..::TRACK-LIST::..

Something Easy 2:50
Hot and Cold 3:00
Tuane 3:10
You May Never Wake Up (Apologies to Auden & Frost) 3:24
Hangover Horns 3:15
Charity Taylor 3:29
Sad Song, Happy Song 2:59
Sweet Sunday Morning 2:18
Pains and Tears 3:28
Death to a King 5:38




SEED 14:30-23:00.
POLECAM!!!

..::INFO::..

Genre: Progressive Rock
Format: MP3/320kbps
Size: 241MB

..::TRACK-LIST::..

CD1)

01. The Lamb Lies Down On Broadway
02.Fly On A Windshield
03. Broadway Melody Of 1974
04. Cuckoo Cocoon
05. In The Cage
06. The Grand Parade Of Lifeless Packaging
07. Back In N.Y.C.
08. Hairless Heart
09. Counting Out Time
10. Carpet Crawl
11. The Chamber Of 32 Doors

CD2)

01. Lilywhite Lilith
02. The Waiting Room
03. Anyway
04. Here Comes The Supernatural Anaesthetist
05. The Lamia
06. Silent Sorrow In Empty Boats
07. The Colony Of Slippermen
The Arrival
A Visit To The Doktor
The Raven
08. Ravine
09. The Light Dies Down On Broadway
10. Riding The Scree
11. In The Rapids
12. It