|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Wygląd torrentów:
Kategoria:
Muzyka
Gatunek:
Progressive Rock
Ilość torrentów:
72
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Przeciszów, nazwa tej miejscowości jeszcze na początku 2023 roku niewiele mi mówiła. Półtora roku później mam za sobą już trzy wizyty w tej gminie, leżącej tuż obok Oświęcimia. Mieszcząca się tam Gminna Biblioteka Publiczna, pełniąca także rolę Domu Kultury stała się ważnym miejscem na koncertowej mapie południowej Polski. Duża w tym zasługa dyrektora tej placówki, Łukasza Fuczka, który swoim zaangażowaniem i wielką pasją przyciąga ciekawych artystów do zachodniej części Małopolski. I to właśnie jego głos słyszymy w tle podczas pierwszych kadrów wyświetlanych na ekranie. Po zapowiedzi na scenę wchodzą główni aktorzy spektaklu, czyli zespół Moonrise w składzie: Kamil Konieczniak (instrumenty klawiszowe, w tym linie basu, gitara), Marcin Kruczek (gitary), Grzegorz Bauer (perkusja) oraz Marcin Staszek (śpiew). I właśnie on przejmuje rolę prowadzącego wydarzenie, w sposób barwny zapowiadając poszczególne utwory oraz oczywiście rewelacyjnie interpretując teksty, głównie autorstwa byłego frontmana grupy Millenium (a także gościnnie występującego na płytach Moonrise), Łukasza „Galla” Gałęziowskiego. Zespół rozpoczął występ od pochodzącego z trzeciego albumu („Stopover – Life” (2012)) nastrojowego nagrania „Surrender To Win”, które idealnie wprowadza słuchacza w klimat, którym przez kolejne kilkadziesiąt minut będą czarować muzycy. Mamy tu piękne klawiszowo – gitarowe pejzaże oraz wyśmienite partie solowe na tych instrumentach oraz precyzyjne podkłady perkusyjne. Nie brak też wyrazistych linii basu wygrywanych przez lidera grupy na swoim keyboardzie. Do tego dochodzi niezwykle nastrojowy, melodyjny śpiew Marcina Staszka, którego głos stanowi wartość dodaną do brzmienia grupy. Z całym szacunkiem dla śpiewającego w oryginale ten utwór Marcina Jajkiewicza, ale jednak głos jego imiennika lepiej mi tu pasuje. Motyw podróży przewijał się przez cały koncert, a najbardziej eksplorowanymi rejonami były te zamieszczone na najnowszym studyjnym wydawnictwie zatytułowanym, nomen omen, „Travel Within” (2019). Nic dziwnego, wszak to właśnie na niej zaśpiewał Marcin Staszek, a co za tym idzie, w tym materiale czuje się najpewniej. Kolejnymi przystankami na trasie były bardziej dynamiczny „Dive” oraz melancholijne „Rubicon” i „The Answer” z mocniejszą końcówką, w której główną rolę odgrywa gitara Marcina Kruczka. Tekst do tego drugiego napisał Marcin Staszek wraz z Aleksandrą Rzadkowską i jest to jedyny wyjątek w całym (!) repertuarze Moonrise. Warstwa liryczna pozostałych pieśni jest dziełem Łukasza Gałęziowskiego. Pora na powrót do płyty trzeciej („Stopover – Life”) i do jednej z jej najciekawszych odsłon w postaci nagrania „Flying In Empty Lands”. Tu liryczne fragmenty z dominującymi brzmieniami fortepianu mieszają się z bardziej dynamicznymi, z niemal metalowym riffem oraz intensywniejszym wykorzystaniem perkusji, a wszystko to przyozdobione solowymi popisami Konieczniaka na syntezatorze i Kruczka na gitarze. W ten sposób „dofrunęliśmy” ponownie do miejsca, w którym można odbyć „podróż w głąb siebie”. Z „Travel Within” wybrzmiewa piękny „Little Stone” czarujący klawiszowym motywem i początkowo delikatnym perkusyjnym tłem, który wraz z dołączeniem charakterystycznej gitary Kruczka nabiera siły. Były reprezentantki płyt numer trzy i cztery, pora zatem udać się na krótką wycieczkę po albumie numer 2, „Soul’s Inner Pendulum” z 2009 roku. Z niej wybrzmiewają dwa tematy – świetny, dynamiczny „Icarus” oraz pięknie rozwijający się „Angels Hidden Plan” z niezwykle długim popisem Kruczka na tle klawiszowego motywu. Ten pierwszy, prezentuje się odrobinę łagodniej niż w studyjnym pierwowzorze, a dodatkowo partie saksofonu zastąpione zostały popisami Marcina Kruczka. Ponadto Marcin Staszek udowodnił, że jego interpretacje tekstów śpiewanych pierwotnie przez ich autora są równie przekonujące, mimo innej barwy głosu. Zespół powraca, po raz trzeci (i ostatni) do płyty „Stopover – Life”, by zagrać utwór „Mr Strange”. Jest to chwila na rozruszanie publiczności, która zachęcona przez wokalistę, wzbogaciła wykonanie rytmicznym klaskaniem. W ramach „odpoczynku” grupa zaprezentowała spokojny song „Time” z ostatniej płyty. Po nim Kamil opuszcza swoje stanowisko za zestawem instrumentów klawiszowych i chwyta za gitarę elektryczną, by wraz z kolegami (Marcin Kruczek zmienia gitarę na akustyczną) zatrzymać się na ostatnim „przystanku” z płyty „Travel Within”, czyli utworze „Calling Your Number”, oryginalnie zaśpiewanym na tym krążku przez „Galla”. Kamil udowadnia, że nie tylko jest mistrzem w grze na czarno–białych klawiszach, ale równie dobrze radzi sobie z sześcioma strunami, co udowadnia choćby w wyśmienitym popisie solowym. Na finał wybrzmiewa tytułowa pieśń z debiutu grupy „The Lights Of A Distant Bay” (2008), w którym jeszcze bardziej można docenić kunszt lidera w grze na gitarze. Miejscami przywołuje on brzmienia kojarzące się z twórczością grupy Marillion, a jego partia solowa to już czysta bajka. W stosunku do pierwowzoru na uwagę zasługuje fakt, że słyszymy tu żywą, akustyczną perkusję. Po ukłonach i bardzo krótkiej przerwie, podczas której de facto zespół nie zdążył zejść ze sceny, przyszła pora na bis. Pierwszym z nich był drugi reprezentant debiutu, utwór „In The Labyrinth Of The Dream”. Tu ponownie mamy do czynienia z mieszanką bardziej dynamicznych partii z przestrzennymi pejzażami, po raz kolejny przywołującymi dokonania z lat 80. wymienionego wyżej brytyjskiego kwintetu. Kolejny raz brawa należą się wokaliście, który oprócz świetnego odnalezienia się we wczesnym repertuarze Moonrise, zadbał o to, by publiczność stała się piątym członkiem zespołu zachęcając ją do wspólnego śpiewania. W tym celu wykorzystał w patent stosowany dawno temu przez Freddiego Mercurego. Po tych emocjach zespół pozwolił, by widzowie wyciszyli się, prezentując na pożegnanie pieśń „Empty Lines” z drugiej płyty. Nastrój budowany jest tu przez duet fortepian – gitara akustyczna oraz subtelnymi bębnami i klawiszowymi tłami w drugiej części. W tym anturażu jeszcze raz możemy docenić niezwykle przyjemną dla ucha, dźwięczną barwę głosu Marcina Staszka. Jeszcze tylko podziękowania, ukłony i blisko dwugodzinna wędrówka z kwartetem dobiegła końca. Niezwykle cieszę się, że wokalista przekonał Kamila Konieczniaka, że warto zaprezentować dorobek grupy na żywo i dzięki temu mogłem spędzić późnojesienny wieczór w gościnnych przeciszowskich progach delektując się pierwszorzędnymi dźwiękami. Teraz, za sprawą płyty DVD, mogę sobie przypomnieć magię tego wydarzenia w domowym zaciszu. To pierwsze wydawnictwo należącej do lidera formacji wytwórni Island Music Studio. Całość prezentuje się bardzo przyzwoicie od strony wizualnej. Obraz jest wyraźny, nie licząc niektórych zbliżeń, przy których operatorowi zadrżała ręka, ale w żaden sposób nie psuje to przyjemności z oglądania tego materiału. Okładkę oraz wnętrze digipacka zdobią wspaniałe, jak zawsze, zdjęcia autorstwa Michała Majewskiego. A za dźwięk (dostępna jest wyłącznie wersja stereofoniczna) odpowiada oczywiście Kamil Konieczniak. Jest on jednym z lepszych fachowców w dziedzinie miksu i masteringu, o czym niech świadczy choćby fakt, że od pewnego czasu jest on stałym współpracownikiem Ryszarda Kramarskiego, który oddaje mu bez wahania swoje dzieła w celu nadania im ostatecznego kształtu. Dodam, że zapowiadany jest też dwudyskowy zestaw audio na płytach kompaktowych. Mam nadzieję, że grupa nie spocznie na laurach i za niedługo uraczy nas nowymi dźwiękami, wszak od wydania „Travel Within” minęło już 5 lat. Liczę także na kolejne koncerty, bo tych do tej pory było naprawdę niewiele, a obcowanie z twórczością Moonrise to niezwykle fascynujące doświadczenie. Tomasz Dudkowski ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Surrender To Win 2. Dive 3. Rubicon 4. The Answer 5. Flying In Empty Lands 6. Little Stone 7. Icarus 8. Angels Hidden Plan CD 2: 1. Mr Strange 2. Time 3. Calling Your Number 4. The Lights Of A Distant Bay 5. In The Labyrinth Of The Dream 6. Empty Lines ..::OBSADA::.. Kamil Konieczniak - keyboards ( line bass) & guitar Marcin Staszek - vocal Marcin Kruczek - guitars Grzegorz Bauer - drums https://www.youtube.com/watch?v=kf7VKeFlVmM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-13 16:23:39
Rozmiar: 229.12 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Przeciszów, nazwa tej miejscowości jeszcze na początku 2023 roku niewiele mi mówiła. Półtora roku później mam za sobą już trzy wizyty w tej gminie, leżącej tuż obok Oświęcimia. Mieszcząca się tam Gminna Biblioteka Publiczna, pełniąca także rolę Domu Kultury stała się ważnym miejscem na koncertowej mapie południowej Polski. Duża w tym zasługa dyrektora tej placówki, Łukasza Fuczka, który swoim zaangażowaniem i wielką pasją przyciąga ciekawych artystów do zachodniej części Małopolski. I to właśnie jego głos słyszymy w tle podczas pierwszych kadrów wyświetlanych na ekranie. Po zapowiedzi na scenę wchodzą główni aktorzy spektaklu, czyli zespół Moonrise w składzie: Kamil Konieczniak (instrumenty klawiszowe, w tym linie basu, gitara), Marcin Kruczek (gitary), Grzegorz Bauer (perkusja) oraz Marcin Staszek (śpiew). I właśnie on przejmuje rolę prowadzącego wydarzenie, w sposób barwny zapowiadając poszczególne utwory oraz oczywiście rewelacyjnie interpretując teksty, głównie autorstwa byłego frontmana grupy Millenium (a także gościnnie występującego na płytach Moonrise), Łukasza „Galla” Gałęziowskiego. Zespół rozpoczął występ od pochodzącego z trzeciego albumu („Stopover – Life” (2012)) nastrojowego nagrania „Surrender To Win”, które idealnie wprowadza słuchacza w klimat, którym przez kolejne kilkadziesiąt minut będą czarować muzycy. Mamy tu piękne klawiszowo – gitarowe pejzaże oraz wyśmienite partie solowe na tych instrumentach oraz precyzyjne podkłady perkusyjne. Nie brak też wyrazistych linii basu wygrywanych przez lidera grupy na swoim keyboardzie. Do tego dochodzi niezwykle nastrojowy, melodyjny śpiew Marcina Staszka, którego głos stanowi wartość dodaną do brzmienia grupy. Z całym szacunkiem dla śpiewającego w oryginale ten utwór Marcina Jajkiewicza, ale jednak głos jego imiennika lepiej mi tu pasuje. Motyw podróży przewijał się przez cały koncert, a najbardziej eksplorowanymi rejonami były te zamieszczone na najnowszym studyjnym wydawnictwie zatytułowanym, nomen omen, „Travel Within” (2019). Nic dziwnego, wszak to właśnie na niej zaśpiewał Marcin Staszek, a co za tym idzie, w tym materiale czuje się najpewniej. Kolejnymi przystankami na trasie były bardziej dynamiczny „Dive” oraz melancholijne „Rubicon” i „The Answer” z mocniejszą końcówką, w której główną rolę odgrywa gitara Marcina Kruczka. Tekst do tego drugiego napisał Marcin Staszek wraz z Aleksandrą Rzadkowską i jest to jedyny wyjątek w całym (!) repertuarze Moonrise. Warstwa liryczna pozostałych pieśni jest dziełem Łukasza Gałęziowskiego. Pora na powrót do płyty trzeciej („Stopover – Life”) i do jednej z jej najciekawszych odsłon w postaci nagrania „Flying In Empty Lands”. Tu liryczne fragmenty z dominującymi brzmieniami fortepianu mieszają się z bardziej dynamicznymi, z niemal metalowym riffem oraz intensywniejszym wykorzystaniem perkusji, a wszystko to przyozdobione solowymi popisami Konieczniaka na syntezatorze i Kruczka na gitarze. W ten sposób „dofrunęliśmy” ponownie do miejsca, w którym można odbyć „podróż w głąb siebie”. Z „Travel Within” wybrzmiewa piękny „Little Stone” czarujący klawiszowym motywem i początkowo delikatnym perkusyjnym tłem, który wraz z dołączeniem charakterystycznej gitary Kruczka nabiera siły. Były reprezentantki płyt numer trzy i cztery, pora zatem udać się na krótką wycieczkę po albumie numer 2, „Soul’s Inner Pendulum” z 2009 roku. Z niej wybrzmiewają dwa tematy – świetny, dynamiczny „Icarus” oraz pięknie rozwijający się „Angels Hidden Plan” z niezwykle długim popisem Kruczka na tle klawiszowego motywu. Ten pierwszy, prezentuje się odrobinę łagodniej niż w studyjnym pierwowzorze, a dodatkowo partie saksofonu zastąpione zostały popisami Marcina Kruczka. Ponadto Marcin Staszek udowodnił, że jego interpretacje tekstów śpiewanych pierwotnie przez ich autora są równie przekonujące, mimo innej barwy głosu. Zespół powraca, po raz trzeci (i ostatni) do płyty „Stopover – Life”, by zagrać utwór „Mr Strange”. Jest to chwila na rozruszanie publiczności, która zachęcona przez wokalistę, wzbogaciła wykonanie rytmicznym klaskaniem. W ramach „odpoczynku” grupa zaprezentowała spokojny song „Time” z ostatniej płyty. Po nim Kamil opuszcza swoje stanowisko za zestawem instrumentów klawiszowych i chwyta za gitarę elektryczną, by wraz z kolegami (Marcin Kruczek zmienia gitarę na akustyczną) zatrzymać się na ostatnim „przystanku” z płyty „Travel Within”, czyli utworze „Calling Your Number”, oryginalnie zaśpiewanym na tym krążku przez „Galla”. Kamil udowadnia, że nie tylko jest mistrzem w grze na czarno–białych klawiszach, ale równie dobrze radzi sobie z sześcioma strunami, co udowadnia choćby w wyśmienitym popisie solowym. Na finał wybrzmiewa tytułowa pieśń z debiutu grupy „The Lights Of A Distant Bay” (2008), w którym jeszcze bardziej można docenić kunszt lidera w grze na gitarze. Miejscami przywołuje on brzmienia kojarzące się z twórczością grupy Marillion, a jego partia solowa to już czysta bajka. W stosunku do pierwowzoru na uwagę zasługuje fakt, że słyszymy tu żywą, akustyczną perkusję. Po ukłonach i bardzo krótkiej przerwie, podczas której de facto zespół nie zdążył zejść ze sceny, przyszła pora na bis. Pierwszym z nich był drugi reprezentant debiutu, utwór „In The Labyrinth Of The Dream”. Tu ponownie mamy do czynienia z mieszanką bardziej dynamicznych partii z przestrzennymi pejzażami, po raz kolejny przywołującymi dokonania z lat 80. wymienionego wyżej brytyjskiego kwintetu. Kolejny raz brawa należą się wokaliście, który oprócz świetnego odnalezienia się we wczesnym repertuarze Moonrise, zadbał o to, by publiczność stała się piątym członkiem zespołu zachęcając ją do wspólnego śpiewania. W tym celu wykorzystał w patent stosowany dawno temu przez Freddiego Mercurego. Po tych emocjach zespół pozwolił, by widzowie wyciszyli się, prezentując na pożegnanie pieśń „Empty Lines” z drugiej płyty. Nastrój budowany jest tu przez duet fortepian – gitara akustyczna oraz subtelnymi bębnami i klawiszowymi tłami w drugiej części. W tym anturażu jeszcze raz możemy docenić niezwykle przyjemną dla ucha, dźwięczną barwę głosu Marcina Staszka. Jeszcze tylko podziękowania, ukłony i blisko dwugodzinna wędrówka z kwartetem dobiegła końca. Niezwykle cieszę się, że wokalista przekonał Kamila Konieczniaka, że warto zaprezentować dorobek grupy na żywo i dzięki temu mogłem spędzić późnojesienny wieczór w gościnnych przeciszowskich progach delektując się pierwszorzędnymi dźwiękami. Teraz, za sprawą płyty DVD, mogę sobie przypomnieć magię tego wydarzenia w domowym zaciszu. To pierwsze wydawnictwo należącej do lidera formacji wytwórni Island Music Studio. Całość prezentuje się bardzo przyzwoicie od strony wizualnej. Obraz jest wyraźny, nie licząc niektórych zbliżeń, przy których operatorowi zadrżała ręka, ale w żaden sposób nie psuje to przyjemności z oglądania tego materiału. Okładkę oraz wnętrze digipacka zdobią wspaniałe, jak zawsze, zdjęcia autorstwa Michała Majewskiego. A za dźwięk (dostępna jest wyłącznie wersja stereofoniczna) odpowiada oczywiście Kamil Konieczniak. Jest on jednym z lepszych fachowców w dziedzinie miksu i masteringu, o czym niech świadczy choćby fakt, że od pewnego czasu jest on stałym współpracownikiem Ryszarda Kramarskiego, który oddaje mu bez wahania swoje dzieła w celu nadania im ostatecznego kształtu. Dodam, że zapowiadany jest też dwudyskowy zestaw audio na płytach kompaktowych. Mam nadzieję, że grupa nie spocznie na laurach i za niedługo uraczy nas nowymi dźwiękami, wszak od wydania „Travel Within” minęło już 5 lat. Liczę także na kolejne koncerty, bo tych do tej pory było naprawdę niewiele, a obcowanie z twórczością Moonrise to niezwykle fascynujące doświadczenie. Tomasz Dudkowski ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. Surrender To Win 2. Dive 3. Rubicon 4. The Answer 5. Flying In Empty Lands 6. Little Stone 7. Icarus 8. Angels Hidden Plan CD 2: 1. Mr Strange 2. Time 3. Calling Your Number 4. The Lights Of A Distant Bay 5. In The Labyrinth Of The Dream 6. Empty Lines ..::OBSADA::.. Kamil Konieczniak - keyboards ( line bass) & guitar Marcin Staszek - vocal Marcin Kruczek - guitars Grzegorz Bauer - drums https://www.youtube.com/watch?v=kf7VKeFlVmM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-13 16:19:44
Rozmiar: 659.56 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. O Halucynacjach po raz pierwszy usłyszałem przy okazji ubiegłorocznej edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. I wydaje się, że ich całkiem udany koncert, który dane mi było zresztą zobaczyć, pozwolił im zaistnieć wśród nieco szerszego, choć w dalszym ciągu „progresywnego”, odbiorcy. Wydanie tej płyty przez znaną w tym środowisku krakowską wytwórnię Lynx Music, wydaje się być pokłosiem tamtych zdarzeń. Halucynacje to wrocławski zespół, którego początki sięgają ponoć 2010 roku, jednak grupa za moment uformowania się zespołu przyjmuje datę 20 kwietnia 2013 roku, kiedy to odbył się pierwszy koncert formacji. Założycielami grupy są Jakub Mendelak i Krzysztof Cybulski a ten recenzowany niżej album jest ich pełnowymiarowym debiutem. Wcześniej muzycy nagrali dwie małe, zawierające po trzy kompozycje, płytki - Instrumental z 2014 i Vis-à-vis z 2015 roku. Pisząc o ich ubiegłorocznym występie zauważyłem, że w kompozycjach nie brakowało psychodelicznych odjazdów, jazzrockowania i oldschoolowego Hammondowania. Co ciekawe, największą sceniczną żywotnością wśród muzyków formacji wykazywał się zdecydowanie najbardziej zaawansowany wiekowo Andrzej Włodarczyk, klawiszowiec grupy, zgrabnie dyrygujący poczynaniami muzyków. To jednak nie Włodarczyk jest główną postacią Halucynacji, lecz wspomniany Kuba Mendelak, gitarzysta, ale przede wszystkim autor muzyki do wszystkich pomieszczonych tu utworów (w dwóch jeszcze wspomagał go grający na basie Krzysiek Cybulski). A sama muzyka? To przede wszystkim instrumentalny rock czerpiący garściami z progresji, jazzu, fusion, bluesa i psychodelii. Pomieszczone tu cztery kompozycje mają dosyć luźną formę i wydają się być doskonałą bazą do ciekawych improwizacji koncertowych. Choć oczywiście wszystko trzyma solidna sekcja rytmiczna Cybulski – Muchalski, a Hammondowych teł i zagrywek Włodarczyka trudno nie zauważyć, to jednak pierwszoplanową rolę odgrywa gitara Mendelaka, pełniąca na swój sposób rolę wokalną i tworząca główne melodyczne motywy. Najważniejszą kompozycją tego niedługiego albumu jest naturalnie numer tytułowy, wypełniający niemal połowę krążka. Trwająca kwadrans czteroczęściowa suita rozpoczyna się od perkusyjnej kanonady, by wkrótce dać słuchaczowi i walcowaty riff, i saksofonową, jazzrockową figurę Tomka Bojarskiego, i gitarowe solo jakby w lekko orientalnym sosie. Druga część utworu (Rencontre Avec Un Loup) przynosi wręcz punkową galopadkę, zaś trzecia [L’Intermission (Traҫant Des Lignes)] trzy i pół minutowe perkusyjne solo. Najciekawszym fragmentem wydaje się jednak czwarta odsłona utworu, bardzo klarowne muzycznie Cauchemar Aprés Le Réveil. W następnej kompozycji Ty wiesz, Ty wiesz mamy wyrazisty podkład basowy i na nim ciekawe gitarowe solo (czuć tu kolejną, tym razem bluesową inspirację), zaś w Wilkach na Kleczkowskiej klawiszowy motyw kłania się muzyce Dalekiego Wschodu. Zamykający całość krótki i zwarty Foie Gras fajnie buja i pokazuje, że muzycy potrafią też obcować z lżejszą, niemalże przebojową materią. Nie jest to może jakieś wielkie, odkrywcze granie, trudno też je w dzisiejszych czasach nazwać modnym, jednak najważniejsze, że daje ono dużo satysfakcji i zabawy grającym muzykom. Bo to czuć. Mariusz Danielak Pochodzące z Wrocławia awangardowe Halucynacje, w końcu doczekały się swojej pierwszej płyty długogrającej. Zamieszczone na bandcampie wcześniejsze Ep-ki zespołu („Instrumental” – 2014, „Vis-à-vis: -2015), u wielu sympatyków niebanalnego grana, wywołały spory apetyt na ich muzykę. Pewnie jeszcze większy apetyt sprawił ich ubiegłoroczny koncert, na Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. No i w końcu jest „La-Pertite-Blonde”, debiutancki album wydany nakładem krakowskiego Lynxa. Tylko cztery kompozycje i zaledwie 35 minut muzyki wrocławian, musi niestety wystarczyć aby zaspokoić apetyt zgłodniałych sympatyków zespołu. Sama grafika „zdobiąca” okładkę, surrealistyczna i bardzo minimalistyczna (niczym dzieła Władysława Hasiora), nie nawiązuje do tych kolorowych, halucynogennych obrazów, będących wizerunkami wspomnianych Ep-ek. Muzyka zawarta na „La-Petitte- Blonde”, również wydaje się nieco uboższa. Mniej tutaj barwnych partii Hammondów, troszkę więcej saksofonu. Prym wiedzie tutaj jednak surowe, przybrudzone brzmienie gitary, nawiązujące trochę do stonerowej estetyki. Tytułowe „La Petite Blonde”, to 15 minutowy, wielowątkowy długas, w którym znalazło się miejsce na perkusyjne solo. Dziś już mało kto odważyłby się na taki manewr (zważywszy że nie jest to płyta koncertowa). Więcej saksofonu słychać w samej końcówce utworu. Potem mamy dwa równie długie, 7 minutowe kompozycje. Nieco spokojniejszy, psychodeliczny „Ty Wiesz, Ty Wiesz”, może skojarzyć się chwilami z klasycznymi Floydami, Eloy, bądź Hawkwind. Natomiast zdecydowanie żywsze „Wilki na Kleczkowskiej”, wyróżniają się ciekawym, charakterystycznym klawiszowym motywem. O tym, że Halucynacje dobrze wypadają również w krótszych i bardziej przystępnych dla postronnego słuchacza utworach, świadczy zamykający płytę „Foie Gras”. Skoczne klawisze, uzupełnia nieco inne, cieplejsze brzmienie gitary. Urokliwa saksofonowe solo w końcówce. To jakby kadr z zupełnie innej bajki. Ci którzy mieli okazję doświadczyć Halucynacji na żywo, przyznają mi jednak rację, że płyta nie odzwierciedla w pełni, potencjału tego zespołu. Wracając do bajek. Druga strona okładki zawiera czarno-białą grafikę przedstawiającą czerwonego kapturka i wilka. No właśnie. Miałem ogromny apetyt na debiutancką płytę zespołu, nie mniejszy niż wilk na babcię, którą zdążył zjeść, a pewnie tylko ona wiedziała, czego nam tutaj zabrakło? Marek Toma La Petite Blonde - instrumental album by Polish progressive rock band "Halucynacje" This album is a collage of psychodelic, avant-garde, colourful melodies and powerful rock sound. Album takes its inspiration from many music styles and moods. It's like a psychodelic story told only by music. It's easy to dive in it. ..::TRACK-LIST::.. 1. La Petite Blonde 14:59 - Danse Sensuelle D’Une Blonde Rencontre Avec Un Loup - L’Intermission (Tracant Des Lignes) - Cauchemar Après Le Rèveil 2. Ty wiesz, ty wiesz 07:02 3. Wilki na Kleczkowskiej 07:50 4. Foie Gras 04:42 ..::OBSADA::.. Guitar - KUBA MENDELAK Bass - KRZYSIEK CYBULSKI Drums & Percussions - KONRAD MUCHALSKI Hammond & Keyboards - ANDRZEJ WŁODARCZYK Saxophone - TOMEK BOJARSKI https://www.youtube.com/watch?v=NsXrDdeZ-6c SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 15:23:36
Rozmiar: 80.59 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. O Halucynacjach po raz pierwszy usłyszałem przy okazji ubiegłorocznej edycji Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. I wydaje się, że ich całkiem udany koncert, który dane mi było zresztą zobaczyć, pozwolił im zaistnieć wśród nieco szerszego, choć w dalszym ciągu „progresywnego”, odbiorcy. Wydanie tej płyty przez znaną w tym środowisku krakowską wytwórnię Lynx Music, wydaje się być pokłosiem tamtych zdarzeń. Halucynacje to wrocławski zespół, którego początki sięgają ponoć 2010 roku, jednak grupa za moment uformowania się zespołu przyjmuje datę 20 kwietnia 2013 roku, kiedy to odbył się pierwszy koncert formacji. Założycielami grupy są Jakub Mendelak i Krzysztof Cybulski a ten recenzowany niżej album jest ich pełnowymiarowym debiutem. Wcześniej muzycy nagrali dwie małe, zawierające po trzy kompozycje, płytki - Instrumental z 2014 i Vis-à-vis z 2015 roku. Pisząc o ich ubiegłorocznym występie zauważyłem, że w kompozycjach nie brakowało psychodelicznych odjazdów, jazzrockowania i oldschoolowego Hammondowania. Co ciekawe, największą sceniczną żywotnością wśród muzyków formacji wykazywał się zdecydowanie najbardziej zaawansowany wiekowo Andrzej Włodarczyk, klawiszowiec grupy, zgrabnie dyrygujący poczynaniami muzyków. To jednak nie Włodarczyk jest główną postacią Halucynacji, lecz wspomniany Kuba Mendelak, gitarzysta, ale przede wszystkim autor muzyki do wszystkich pomieszczonych tu utworów (w dwóch jeszcze wspomagał go grający na basie Krzysiek Cybulski). A sama muzyka? To przede wszystkim instrumentalny rock czerpiący garściami z progresji, jazzu, fusion, bluesa i psychodelii. Pomieszczone tu cztery kompozycje mają dosyć luźną formę i wydają się być doskonałą bazą do ciekawych improwizacji koncertowych. Choć oczywiście wszystko trzyma solidna sekcja rytmiczna Cybulski – Muchalski, a Hammondowych teł i zagrywek Włodarczyka trudno nie zauważyć, to jednak pierwszoplanową rolę odgrywa gitara Mendelaka, pełniąca na swój sposób rolę wokalną i tworząca główne melodyczne motywy. Najważniejszą kompozycją tego niedługiego albumu jest naturalnie numer tytułowy, wypełniający niemal połowę krążka. Trwająca kwadrans czteroczęściowa suita rozpoczyna się od perkusyjnej kanonady, by wkrótce dać słuchaczowi i walcowaty riff, i saksofonową, jazzrockową figurę Tomka Bojarskiego, i gitarowe solo jakby w lekko orientalnym sosie. Druga część utworu (Rencontre Avec Un Loup) przynosi wręcz punkową galopadkę, zaś trzecia [L’Intermission (Traҫant Des Lignes)] trzy i pół minutowe perkusyjne solo. Najciekawszym fragmentem wydaje się jednak czwarta odsłona utworu, bardzo klarowne muzycznie Cauchemar Aprés Le Réveil. W następnej kompozycji Ty wiesz, Ty wiesz mamy wyrazisty podkład basowy i na nim ciekawe gitarowe solo (czuć tu kolejną, tym razem bluesową inspirację), zaś w Wilkach na Kleczkowskiej klawiszowy motyw kłania się muzyce Dalekiego Wschodu. Zamykający całość krótki i zwarty Foie Gras fajnie buja i pokazuje, że muzycy potrafią też obcować z lżejszą, niemalże przebojową materią. Nie jest to może jakieś wielkie, odkrywcze granie, trudno też je w dzisiejszych czasach nazwać modnym, jednak najważniejsze, że daje ono dużo satysfakcji i zabawy grającym muzykom. Bo to czuć. Mariusz Danielak Pochodzące z Wrocławia awangardowe Halucynacje, w końcu doczekały się swojej pierwszej płyty długogrającej. Zamieszczone na bandcampie wcześniejsze Ep-ki zespołu („Instrumental” – 2014, „Vis-à-vis: -2015), u wielu sympatyków niebanalnego grana, wywołały spory apetyt na ich muzykę. Pewnie jeszcze większy apetyt sprawił ich ubiegłoroczny koncert, na Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. No i w końcu jest „La-Pertite-Blonde”, debiutancki album wydany nakładem krakowskiego Lynxa. Tylko cztery kompozycje i zaledwie 35 minut muzyki wrocławian, musi niestety wystarczyć aby zaspokoić apetyt zgłodniałych sympatyków zespołu. Sama grafika „zdobiąca” okładkę, surrealistyczna i bardzo minimalistyczna (niczym dzieła Władysława Hasiora), nie nawiązuje do tych kolorowych, halucynogennych obrazów, będących wizerunkami wspomnianych Ep-ek. Muzyka zawarta na „La-Petitte- Blonde”, również wydaje się nieco uboższa. Mniej tutaj barwnych partii Hammondów, troszkę więcej saksofonu. Prym wiedzie tutaj jednak surowe, przybrudzone brzmienie gitary, nawiązujące trochę do stonerowej estetyki. Tytułowe „La Petite Blonde”, to 15 minutowy, wielowątkowy długas, w którym znalazło się miejsce na perkusyjne solo. Dziś już mało kto odważyłby się na taki manewr (zważywszy że nie jest to płyta koncertowa). Więcej saksofonu słychać w samej końcówce utworu. Potem mamy dwa równie długie, 7 minutowe kompozycje. Nieco spokojniejszy, psychodeliczny „Ty Wiesz, Ty Wiesz”, może skojarzyć się chwilami z klasycznymi Floydami, Eloy, bądź Hawkwind. Natomiast zdecydowanie żywsze „Wilki na Kleczkowskiej”, wyróżniają się ciekawym, charakterystycznym klawiszowym motywem. O tym, że Halucynacje dobrze wypadają również w krótszych i bardziej przystępnych dla postronnego słuchacza utworach, świadczy zamykający płytę „Foie Gras”. Skoczne klawisze, uzupełnia nieco inne, cieplejsze brzmienie gitary. Urokliwa saksofonowe solo w końcówce. To jakby kadr z zupełnie innej bajki. Ci którzy mieli okazję doświadczyć Halucynacji na żywo, przyznają mi jednak rację, że płyta nie odzwierciedla w pełni, potencjału tego zespołu. Wracając do bajek. Druga strona okładki zawiera czarno-białą grafikę przedstawiającą czerwonego kapturka i wilka. No właśnie. Miałem ogromny apetyt na debiutancką płytę zespołu, nie mniejszy niż wilk na babcię, którą zdążył zjeść, a pewnie tylko ona wiedziała, czego nam tutaj zabrakło? Marek Toma La Petite Blonde - instrumental album by Polish progressive rock band "Halucynacje" This album is a collage of psychodelic, avant-garde, colourful melodies and powerful rock sound. Album takes its inspiration from many music styles and moods. It's like a psychodelic story told only by music. It's easy to dive in it. ..::TRACK-LIST::.. 1. La Petite Blonde 14:59 - Danse Sensuelle D’Une Blonde Rencontre Avec Un Loup - L’Intermission (Tracant Des Lignes) - Cauchemar Après Le Rèveil 2. Ty wiesz, ty wiesz 07:02 3. Wilki na Kleczkowskiej 07:50 4. Foie Gras 04:42 ..::OBSADA::.. Guitar - KUBA MENDELAK Bass - KRZYSIEK CYBULSKI Drums & Percussions - KONRAD MUCHALSKI Hammond & Keyboards - ANDRZEJ WŁODARCZYK Saxophone - TOMEK BOJARSKI https://www.youtube.com/watch?v=NsXrDdeZ-6c SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 15:20:27
Rozmiar: 214.53 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Rozpoczynając recenzję poprzedniego albumu formacji proAge, zatytułowanego „4. wymiar”, wspomniałem, że z godną pozazdroszczenia regularnością wydaje ona swoje płyty na początku lat nieparzystych. Tym razem zespół wyłamał się z tego schematu i nieco ponad rok od poprzedniego krążka do naszych rąk trafia jego nowy album, któremu nadano nazwę „Coelum”, co po łacinie oznacza „Niebo”. Zacznę nietypowo, od okładki autorstwa Dariusza Wojtowicza. Widzimy owszem niebo, ale rozświetlone błyskawicami, nadającymi mu pomarańczową barwę. Z tych niebios wyłaniają się dwa anioły, choć też bardzo nietypowe, bardziej przypominające diabły, czy też demony, które trzymają logo grupy. Ta przewrotna grafika może sugerować, że zawartość muzyczna płyty będzie oscylowała gdzieś w hardrockowo-metalowych rejonach. I owszem, zespół zrobił sporą woltę jeśli chodzi o brzmienie, ale oddalone od 180 stopni od powyższych skojarzeń, albowiem „Coelum” to album w 100%... akustyczny. Już po tym wstępie widzimy, że mamy do czynienia z wydawnictwem nieoczywistym w kilku płaszczyznach. Ale to w sumie nic nowego w historii proAge. Już jeden z wcześniejszych albumów, „MPD” (2019) z wieloma stylistykami odpowiadającymi różnym osobowościom bohaterów tekstów był tego zwiastunem. Poprzedni krążek, który był trzecim pełnowymiarowym wydawnictwem, został nazwany… „4. Wymiar”, a utwór tytułowy w postaci trwającej rekordowe 30 minut suity, jako jedyny został zaśpiewany po angielsku (dopiero w wersji winylowej ukazał się z polskim tekstem). Tym razem, wzorem dwóch pierwszych płyt, otrzymujemy ponownie dwie wersje językowe całego materiału, a łacińskie tytuły, oprócz wprowadzenia pierwiastka mistycyzmu, spowodowały że mogły one pozostać w niezmienionej formie w obu wersjach. Tym bardziej, że zrezygnowano z wydawania krążków jako osobnych pozycji i oba dyski umieszczono w jednym digipacku. Część fanów miała okazję usłyszeć nowe kompozycje nieco wcześniej, w dąbrowskim Pałacu Kultury Zagłębia podczas koncertu, który odbył się 18 grudnia ubiegłego roku. Początkowo setlista miała być inna, opierająca się na wcześniejszych nagraniach, ale w związku z chorobą basisty, zespół zdecydował, że zaprezentuje swoje nowe oblicze, choć w niekompletnym składzie. W związku z absencją Romana Simińskiego jego obowiązki częściowo przejął gitarzysta Sławomir Jelonek. Stąd też poszczególne utwory były pozbawione partii basu lub gitary. Niemniej już wtedy słychać było spory potencjał w premierowym materiale. Po raz pierwszy w historii grupy płyta została nagrana w tym samym składzie, co poprzednia: Mariusz Filosek – śpiew i teksty, Krzysztof Walczyk grający na pianinie, Mariusz Rutka na saksofonie, Bogdan Mikrut na perkusji, Roman Simiński na basie oraz Sławomir Jelonek na gitarze, wspomagający także Filoska wokalnie. Innym novum jest zaproszenie do nagrań żeńskiego chórku – Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń). Nowa propozycja pochodzącej z Zagłębia Dąbrowskiego formacji trwa zaledwie 37 minut, co oznacza, że jest ona najkrótszą w jej historii. Wszystkie utwory zostały zarejestrowane „na setkę” w mikołowskim studiu „Epicentrum” pod czujnym okiem i uchem Jana Mitoraja (Osada Vida, Brain Connect), który podobnie jak miało to miejsce przy poprzednim wydawnictwie, jest odpowiedzialny za realizację, produkcję i miks nagrań. Taki sposób nagrywania oraz wykorzystane instrumentarium spowodowały, że cała płyta brzmi niezwykle spójnie, jednolicie oraz dość surowo. Do minimum ograniczono produkcję, stawiając na świeżość przekazu. Gdzieś jest miejsce zwane Coelum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Te słowa umieszczono na wewnętrznej stronie okładki. Żeby dostać się do Nieba trzeba przejść najpierw przez Czyściec i zmierzyć się ze swoimi demonami. Muzyczną opowieść o tej walce zaczyna pozornie lekka piosenka „Odium”. Przyjemne akordy zagrane na gitarze, fajne tło na pianinie, a potem także cudowna jego solowa partia, melodyjny bas bezprogowy, spajająca wszystko perkusja, przyjemne saksofonowe solo, żeński chórek wspomagający Filoska. Prawie „letnia piosenka”… Ale jak wspomniałem, ten album jest pełen nieoczywistości. Bo, zgodnie z tytułem, jej tematem jest zmaganie się z nienawiścią: „Chodź tu bo nikt nie odważy się przyjść Chodź tu bo nikt nie wykrzyknie im zaraz Czy boisz się że szukają nas znów ? A może chcesz by znaleźli nas już? i czy wiesz gdzie bezpieczny dom Czy gdzieś jest i czy znajdziesz go ? Między ciszą a krzykiem rozpłakał się strach Bez głów bez nóg byle skulił się Nienawiści pełne beczki słów Przez mur na tłum bezrozumnie lać” Bardzo udane wprowadzenie w płytę i jej temat. Druga ścieżka to „Incestus”, czyli „Kazirodztwo”. Tu prym wiedzie początkowo Rutka wraz z Simińskim. Potem do głosu mocniej dochodzi Jelonek (jest także solo gitarowe) i Walczyk, a także żeńskie trio, które towarzyszy wokaliście w tym fragmencie tekstu: „Poczuj moje szepty, nie wstydź się Dzięki tobie płonę, bawmy się Patrz to my, nie mam wszak intencji złych Nie bój się, nie mów mamie, bo to grzech”. Jako trzecie otrzymujemy singlowe nagranie „Lilith”. Tu zwraca uwagę, oprócz fantastycznej ścieżki pianina, śpiew Filoska, który w końcówkach wersów przechodzi wręcz w falset, płynnie wtapiając się w głosy pań Grzyb, Kulik i Nocoń oraz… Sławka Jelonka. Tytułowy demon kusi… „Czasem nie mam sił, ust twych czerwień kusi znów Noc milczeniem jest, pójdę z tobą dziś na dno Nie dotykasz mnie, nie całujesz moich ust Porzucony wstyd, mitem wciąż dla ciebie jest Wichry pchają mnie do dna Do najdalszych krain, do nowego dnia Rozpalone ciała, bezimienny trans Słodko gorzkie szepty, grzeszny życia smak”. Po tej subtelnej pieśni, do naszych uszu dochodzą dźwięki kompozycji „Superbia”, która powoli rozwija się, by po początkowej lekkości, z miarowym uderzaniem pałeczki w obręcz werbla i oszczędną partią pianina nabierać mocy, by w końcówce zmienić się w totalne szaleństwo z górującym nad wszystkim saksofonem. Co znamienne, tylko tu Filosek śpiewa bez towarzystwa żeńskiego tercetu. Jest to też najkrótsze nagranie na płycie. Następne, „Sine Sono Doloris”, również nie powala swoją długością, bo trwa niespełna 3 minuty. Jest utrzymane w spokojnym tempie, z mistrzowskimi wstawkami Rutki. I znów pozorna lekkość, kłóci się z poważnym tematem, czyli zmaganiami z nietolerancją: „Nie pamiętam dziś wielu chwil, dobrych ani złych Zagubiłem gdzieś z twarzy śmiech, pusto wokół mnie Dla nas płonął świat, cudny czas, zniknął w cieniu gwiazd Nie wycieram już szminki z ust Moje oczy są jak ze szkła, nie poznają barw Czy tęczowy strach karze wam, pięścią budzić gniew Jestem taki sam tak jak wy, dobry ani zły Zamiast bawić się boję się Niewolność mam, ciągle tylko boję się”. Następny utwór, „Piger”, przynosi sporo ożywienia, bas czaruje fantastycznym „groovem”, świetnie współgrając z perkusją, a duet Walczyk – Rutka zapewnia solidną dawkę melodyjności. Na wspomnianym koncercie w grudniu mogłem usłyszeć jeszcze nieukończoną wersję, bez gitary (Jelonek zagrał na basie), z fragmentami tekstu oraz bez chórków. A te udowadniają po raz kolejny, że ich nazwa, Swing Sisters, jest nieprzypadkowa. Całość powala swym swingowym charakterem oraz sporą dawką przebojowości, choć przypuszczam, że na miejsca w playlistach komercyjnych rozgłośni nagranie raczej nie ma co liczyć. A szkoda. Warstwie muzycznej towarzyszy tekst, w którym podmiot liryczny namawiany do wzięcia się w garść i walki z ogarniającym go lenistwem: „Hej ty, czy ty wierzysz w sny? W brudnym łóżku leżysz znów. Czy ty? Czy ty żyjesz w nim? Czy ty, tworzysz sny i żyjesz w nich? Ile dni prześpisz jeszcze? Zanim dowiesz się dlaczego jesteś sam … Hej ty, otwórz oczy i Spróbuj wstać i wypluj wstyd. Hej ty Nie przestawaj żyć Hej ty, znajdź odwagę otwórz drzwi”. Cóż, po takiej dawce pozytywnej energii na pewno łatwiej podjąć się wyzwania jakim jest mierzenie się z codziennością… Przedostatnia ścieżka przynosi jazzujący kawałek „Nihil”. To dość żywe nagranie ze swingującym klimatem i kolejnymi fantastycznymi popisami Rutki i Walczyka jest tłem dla słów o popadaniu w odrętwienie: „Patrzę w drzwi, mógłbym wyjść Lecz one tak rosną znów Smutny ptak dziobie kurz Na szybie jak zawsze brud W sumie żal wielu dni Tak zmarnowanych lat Czuję jak rośnie strach Już chyba tu nie chcę stać Nie doczekam zmierzchu”. I tak przechodzimy do wielkiego finału, jakim jest najbardziej rozbudowane nagranie, zatytułowane „Nebula”. Może nie jest to pół godziny, jak przy kompozycji „4th Dimension”, ale ponad 10 minut akustycznego grania też robi wielkie wrażenie. Ani przez chwilę nie nuży oferując zmiany klimatu, subtelny śpiew Filoska, z równie delikatnymi chórkami. Uwagę zwraca powracający motyw grany na saksofonie przez Rutkę. Mamy tu też partie solowe, wspomnianego saksofonisty, ale także Walczyka i Jelonka. Czuć atmosferę jazzowego klubu skąpanego w oparach dymu, w którym występuje świetnie zgrany team… Genialne zakończenie albumu! „Coelum” to album inny niż pozostałe. I nie jest to tylko puste hasło reklamujące nowy longplay zespołu. To zdecydowanie najbardziej zaskakujące dokonanie grupy, nie tylko dlatego, że jest akustyczne. Taka formuła wymusiła pewne roszady jeśli chodzi punkty, na których skupia się największa uwaga. O ile rola Krzysztofa Walczyka pozostała bez zmian, to musiał zamienić on swoje syntezatory i Hammondy, na których grą czarował na płytach „MPD” i „4. wymiar”, na pianino. Efekt jest także piorunujący. Brak solówek na gitarze elektrycznej rekompensuje saksofon Mariusza Rutki, który w wielu miejscach bezsprzecznie wysuwa się na pierwszy plan. O ile na poprzednim wydawnictwie jego partie były uzupełnieniem brzmienia, tak tu stanowią jego główną podporę, nadając mu jazzową barwę. W niektórych miejscach główną rolę gra bezprogowy bas Romana Simińskiego. Jego charakterystyczne brzmienie idealnie sprawdza się w nagraniach „bez prądu”, choć sam instrument (jako jedyny, z tych które zostały wykorzystane na krążku) akustyczny nie jest. Pracę sekcji idealnie uzupełnia gra Bogdana Mikruta na perkusji i choć nie ma tu mowy o odrobinie szaleństwa, jaką było solo w nagraniu tytułowym z poprzedniej płyty, to jest niezwykle precyzyjna i stanowi solidną podstawę rytmiczną albumu. Sławomir Jelonek tym razem pozostał może nieco w cieniu, oddając część swojego kawałka tortu z oznaczeniem „popisy solowe” Rutce. Choć kilkukrotnie i on wysuwa się na pierwszy plan prezentując swoje wirtuozerskie umiejętności w grze na gitarze akustycznej. A do tego zadebiutował jako wokalista, wspomagając głosowo Filoska w „Lilith”. No i skoro już wywołaliśmy wokalistę do tablicy, to także poświęcę mu kilka zdań. Jego charakterystyczny śpiew to znak rozpoznawczy zespołu. Wraz z niezwykle poetyckimi tekstami stanowił silny punkt każdego wydawnictwa formacji. I nie inaczej jest tym razem. Jego nietuzinkowe liryki opowiadają o demonach drzemiących w nas, stąd też taki a nie inny wygląd ma okładka. Niebo mało niebiańskie, a anioły też jakieś inne… Na drugim dysku Filosek śpiewa po angielsku przetłumaczone przez Adama M. Zadrę teksty i zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najlepsza anglojęzyczna wersja ze wszystkich płyt grupy. Jego głos sprawdza się doskonale w nagraniach studyjnych, ale prawdziwą moc prezentuje na koncertach, o czym mogła przekonać się choćby publiczność zgromadzona w MDK „Kazimierz” w Sosnowcu 2 kwietnia, która uczestniczyła w koncercie w ramach Spring Prog Festival 2022, podczas którego odbyła się premiera płyty. W odróżnieniu od albumu „4. wymiar”, który zespół opublikował samodzielnie, tym razem zdecydował się na współpracę z Prog Metal Rock Promotion. Debiut nagraniowy w nowych barwach wypadł naprawdę okazale, zarówno od strony wykonawczej, jak i wydawniczej. Zespół, którego historia sięga lat 80. ubiegłego stulecia, potrafi stale czymś zaskakiwać, nie osiadł na laurach, intryguje, zdumiewa, zachwyca lub złości, ale nie pozostawia obojętnym. ProAge w swej akustycznej odsłonie prezentuje się niezwykle ciekawie i trzeba się cieszyć nagraniami w tym klimacie, bo następny album będzie na pewno całkiem inny, ponownie nieoczywisty. A póki co włączam kolejny raz „Coelum”, bo to naprawdę doskonała pozycja! Panowie Filosek, Walczyk, Jelonek, Simiński, Rutka i Mikrut, czapki z głów! Tomasz Dudkowski Nie ukrywam, że bardzo szanuję tę będzińską formację. Choćby za drogę, którą przeszła, zaczynając jeszcze w latach osiemdziesiątych, potem publikując pierwsze EP-ki już w XXI wieku i wreszcie debiutując pełnoprawnym albumem ledwie pięć lat temu. Ten ich „debiutancki” Odmienny stan rzeczywistości nakręcił ich na tyle, że wkrótce potem zaczęły się pojawiać kolejne długograje: MPD (2017) i 4 wymiar (2021). Do tego, warto zauważyć ich lidera, Mariusz Filoska, który może nie jest najwybitniejszym wokalistą, niemniej ma osobowość i muzyczną charyzmę. No i w kontekście tych powyższych słów nowa płyta co najmniej mnie zaskakuje, a może i lekko rozczarowuje. Bo po tym jak muzycy nagrali najlepszą w dyskografii rzecz (4 wymiar), którą na swój sposób zaczęli gruntować swoją stylistykę, na Coelum… kompletnie zmienili muzyczną bajkę! Żeby było ciekawiej, gdy zobaczyłem okładkę, natychmiast pomyślałem o jakimś heavymetalowym wyziewie w stylu Iron Maiden (przy okazji, ładny digipak to siła wydawnictwa, za które odpowiada wchodzące coraz odważniej na progresywny rynek Prog Metal Rock Promotion). Tymczasem…, oczywiście nagrali płytę w szeroko rozumianej progresywnej stylistyce, jednak kompletnie porzucili rockowe, hard rockowe, czy metalowe riffy (ich muzyka wszak do tej pory wrzucana była nawet do progmetalowej szuflady) i dali prym brzmieniom akustycznym, jazzowym, jazzrockowym i rhythm and bluesowym. Naturalnie, na ich wcześniejszych płytach panowie lubili jazzowe wtręty, tu jednak są one dominujące. Muzycy odeszli raczej od większych form (poza kończącym całość 10-minutowym Nebula) i zaproponowali zwarte, dość stonowane kompozycje, w których dominują ciekawe, solowe formy gitary klasycznej, pianina i saksofonu. Praktycznie wszystkie trzy mamy w drugim Lilith ale warto też zwrócić uwagę na te w jazzrockowym Superbia czy w Nihil. Najlepszym utworem wydaje się zamykający płytę Nebula, świetnie bujający, z dobrą melodyką (a z nią różnie jest na płycie), z fajnymi, jakby rozimprowizowanymi figurami gitary, saksofonu i przede wszystkim pianina! Dźwięki generowane przez Krzysztofa Walczyka momentami przenosiły mnie tu do Nowego Yorku, tego z filmów… Woody’ego Allena. Oczywiście nie mnie sugerować, co artysta powinien grać. To jego wizja i jeśli ma ochotę na stylistyczny skok w bok, to jego najświętsze prawo. Tym bardziej, że takie stylistyczne wolty w historii muzyki rockowej mają długą historię, często dzieląc fanów na tych kochających okres, powiedzmy, „jazzrockowy” i tych uwielbiających okres „progresywny”. Jednak mnie, słuchaczowi, ma prawo się to średnio podobać. Choć przeogromnie doceniam warsztat grających tu artystów, bo robią to doprawdy stylowo w tej szufladzie. Niemniej wolę proAge z większym ciężarem. Na koniec kilka ważnych spraw. Tradycyjnie dla proArg istotna jest warstwa liryczna. Coelum jest swoistym koncept albumem o zmaganiu się ze swoimi demonami, do którego wstępem są słowa zapisane wewnątrz digipaka: Gdzieś jest miejsce zwane Coeleum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tam tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Warto też nadmienić, że materiał zarejestrowano na tak zwaną setkę, co dodaje mu brzmieniowej surowości i naturalności. Z tym albumem muzycy powrócili ponadto, do wydawania płyt w dwóch wersjach językowych. Mariusz Danielak Gdy z początkiem kwietnia dowiedziałem się, że zespół ProAge zagra w będzińskich Lochach Zamkowych koncert akustyczny, pomyślałem że to jakiś primaaprilisowy żart! Trudno mi było wyobrazić sobie akustyczne wersje utworów (zwłaszcza z ich pierwszych płyt). Dopiero kiedy usłyszałem materiał z najnowszego dokonania zespołu „Coelum”, przekonałem się, że to możliwe, a nawet wskazane! Nowa płyta zespołu, w wersji studyjnej jest już w dużej mierze akustyczna. Krzysztof Walczyk porzucił Hammondowe brzmienie, na rzecz dźwięku klasycznego pianina. Spod jego klawiszy nie wyskakuje już Jon Lord, lecz raczej Chick Corea. Sławomir Jelonek zamienił elektryczną gitarę, na klasyczne pudło. Saksofon Mariusza Rutki nie jest już dopełnieniem, dodającym muzyce od czasu do czasu pewnego kolorytu, lecz stał się wiodącym instrumentem. Jeszcze gdyby basiście Romanowi Simińskiemu odebrać gitarę basową i wsunąć kontrabas, a perkusiście Bogdanowi Mikrucie wyrwać z rąk pałeczki i wręczyć miotełki, byłaby w 100% jazzowa jazda unplugged. ProAge jazzowe? Czy to możliwe? Może nie w pełni jazzowe, ale z pewnością jazzrockowe. Rock progresywny jaki zaproponowali, tym razem grubo przesycony jest bowiem jazzującym klimatem. Tak się składa, że po premierze „Coelum”, słuchałem innej rodzimej premiery z jazzrockowym zacięciem, płyty „Unsubscribe” formacji Niechęć. Tak naprawdę obecnie te dwa zespoły mogłyby z powodzeniem zagrać wspólny koncert, gromadząc tą samą publiczność. Należy zdać sobie jedynie sprawę, że wokalista i lider zespołu Mariusz Filosek Basią Trzetrzelewską, czy Anną Marią Jopek raczej nie jest i nie będzie. Trudno się jednak ciągle czepiać. Taka jest jego wokalna specyfika. Jego barwa głosu ciągle bliższa jest nowofalowym klimatom, chociażby w stylu Lecha Janerki. Na płycie wspomaga go trio wokalne „Swing Sisters” w składzie: Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń. Album wydany został w dwóch wersjach językowych (polskiej i angielskiej). Tym razem jest wyjątkowo krótki (38 minut). Składa się z 8 utworów, również niedługich . Jedynie na zakończenie kompozycja „Nebula”, pięknie i bogato rozimprowizowała się do 10 minut, które mogłyby potrwać zdecydowanie dłużej. Podejrzewam, że taka jazzowa otoczka w jakiej zasmakował zespół, to raczej jednorazowa przygoda. Cieszę się, że się jednak zdarzyła. Okłada grafika sugerowała raczej, że Pro Age tym razem zagrają siarczysty metal! Pełne zaskoczenie. Jest klimat, słychać radość grania, jest radość słuchania. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. CD 1 (Polish version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 CD 2 (English version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 ..::OBSADA::.. Sławomir Jelonek - guitars, vocals Roman Simiński - bass Krzysztof Walczyk - piano Bogdan Mikrut - drums & percussion Mariusz Filosek - vocals Mariusz Rutka - saxophone, percussion With: Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń) - choir https://www.youtube.com/watch?v=oSZ-2WBnDhI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 09:10:19
Rozmiar: 181.12 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Rozpoczynając recenzję poprzedniego albumu formacji proAge, zatytułowanego „4. wymiar”, wspomniałem, że z godną pozazdroszczenia regularnością wydaje ona swoje płyty na początku lat nieparzystych. Tym razem zespół wyłamał się z tego schematu i nieco ponad rok od poprzedniego krążka do naszych rąk trafia jego nowy album, któremu nadano nazwę „Coelum”, co po łacinie oznacza „Niebo”. Zacznę nietypowo, od okładki autorstwa Dariusza Wojtowicza. Widzimy owszem niebo, ale rozświetlone błyskawicami, nadającymi mu pomarańczową barwę. Z tych niebios wyłaniają się dwa anioły, choć też bardzo nietypowe, bardziej przypominające diabły, czy też demony, które trzymają logo grupy. Ta przewrotna grafika może sugerować, że zawartość muzyczna płyty będzie oscylowała gdzieś w hardrockowo-metalowych rejonach. I owszem, zespół zrobił sporą woltę jeśli chodzi o brzmienie, ale oddalone od 180 stopni od powyższych skojarzeń, albowiem „Coelum” to album w 100%... akustyczny. Już po tym wstępie widzimy, że mamy do czynienia z wydawnictwem nieoczywistym w kilku płaszczyznach. Ale to w sumie nic nowego w historii proAge. Już jeden z wcześniejszych albumów, „MPD” (2019) z wieloma stylistykami odpowiadającymi różnym osobowościom bohaterów tekstów był tego zwiastunem. Poprzedni krążek, który był trzecim pełnowymiarowym wydawnictwem, został nazwany… „4. Wymiar”, a utwór tytułowy w postaci trwającej rekordowe 30 minut suity, jako jedyny został zaśpiewany po angielsku (dopiero w wersji winylowej ukazał się z polskim tekstem). Tym razem, wzorem dwóch pierwszych płyt, otrzymujemy ponownie dwie wersje językowe całego materiału, a łacińskie tytuły, oprócz wprowadzenia pierwiastka mistycyzmu, spowodowały że mogły one pozostać w niezmienionej formie w obu wersjach. Tym bardziej, że zrezygnowano z wydawania krążków jako osobnych pozycji i oba dyski umieszczono w jednym digipacku. Część fanów miała okazję usłyszeć nowe kompozycje nieco wcześniej, w dąbrowskim Pałacu Kultury Zagłębia podczas koncertu, który odbył się 18 grudnia ubiegłego roku. Początkowo setlista miała być inna, opierająca się na wcześniejszych nagraniach, ale w związku z chorobą basisty, zespół zdecydował, że zaprezentuje swoje nowe oblicze, choć w niekompletnym składzie. W związku z absencją Romana Simińskiego jego obowiązki częściowo przejął gitarzysta Sławomir Jelonek. Stąd też poszczególne utwory były pozbawione partii basu lub gitary. Niemniej już wtedy słychać było spory potencjał w premierowym materiale. Po raz pierwszy w historii grupy płyta została nagrana w tym samym składzie, co poprzednia: Mariusz Filosek – śpiew i teksty, Krzysztof Walczyk grający na pianinie, Mariusz Rutka na saksofonie, Bogdan Mikrut na perkusji, Roman Simiński na basie oraz Sławomir Jelonek na gitarze, wspomagający także Filoska wokalnie. Innym novum jest zaproszenie do nagrań żeńskiego chórku – Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń). Nowa propozycja pochodzącej z Zagłębia Dąbrowskiego formacji trwa zaledwie 37 minut, co oznacza, że jest ona najkrótszą w jej historii. Wszystkie utwory zostały zarejestrowane „na setkę” w mikołowskim studiu „Epicentrum” pod czujnym okiem i uchem Jana Mitoraja (Osada Vida, Brain Connect), który podobnie jak miało to miejsce przy poprzednim wydawnictwie, jest odpowiedzialny za realizację, produkcję i miks nagrań. Taki sposób nagrywania oraz wykorzystane instrumentarium spowodowały, że cała płyta brzmi niezwykle spójnie, jednolicie oraz dość surowo. Do minimum ograniczono produkcję, stawiając na świeżość przekazu. Gdzieś jest miejsce zwane Coelum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Te słowa umieszczono na wewnętrznej stronie okładki. Żeby dostać się do Nieba trzeba przejść najpierw przez Czyściec i zmierzyć się ze swoimi demonami. Muzyczną opowieść o tej walce zaczyna pozornie lekka piosenka „Odium”. Przyjemne akordy zagrane na gitarze, fajne tło na pianinie, a potem także cudowna jego solowa partia, melodyjny bas bezprogowy, spajająca wszystko perkusja, przyjemne saksofonowe solo, żeński chórek wspomagający Filoska. Prawie „letnia piosenka”… Ale jak wspomniałem, ten album jest pełen nieoczywistości. Bo, zgodnie z tytułem, jej tematem jest zmaganie się z nienawiścią: „Chodź tu bo nikt nie odważy się przyjść Chodź tu bo nikt nie wykrzyknie im zaraz Czy boisz się że szukają nas znów ? A może chcesz by znaleźli nas już? i czy wiesz gdzie bezpieczny dom Czy gdzieś jest i czy znajdziesz go ? Między ciszą a krzykiem rozpłakał się strach Bez głów bez nóg byle skulił się Nienawiści pełne beczki słów Przez mur na tłum bezrozumnie lać” Bardzo udane wprowadzenie w płytę i jej temat. Druga ścieżka to „Incestus”, czyli „Kazirodztwo”. Tu prym wiedzie początkowo Rutka wraz z Simińskim. Potem do głosu mocniej dochodzi Jelonek (jest także solo gitarowe) i Walczyk, a także żeńskie trio, które towarzyszy wokaliście w tym fragmencie tekstu: „Poczuj moje szepty, nie wstydź się Dzięki tobie płonę, bawmy się Patrz to my, nie mam wszak intencji złych Nie bój się, nie mów mamie, bo to grzech”. Jako trzecie otrzymujemy singlowe nagranie „Lilith”. Tu zwraca uwagę, oprócz fantastycznej ścieżki pianina, śpiew Filoska, który w końcówkach wersów przechodzi wręcz w falset, płynnie wtapiając się w głosy pań Grzyb, Kulik i Nocoń oraz… Sławka Jelonka. Tytułowy demon kusi… „Czasem nie mam sił, ust twych czerwień kusi znów Noc milczeniem jest, pójdę z tobą dziś na dno Nie dotykasz mnie, nie całujesz moich ust Porzucony wstyd, mitem wciąż dla ciebie jest Wichry pchają mnie do dna Do najdalszych krain, do nowego dnia Rozpalone ciała, bezimienny trans Słodko gorzkie szepty, grzeszny życia smak”. Po tej subtelnej pieśni, do naszych uszu dochodzą dźwięki kompozycji „Superbia”, która powoli rozwija się, by po początkowej lekkości, z miarowym uderzaniem pałeczki w obręcz werbla i oszczędną partią pianina nabierać mocy, by w końcówce zmienić się w totalne szaleństwo z górującym nad wszystkim saksofonem. Co znamienne, tylko tu Filosek śpiewa bez towarzystwa żeńskiego tercetu. Jest to też najkrótsze nagranie na płycie. Następne, „Sine Sono Doloris”, również nie powala swoją długością, bo trwa niespełna 3 minuty. Jest utrzymane w spokojnym tempie, z mistrzowskimi wstawkami Rutki. I znów pozorna lekkość, kłóci się z poważnym tematem, czyli zmaganiami z nietolerancją: „Nie pamiętam dziś wielu chwil, dobrych ani złych Zagubiłem gdzieś z twarzy śmiech, pusto wokół mnie Dla nas płonął świat, cudny czas, zniknął w cieniu gwiazd Nie wycieram już szminki z ust Moje oczy są jak ze szkła, nie poznają barw Czy tęczowy strach karze wam, pięścią budzić gniew Jestem taki sam tak jak wy, dobry ani zły Zamiast bawić się boję się Niewolność mam, ciągle tylko boję się”. Następny utwór, „Piger”, przynosi sporo ożywienia, bas czaruje fantastycznym „groovem”, świetnie współgrając z perkusją, a duet Walczyk – Rutka zapewnia solidną dawkę melodyjności. Na wspomnianym koncercie w grudniu mogłem usłyszeć jeszcze nieukończoną wersję, bez gitary (Jelonek zagrał na basie), z fragmentami tekstu oraz bez chórków. A te udowadniają po raz kolejny, że ich nazwa, Swing Sisters, jest nieprzypadkowa. Całość powala swym swingowym charakterem oraz sporą dawką przebojowości, choć przypuszczam, że na miejsca w playlistach komercyjnych rozgłośni nagranie raczej nie ma co liczyć. A szkoda. Warstwie muzycznej towarzyszy tekst, w którym podmiot liryczny namawiany do wzięcia się w garść i walki z ogarniającym go lenistwem: „Hej ty, czy ty wierzysz w sny? W brudnym łóżku leżysz znów. Czy ty? Czy ty żyjesz w nim? Czy ty, tworzysz sny i żyjesz w nich? Ile dni prześpisz jeszcze? Zanim dowiesz się dlaczego jesteś sam … Hej ty, otwórz oczy i Spróbuj wstać i wypluj wstyd. Hej ty Nie przestawaj żyć Hej ty, znajdź odwagę otwórz drzwi”. Cóż, po takiej dawce pozytywnej energii na pewno łatwiej podjąć się wyzwania jakim jest mierzenie się z codziennością… Przedostatnia ścieżka przynosi jazzujący kawałek „Nihil”. To dość żywe nagranie ze swingującym klimatem i kolejnymi fantastycznymi popisami Rutki i Walczyka jest tłem dla słów o popadaniu w odrętwienie: „Patrzę w drzwi, mógłbym wyjść Lecz one tak rosną znów Smutny ptak dziobie kurz Na szybie jak zawsze brud W sumie żal wielu dni Tak zmarnowanych lat Czuję jak rośnie strach Już chyba tu nie chcę stać Nie doczekam zmierzchu”. I tak przechodzimy do wielkiego finału, jakim jest najbardziej rozbudowane nagranie, zatytułowane „Nebula”. Może nie jest to pół godziny, jak przy kompozycji „4th Dimension”, ale ponad 10 minut akustycznego grania też robi wielkie wrażenie. Ani przez chwilę nie nuży oferując zmiany klimatu, subtelny śpiew Filoska, z równie delikatnymi chórkami. Uwagę zwraca powracający motyw grany na saksofonie przez Rutkę. Mamy tu też partie solowe, wspomnianego saksofonisty, ale także Walczyka i Jelonka. Czuć atmosferę jazzowego klubu skąpanego w oparach dymu, w którym występuje świetnie zgrany team… Genialne zakończenie albumu! „Coelum” to album inny niż pozostałe. I nie jest to tylko puste hasło reklamujące nowy longplay zespołu. To zdecydowanie najbardziej zaskakujące dokonanie grupy, nie tylko dlatego, że jest akustyczne. Taka formuła wymusiła pewne roszady jeśli chodzi punkty, na których skupia się największa uwaga. O ile rola Krzysztofa Walczyka pozostała bez zmian, to musiał zamienić on swoje syntezatory i Hammondy, na których grą czarował na płytach „MPD” i „4. wymiar”, na pianino. Efekt jest także piorunujący. Brak solówek na gitarze elektrycznej rekompensuje saksofon Mariusza Rutki, który w wielu miejscach bezsprzecznie wysuwa się na pierwszy plan. O ile na poprzednim wydawnictwie jego partie były uzupełnieniem brzmienia, tak tu stanowią jego główną podporę, nadając mu jazzową barwę. W niektórych miejscach główną rolę gra bezprogowy bas Romana Simińskiego. Jego charakterystyczne brzmienie idealnie sprawdza się w nagraniach „bez prądu”, choć sam instrument (jako jedyny, z tych które zostały wykorzystane na krążku) akustyczny nie jest. Pracę sekcji idealnie uzupełnia gra Bogdana Mikruta na perkusji i choć nie ma tu mowy o odrobinie szaleństwa, jaką było solo w nagraniu tytułowym z poprzedniej płyty, to jest niezwykle precyzyjna i stanowi solidną podstawę rytmiczną albumu. Sławomir Jelonek tym razem pozostał może nieco w cieniu, oddając część swojego kawałka tortu z oznaczeniem „popisy solowe” Rutce. Choć kilkukrotnie i on wysuwa się na pierwszy plan prezentując swoje wirtuozerskie umiejętności w grze na gitarze akustycznej. A do tego zadebiutował jako wokalista, wspomagając głosowo Filoska w „Lilith”. No i skoro już wywołaliśmy wokalistę do tablicy, to także poświęcę mu kilka zdań. Jego charakterystyczny śpiew to znak rozpoznawczy zespołu. Wraz z niezwykle poetyckimi tekstami stanowił silny punkt każdego wydawnictwa formacji. I nie inaczej jest tym razem. Jego nietuzinkowe liryki opowiadają o demonach drzemiących w nas, stąd też taki a nie inny wygląd ma okładka. Niebo mało niebiańskie, a anioły też jakieś inne… Na drugim dysku Filosek śpiewa po angielsku przetłumaczone przez Adama M. Zadrę teksty i zaryzykuję stwierdzenie, że jest to najlepsza anglojęzyczna wersja ze wszystkich płyt grupy. Jego głos sprawdza się doskonale w nagraniach studyjnych, ale prawdziwą moc prezentuje na koncertach, o czym mogła przekonać się choćby publiczność zgromadzona w MDK „Kazimierz” w Sosnowcu 2 kwietnia, która uczestniczyła w koncercie w ramach Spring Prog Festival 2022, podczas którego odbyła się premiera płyty. W odróżnieniu od albumu „4. wymiar”, który zespół opublikował samodzielnie, tym razem zdecydował się na współpracę z Prog Metal Rock Promotion. Debiut nagraniowy w nowych barwach wypadł naprawdę okazale, zarówno od strony wykonawczej, jak i wydawniczej. Zespół, którego historia sięga lat 80. ubiegłego stulecia, potrafi stale czymś zaskakiwać, nie osiadł na laurach, intryguje, zdumiewa, zachwyca lub złości, ale nie pozostawia obojętnym. ProAge w swej akustycznej odsłonie prezentuje się niezwykle ciekawie i trzeba się cieszyć nagraniami w tym klimacie, bo następny album będzie na pewno całkiem inny, ponownie nieoczywisty. A póki co włączam kolejny raz „Coelum”, bo to naprawdę doskonała pozycja! Panowie Filosek, Walczyk, Jelonek, Simiński, Rutka i Mikrut, czapki z głów! Tomasz Dudkowski Nie ukrywam, że bardzo szanuję tę będzińską formację. Choćby za drogę, którą przeszła, zaczynając jeszcze w latach osiemdziesiątych, potem publikując pierwsze EP-ki już w XXI wieku i wreszcie debiutując pełnoprawnym albumem ledwie pięć lat temu. Ten ich „debiutancki” Odmienny stan rzeczywistości nakręcił ich na tyle, że wkrótce potem zaczęły się pojawiać kolejne długograje: MPD (2017) i 4 wymiar (2021). Do tego, warto zauważyć ich lidera, Mariusz Filoska, który może nie jest najwybitniejszym wokalistą, niemniej ma osobowość i muzyczną charyzmę. No i w kontekście tych powyższych słów nowa płyta co najmniej mnie zaskakuje, a może i lekko rozczarowuje. Bo po tym jak muzycy nagrali najlepszą w dyskografii rzecz (4 wymiar), którą na swój sposób zaczęli gruntować swoją stylistykę, na Coelum… kompletnie zmienili muzyczną bajkę! Żeby było ciekawiej, gdy zobaczyłem okładkę, natychmiast pomyślałem o jakimś heavymetalowym wyziewie w stylu Iron Maiden (przy okazji, ładny digipak to siła wydawnictwa, za które odpowiada wchodzące coraz odważniej na progresywny rynek Prog Metal Rock Promotion). Tymczasem…, oczywiście nagrali płytę w szeroko rozumianej progresywnej stylistyce, jednak kompletnie porzucili rockowe, hard rockowe, czy metalowe riffy (ich muzyka wszak do tej pory wrzucana była nawet do progmetalowej szuflady) i dali prym brzmieniom akustycznym, jazzowym, jazzrockowym i rhythm and bluesowym. Naturalnie, na ich wcześniejszych płytach panowie lubili jazzowe wtręty, tu jednak są one dominujące. Muzycy odeszli raczej od większych form (poza kończącym całość 10-minutowym Nebula) i zaproponowali zwarte, dość stonowane kompozycje, w których dominują ciekawe, solowe formy gitary klasycznej, pianina i saksofonu. Praktycznie wszystkie trzy mamy w drugim Lilith ale warto też zwrócić uwagę na te w jazzrockowym Superbia czy w Nihil. Najlepszym utworem wydaje się zamykający płytę Nebula, świetnie bujający, z dobrą melodyką (a z nią różnie jest na płycie), z fajnymi, jakby rozimprowizowanymi figurami gitary, saksofonu i przede wszystkim pianina! Dźwięki generowane przez Krzysztofa Walczyka momentami przenosiły mnie tu do Nowego Yorku, tego z filmów… Woody’ego Allena. Oczywiście nie mnie sugerować, co artysta powinien grać. To jego wizja i jeśli ma ochotę na stylistyczny skok w bok, to jego najświętsze prawo. Tym bardziej, że takie stylistyczne wolty w historii muzyki rockowej mają długą historię, często dzieląc fanów na tych kochających okres, powiedzmy, „jazzrockowy” i tych uwielbiających okres „progresywny”. Jednak mnie, słuchaczowi, ma prawo się to średnio podobać. Choć przeogromnie doceniam warsztat grających tu artystów, bo robią to doprawdy stylowo w tej szufladzie. Niemniej wolę proAge z większym ciężarem. Na koniec kilka ważnych spraw. Tradycyjnie dla proArg istotna jest warstwa liryczna. Coelum jest swoistym koncept albumem o zmaganiu się ze swoimi demonami, do którego wstępem są słowa zapisane wewnątrz digipaka: Gdzieś jest miejsce zwane Coeleum. Wszyscy o tym marzą, wierzący i ateiści. Możesz tam pozostać przez całe życie, a także po śmierci. Nie wszystkie drogi tam prowadzą, ale jest tam tajemnicze przejście zwane Purgatorium. Warto też nadmienić, że materiał zarejestrowano na tak zwaną setkę, co dodaje mu brzmieniowej surowości i naturalności. Z tym albumem muzycy powrócili ponadto, do wydawania płyt w dwóch wersjach językowych. Mariusz Danielak Gdy z początkiem kwietnia dowiedziałem się, że zespół ProAge zagra w będzińskich Lochach Zamkowych koncert akustyczny, pomyślałem że to jakiś primaaprilisowy żart! Trudno mi było wyobrazić sobie akustyczne wersje utworów (zwłaszcza z ich pierwszych płyt). Dopiero kiedy usłyszałem materiał z najnowszego dokonania zespołu „Coelum”, przekonałem się, że to możliwe, a nawet wskazane! Nowa płyta zespołu, w wersji studyjnej jest już w dużej mierze akustyczna. Krzysztof Walczyk porzucił Hammondowe brzmienie, na rzecz dźwięku klasycznego pianina. Spod jego klawiszy nie wyskakuje już Jon Lord, lecz raczej Chick Corea. Sławomir Jelonek zamienił elektryczną gitarę, na klasyczne pudło. Saksofon Mariusza Rutki nie jest już dopełnieniem, dodającym muzyce od czasu do czasu pewnego kolorytu, lecz stał się wiodącym instrumentem. Jeszcze gdyby basiście Romanowi Simińskiemu odebrać gitarę basową i wsunąć kontrabas, a perkusiście Bogdanowi Mikrucie wyrwać z rąk pałeczki i wręczyć miotełki, byłaby w 100% jazzowa jazda unplugged. ProAge jazzowe? Czy to możliwe? Może nie w pełni jazzowe, ale z pewnością jazzrockowe. Rock progresywny jaki zaproponowali, tym razem grubo przesycony jest bowiem jazzującym klimatem. Tak się składa, że po premierze „Coelum”, słuchałem innej rodzimej premiery z jazzrockowym zacięciem, płyty „Unsubscribe” formacji Niechęć. Tak naprawdę obecnie te dwa zespoły mogłyby z powodzeniem zagrać wspólny koncert, gromadząc tą samą publiczność. Należy zdać sobie jedynie sprawę, że wokalista i lider zespołu Mariusz Filosek Basią Trzetrzelewską, czy Anną Marią Jopek raczej nie jest i nie będzie. Trudno się jednak ciągle czepiać. Taka jest jego wokalna specyfika. Jego barwa głosu ciągle bliższa jest nowofalowym klimatom, chociażby w stylu Lecha Janerki. Na płycie wspomaga go trio wokalne „Swing Sisters” w składzie: Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń. Album wydany został w dwóch wersjach językowych (polskiej i angielskiej). Tym razem jest wyjątkowo krótki (38 minut). Składa się z 8 utworów, również niedługich . Jedynie na zakończenie kompozycja „Nebula”, pięknie i bogato rozimprowizowała się do 10 minut, które mogłyby potrwać zdecydowanie dłużej. Podejrzewam, że taka jazzowa otoczka w jakiej zasmakował zespół, to raczej jednorazowa przygoda. Cieszę się, że się jednak zdarzyła. Okłada grafika sugerowała raczej, że Pro Age tym razem zagrają siarczysty metal! Pełne zaskoczenie. Jest klimat, słychać radość grania, jest radość słuchania. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. CD 1 (Polish version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 CD 2 (English version): 1. Odium 4:37 2. Incestus 5:05 3. Lilith 3:40 4. Superbia 2:48 5. Sine sodo doloris 2:57 6. Piger 4:06 7. Nihil 4:33 8. Nebula 10:12 ..::OBSADA::.. Sławomir Jelonek - guitars, vocals Roman Simiński - bass Krzysztof Walczyk - piano Bogdan Mikrut - drums & percussion Mariusz Filosek - vocals Mariusz Rutka - saxophone, percussion With: Swing Sisters (Izabela Grzyb, Alicja Kulik, Anna Nocoń) - choir https://www.youtube.com/watch?v=oSZ-2WBnDhI SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-08 09:06:25
Rozmiar: 539.45 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Gavin Harrison stał się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów na scenie rocka progresywnego ostatnich lat. Jako członek The Pineapple Thief, Porcupine Tree i King Crimson, a także gościnnie na wielu uznanych nagraniach, zyskał reputację jednego z najbardziej ekscytujących perkusistów na świecie. W 1997 roku Gavin wydał Sanity & Gravity, imponująco wolny od ego debiutancki solowy album z występami gwiazdorskiego składu, w tym Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) i Dave Stewart (Egg, National Health). Unikając tworzenia typowego „solowego” albumu perkusyjnego jako sposobu na zademonstrowanie swojej cudownej techniki, Gavin stworzył ekspresyjny i emocjonalny album, który jest mocny zarówno pod względem rytmu, jak i melodii. 25TH ANNIVERSARY OF GAVIN HARRISON’S DEBUT ALBUM SANITY & GRAVITY - REMASTERED Gavin Harrison has established himself as one of the most revered drummers in the progressive rock scene in recent years. As a member of Pineapple Thief, Porcupine Tree and King Crimson at one time or another, as well as guesting on numerous acclaimed recordings, he has secured a reputation as one of the most thrilling drummers around. In 1997 Gavin released ’Sanity & Gravity’, an impressively ego-free debut solo release featuring performances from a stellar line-up including Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) and Dave Stewart (Egg, National Health). Avoiding making a typical 'solo' drum album as a means of demonstrating his prodigious technique, Gavin created an expressive and emotional album that is strong on both groove and melody. In his own words, “faced with the prospect of making a 'solo' drum album I decided I would take a more experimental approach to playing my instrument, rather than make a record of fast flashy solos and fills to try and show off my technique. I felt there was a way to express emotion from the drums played with the attitude of "blowing" on a saxophone or "twiddling" around on a piano.” The original album has gone on to gain legendary status in the 25 years following its original conception with the CD fetching high sums on the resale market. Kscope is now thrilled to present the album reissued and remastered with an exclusive bonus track and new original artwork for the anniversary. Essential listening! ..::TRACK-LIST::.. ..::OBSADA::.. 1. Aim Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Gavin Harrison Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 2. On A Wave Of Positivity Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 3. Dog Day Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 4. A Place To Stay Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Heitor Pereira Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 5. Witness (For Bobby) Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Trumpet, Flugelhorn [Flugel] - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 6. Dearest Blood Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys], Guitar, Vocals, Whistle - Jakko Jakszyk Written By - Harrison, Jakszyk 7. Sonata In H Keyboards [Keys] - Dave Stewart Written By - Stewart, Harrison 8. Big News For A Small Day Keyboards [Keys] - Dave Stewart Sarangi - Sultan Khan Written By - Stewart, Harrison 9. Witness (Reprise) Written By - Sanctuary, Harrison, Karn Bonus Track: 10. Iron Horse Keyboards [Keys] - Terry Disley Written By - Harrison, Disley Drums, Percussion, Producer - Gavin Harrison https://www.youtube.com/watch?v=1q1_K7ZJqfQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-06 16:19:46
Rozmiar: 115.06 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Gavin Harrison stał się jednym z najbardziej szanowanych perkusistów na scenie rocka progresywnego ostatnich lat. Jako członek The Pineapple Thief, Porcupine Tree i King Crimson, a także gościnnie na wielu uznanych nagraniach, zyskał reputację jednego z najbardziej ekscytujących perkusistów na świecie. W 1997 roku Gavin wydał Sanity & Gravity, imponująco wolny od ego debiutancki solowy album z występami gwiazdorskiego składu, w tym Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) i Dave Stewart (Egg, National Health). Unikając tworzenia typowego „solowego” albumu perkusyjnego jako sposobu na zademonstrowanie swojej cudownej techniki, Gavin stworzył ekspresyjny i emocjonalny album, który jest mocny zarówno pod względem rytmu, jak i melodii. 25TH ANNIVERSARY OF GAVIN HARRISON’S DEBUT ALBUM SANITY & GRAVITY - REMASTERED Gavin Harrison has established himself as one of the most revered drummers in the progressive rock scene in recent years. As a member of Pineapple Thief, Porcupine Tree and King Crimson at one time or another, as well as guesting on numerous acclaimed recordings, he has secured a reputation as one of the most thrilling drummers around. In 1997 Gavin released ’Sanity & Gravity’, an impressively ego-free debut solo release featuring performances from a stellar line-up including Mick Karn, Richard Barbieri, Jakko Jakszyk (21st Century Schizoid Band) and Dave Stewart (Egg, National Health). Avoiding making a typical 'solo' drum album as a means of demonstrating his prodigious technique, Gavin created an expressive and emotional album that is strong on both groove and melody. In his own words, “faced with the prospect of making a 'solo' drum album I decided I would take a more experimental approach to playing my instrument, rather than make a record of fast flashy solos and fills to try and show off my technique. I felt there was a way to express emotion from the drums played with the attitude of "blowing" on a saxophone or "twiddling" around on a piano.” The original album has gone on to gain legendary status in the 25 years following its original conception with the CD fetching high sums on the resale market. Kscope is now thrilled to present the album reissued and remastered with an exclusive bonus track and new original artwork for the anniversary. Essential listening! ..::TRACK-LIST::.. ..::OBSADA::.. 1. Aim Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Gavin Harrison Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 2. On A Wave Of Positivity Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 3. Dog Day Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Synthesizer [Mini Moog] - Lyndon Connah Trumpet - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 4. A Place To Stay Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Guitar - Heitor Pereira Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Written By - Sanctuary, Harrison 5. Witness (For Bobby) Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys] - Gary Sanctuary Sarangi, Vocals - Sultan Khan Trumpet, Flugelhorn [Flugel] - John Thirkell Written By - Sanctuary, Harrison, Karn 6. Dearest Blood Bass - Mick Karn Electronic Wind Instrument [Ewi] - Ian Kirkham Keyboards [Additional Keys] - Richard Barbieri Keyboards [Keys], Guitar, Vocals, Whistle - Jakko Jakszyk Written By - Harrison, Jakszyk 7. Sonata In H Keyboards [Keys] - Dave Stewart Written By - Stewart, Harrison 8. Big News For A Small Day Keyboards [Keys] - Dave Stewart Sarangi - Sultan Khan Written By - Stewart, Harrison 9. Witness (Reprise) Written By - Sanctuary, Harrison, Karn Bonus Track: 10. Iron Horse Keyboards [Keys] - Terry Disley Written By - Harrison, Disley Drums, Percussion, Producer - Gavin Harrison https://www.youtube.com/watch?v=1q1_K7ZJqfQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-09-06 16:16:25
Rozmiar: 271.72 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał! Szkoda, że tak krótko... Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart. Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK. Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971. - 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971. - A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS. - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY. - COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES. JACOPO VIGEZZI ..::TRACK-LIST::.. CD 6 - Live Recordings 1971: 1. Rope Ladder to the Moon (live Brighton 1971) 2. Skellington (live Brighton 1971) 3. I Can't Live Without You/Time Machine/The Machine Demands a Sacrifice (live Manchester University 1971) 4. Stormy Monday Blues (live Bristol University 1971) 5. The Valentyne Suite (live Manchester University 1971) a. January's Search b. Theme Two- February's Valentyne c. Theme Three/The Grass is Always Greener https://www.youtube.com/watch?v=lYuanaH7ayE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 16:02:23
Rozmiar: 170.74 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał! Szkoda, że tak krótko... Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart. Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK. Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971. - 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971. - A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS. - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY. - COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES. JACOPO VIGEZZI ..::TRACK-LIST::.. CD 6 - Live Recordings 1971: 1. Rope Ladder to the Moon (live Brighton 1971) 2. Skellington (live Brighton 1971) 3. I Can't Live Without You/Time Machine/The Machine Demands a Sacrifice (live Manchester University 1971) 4. Stormy Monday Blues (live Bristol University 1971) 5. The Valentyne Suite (live Manchester University 1971) a. January's Search b. Theme Two- February's Valentyne c. Theme Three/The Grass is Always Greener https://www.youtube.com/watch?v=lYuanaH7ayE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-30 15:58:11
Rozmiar: 453.69 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jest początek roku „nieparzystego” zatem będzińska formacja proAge wydaje swój nowy album. Powoli staje się już to tradycją. Tak było w roku 2017 („Odmienny stan rzeczywistości”) i w 2019 („MPD”), zatem i 2021. nie może być gorszy i oto do naszych rąk trafia trzecia długogrająca propozycja grupy, zatytułowania „4. wymiar”. Tytuł nawiązuje poniekąd do pierwszej formacji, w jakiej występowali w latach 80. Arek Grybek, Marcin Kwiecień i Mariusz Filosek – Czwarty Wymiar. Grupa ta zawiesiła działalność w roku 1990., by powrócić… 18 lat później, a po kolejnych dwóch latach zmienić nazwę na obecną. Z trzech wymienionych muzyków w składzie pozostał tylko wokalista, autor tekstów, manager i główny motor napędowy – Filosek. Kwiecień grał na pierwszym minialbumie sygnowanym nazwą proAge („Szary szkielet drzew” (2011)), Grybek natomiast zrezygnował ze stanowiska perkusisty po zakończeniu serii koncertów promujących „MPD”. Nowym bębniarzem został Bogdan Mikrut, a do składu dołączył też saksofonista Mariusz Rutka. Ponadto swoje ścieżki nagrali znani z wcześniejszych albumów Roman Simiński – bas, Sławomir Jelonek – gitary, Krzysztof Walczyk – instrumenty klawiszowe oraz wspomniany Mariusz Filosek – śpiew. Oczywiście tytuł albumu to nie tylko ukłon w stronę (pre)historii zespołu, ale przede wszystkim odnosi się do motywu przewodniego tekstów, czyli czasu. Jak możemy przeczytać w materiałach promocyjnych, „4. wymiar” nie jest koncept-albumem, a temat przewodni przewija się w poszczególnych utworach w sposób niejednokrotnie zawoalowany. 57 minut materiału zostało podzielonych na 6 ścieżek, z czego 5 to zwarte formy, a ostatnia to zdecydowanie najbardziej rozbudowane nagranie w historii grupy. Zaczyna się dość ostro za sprawą tnących ciszę riffów gitary, na tle których Walczyk czaruje nas swoimi syntezatorowo – organowymi zagrywkami. „System” opowiada o próbie odnalezienia się w dzisiejszym świecie i zachowania własnej tożsamości: „Kiedy wreszcie spróbuję wyrwać się Z tej iluzji percepcji, fałszu tchnień Będę żył według własnych prostych chceń Żaden system nie znajdzie nigdy mnie Bo nie jestem binarny od lat Tworzę życie, nie kopie bez wad Jeden dziewięć sześć dziewięć to ja Sterowaniem zajmuję się sam”. Jako drugi otrzymujemy przebojowy „W cieniu izolacji”, do którego powstał teledysk nagrany w trakcie pandemicznej izolacji. Po tych dwóch dynamicznych propozycjach, trzecia zatytułowana „Człowiek z wysokiego zamku” przynosi początkowo nieco wytchnienia. Po raz pierwszy słyszymy tu saksofon Rutki na tle basowej figury Simińskiego. Tym razem klawisze są bardziej schowane budując wraz z gitarą lekko ambientowe tło. Z czasem utwór przyspiesza, a Walczyk prezentuje swoje niebanalne umiejętności w kreowaniu syntezatorowych melodii. Końcówka tego ośmiominutowego utworu to ponowne wyciszenie i okazja do wykazania się saksofoniście. W tekście Filosek przedstawia rozważania na temat tego, co by było gdybyśmy mogli sprawować władzę nad czasem i jaki miałoby to wpływ na innych: „Jeśli to byłbym ja, co całować cię chciał Jeśli to byłbym ja, zmieniłbym zdarzeń bieg Jestem dla was ciszą, ja to wiem Ja wypełniam obraz tłem, będzie tak jak chcę Wszyscy ludzie ślepo wierzą, że Mają wolną wolę i wiedzą co i gdzie Obserwuję każdy drobny ruch Bez patrzenia widzę to, kto dziś wygra rok, kto dostanie dwa, możesz to być ty albo żaden z was”. Tak przechodzimy do najkrótszej w zestawie piosenki, a właściwie ballady „Sensorium”, w której słyszymy jedynie śpiew, linię basu oraz dźwięki fletu, którymi raczy nas, występująca tu gościnnie Małgorzata Łydka. Oniryczny podkład współgra z delikatnym wokalem. Pominę na chwilę ścieżkę numer 5 i przejdę do finału w postaci siedmiominutowej „Wyspy czasu”. To kolejny bardziej dynamiczny utwór, z interesująco pulsującym basem, różnorodnymi partiami syntezatorów, Hammondów czy też gitar. Naprawdę mnóstwo się tu dzieje, mamy i metalowy riff w refrenie, i ciekawy gitarowy motyw pojawiający się w kilku miejscach, a wszystko to okraszone świetnymi zagrywkami Walczyka. Do tego dochodzi kolejny ciekawy tekst o czasie i zagubieniu się w nim: „Czasem nocą zegar chodzi w tył, Bywam w czasach w których nie chcę być Nikt mnie nie zna i ja też, nie znam ludzi, wiem Rzuciłem kamień zniknął tak jak zwykle ja Wehikuł czasu, to mój dom a zegar pędzi Dlatego jestem podróżnikiem bez imienia Dlatego jestem zegarmistrzem bez natchnienia”. Swoją obecność zaznaczył tu także realizator nagrań, świetny gitarzysta, na co dzień grający w grupach Osada Vida oraz (wraz z Walczykiem) w Brain Connect – Jan Mitoraj. Serwuje nam tu fantastyczne i bardzo charakterystyczne solo na gitarze. Wszystko to składa się na wyśmienite zakończenie albumu. Wróćmy jeszcze do pominiętego w opisie nagrania. Zespół do tej pory prezentował raczej zwarte formy. Co prawda często wykraczały one poza rozmiar 3-4-minutowej piosenki, ale raczej nie rozciągał zbytnio swoich utworów. Dość napisać, że jedynie raz ich nagranie przekroczyło granicę 10 minut („Owładnięcie” z „MPD”). Za to teraz poprawili ten wynik proponując nam prawie 29-minutową, trzyczęściową suitę „4th Dimension”. Wcześniejsze albumy wydawane były w wersjach z tekstami śpiewanymi w języku polskim i angielskim. Tym razem zespół odszedł od tej formuły i zaproponował wersję hybrydową – pół płyty po polsku, pół po angielsku, z czego anglojęzyczny tekst wypełnił tylko jeden utwór, ale za to zdecydowanie najdłuższy w dotychczasowej karierze grupy. Takie rozwiązanie to efekt kompromisu, do jakiego doszli muzycy, z których część opowiadała się za polskojęzyczną płytą, natomiast druga optowała za bardziej uniwersalnym angielskim. Współautorem tekstu jest tu Mike Kwiecień, który wcześniej wspomógł Filoska współtworząc warstwę liryczną albumu „Different state of reality”. Serwując nam taki ogrom muzyki zespół musiał się wspiąć na wyżyny swych umiejętności, by nie zanudzić słuchacza. I przyznaję, że wyszedł z tego zadania obronną ręką. Co rusz zmienia tempo serwując nam całą paletę progrockowo – hardrockowych barw. Jest i miejsce dla soczystego basu, różnego rodzaju klawiszowych popisów, zarówno na pianinie, syntezatorach czy też Hammondach. Gitarzysta raz sięga po akustyka, innym razem wycina ostry riff, by po chwili zaskoczyć nas pięknym fragmentem w stylu Gilmoura czy Latimera. Do tego dochodzą fragmenty gdzie swoimi umiejętnościami może wykazać się Rutka, a jego gra na saksofonie dodaje kompozycji jazzowego klimatu. Mało? Mniej więcej w połowie utworu swoją szansę dostaje też Mikrut, który raczy nas perkusyjnym solem. Rzadki to zabieg, by w studyjnym nagraniu zostawić miejsce pałkarzowi na zaprezentowanie swoich umiejętności w taki sposób, ale w sumie, czemu nie? Jakby tego było mało po tym popisie dostajemy pełną ognia bitwę gitarowo-klawiszowo-saksofonową, po której ponownie mamy wyciszenie i do głosu dochodzi… flet. No i mamy jeszcze bardzo piękne zakończenie z piękną syntezatorową melodią Zatem widać, że grupa bardzo dobrze przygotowała się, by słuchacz nie czuł się przez ani chwilę znużony. Można się jedynie przyczepić, że nie zdecydowano się na polski tekst, bo angielski burzy tu nieco odbiór albumu jako całości. Warto dodać, że proAge zdecydowali się nakręcić do tego utworu teledysk w Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, by przypomnieć jak się prezentują w swoim naturalnym środowisku, jakim jest scena. Zachwycałem się dotychczas instrumentalnymi popisami muzyków, pora więc poświęcić kilka słów wokalowi. Mariusz Filosek nie dysponuje jakimiś wielkimi możliwościami głosowymi, z czego dobrze zdaje sobie sprawę (polecam przeczytanie krótkiego bio na stronie zespołu), niemniej na tym albumie zaprezentował się z jak najlepszej strony. Mniej tu quasi-teatralnych popisów, które fajnie sprawdzają się na żywo (a Filosek to prawdziwe sceniczne zwierzę), niekoniecznie jednak zachwycają w nagraniach studyjnych. Ponadto na albumie „4. wymiar” udało się znaleźć odpowiedni balans pomiędzy instrumentalnymi partiami i warstwą liryczną, przez co nie jest on przegadany. A jeśli dodamy do tego również charakterystyczne, niebanalne teksty, w których więcej jest miejsca na metafory niż dosłowność (jak czytamy w materiałach promocyjnych: pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment?), to otrzymamy najbardziej dopracowany wokalnie album Zagłębiaków. Rok 2021 rozpoczyna się całkiem udanie przynosząc nam najbardziej dojrzałą propozycję w dotychczasowej, już dość długiej, karierze proAge. Grupa kontynuuje podróż ścieżką zapoczątkowaną na albumie „MPD” i dalej rozwija swój hardrockowo-progresywny styl dołączając do niego elementy jazzu, oddając do naszych rąk ze wszelkich miar udane dzieło. Świetnie napisane, zagrane i zrealizowane (jest to pierwszy pełnowymiarowy album nagrany w mikołowskim Epicentrum Studio). I choć to dopiero początek roku, to śmiem przypuszczać, że „4. wymiar” zagości w czołówce moich ulubionych wydawnictw na jego koniec. Płyta wydana została w pięknym digipacku z najbardziej stonowaną okładką w dotychczasowej dyskografii autorstwa Kasi Król, z nowym, bardziej nowoczesnym logo. W odróżnieniu od wcześniejszych pełnowymiarowych płyt, które miały znaczek krakowskiego Lynx Music, tym razem muzycy zdecydowali się na samodzielne wydanie krążka. Premiera 29 stycznia. Tomasz Dudkowski Gdy w 2017 roku, po latach grania, będzińska formacja proAge zadebiutowała pełnowymiarowym albumem Odmienny stan rzeczywistości lekko powątpiewałem w przyszłość zespołu. Niesłusznie, bowiem od tego czasu grupa nabrała rozpędu i po wydanym w ubiegłym roku MPD, w styczniu 2021 roku światło dzienne ujrzy kolejne dzieło formacji Mariusza Filoska. 4 wymiar to niespełna godzina muzyki wpisana w tylko sześć kompozycji. Tym razem artyści nie zdecydowali się wydawać – jak to miało miejsce w przypadku dwóch ostatnich płyt – dwóch krążków z różnymi wersjami językowymi. Tu poszli na kompromis nagrywając połowę albumu w naszym ojczystym języku, drugą w języku Szekspira. Ta „druga połowa” to tak naprawdę jeden utwór - chyba najdłuższy w historii grupy - prawie 29-minutowa tytułowa suita 4th Dimension. Kompozycja w zasadzie idealnie oddaje obraz aktualnej muzycznej wizji zespołu. To granie silnie osadzone w rocku progresywnym wykorzystujące jego wielowątkowość i różnorodność. Utwór iskrzy motywami, ma też, po dziesięciu minutach, klimatyczne i przestrzenne zwolnienie, w którym na tle głębokich klawiszowych teł otrzymujemy piękne gitarowe solo w Latimerowym nieco stylu. A potem następuje jeden z najciekawszych momentów tego epickiego utworu – rozpędzona rytmicznie sekwencja z pojedynkami gitary, instrumentów klawiszowych i saksofonu (na tym ostatnim dołączający do składu Mariusz Rutka), pełnymi improwizacyjnego rozmachu i – dzięki saksofonowi – jazzowego posmaku. A gdyby tego było mało, muzykom udało się też wcisnąć krótki perkusyjny popis nowego w zespole Bogdana Mikruta (kto dziś gra solówki perkusyjne na albumach?!). Utwór jest może trochę niepotrzebnie rozciągnięty i już w jego trzeciej części odczuwa się lekkie znużenie, niemniej to bardzo udany flirt formacji z tak długą i rozbudowaną kompozycją, pokazujący duży potencjał kompozytorski i wykonawczy. A co mamy ponadto? Kilka krótszych form, choć też trudno im odmówić wielobarwności. Otwierający całość System ma od samego początku ciekawy hard rockowy riff i towarzyszące mu figury klawiszowe w quasi orientalnym stylu. Z kolei W cieniu izolacji jest chyba najbardziej przebojowy i piosenkowy. Człowiek z wysokiego zamku po klimatycznym wstępie okraszonym partią saksofonu, z czasem atakuje wyrazistym basem, „nerwowym” rytmem i ambientowymi podkładami będącymi tłem dla śpiewającego Filoska. Krótkie Sensorium jest natomiast jedyną tu balladą z ładną figurą na flecie (odpowiada za nią Małgorzata Łydka), która tworzy zgrabną harmonię z głosem śpiewającego lidera. Płytę kończy również udana, z fajną gitarową solówką gościnnie tu pojawiającego się Jana Mitoraja (Osada Vida), Wyspa czasu. Album niewątpliwie podąża muzyczną ścieżką rozpoczętą na MPD, kiedy to do grupy dołączył Krzysztof Walczyk. Jest go tu mnóstwo pod różnymi postaciami – od Hammondowych, oldschoolowych zagrywek po bardziej nowoczesne rozwiązania. Z drugiej strony to w dalszym ciągu muzyka gitarowa z ciekawymi wtrętami saksofonu i fletu, zapewniającymi odpowiednio jazzowe i folkowe smaczki. Nieodłącznym elementem stylu grupy jest oczywiście śpiew Filoska, pełen specyficznej ekspresji, wzniosłości i emfazy. Wolę go wszakże śpiewającego po polsku i wolałbym, żeby tytułowy utwór był spójny językowo z całością. Istotne dla proAge zawsze były teksty. Tak jest i tym razem. W promocyjnej notce napisano dość enigmatycznie, że pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment? Kluczem dla nich jest „czas”, do którego Filosek w znany sobie poetycki i specyficzny sposób odnosi się w różnych płaszczyznach. Cóż, fajnie że zespół wykorzystuje swoje „nowe otwarcie” sprzed trzech lat. To z pewnością ich najbardziej dojrzała płyta. Mariusz Danielak Kończy się ten wyjątkowo ciężki rok. Z pojawieniem się szczepionki jest jednak nadzieja, że następny będzie lepszy. Kończy się i muzyczny rok, wieloma podsumowaniami i zestawieniami najlepszych płyt. Liczę na to, że z nowym rokiem, pojawi się jeszcze więcej ciekawych albumów. Dobrym zwiastunem, że tak właśnie będzie, jest ta oto płyta, której oficjalna premiera przewidziana jest już w styczniu. Przedpremierowo pozwolę sobie więc zainaugurować ten Nowy Rok, recenzją tego świeżego, ciepłego jeszcze materiału, który niedawno, przedpremierowo, przepłynął do mnie z Zagłębia, od grupy PRO AGE. Już pierwsze przesłuchanie ich trzeciego albumu studyjnego, utwierdziło mnie w przekonaniu, że to najbogatsza pod względem muzycznym rzecz, którą stworzyli. Płyta została nagrana w odnowionym składzie, za bębnami zasiadł Bogdan Mirkut, dołączył również saksofonista, Mariusz Rutka. Zmiany te, przyniosły pod względem brzmienia, dużo dobrego. Wokal lidera zespołu Mariusza Filoska, też przeszedł jakby pewną metamorfozę, nie jest tak mocny (można rzec nowofalowy), jak na poprzednich płytach. Mariusz śpiewa tutaj znacznie łagodniej, co doskonale współgra z progresywnym stylem. Pierwszy na płycie „System”, jest mocną kompozycją , wręcz z prog metalowym pazurem. W „Cieniu izolacji”, zdecydowanie łagodniejszy, piosenkowy, z fajną linią melodyczną. W „Człowieku z wysokiego Zamku”, od samego początku czaruje nas dźwięk saksofonu, potem atmosfera gęstnieje, fajny pulsujący bas (Roman Simiński), dodaje tej kompozycji mroku. Mroczny klimat świetnie współgra tutaj z tekstem. „Sensorium”, to obok „W cieniu izolacji” druga, krótsza, 3 minutowa kompozycja. To najbardziej minimalistyczny pod względem muzycznym fragment, jednak z bajeczną partią fletu poprzecznego. W najdłuższej na płycie, trzyczęściowej, prawie półgodzinnej suicie „4th Dimension”, z anglojęzycznym tekstem, chwilami mam wrażenie, jakby gościnnie śpiewał Łukasz Gal (Millenium)? Nie tylko wokal, ale bogate instrumentalnie, klawiszowe (Krzysztof Walczyk) i gitarowe (Sławomir Jelonek) solówki, brzmią tutaj rewelacyjnie. Znalazło się nawet miejsce na krótkie, perkusyjne solo (Bogdan Mikrut), a także na świetne partie saksofonu (Mariusz Rutka) i fletu poprzecznego (gościnnie zagrała na nim Małgorzata Łydka). To nie jedyny gość na tym albumie. Można usłyszeć tutaj również gitarę Jana Mitoraja (Osada Vida). Wszechstronne partie klawiszy, to wyjątkowo mocny atut tego wydawnictwa. Wiadomo, Krzysiek Walczyk, z niejednego pieca chleb jadł. Jego klawisze potrafią zabrzmieć zarówno vintage’owo, niczym u Wakemana , Lorda, czy Airey’a, ale również bardziej nowocześnie. Wieńcząca płytę „Wyspa Czasu”, śmiało może konkurować, z muzyką naszych rodzimych, progresywnych dominatorów – Riverside. „4 wymiar” nie jest albumem koncepcyjnym jak miało to miejsce, w przypadku poprzedniej płyty „MPD”. Posiada jednak temat przewodni, którym jest tym razem czas. Już niebawem, przyjdzie więc czas, aby zapoznać się z nową propozycja PRO AGE, do czego szczerze zachęcam. Będzie to pierwsza rodzima pozycja, jaka ukaże się z nowym rokiem. I choć cały rok dopiero przed nami, nie mam jednak wątpliwości, że znajdzie się w moim zestawieniu ulubionych płyt 2021 roku. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. 1. System 4:50 2. W Cieniu Izolacji 3:06 3. Czlowiek Z Wysokiego Zamku 8:10 4. Sensorium 3:34 5. 4th Dimension 28:53 - Part 1 Permanence - Part 2 On the Other Side of Consciousness - Part 3 Helpless 6. Wyspa Czasu 7:10 ..::OBSADA::.. Mariusz Filosek - wokal Sławomir Jelonek - gitary Roman Simiński - bas Krzysztof Walczyk - Hammond, piano & synth Bogdan Mikrut - perkusja Mariusz Rutka - saksofon Gościnnie: Małgorzata Łydka - flet poprzeczny Jan Mitoraj - gitara https://www.youtube.com/watch?v=EClx5sIapho SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 16:30:50
Rozmiar: 128.76 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Jest początek roku „nieparzystego” zatem będzińska formacja proAge wydaje swój nowy album. Powoli staje się już to tradycją. Tak było w roku 2017 („Odmienny stan rzeczywistości”) i w 2019 („MPD”), zatem i 2021. nie może być gorszy i oto do naszych rąk trafia trzecia długogrająca propozycja grupy, zatytułowania „4. wymiar”. Tytuł nawiązuje poniekąd do pierwszej formacji, w jakiej występowali w latach 80. Arek Grybek, Marcin Kwiecień i Mariusz Filosek – Czwarty Wymiar. Grupa ta zawiesiła działalność w roku 1990., by powrócić… 18 lat później, a po kolejnych dwóch latach zmienić nazwę na obecną. Z trzech wymienionych muzyków w składzie pozostał tylko wokalista, autor tekstów, manager i główny motor napędowy – Filosek. Kwiecień grał na pierwszym minialbumie sygnowanym nazwą proAge („Szary szkielet drzew” (2011)), Grybek natomiast zrezygnował ze stanowiska perkusisty po zakończeniu serii koncertów promujących „MPD”. Nowym bębniarzem został Bogdan Mikrut, a do składu dołączył też saksofonista Mariusz Rutka. Ponadto swoje ścieżki nagrali znani z wcześniejszych albumów Roman Simiński – bas, Sławomir Jelonek – gitary, Krzysztof Walczyk – instrumenty klawiszowe oraz wspomniany Mariusz Filosek – śpiew. Oczywiście tytuł albumu to nie tylko ukłon w stronę (pre)historii zespołu, ale przede wszystkim odnosi się do motywu przewodniego tekstów, czyli czasu. Jak możemy przeczytać w materiałach promocyjnych, „4. wymiar” nie jest koncept-albumem, a temat przewodni przewija się w poszczególnych utworach w sposób niejednokrotnie zawoalowany. 57 minut materiału zostało podzielonych na 6 ścieżek, z czego 5 to zwarte formy, a ostatnia to zdecydowanie najbardziej rozbudowane nagranie w historii grupy. Zaczyna się dość ostro za sprawą tnących ciszę riffów gitary, na tle których Walczyk czaruje nas swoimi syntezatorowo – organowymi zagrywkami. „System” opowiada o próbie odnalezienia się w dzisiejszym świecie i zachowania własnej tożsamości: „Kiedy wreszcie spróbuję wyrwać się Z tej iluzji percepcji, fałszu tchnień Będę żył według własnych prostych chceń Żaden system nie znajdzie nigdy mnie Bo nie jestem binarny od lat Tworzę życie, nie kopie bez wad Jeden dziewięć sześć dziewięć to ja Sterowaniem zajmuję się sam”. Jako drugi otrzymujemy przebojowy „W cieniu izolacji”, do którego powstał teledysk nagrany w trakcie pandemicznej izolacji. Po tych dwóch dynamicznych propozycjach, trzecia zatytułowana „Człowiek z wysokiego zamku” przynosi początkowo nieco wytchnienia. Po raz pierwszy słyszymy tu saksofon Rutki na tle basowej figury Simińskiego. Tym razem klawisze są bardziej schowane budując wraz z gitarą lekko ambientowe tło. Z czasem utwór przyspiesza, a Walczyk prezentuje swoje niebanalne umiejętności w kreowaniu syntezatorowych melodii. Końcówka tego ośmiominutowego utworu to ponowne wyciszenie i okazja do wykazania się saksofoniście. W tekście Filosek przedstawia rozważania na temat tego, co by było gdybyśmy mogli sprawować władzę nad czasem i jaki miałoby to wpływ na innych: „Jeśli to byłbym ja, co całować cię chciał Jeśli to byłbym ja, zmieniłbym zdarzeń bieg Jestem dla was ciszą, ja to wiem Ja wypełniam obraz tłem, będzie tak jak chcę Wszyscy ludzie ślepo wierzą, że Mają wolną wolę i wiedzą co i gdzie Obserwuję każdy drobny ruch Bez patrzenia widzę to, kto dziś wygra rok, kto dostanie dwa, możesz to być ty albo żaden z was”. Tak przechodzimy do najkrótszej w zestawie piosenki, a właściwie ballady „Sensorium”, w której słyszymy jedynie śpiew, linię basu oraz dźwięki fletu, którymi raczy nas, występująca tu gościnnie Małgorzata Łydka. Oniryczny podkład współgra z delikatnym wokalem. Pominę na chwilę ścieżkę numer 5 i przejdę do finału w postaci siedmiominutowej „Wyspy czasu”. To kolejny bardziej dynamiczny utwór, z interesująco pulsującym basem, różnorodnymi partiami syntezatorów, Hammondów czy też gitar. Naprawdę mnóstwo się tu dzieje, mamy i metalowy riff w refrenie, i ciekawy gitarowy motyw pojawiający się w kilku miejscach, a wszystko to okraszone świetnymi zagrywkami Walczyka. Do tego dochodzi kolejny ciekawy tekst o czasie i zagubieniu się w nim: „Czasem nocą zegar chodzi w tył, Bywam w czasach w których nie chcę być Nikt mnie nie zna i ja też, nie znam ludzi, wiem Rzuciłem kamień zniknął tak jak zwykle ja Wehikuł czasu, to mój dom a zegar pędzi Dlatego jestem podróżnikiem bez imienia Dlatego jestem zegarmistrzem bez natchnienia”. Swoją obecność zaznaczył tu także realizator nagrań, świetny gitarzysta, na co dzień grający w grupach Osada Vida oraz (wraz z Walczykiem) w Brain Connect – Jan Mitoraj. Serwuje nam tu fantastyczne i bardzo charakterystyczne solo na gitarze. Wszystko to składa się na wyśmienite zakończenie albumu. Wróćmy jeszcze do pominiętego w opisie nagrania. Zespół do tej pory prezentował raczej zwarte formy. Co prawda często wykraczały one poza rozmiar 3-4-minutowej piosenki, ale raczej nie rozciągał zbytnio swoich utworów. Dość napisać, że jedynie raz ich nagranie przekroczyło granicę 10 minut („Owładnięcie” z „MPD”). Za to teraz poprawili ten wynik proponując nam prawie 29-minutową, trzyczęściową suitę „4th Dimension”. Wcześniejsze albumy wydawane były w wersjach z tekstami śpiewanymi w języku polskim i angielskim. Tym razem zespół odszedł od tej formuły i zaproponował wersję hybrydową – pół płyty po polsku, pół po angielsku, z czego anglojęzyczny tekst wypełnił tylko jeden utwór, ale za to zdecydowanie najdłuższy w dotychczasowej karierze grupy. Takie rozwiązanie to efekt kompromisu, do jakiego doszli muzycy, z których część opowiadała się za polskojęzyczną płytą, natomiast druga optowała za bardziej uniwersalnym angielskim. Współautorem tekstu jest tu Mike Kwiecień, który wcześniej wspomógł Filoska współtworząc warstwę liryczną albumu „Different state of reality”. Serwując nam taki ogrom muzyki zespół musiał się wspiąć na wyżyny swych umiejętności, by nie zanudzić słuchacza. I przyznaję, że wyszedł z tego zadania obronną ręką. Co rusz zmienia tempo serwując nam całą paletę progrockowo – hardrockowych barw. Jest i miejsce dla soczystego basu, różnego rodzaju klawiszowych popisów, zarówno na pianinie, syntezatorach czy też Hammondach. Gitarzysta raz sięga po akustyka, innym razem wycina ostry riff, by po chwili zaskoczyć nas pięknym fragmentem w stylu Gilmoura czy Latimera. Do tego dochodzą fragmenty gdzie swoimi umiejętnościami może wykazać się Rutka, a jego gra na saksofonie dodaje kompozycji jazzowego klimatu. Mało? Mniej więcej w połowie utworu swoją szansę dostaje też Mikrut, który raczy nas perkusyjnym solem. Rzadki to zabieg, by w studyjnym nagraniu zostawić miejsce pałkarzowi na zaprezentowanie swoich umiejętności w taki sposób, ale w sumie, czemu nie? Jakby tego było mało po tym popisie dostajemy pełną ognia bitwę gitarowo-klawiszowo-saksofonową, po której ponownie mamy wyciszenie i do głosu dochodzi… flet. No i mamy jeszcze bardzo piękne zakończenie z piękną syntezatorową melodią Zatem widać, że grupa bardzo dobrze przygotowała się, by słuchacz nie czuł się przez ani chwilę znużony. Można się jedynie przyczepić, że nie zdecydowano się na polski tekst, bo angielski burzy tu nieco odbiór albumu jako całości. Warto dodać, że proAge zdecydowali się nakręcić do tego utworu teledysk w Pałacu Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, by przypomnieć jak się prezentują w swoim naturalnym środowisku, jakim jest scena. Zachwycałem się dotychczas instrumentalnymi popisami muzyków, pora więc poświęcić kilka słów wokalowi. Mariusz Filosek nie dysponuje jakimiś wielkimi możliwościami głosowymi, z czego dobrze zdaje sobie sprawę (polecam przeczytanie krótkiego bio na stronie zespołu), niemniej na tym albumie zaprezentował się z jak najlepszej strony. Mniej tu quasi-teatralnych popisów, które fajnie sprawdzają się na żywo (a Filosek to prawdziwe sceniczne zwierzę), niekoniecznie jednak zachwycają w nagraniach studyjnych. Ponadto na albumie „4. wymiar” udało się znaleźć odpowiedni balans pomiędzy instrumentalnymi partiami i warstwą liryczną, przez co nie jest on przegadany. A jeśli dodamy do tego również charakterystyczne, niebanalne teksty, w których więcej jest miejsca na metafory niż dosłowność (jak czytamy w materiałach promocyjnych: pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment?), to otrzymamy najbardziej dopracowany wokalnie album Zagłębiaków. Rok 2021 rozpoczyna się całkiem udanie przynosząc nam najbardziej dojrzałą propozycję w dotychczasowej, już dość długiej, karierze proAge. Grupa kontynuuje podróż ścieżką zapoczątkowaną na albumie „MPD” i dalej rozwija swój hardrockowo-progresywny styl dołączając do niego elementy jazzu, oddając do naszych rąk ze wszelkich miar udane dzieło. Świetnie napisane, zagrane i zrealizowane (jest to pierwszy pełnowymiarowy album nagrany w mikołowskim Epicentrum Studio). I choć to dopiero początek roku, to śmiem przypuszczać, że „4. wymiar” zagości w czołówce moich ulubionych wydawnictw na jego koniec. Płyta wydana została w pięknym digipacku z najbardziej stonowaną okładką w dotychczasowej dyskografii autorstwa Kasi Król, z nowym, bardziej nowoczesnym logo. W odróżnieniu od wcześniejszych pełnowymiarowych płyt, które miały znaczek krakowskiego Lynx Music, tym razem muzycy zdecydowali się na samodzielne wydanie krążka. Premiera 29 stycznia. Tomasz Dudkowski Gdy w 2017 roku, po latach grania, będzińska formacja proAge zadebiutowała pełnowymiarowym albumem Odmienny stan rzeczywistości lekko powątpiewałem w przyszłość zespołu. Niesłusznie, bowiem od tego czasu grupa nabrała rozpędu i po wydanym w ubiegłym roku MPD, w styczniu 2021 roku światło dzienne ujrzy kolejne dzieło formacji Mariusza Filoska. 4 wymiar to niespełna godzina muzyki wpisana w tylko sześć kompozycji. Tym razem artyści nie zdecydowali się wydawać – jak to miało miejsce w przypadku dwóch ostatnich płyt – dwóch krążków z różnymi wersjami językowymi. Tu poszli na kompromis nagrywając połowę albumu w naszym ojczystym języku, drugą w języku Szekspira. Ta „druga połowa” to tak naprawdę jeden utwór - chyba najdłuższy w historii grupy - prawie 29-minutowa tytułowa suita 4th Dimension. Kompozycja w zasadzie idealnie oddaje obraz aktualnej muzycznej wizji zespołu. To granie silnie osadzone w rocku progresywnym wykorzystujące jego wielowątkowość i różnorodność. Utwór iskrzy motywami, ma też, po dziesięciu minutach, klimatyczne i przestrzenne zwolnienie, w którym na tle głębokich klawiszowych teł otrzymujemy piękne gitarowe solo w Latimerowym nieco stylu. A potem następuje jeden z najciekawszych momentów tego epickiego utworu – rozpędzona rytmicznie sekwencja z pojedynkami gitary, instrumentów klawiszowych i saksofonu (na tym ostatnim dołączający do składu Mariusz Rutka), pełnymi improwizacyjnego rozmachu i – dzięki saksofonowi – jazzowego posmaku. A gdyby tego było mało, muzykom udało się też wcisnąć krótki perkusyjny popis nowego w zespole Bogdana Mikruta (kto dziś gra solówki perkusyjne na albumach?!). Utwór jest może trochę niepotrzebnie rozciągnięty i już w jego trzeciej części odczuwa się lekkie znużenie, niemniej to bardzo udany flirt formacji z tak długą i rozbudowaną kompozycją, pokazujący duży potencjał kompozytorski i wykonawczy. A co mamy ponadto? Kilka krótszych form, choć też trudno im odmówić wielobarwności. Otwierający całość System ma od samego początku ciekawy hard rockowy riff i towarzyszące mu figury klawiszowe w quasi orientalnym stylu. Z kolei W cieniu izolacji jest chyba najbardziej przebojowy i piosenkowy. Człowiek z wysokiego zamku po klimatycznym wstępie okraszonym partią saksofonu, z czasem atakuje wyrazistym basem, „nerwowym” rytmem i ambientowymi podkładami będącymi tłem dla śpiewającego Filoska. Krótkie Sensorium jest natomiast jedyną tu balladą z ładną figurą na flecie (odpowiada za nią Małgorzata Łydka), która tworzy zgrabną harmonię z głosem śpiewającego lidera. Płytę kończy również udana, z fajną gitarową solówką gościnnie tu pojawiającego się Jana Mitoraja (Osada Vida), Wyspa czasu. Album niewątpliwie podąża muzyczną ścieżką rozpoczętą na MPD, kiedy to do grupy dołączył Krzysztof Walczyk. Jest go tu mnóstwo pod różnymi postaciami – od Hammondowych, oldschoolowych zagrywek po bardziej nowoczesne rozwiązania. Z drugiej strony to w dalszym ciągu muzyka gitarowa z ciekawymi wtrętami saksofonu i fletu, zapewniającymi odpowiednio jazzowe i folkowe smaczki. Nieodłącznym elementem stylu grupy jest oczywiście śpiew Filoska, pełen specyficznej ekspresji, wzniosłości i emfazy. Wolę go wszakże śpiewającego po polsku i wolałbym, żeby tytułowy utwór był spójny językowo z całością. Istotne dla proAge zawsze były teksty. Tak jest i tym razem. W promocyjnej notce napisano dość enigmatycznie, że pomagają zrozumieć czym jest kubek kawy w nieodpowiednim momencie i co to w ogóle znaczy nieodpowiedni moment? Kluczem dla nich jest „czas”, do którego Filosek w znany sobie poetycki i specyficzny sposób odnosi się w różnych płaszczyznach. Cóż, fajnie że zespół wykorzystuje swoje „nowe otwarcie” sprzed trzech lat. To z pewnością ich najbardziej dojrzała płyta. Mariusz Danielak Kończy się ten wyjątkowo ciężki rok. Z pojawieniem się szczepionki jest jednak nadzieja, że następny będzie lepszy. Kończy się i muzyczny rok, wieloma podsumowaniami i zestawieniami najlepszych płyt. Liczę na to, że z nowym rokiem, pojawi się jeszcze więcej ciekawych albumów. Dobrym zwiastunem, że tak właśnie będzie, jest ta oto płyta, której oficjalna premiera przewidziana jest już w styczniu. Przedpremierowo pozwolę sobie więc zainaugurować ten Nowy Rok, recenzją tego świeżego, ciepłego jeszcze materiału, który niedawno, przedpremierowo, przepłynął do mnie z Zagłębia, od grupy PRO AGE. Już pierwsze przesłuchanie ich trzeciego albumu studyjnego, utwierdziło mnie w przekonaniu, że to najbogatsza pod względem muzycznym rzecz, którą stworzyli. Płyta została nagrana w odnowionym składzie, za bębnami zasiadł Bogdan Mirkut, dołączył również saksofonista, Mariusz Rutka. Zmiany te, przyniosły pod względem brzmienia, dużo dobrego. Wokal lidera zespołu Mariusza Filoska, też przeszedł jakby pewną metamorfozę, nie jest tak mocny (można rzec nowofalowy), jak na poprzednich płytach. Mariusz śpiewa tutaj znacznie łagodniej, co doskonale współgra z progresywnym stylem. Pierwszy na płycie „System”, jest mocną kompozycją , wręcz z prog metalowym pazurem. W „Cieniu izolacji”, zdecydowanie łagodniejszy, piosenkowy, z fajną linią melodyczną. W „Człowieku z wysokiego Zamku”, od samego początku czaruje nas dźwięk saksofonu, potem atmosfera gęstnieje, fajny pulsujący bas (Roman Simiński), dodaje tej kompozycji mroku. Mroczny klimat świetnie współgra tutaj z tekstem. „Sensorium”, to obok „W cieniu izolacji” druga, krótsza, 3 minutowa kompozycja. To najbardziej minimalistyczny pod względem muzycznym fragment, jednak z bajeczną partią fletu poprzecznego. W najdłuższej na płycie, trzyczęściowej, prawie półgodzinnej suicie „4th Dimension”, z anglojęzycznym tekstem, chwilami mam wrażenie, jakby gościnnie śpiewał Łukasz Gal (Millenium)? Nie tylko wokal, ale bogate instrumentalnie, klawiszowe (Krzysztof Walczyk) i gitarowe (Sławomir Jelonek) solówki, brzmią tutaj rewelacyjnie. Znalazło się nawet miejsce na krótkie, perkusyjne solo (Bogdan Mikrut), a także na świetne partie saksofonu (Mariusz Rutka) i fletu poprzecznego (gościnnie zagrała na nim Małgorzata Łydka). To nie jedyny gość na tym albumie. Można usłyszeć tutaj również gitarę Jana Mitoraja (Osada Vida). Wszechstronne partie klawiszy, to wyjątkowo mocny atut tego wydawnictwa. Wiadomo, Krzysiek Walczyk, z niejednego pieca chleb jadł. Jego klawisze potrafią zabrzmieć zarówno vintage’owo, niczym u Wakemana , Lorda, czy Airey’a, ale również bardziej nowocześnie. Wieńcząca płytę „Wyspa Czasu”, śmiało może konkurować, z muzyką naszych rodzimych, progresywnych dominatorów – Riverside. „4 wymiar” nie jest albumem koncepcyjnym jak miało to miejsce, w przypadku poprzedniej płyty „MPD”. Posiada jednak temat przewodni, którym jest tym razem czas. Już niebawem, przyjdzie więc czas, aby zapoznać się z nową propozycja PRO AGE, do czego szczerze zachęcam. Będzie to pierwsza rodzima pozycja, jaka ukaże się z nowym rokiem. I choć cały rok dopiero przed nami, nie mam jednak wątpliwości, że znajdzie się w moim zestawieniu ulubionych płyt 2021 roku. Marek Toma ..::TRACK-LIST::.. 1. System 4:50 2. W Cieniu Izolacji 3:06 3. Czlowiek Z Wysokiego Zamku 8:10 4. Sensorium 3:34 5. 4th Dimension 28:53 - Part 1 Permanence - Part 2 On the Other Side of Consciousness - Part 3 Helpless 6. Wyspa Czasu 7:10 ..::OBSADA::.. Mariusz Filosek - wokal Sławomir Jelonek - gitary Roman Simiński - bas Krzysztof Walczyk - Hammond, piano & synth Bogdan Mikrut - perkusja Mariusz Rutka - saksofon Gościnnie: Małgorzata Łydka - flet poprzeczny Jan Mitoraj - gitara https://www.youtube.com/watch?v=EClx5sIapho SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-29 16:27:17
Rozmiar: 381.57 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Muzykę FRACTALMIND można określić jako wypadkową ciężkiego gitarowego grania, pokręconych podziałów rytmicznych, a jednocześnie melodyjności i delikatności. Nietuzinkowe teksty, będące swoistą wyprawą w głąb samego siebie i próbą odnalezienia wewnętrznego spokoju nadają jej dodatkowej siły wyrazu. Stąd też pomysł na nazwę zespołu – fraktale, na pozór chaotyczne struktury będące w rzeczywistości perfekcyjnymi tworami zapętlającymi się w nieskończoność, oraz umysł, dający początek każdej myśli, są doskonałym odzwierciedleniem muzyki zespołu, która przy pierwszym odsłuchaniu może wydawać się trudna w odbiorze, a dopiero z czasem pozwala słuchaczowi odkryć swój ukryty potencjał i głębię. Wszyscy ci, którzy lubią ostre rockowe granie z pazurem, a jednocześnie szukają czegoś bardziej złożonego i wielowarstwowego, z pewnością znajdą w tej muzyce coś dla siebie. Fractals, seemingly chaotic structures that are in reality infinitely looped, perfect creations, as well as the mind, that gives birth to our every thought, serve as an ideal description of band's music. The density of music experience might seem challenging at first, but after some time listeners are rewarded and discover hidden dimensions the music offers. Those who enjoy heavy guitar sounds, yet are looking for something more complex and multilayered, for sure will find Fractalmind's music interesting. ..::TRACK-LIST::.. 1. Kaballah 01:40 2. Pilgrim 02:45 3. Hellbound 05:26 4. Stainless 04:18 5. Sleepwalkers dance 04:19 6. REM 04:13 7. Chrysalis 04:00 8. My oleander 04:16 9. Dreamriver 02:38 10. Airborne 05:06 11. Chant of life 03:26 12. Eldorados 06:06 13. Still life 03:32 ..::OBSADA::.. Marcin Walczak - wokal Jakub Miąskowski - gitara basowa Marcin Chmielecki - gitary Jarek Jaśkowiak – gitary Mateusz Wiśniewski - perkusja https://www.youtube.com/watch?v=S41jfAUedFU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 19:32:45
Rozmiar: 121.03 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Muzykę FRACTALMIND można określić jako wypadkową ciężkiego gitarowego grania, pokręconych podziałów rytmicznych, a jednocześnie melodyjności i delikatności. Nietuzinkowe teksty, będące swoistą wyprawą w głąb samego siebie i próbą odnalezienia wewnętrznego spokoju nadają jej dodatkowej siły wyrazu. Stąd też pomysł na nazwę zespołu – fraktale, na pozór chaotyczne struktury będące w rzeczywistości perfekcyjnymi tworami zapętlającymi się w nieskończoność, oraz umysł, dający początek każdej myśli, są doskonałym odzwierciedleniem muzyki zespołu, która przy pierwszym odsłuchaniu może wydawać się trudna w odbiorze, a dopiero z czasem pozwala słuchaczowi odkryć swój ukryty potencjał i głębię. Wszyscy ci, którzy lubią ostre rockowe granie z pazurem, a jednocześnie szukają czegoś bardziej złożonego i wielowarstwowego, z pewnością znajdą w tej muzyce coś dla siebie. Fractals, seemingly chaotic structures that are in reality infinitely looped, perfect creations, as well as the mind, that gives birth to our every thought, serve as an ideal description of band's music. The density of music experience might seem challenging at first, but after some time listeners are rewarded and discover hidden dimensions the music offers. Those who enjoy heavy guitar sounds, yet are looking for something more complex and multilayered, for sure will find Fractalmind's music interesting. ..::TRACK-LIST::.. 1. Kaballah 01:40 2. Pilgrim 02:45 3. Hellbound 05:26 4. Stainless 04:18 5. Sleepwalkers dance 04:19 6. REM 04:13 7. Chrysalis 04:00 8. My oleander 04:16 9. Dreamriver 02:38 10. Airborne 05:06 11. Chant of life 03:26 12. Eldorados 06:06 13. Still life 03:32 ..::OBSADA::.. Marcin Walczak - wokal Jakub Miąskowski - gitara basowa Marcin Chmielecki - gitary Jarek Jaśkowiak – gitary Mateusz Wiśniewski - perkusja https://www.youtube.com/watch?v=S41jfAUedFU SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-28 19:28:28
Rozmiar: 378.87 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Osiem wspaniałych utworów, doskonale skrojonych pod ciepły, natchniony głos Bownessa i wypełnionych nieskończenie piękną muzyką. Wykonanych w prawdziwie mistrzowski sposób. FA No-Man zawsze wymagał ponadprzeciętnego skupienia podczas słuchania. Cóż… Łatwa muzyka to to nie jest. Zanim zacznie się słuchać takiej płyty jak „Returning Jesus”, czy „Schoolyard Ghost” trzeba się pieczołowicie przygotować. Przynajmniej na ten pierwszy raz. Zadecydowałem więc poczekać do późnego wieczora, zgasić wszystkie światła i kompletnie odciąć od świata. Tak samo zrobiłem z „Together We’re Stranger” i „Returning Jesus” - efekt był piorunujący… „All sweet things will come again…” Tym razem również błyska od samiuśkiego początku i wszystkie „słodkie rzeczy pojawiają się znów”. Na początku otwierającego album „All Sweet Things” jeszcze nie wiadomo o co dokładnie chłopakom chodzi, ale z każdą minutą robi się coraz wspanialej. A od trzeciej po prostu wysiadam! Dawno nie słyszałem tak pięknej melodii. Wrażliwe serca mogą się już tutaj wzruszyć, a przecież to dopiero początek… Później czas na „Beautiful Songs You Should Know”, czyli No-Man z domieszką Porcupine Tree (gitarka akustyczna) i tegorocznego Nosounda (skojarzenie spowodowane skrzypcami Marianne De Chastelaine). Dość prosty, ale przeuroczy utwór, wręcz idealny do grania dziewczynie;-) Zaś „Pigeon Drummer” to coś, na co No-Man nigdy wcześniej się nie zdecydował. Ba! Wilson chyba w całej swej karierze nigdy nie odważył się nagrać czegoś takiego. Z początku niby taki spokojny, nostalgiczny utworek, a tu nagle Pat Mastolletto i Bowness za mellotronem strzelają z tak grubej rury, aż chcę się krzyknąć „STOP!”. Na szczęście momenty te są przeplatane. Ale to tylko przerwy w torturach. No i te dzwony - geniusz! Jeden z najlepszych utworów, jakie Wilson popełnił przez ostatnie kilka lat! A teraz pora na magnum opus albumu, czyli „Truenorth”, łączące w sobie klimat „Together We’re Stranger” i hipnotyczne zdolności „Angel Gets Caught In The Beauty Trap” z „Flowermouth”. Cieszy mnie bardzo, że Tim i Steven zdecydowali się żeby nagrać to dzieło wraz z London Session Orchestra i Theo Travisa. Żadne syntezatory i sample, choćby nie wiem jak brzmiące, nigdy nie oddadzą efektu i wrażenia dostarczanego przez prawdziwą orkiestrę. A kiedy przychodzi jej grać coś takiego to musi wyjść z tego wspaniały utwór. No ale nie tylko w tym tkwi wspaniałość „Truenorth”. To naprawdę przejmujący i podniosły utwór o niesamowitym uroku i klimacie. Czas na drugi po „All Sweet Things” najsłodszy utwór na płycie – „Wherever There Is Light”. Bardzo luźno kojarzy mi się z „All That You Are”, ale tylko przez gitarę. Drugi raz na krążku mamy okazję skosztować pięknych dźwięków wydawanych przez flet Theo Travisa. Taka chwila wytchnienia i być może wzruszenia dla niektórych… A teraz słów kilka o „Song Of The Surf”, jednej z najcudniejszych perełek „Schoolyard Ghosts”. Może to przez moją wrodzoną miłość do morza, ale „Song Of The Surf” najmocniej chwyta mnie za serce. I być może to tylko autosugestia, ale te slidy gitar i mellotrony naprawdę przywodzą mi na myśl morskie fale… Dodaj do tego wzruszający tekst i otrzymasz jeden z najwspanialszych utworów, jakie zarejestrował No-Man… A potem jeszcze „pada pada śnieg”… Tak na dobicie leżącego:-) „All you want to do is cry…” Następnie przyzwoite „Streaming” i na koniec jedyna wpadka na płycie – „Mixtaped”. Może sprawdziłoby się jako wyciszająca coda, gdyby było o kilka minut krótsze. A tak wyszedł z tego usypiający utwór, który dopiero po naprawdę głębokim wsłuchaniu może coś sobą zaprezentować. Na pewno pamiętacie „Moonchild” Karmazynowego Króla… Z jednej strony tam po cichu dzieje się tyle, z drugiej… No właśnie! Tak samo jest z „Mixtaped”. Ciężko jednoznacznie ocenić. Cały album przepełniony jest nostalgią, tęsknotą, refleksją – nic nowego. Muzycznie ciężko określić podobieństwo do jakiegokolwiek wcześniejszego albumu No-Man. Znajdzie się tu trochę „Returning Jesus”, więcej „Together We’re Stranger”, szczypta „Flowermouth” plus więcej niż zwykle gitar. Żadnego prog-disco jak na „Loveblows & Lovecries”, żadnych transów, tylko wzruszająca, cichutka, niemalże milcząca czasami muzyka w najlepszym wydaniu. Na pewno wiele osób zaśnie, niektórzy wyłączą po kilku utworach, zmęczą się, ale wątpię by nowe dzieło No-Mana nie zapadło w czyjąś pamięć. Koncepcją spajającą „Schoolyard Ghosts” są wspomnienia z lat szkolnych. Zaczyna się w naszym społeczeństwie powoli rodzić pytanie - „czy ten temat będzie istniał za kilka lat?”. Czyli Wilson wciąż jest na czasie! Przecież żyjemy w dobie naszych-klas, facebooków i tym podobnych tworów, które diametralnie zmieniają nasz stosunek do wspomnień, przyjaciół z dawnych lat, w dodatku pozbawiają tego niedopowiedzenia i magii zaskakujących spotkań po latach. Jakie podejście będą miały przyszłe pokolenia do tych wspomnień? Czas pokaże. Nie będę ukrywał – No-Mana cenię ponad wszystko, co tworzy Wilson i odkąd pierwszy raz usłyszałem te dźwięki, darzę je sympatią większą niż te wszystkie Jeżozwierze i Czarnepola. Jednak mimo entuzjazmu miałem wielkie obawy, że zawiodę się. „Returning Jesus” to była niezwykle wysoko postawiona poprzeczka – „Together We’re Stranger” dorównało jej. Czy „Duchy” doskoczyły tak wysoko jak dwie jej poprzedniczki - trudno mi jeszcze stwierdzić. Mogę jedynie powiedzieć, że… 'Schoolyard Ghosts' to po prostu piękne piosenki, które powinieneś/powinnaś znać. I tyle. Magiczny album! Roman Walczak Jak wiemy pan Steven Wilson należy do tych artystów którzy nie próżnują, angażując się w wiele ciekawych zjawisk muzycznych, do jednych z nich należy właśnie NO MAN. Projekt ten współtworzy ze wspaniałym muzykiem obdarzonym ciekawej barwy głosem Timem Bownessem. Do współpracy obaj panowie zaprosili grono znamienitych gości nie będę wymieniać aby kogoś nie pominąć. Płyta Schoolyard Ghosts jest kolejną udaną propozycją tego duetu po nad wyraz wspaniałych poprzednich albumach Together We’re Stranger (2003) i Returning Jesus (2001). Już pierwszy utwór – All Sweet Things zachwyca nas swą rzekłbym anielskością. Jest nastrojowo i lirycznie, w tym kawałku atmosfera kojarzy mi się nieco z Dead Can Dance. Drugi utwór – Beautiful Songs You Should Know jest równie nastrojowy z delikatnymi akordami gitar akustcznych i przepięknymi wejsciami wiolonczeli. Wokal Tima Bownessa kojarzy mi się z głosem Davida Sylvana, z tym że barwa głosu Sylwana jest bardziej matowa, jego wokal nie ma tyle ciepła co wokale Tima Bownessa. Po lirycznych dwóch pierwszych utworach następuje Pigeon Drummer, spada na nas jak grom pioruna burzącego spokój i harmonię pięknego dnia i to chyba najlepsze określenie. Nagromadzenie crimsonowej energii dała upust, wielka w tym zasługa Pata Mastelotto który zagrał gościnnie w tym utworze. I kolejny utwór – Truenorth. Nastąpił spokój po burzy, znowu się rozpogodziło, w nozdrzach czuję świeżość powietrza, znów świeci słońce, słońce które zmienia swą barwę i zbliża się do horyzontu. Słyszymy dźwięki fletu i senny głos Tima Bownessa, słońce zaraz zajdzie za horyzontem i zaśniemy spokojnym snem i będziemy śnić. To najpiękniejszy zachód słońca jaki słyszałem w dodatku dosyć długi bo trwa 12 i pół minuty. Następny utwór – Wherever There Is Light – śpimy, śni nam się piękny sen, i przez kolejne utwory Song Of the Surf i Streaming snują się spokojnie senne obrazy w naszej głowie i właściwie chciało by się nie obudzić po tych przeuroczych dźwiękach. I dośniliśmy do ostatniego utworu na płycie – Mixtaped, przebudzenie nie jest wcale tak drastyczne, bez przeraźliwego dźwięku wstrętnego budzika, taki leniwy niedzielny poranek. Jak zawsze pchają mi się do głowy jakieś skojarzenia, w tym utworze jest trochę klimatu z okolic Spirit of Eden -Talk Talk. Reasumujac: płyta wypełniona przestrzenią i na wskroś liryczna, ulotna, uspokaja nasze zszargane do granic wytrzymałości komórki nerwowe, hipnotyzuje, czaruje ,wycisza. Tylko okładka jakaś niewyraźna jakby z reklamy rutinoskorbin, ale oddaje klimat zadumy, melancholii i chyba o to chodzi. Muzyka No Man może być stosowana jako swoisty lek na wiele dolegliwości, swoista tabletka muzyczna na stres, bezsenność, nadciśnienie…Nie stosować w stanach depresyjnych. Ocena ? Stawiam 8, dwa punkty ujmuję za okładkę. Marek Toma The art of nostalgic melancholia as practiced by BOWNESS and WILSON. Looking back at childhood is a common thread in the creative arts: from music to art to literature, there's a fascination with what we've left behind on becoming adults. 'Schoolyard Ghosts' is a compelling addition to this genre. It's fascinating to compare BOWNESS' lyrics to those of WILSON, his collaborator in NO-MAN, on PORCUPINE TREE's album 'Fear of a Blank Planet'. Here we reflect on 'loving arms and cowboy guns/mothers holding wayward sons', and are told to 'take a taxi through the snow/tell them you love them/Don't let go'. On 'Fear of a Blank Planet', however, parents are held up to ridicule: 'My mother is a bitch/My father gave up ever trying to talk to me', and 'When my mother and father/gave me their problems/I accepted them all'. Here 'kids shout in summer rain', while there '[kids are] stoned in the mall again'. Thus BOWNESS offers a less nihilistic and more positive view of childhood than does WILSON. In fact, the pills WILSON bemoans on PORCUPINE TREE's recent release are in BOWNESS' world reserved for adults: 'The schoolyard ghosts, the playtime fears/You take your pills, they disappear.' However, what resonates with the listener to this NO-MAN album is, as with all their albums, the atmosphere. Be it a discordant bell in 'Pigeon Drummer' or a simple upward tone by tone progression in 'All Sweet Things', the placement of sound - the mix, the arrangements - is all-important. Stripped of their adornment, these are simple BOWNESS ballads. However, the essence of NO-MAN is STEVEN WILSON's arrangements, evoking an atmosphere of contemplation, of reflection and nostalgia, a bitter-sweet looking back to a past fondly remembered but full of mistakes and regret. That said, these compositions and arrangements are a step back from the sensational 'Together We're Stranger', NO-MAN's previous album. At their best (Flowermouth, Together We're Stranger) NO-MAN produce some of the most heart-achingly beautiful music on the planet. This album - by design, I'm certain - draws back from the delicious electronic ambience of those albums, using instead strings, acoustic guitars, flutes, and a variety of other analogue instruments. The effect is less blissfully dreamy and more organic, but perhaps a little less satisfying. There are oddly contrary moments here: the strange samples in the opening track that cut across the atmosphere of perhaps the album's outstanding track (and the way the track comes to an abrupt end a la DREAM THEATER's 'Pull Me Under'), and PAT MASTOLETTO's savage drums on 'Pigeon Drummer' are but two examples. But there are moments of pure NO-MAN exaltation: part 3 of the epic 'Truenorth' is float-away glorious, as is the culmination of 'All Sweet Things'. 'Wherever There is Light' offers an achingly beautiful insight into Jane, a woman on the outside looking in: 'wherever there is light/she follows.' I cannot stop myself crying as the mellotron and flute combine to create such sadness. The theme is continued in 'Song of the Surf', WILSON's trademark desolate aural landscapes dovetailing with BOWNESS' bleak lyrics. No man does it as good as this. The album concludes with the ultimate look back: 'You'd kill for that feeling once again'. The bonus material is excellent: a DVD with a surround sound version of the album and videos of three songs, and a bonus CD with alternate takes of some of the tracks. Though without the full progressive feel of their previous album, this record's shimmering beauty is yet another landmark, perhaps the most satisfying nostalgia trip since BOARDS OF CANADA's 'Music Has the Right to Children'. Connoisseurs of beauty and ambience (of the sort latter-day TALK TALK offered) ought to acquire this, and much of NO-MAN's back catalogue, forthwith. russellk ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. All Sweet Things (6.47) 2. Beautiful Songs You Should Know (4.26) 3. Pigeon Drummer (6.18) 4. Truenorth (12.48) 5. Wherever There Is Light (4.21) 6. Song Of the Surf (6.12) 7. Streaming (3.32) 8. Mixtaped (8.36) CD 2- Bonus disc from 2014 double CD Deluxe edition: 1. Another Winter (Demo) (2:33) 2. The City Sounds (Demo) (2:44) 3. Ominous Dancefloor (Demo) (4:15) 4. The Place Where You'd Hide (Demo) (3:39) 5. Truenorth Part 1 (Strings) (1:48) 6. Truenorth Part 2 (Alternate) (3:37) 7. Beautiful Songs You Should Know (Alternate) (4:06) 8. Pigeon Beater (3:03) 9. Lucky You Lucky Me (4:51) 10. Song Of The Surf (Duet) (3:48) 11. Counting (4:24) 12. Death Was California (3:09) ..::OBSADA::.. Tim Bowness - vocals, Mellotron, piano, chime guitars, vocal loops, musical box Steven Wilson - acoustic & electric guitars, bass, piano, electric piano, harmonium, organ, glockenspiel, harp, percussion, drum programming, musical box, harmony vocals With: Bruce Kaphan - pedal steel guitar (5,7) Marianne De Chastelaine - cello (2) Theo Travis - flute (4,5,8), soprano sax (4) Fabrice Lefebvre - yangqin (4) Colin Edwin - fretless acoustic bass (2) Pete Morgan - bass (7) Pat Mastelotto - drums, percussion (3,6) Gavin Harrison - drums (8) Rick Edwards - percussion (2) Andy Booker - electronic percussion (4), drum loop (7) Peter Chilvers - samples (1) London Session Orchestra - strings (4) Dave Stewart - string arrangements https://www.youtube.com/watch?v=-UUyN9pKKvg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-26 17:50:26
Rozmiar: 220.09 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Osiem wspaniałych utworów, doskonale skrojonych pod ciepły, natchniony głos Bownessa i wypełnionych nieskończenie piękną muzyką. Wykonanych w prawdziwie mistrzowski sposób. FA No-Man zawsze wymagał ponadprzeciętnego skupienia podczas słuchania. Cóż… Łatwa muzyka to to nie jest. Zanim zacznie się słuchać takiej płyty jak „Returning Jesus”, czy „Schoolyard Ghost” trzeba się pieczołowicie przygotować. Przynajmniej na ten pierwszy raz. Zadecydowałem więc poczekać do późnego wieczora, zgasić wszystkie światła i kompletnie odciąć od świata. Tak samo zrobiłem z „Together We’re Stranger” i „Returning Jesus” - efekt był piorunujący… „All sweet things will come again…” Tym razem również błyska od samiuśkiego początku i wszystkie „słodkie rzeczy pojawiają się znów”. Na początku otwierającego album „All Sweet Things” jeszcze nie wiadomo o co dokładnie chłopakom chodzi, ale z każdą minutą robi się coraz wspanialej. A od trzeciej po prostu wysiadam! Dawno nie słyszałem tak pięknej melodii. Wrażliwe serca mogą się już tutaj wzruszyć, a przecież to dopiero początek… Później czas na „Beautiful Songs You Should Know”, czyli No-Man z domieszką Porcupine Tree (gitarka akustyczna) i tegorocznego Nosounda (skojarzenie spowodowane skrzypcami Marianne De Chastelaine). Dość prosty, ale przeuroczy utwór, wręcz idealny do grania dziewczynie;-) Zaś „Pigeon Drummer” to coś, na co No-Man nigdy wcześniej się nie zdecydował. Ba! Wilson chyba w całej swej karierze nigdy nie odważył się nagrać czegoś takiego. Z początku niby taki spokojny, nostalgiczny utworek, a tu nagle Pat Mastolletto i Bowness za mellotronem strzelają z tak grubej rury, aż chcę się krzyknąć „STOP!”. Na szczęście momenty te są przeplatane. Ale to tylko przerwy w torturach. No i te dzwony - geniusz! Jeden z najlepszych utworów, jakie Wilson popełnił przez ostatnie kilka lat! A teraz pora na magnum opus albumu, czyli „Truenorth”, łączące w sobie klimat „Together We’re Stranger” i hipnotyczne zdolności „Angel Gets Caught In The Beauty Trap” z „Flowermouth”. Cieszy mnie bardzo, że Tim i Steven zdecydowali się żeby nagrać to dzieło wraz z London Session Orchestra i Theo Travisa. Żadne syntezatory i sample, choćby nie wiem jak brzmiące, nigdy nie oddadzą efektu i wrażenia dostarczanego przez prawdziwą orkiestrę. A kiedy przychodzi jej grać coś takiego to musi wyjść z tego wspaniały utwór. No ale nie tylko w tym tkwi wspaniałość „Truenorth”. To naprawdę przejmujący i podniosły utwór o niesamowitym uroku i klimacie. Czas na drugi po „All Sweet Things” najsłodszy utwór na płycie – „Wherever There Is Light”. Bardzo luźno kojarzy mi się z „All That You Are”, ale tylko przez gitarę. Drugi raz na krążku mamy okazję skosztować pięknych dźwięków wydawanych przez flet Theo Travisa. Taka chwila wytchnienia i być może wzruszenia dla niektórych… A teraz słów kilka o „Song Of The Surf”, jednej z najcudniejszych perełek „Schoolyard Ghosts”. Może to przez moją wrodzoną miłość do morza, ale „Song Of The Surf” najmocniej chwyta mnie za serce. I być może to tylko autosugestia, ale te slidy gitar i mellotrony naprawdę przywodzą mi na myśl morskie fale… Dodaj do tego wzruszający tekst i otrzymasz jeden z najwspanialszych utworów, jakie zarejestrował No-Man… A potem jeszcze „pada pada śnieg”… Tak na dobicie leżącego:-) „All you want to do is cry…” Następnie przyzwoite „Streaming” i na koniec jedyna wpadka na płycie – „Mixtaped”. Może sprawdziłoby się jako wyciszająca coda, gdyby było o kilka minut krótsze. A tak wyszedł z tego usypiający utwór, który dopiero po naprawdę głębokim wsłuchaniu może coś sobą zaprezentować. Na pewno pamiętacie „Moonchild” Karmazynowego Króla… Z jednej strony tam po cichu dzieje się tyle, z drugiej… No właśnie! Tak samo jest z „Mixtaped”. Ciężko jednoznacznie ocenić. Cały album przepełniony jest nostalgią, tęsknotą, refleksją – nic nowego. Muzycznie ciężko określić podobieństwo do jakiegokolwiek wcześniejszego albumu No-Man. Znajdzie się tu trochę „Returning Jesus”, więcej „Together We’re Stranger”, szczypta „Flowermouth” plus więcej niż zwykle gitar. Żadnego prog-disco jak na „Loveblows & Lovecries”, żadnych transów, tylko wzruszająca, cichutka, niemalże milcząca czasami muzyka w najlepszym wydaniu. Na pewno wiele osób zaśnie, niektórzy wyłączą po kilku utworach, zmęczą się, ale wątpię by nowe dzieło No-Mana nie zapadło w czyjąś pamięć. Koncepcją spajającą „Schoolyard Ghosts” są wspomnienia z lat szkolnych. Zaczyna się w naszym społeczeństwie powoli rodzić pytanie - „czy ten temat będzie istniał za kilka lat?”. Czyli Wilson wciąż jest na czasie! Przecież żyjemy w dobie naszych-klas, facebooków i tym podobnych tworów, które diametralnie zmieniają nasz stosunek do wspomnień, przyjaciół z dawnych lat, w dodatku pozbawiają tego niedopowiedzenia i magii zaskakujących spotkań po latach. Jakie podejście będą miały przyszłe pokolenia do tych wspomnień? Czas pokaże. Nie będę ukrywał – No-Mana cenię ponad wszystko, co tworzy Wilson i odkąd pierwszy raz usłyszałem te dźwięki, darzę je sympatią większą niż te wszystkie Jeżozwierze i Czarnepola. Jednak mimo entuzjazmu miałem wielkie obawy, że zawiodę się. „Returning Jesus” to była niezwykle wysoko postawiona poprzeczka – „Together We’re Stranger” dorównało jej. Czy „Duchy” doskoczyły tak wysoko jak dwie jej poprzedniczki - trudno mi jeszcze stwierdzić. Mogę jedynie powiedzieć, że… 'Schoolyard Ghosts' to po prostu piękne piosenki, które powinieneś/powinnaś znać. I tyle. Magiczny album! Roman Walczak Jak wiemy pan Steven Wilson należy do tych artystów którzy nie próżnują, angażując się w wiele ciekawych zjawisk muzycznych, do jednych z nich należy właśnie NO MAN. Projekt ten współtworzy ze wspaniałym muzykiem obdarzonym ciekawej barwy głosem Timem Bownessem. Do współpracy obaj panowie zaprosili grono znamienitych gości nie będę wymieniać aby kogoś nie pominąć. Płyta Schoolyard Ghosts jest kolejną udaną propozycją tego duetu po nad wyraz wspaniałych poprzednich albumach Together We’re Stranger (2003) i Returning Jesus (2001). Już pierwszy utwór – All Sweet Things zachwyca nas swą rzekłbym anielskością. Jest nastrojowo i lirycznie, w tym kawałku atmosfera kojarzy mi się nieco z Dead Can Dance. Drugi utwór – Beautiful Songs You Should Know jest równie nastrojowy z delikatnymi akordami gitar akustcznych i przepięknymi wejsciami wiolonczeli. Wokal Tima Bownessa kojarzy mi się z głosem Davida Sylvana, z tym że barwa głosu Sylwana jest bardziej matowa, jego wokal nie ma tyle ciepła co wokale Tima Bownessa. Po lirycznych dwóch pierwszych utworach następuje Pigeon Drummer, spada na nas jak grom pioruna burzącego spokój i harmonię pięknego dnia i to chyba najlepsze określenie. Nagromadzenie crimsonowej energii dała upust, wielka w tym zasługa Pata Mastelotto który zagrał gościnnie w tym utworze. I kolejny utwór – Truenorth. Nastąpił spokój po burzy, znowu się rozpogodziło, w nozdrzach czuję świeżość powietrza, znów świeci słońce, słońce które zmienia swą barwę i zbliża się do horyzontu. Słyszymy dźwięki fletu i senny głos Tima Bownessa, słońce zaraz zajdzie za horyzontem i zaśniemy spokojnym snem i będziemy śnić. To najpiękniejszy zachód słońca jaki słyszałem w dodatku dosyć długi bo trwa 12 i pół minuty. Następny utwór – Wherever There Is Light – śpimy, śni nam się piękny sen, i przez kolejne utwory Song Of the Surf i Streaming snują się spokojnie senne obrazy w naszej głowie i właściwie chciało by się nie obudzić po tych przeuroczych dźwiękach. I dośniliśmy do ostatniego utworu na płycie – Mixtaped, przebudzenie nie jest wcale tak drastyczne, bez przeraźliwego dźwięku wstrętnego budzika, taki leniwy niedzielny poranek. Jak zawsze pchają mi się do głowy jakieś skojarzenia, w tym utworze jest trochę klimatu z okolic Spirit of Eden -Talk Talk. Reasumujac: płyta wypełniona przestrzenią i na wskroś liryczna, ulotna, uspokaja nasze zszargane do granic wytrzymałości komórki nerwowe, hipnotyzuje, czaruje ,wycisza. Tylko okładka jakaś niewyraźna jakby z reklamy rutinoskorbin, ale oddaje klimat zadumy, melancholii i chyba o to chodzi. Muzyka No Man może być stosowana jako swoisty lek na wiele dolegliwości, swoista tabletka muzyczna na stres, bezsenność, nadciśnienie…Nie stosować w stanach depresyjnych. Ocena ? Stawiam 8, dwa punkty ujmuję za okładkę. Marek Toma The art of nostalgic melancholia as practiced by BOWNESS and WILSON. Looking back at childhood is a common thread in the creative arts: from music to art to literature, there's a fascination with what we've left behind on becoming adults. 'Schoolyard Ghosts' is a compelling addition to this genre. It's fascinating to compare BOWNESS' lyrics to those of WILSON, his collaborator in NO-MAN, on PORCUPINE TREE's album 'Fear of a Blank Planet'. Here we reflect on 'loving arms and cowboy guns/mothers holding wayward sons', and are told to 'take a taxi through the snow/tell them you love them/Don't let go'. On 'Fear of a Blank Planet', however, parents are held up to ridicule: 'My mother is a bitch/My father gave up ever trying to talk to me', and 'When my mother and father/gave me their problems/I accepted them all'. Here 'kids shout in summer rain', while there '[kids are] stoned in the mall again'. Thus BOWNESS offers a less nihilistic and more positive view of childhood than does WILSON. In fact, the pills WILSON bemoans on PORCUPINE TREE's recent release are in BOWNESS' world reserved for adults: 'The schoolyard ghosts, the playtime fears/You take your pills, they disappear.' However, what resonates with the listener to this NO-MAN album is, as with all their albums, the atmosphere. Be it a discordant bell in 'Pigeon Drummer' or a simple upward tone by tone progression in 'All Sweet Things', the placement of sound - the mix, the arrangements - is all-important. Stripped of their adornment, these are simple BOWNESS ballads. However, the essence of NO-MAN is STEVEN WILSON's arrangements, evoking an atmosphere of contemplation, of reflection and nostalgia, a bitter-sweet looking back to a past fondly remembered but full of mistakes and regret. That said, these compositions and arrangements are a step back from the sensational 'Together We're Stranger', NO-MAN's previous album. At their best (Flowermouth, Together We're Stranger) NO-MAN produce some of the most heart-achingly beautiful music on the planet. This album - by design, I'm certain - draws back from the delicious electronic ambience of those albums, using instead strings, acoustic guitars, flutes, and a variety of other analogue instruments. The effect is less blissfully dreamy and more organic, but perhaps a little less satisfying. There are oddly contrary moments here: the strange samples in the opening track that cut across the atmosphere of perhaps the album's outstanding track (and the way the track comes to an abrupt end a la DREAM THEATER's 'Pull Me Under'), and PAT MASTOLETTO's savage drums on 'Pigeon Drummer' are but two examples. But there are moments of pure NO-MAN exaltation: part 3 of the epic 'Truenorth' is float-away glorious, as is the culmination of 'All Sweet Things'. 'Wherever There is Light' offers an achingly beautiful insight into Jane, a woman on the outside looking in: 'wherever there is light/she follows.' I cannot stop myself crying as the mellotron and flute combine to create such sadness. The theme is continued in 'Song of the Surf', WILSON's trademark desolate aural landscapes dovetailing with BOWNESS' bleak lyrics. No man does it as good as this. The album concludes with the ultimate look back: 'You'd kill for that feeling once again'. The bonus material is excellent: a DVD with a surround sound version of the album and videos of three songs, and a bonus CD with alternate takes of some of the tracks. Though without the full progressive feel of their previous album, this record's shimmering beauty is yet another landmark, perhaps the most satisfying nostalgia trip since BOARDS OF CANADA's 'Music Has the Right to Children'. Connoisseurs of beauty and ambience (of the sort latter-day TALK TALK offered) ought to acquire this, and much of NO-MAN's back catalogue, forthwith. russellk ..::TRACK-LIST::.. CD 1: 1. All Sweet Things (6.47) 2. Beautiful Songs You Should Know (4.26) 3. Pigeon Drummer (6.18) 4. Truenorth (12.48) 5. Wherever There Is Light (4.21) 6. Song Of the Surf (6.12) 7. Streaming (3.32) 8. Mixtaped (8.36) CD 2- Bonus disc from 2014 double CD Deluxe edition: 1. Another Winter (Demo) (2:33) 2. The City Sounds (Demo) (2:44) 3. Ominous Dancefloor (Demo) (4:15) 4. The Place Where You'd Hide (Demo) (3:39) 5. Truenorth Part 1 (Strings) (1:48) 6. Truenorth Part 2 (Alternate) (3:37) 7. Beautiful Songs You Should Know (Alternate) (4:06) 8. Pigeon Beater (3:03) 9. Lucky You Lucky Me (4:51) 10. Song Of The Surf (Duet) (3:48) 11. Counting (4:24) 12. Death Was California (3:09) ..::OBSADA::.. Tim Bowness - vocals, Mellotron, piano, chime guitars, vocal loops, musical box Steven Wilson - acoustic & electric guitars, bass, piano, electric piano, harmonium, organ, glockenspiel, harp, percussion, drum programming, musical box, harmony vocals With: Bruce Kaphan - pedal steel guitar (5,7) Marianne De Chastelaine - cello (2) Theo Travis - flute (4,5,8), soprano sax (4) Fabrice Lefebvre - yangqin (4) Colin Edwin - fretless acoustic bass (2) Pete Morgan - bass (7) Pat Mastelotto - drums, percussion (3,6) Gavin Harrison - drums (8) Rick Edwards - percussion (2) Andy Booker - electronic percussion (4), drum loop (7) Peter Chilvers - samples (1) London Session Orchestra - strings (4) Dave Stewart - string arrangements https://www.youtube.com/watch?v=-UUyN9pKKvg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-26 17:46:42
Rozmiar: 498.22 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Debiutancki album Norwegów z Airbag wzmógł apetyty na tyle, że krążek numer dwa stał się nie lada wyzwaniem. Zastanawiałem się nawet, czy muzykom uda się po raz kolejny złapać za serce i porwać swoimi magicznymi dziękami? Dziś znam już odpowiedź, ale… o tym nieco później. Na płytę „All Rights Removed” trafiło sześć utworów, z czego kończący wydawnictwo ” Homesick I-III” trwa ponad 17 minut!! Muzycznie grupa postanowiła podążyć utartym już szlakiem i od pierwszych sekund tytułowego „All Rights Removed” osoby, które zauroczyło „Identity” będą zachwycone! Jest po prostu… pięknie!! Klimat jaki potrafią kreować muzycy zespołu jest niesamowity. Wokalista Asle Tostrup po raz kolejny zachwyca swym niezwykle emocjonalnym, nieco płaczliwym głosem a towarzyszący mu muzycy ubierają jego partie w cudowne dźwiękowe pejzaże. W sumie nic nowego, zespół w dalszym ciągu podąża kierunkiem wyznaczonym kiedyś przez Pink Floyd, ale robi to z taką gracją i wyczuciem, że nie pozostaje nic innego jak chłonąć te dźwięki. Weźmy dla tego przykładu gitarowe solówki. Toż to Gilmour w najczystszej postaci. Bjorn Riis, gitarzysta zespołu gra jednak z taką pasją i z takim pokładem emocjonalnym, że mnie po prostu miękną kolana. Drugi niezwykle istotny instrument budujący tutaj nastrój to instrumenty klawiszowe (ach ten początek „Never Coming Home” przywodzący na myśl wizje Johana Edlunda z Tiamat na ich odjechanym „A Deeper Kind of Slumber”), które perfekcyjnie wypełniają przestrzeń delikatnymi dźwiękowymi plamami. W instrumentalnym „Light Them All Up” po nieco mrocznym wstępie muzycy serwują nieprawdopodobnie piękną partię skrzypiec a zaraz potem następuje magnum opus tego wydawnictwa czyli „Homesick I-III”. Jest tu wszystko co najlepsze w Airbag. Genialne solówki, partie hammondów czy gitar akustycznych i klimat lat siedemdziesiątych. Jest też i rozbudowana instrumentalna, część utworu którą przyrównałbym do Pink Floyd w czystej postaci z kosmicznymi klawiszami i pulsującym basem.. Panie i Panowie, Airbag nagrało płytę, która jeżeli nie namiesza w tegorocznych podsumowaniach to ja „wysiadam”. Ich bardziej znanym krajanom z Gazpacho wyrasta (albo już wyrósł) nie lada konkurent! Jeszcze dwa, trzy takie zespoły i za kilka lat nikt już nie będzie kojarzył Norwegii z black metalem a z jakże odmiennym, nastrojowym i melancholijnym graniem, Nie wiem jak oni to robią. Może to kwestia pogody? Może to efekt nocy polarnej? Niskich temperatur? Depresji? Nie wiem! Jedno jest pewne robią to po mistrzowsku i odpowiadając na pytanie z pierwszego akapitu mówię: TAK, łapie za serce i porywa! W związku z tym stawiam (nie wiem czy nie pierwszą w tym roku) dychę!!! 10/10 Piotr Michalski Dlaczego aż 8? Przede wszystkim za wszechogarniającą na tej płycie gitarę elektryczną, do której mam słabość, zwłaszcza gdy wydobywające się z niej dźwięki przenoszą mnie w innych wymiar, a także za cały Homesick I – III, który jest innym światem po drugiej stronie lustra. Dlaczego zatem nie 10? Za wtórność, klonowanie Pink Floyd i zjadanie swojego własnego ogona, stworzonego w debiucie. Ale 8 to i tak dużo! Ewidentne nawiązania do Pink Floyd nie muszą generalnie wiązać się z jakimś wielkim zarzutem. Wszak wzór obrany do naśladowania jest jak najbardziej godny i przyznam szczerze już na samym początku tej recenzji, że wolę współczesne nawiązania do klasyki gatunku, której wartość już dawno została uznana, zwłaszcza jeśli wychodzi to dobrze i nie jest bezmyślnym naśladownictwem, niż porywanie się na sztuczny eklektyzm i szukanie na siłę własnego stylu, który finalnie okazuje się mało wartościową kopią wielu innych uznanych marek na muzycznej scenie progrocka. Zaczyna się całkiem przebojowo i wybitnie rockowo, jakże odmiennie od pierwszej płyty Identity, trochę jednak miejscami przesłodzonej i cukierkowej. Przez cały pierwszy tytułowy utwór utrzymuje się ten sam motyw melodyczny, z wyrazistym refrenem i ładną melodią, jedną z nielicznych na płycie która wyraźnie nie znajduje swojego odpowiednika na poprzednim albumie. Ale już pierwsze słowa wokalisty zespołu do złudzenia przypominają Davida Gilmoura. Całkiem przyjemne skojarzenie, odwołujące wrażliwego słuchacza do złotej ery lat 70 – tych. Końcówka za to, to już prawdziwy Airbag, z próbą stworzenia własnego stylu, pełnego kosmicznych i niepokojących dźwięków, które może przerodzą się na kolejnych albumach we własną, jeszcze bardziej rozpoznawalną tożsamość. To co warte odnotowania w White Walls, drugim utworze, to przede wszystkim ostrzejsze i bardziej rockowe gitarowe solo, zamykające ten utwór. I nawet linia melodyczna, która podobnie jak w kolejnych dwóch kawałkach The Bridge i Never coming home stanowi niemal kalkę i kopię tego co już dobrze znamy z debiutu, nie zakłóci pozytywnego odbioru tej muzyki, tych chwytających za serce momentów instrumentalnych, których wiele wypełnia przestrzeń płyty. Właśnie, wiele tutaj na całej tej płycie muzycznej przestrzeni, wokale są całkiem oszczędne pozostawiając sporo miejsca dla instrumentalnych popisów. A i głos wokalisty także czymś urzeka i wkomponowuje się w ogólny nastrój płyty, pełen zadumy, nostalgii i sentymentalizmu, ale tego który nie ma nic wspólnego z tandetą jakichś boysbandów. Gitarzysta zespołu chyba w znacznym zakresie musiał się wzorować na Gilmourze, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę albo też ucho, jak kto woli, moment wejścia gitary w utworze The bridge, która bez większego wysiłku wzbudza we mnie skojarzenia z pierwszą solową płytą Davida. Mimo wrażenia, słuchając pozycji od drugiej do czwartej włącznie, że przewija się przez nie niemal ten sam motyw melodyczny, to jednak każdy z tych utworów ma swoją niepowtarzalna magię i indywidualny urok. Tym co urzeka na przykład w Never coming home to piękny psychodeliczny klawiszowi wstęp, który wywołuje nierzadko dreszczyk emocji na plecach. To poza tym jeden z bardziej urozmaiconych utworów na płycie, może dlatego że drugi pod względem długości i jakoś musiał zostać w związku z tym zagospodarowany. Ale ewidentnie wyszło to bez zarzutu; wiele tu dziwnych klawiszopodobnych podkładów, brzdąkającej gitary w okolicach piątej i szóstej minuty przechodzącej w ściskającą serce fenomenalną płaczącą solówkę; czuję się czasem jakbym był jakimś niemal wybranym adresatem czegoś bardzo ważnego, co stara mi się przekazać ta łkająca gitara. I im dłużej nie wiem co to takiego, w tym większym muzycznym raju się znajduję. A końcówka, przechodząca płynnie w instrumentalny utwór Light them All up pełen różnych plam muzycznych, słyszalnych w tle odgłosów i podniosłym, gwiezdno-planetarnym wstępem do sola skrzypcowego, któremu towarzyszy odgłos karabinowych wystrzałów po prostu wciska w fotel. A co Panowie zostawili nam na koniec? A no magnum opus swojego drugiego albumu. Utwór, dzięki któremu, zwłaszcza podczas rozbudowanej partii instrumentalnej czuję się jakbym lewitował i podróżował w międzygwiezdnej przestrzeni poznając tajemnice wszechświata i dzieła stworzenia wszystkiego. To jakby „Echoes” i „Schine on you crazy diamond” XXI wieku; gdyby Gilmour, Waters i spółka mogli to wtedy futurystycznie posłuchać zdjęliby czapki z głów. Naprawdę wiele czasu zajmuje powrót na ziemię po zakończeniu tego kawałka, a w konsekwencji całej płyty; spojrzenie na otoczenie, meble, krajobraz za oknem, znajome twarze, kalendarz z zadaniami na dzień jutrzejszy, to jak wyjście z jakiejś krainy czarów do szarosinej codzienności, która nie może już niczym zaskoczyć. Dobrze mieć w domu na półce taki azyl bezpieczeństwa, po który zawsze można sięgnąć w razie potrzeby zapomnienia i wytchnienia przed goniącym ze smrodliwym oddechem na plecach dniem powszednim. To co warte też odnotowania to niezwykła płynność tej muzyki, brak monotonii, pomimo bardzo wyrównanego charakteru poszczególnych utworów; muzyka się nie dłuży, nie nudzi, a co najważniejsze i ciekawe to nie wiadomo kiedy kończy się na przykład ośmio, czy sześcio minutowy utwór, kiedy ma się wrażenie, że dopiero co się zaczął. Każdy utwór ma coś ze sobą wspólnego. Poza wszechobecną, przepiękną gitarą elektryczną, wyciskającą do granic możliwości dźwięki pełne emocji, przy których człowiek musi po prostu poddać się urokowi chwili i zanurzyć w ocean refleksji nad wszystkim co dla niego w życiu w danej chwili najważniejsze, to przede wszystkim zmiany tempa, wybuchy gitarowej ekspresji przeplatane przez chwilę klawiszowych pasaży, czy wręcz muzycznej ciszy, minimalizmu, i tak na zmianę. Płyta broni się jako całość, zwłaszcza że poza przerwą miedzy pierwszym a drugim i przed ostatnim utworem pozostałe przechodzą jeden w drugi płynnie, niczym w najlepszym koncept albumie. To płyta, w której żadne zdanie nie może być wyrwane z kontekstu, gdyż całość wtedy cierpi. Całą płytę przepełnia jakiś dziwny, wszechogarniający niepokój, stan podwyższonego wzruszenia, który nie pozwala podczas pochłaniania tych dźwięków skupić się na niczym innym; mimowolnie uwaga i umysł ciągnięte są w stronę wydobywającego się z głośnika czy słuchawek muzycznego katharsis. Reasumując, zaciągając zobowiązanie do prezentacji w miarę obiektywnej oceny recenzowanej płyty, biorąc pod uwagę zarówno achy i ochy, ale również mankamenty, które wpisane są w treść tego tekstu z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że jest to płyta bardzo dobra, ale nie wybitna, której daleko jeszcze do miana arcydzieła. Jednakże, istotą pisania recenzji jest chyba przede wszystkim odkrycie przed potencjalnym czytelnikiem subiektywnych wrażeń i emocji, które towarzyszą podczas słuchania tej muzyki przez konkretnego człowieka, to jest piszącego te słowa. Dlatego też, będąc w tym zakresie wolnym od wszelkich ograniczeń, muzycznego rozsądku i warsztatu, zanurzając się w dźwięki płynące z nowego albumu grupy Airbag, zapominam po prostu o tym, że jest to floydowskie dziecko, choć niezwykle dojrzałe jak na swój wiek, o ograniczonych możliwościach tworzenia zróżnicowanych i urozmaiconych melodii i zwyczajnie słucham tej płyty, kontemplując każdy moment bez uprzedzeń, a robię to z oczywistego powodu, a mianowicie z tego że to w gruncie rzeczy bardzo piękna muzyka jest. Płyta nie jest ani oryginalna ani nowatorska. Ale jakie to ma znaczenie, gdy muzyka na niej zawarta trafia do serca, pobudza emocje, uwrażliwia na wszystko dookoła i po prostu jest piękna i się podoba? Żadne... 8/8 Dominik Kaszyński Wciąż nie milkną echa premier oraz powszechne zachwyty nad wydanymi niedawno płytami Dream Theater, Opeth, Pain Of Salvation, The Tangent, Stevena Wilsona i Steve’a Hacketta, a tymczasem w znacznie mniejszym świetle reflektorów odbywa się premiera nowej płyty grupy Airbag. I choć obiektywnie rzecz biorąc, nowe albumy wyżej wymienionych Wielkich progresywnego rocka to pozycje ze wszech miar bardzo udane, to płyta „All Rights Removed” wciąż niezbyt popularnych jeszcze w prog rockowych kręgach Norwegów, może swoim poziomem śmiało z nimi konkurować, a pod wieloma względami nawet je przewyższa. Album „All Rights Removed” stanowi bardzo spójną całość złożoną z sześciu połączonych ze sobą kompozycji. Wszystkie utwory są ze sobą powiązane i płynnie przechodzą jedne w drugie. Właściwie kilka sekund ciszy zapada dopiero przed trzyczęściową finałową kompozycją „Homesick”. Dlatego płyty słucha się w sposób bardzo płynny i swobodny. Jako że Airbag posiada wyjątkowe i charakterystyczne dla siebie brzmienie (choć niektórzy zarzucają mu zbyt duże inklinacje do balladowego stylu Jeżozwierzy), to cały materiał na tym krążku brzmi właściwie jak jedna wielka megasuita, a niektóre fragmenty – jak na przykład trzyminutowy „Light Them All Up” wypełniony genialnymi partiami skrzypiec i saksofonów – choć oznaczone osobnym indeksem, stanowią jakby zwieńczenie czy raczej dopełnienie poprzedzających je utworów (w tym przypadku kompozycji „Never Coming Home”). Nie ma chyba sensu w sposób szczególny wyróżniać żadnej z umieszczonych w programie tego albumu kompozycji. Gdyby którąś usunąć, posypałaby się reszta. Gdyby którąś „naciągnąć” do przebojowego formatu (jak to kiedyś było w przypadku utworu „Colours” z płyty „Identity”, który kilka miesięcy temu ocierał się o czołówkę Listy Przebojów Programu Trzeciego), to zaszkodziłoby to reszcie tego, z założenia „antyprzebojowego”, materiału. Na swojej nowej płycie muzycy tworzący grupę Airbag (Asle Tostrup - v, Bjørn Riis - g, v, Jørgen Hagen - k, Henrik Fossum - dr i Anders Hovdan - bg) poszli o krok do przodu w stosunku do swojego debiutu sprzed dwóch lat. Nagrali niesamowicie spójny, „płynący” album wypełniony magicznymi dźwiękami z pogranicza klasycznego rocka progresywnego i post rocka. Dorzucili do tego szczyptę minimalizmu, ubarwili całość nieco cięższymi niż niegdyś gitarami (szczególnie w otwierającej płytę kompozycji tytułowej) oraz nadali swojej muzyce jeszcze większego pinkfloydowskiego aromatu. No i uderzyli w dłuższe i bardziej skomplikowane formy muzyczne (vide wspomniana już absolutnie fenomenalna kompozycja „Homesick”. Urok tego genialnego nagrania polega nie tylko na ewidentnych pinkfloydowskich konotacjach, ale na niesamowitym rozmachu i niezwykle frapującej konstrukcji – głos wokalisty odzywa się zaledwie w pierwszych 3 minutach tego 17-minutowgo utworu!). Teraz nie mają już sensu porównania muzyki Airbag do Talk Talk, do Radiohead, czy – jak to niektórzy czynili – do A-Ha. Airbag to po prostu… Airbag. Zespół dojrzały, długimi chwilami brzmiący jak Pink Floyd z okolic płyt „Wish You Were Here” i „Animals”, stojący w pierwszym szeregu skandynawskich przedstawicieli współczesnego prog rocka (płytą „All Rights Removed” pokazali, że „dogonili” już Gazpacho) i kto wie czy nie wyznaczający nowe trendy w tym – to pewnie wielu zaskoczy – wciąż ewoluującym progresywno-rockowym gatunku. Choć w swoich wypowiedziach muzycy Airbag zdecydowanie odżegnują się od takiego szufladkowania ich muzyki. Świeżość, niezmierzona ilość świetnych pomysłów i rozwiązań melodycznych, charakterystyczna dla nich melancholia i to płynne, nieśpieszne brzmienie… - takich niewątpliwych walorów płyta „All Rights Removed” ma znacznie więcej. Przy każdym kolejnym przesłuchaniu odsłania się przed nami co najmniej jeden nowy element – czy to jakiś szczegół, motyw, solo czy fragment tekstu – który rzuca nowe światło na tę piękną, zamkniętą i jednorodną muzyczną całość. Nic tylko zamknąć oczy, słuchać i marzyć… Na 50 minut Airbag zabiera nas do całkiem innego świata. Warto się wybrać w tę fantastyczną muzyczną podróż. Artur Chachlowski A wonderful album! When I listen to bands such as Airbag, I feel relief because we do have new bands that will keep progressive rock alive for so many years. I don't really care if their music is considered a kind of alternative prog, or light prog, not at all, I simply listen to them and let the sounds do the rest. In the end, the experience is really positive. Last year (2011) this Norwegian band released their second studio album, entitled 'All Rights Removed', which contains six excellent compositions that make a total time of 50 minutes. The album opens with 'All Rights Removed'. In my opinion they couldn't have chosen a better opener, since with this song one can actually feel attracted and let the music do the rest. Though I like the whole album, I would say this track is still my favorite now. This song has a mid-tempo rhythm with a truly addictive sound. I like a lot the constant guitar and the mellow and even beautiful voice of the singer; the song perfectly flows and it is notable how it is progressing little by little because it softly starts and then in the third minute we have an explosive tune, which later vanishes for a little bit. There is a short instrumental interlude here, but then the structure returns and the music takes once again that intense and attractive tune. Worth mentioning that the keyboard plays a primordial role here, the atmospheres and background wouldn't be the same without them. A wonderful song! 'White Walls' has a softer beginning with some laid-back moments. The voice is delicate, mellow and disarming, and it is accompanied by guitars. A minute later bass and drums enter and create an emotional sound, perfectly represented by the guitar riff that comes next. After three minutes we will have a quieter passage where we can perceive the bass notes along with the soft keyboard background, then guitar joins and all of a sudden the song explodes, returning to that emotional sound it brought earlier. When you think you are listening to the next passage of White Walls, you will realize a new song has actually started. It is 'The Bridge', whose sound may be alike to the previous one, letting us know that the whole album could be a long piece divided in six parts. I like how this track flows (actually how the whole album flows), how you have a mixture of emotions here, and also a blend of sounds and genres because the progressive rock element is here of course, but it also has some kind of alternative rock on it (which is not bad at all). Another positive point is that here I enjoy both, the instrumental passages, and the ones with vocals, it is a really good complement between them. A longer track comes next with 'Never Coming Home'. Nine minutes of a fresh and tranquilizing music that can be easily loved due to its gentleness and charm. Here we will continue with the soft rhythm and tempo, with a wonderful keyboard atmosphere, the always good voice and a guitar that can change your mood in a split second depending on what it is playing, because it could be making a soft solo that seconds later will turn into a more emotional and disarming one. The music flows so exquisitely, that when you less imagine the nine minutes have already passed. And now a somber, darker piece is offered in 'Light them all up', which is a three-minute instrumental track that will let your imagination fly. After a minute it turns calmer but later a violin appears and produces a spine-chilling sound, which if you are so sensitive, will even make you spread a couple of tears. Last but not least, an epic 17-minute track entitled 'Homesick' and divided in three parts; a challenging, complex and great song to finish this wonderful album. It starts with acoustic guitars and mellow voice, as you imagine, it progresses little by little, adding different textures and atmospheres, creating that light (but great) side of progressive rock. Later there is an instrumental passage made by keyboards that put a soft and relaxing sound, this is like an ambient music blended with rock. After eight minutes when drums join and keyboards play some notes, I immediately though about 'Shine On You Crazy Diamond', I don't know if the band are aware of it, but I noticed a similar sound in that particular moment. Then the instrumental moment continues, but flowing little by little and making a higher intensity until it slows down at minute eleven. The next minutes are delicious: first some moments when the guitar takes the leadership, marking the rhythm and feeling; and later the music returns to that soft keyboard bases sound a la Crazy Diamond. Then, the music slowly fades out, and the album finishes. What a great album by Airbag, I've been listening to it over and over recently and I can't get enough of it, this is one of those albums whose music grow on you until you are addicted, and though I do not consider it as a true masterpiece, I can say it is a solid example of a well-created release with excellent compositions. memowakeman ..::TRACK-LIST::.. 1. All rights removed 08:59 2. White walls 05:19 3. The bridge 06:20 4. Never coming home 09:00 5. Light them all up 02:59 6. Homesick I - III 17:21 ..::OBSADA::.. Asle Tostrup - vocals, programming, producer Bjørn Riis - guitars, keyboards, vocals Jørgen Grüner-Hagen - keyboards, programming Anders Hovdan - bass Henrik Fossum - drums With: Vegard Sleipnes - backing vocals & percussion (3) Solvor Maike Vermeer - backing vocals (4,6) Karl Joakim Wisloff - violin (5) https://www.youtube.com/watch?v=aENO3vBinGc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-23 16:18:02
Rozmiar: 281.78 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. THE NEW CONCERT ALBUM FROM THE PINEAPPLE THIEF CAPTURING THEIR PERFORMANCE OF THE UK #1 ROCK ALBUM DISSOLUTION "Poetic, erudite, emotionally powerful, and chock-full of musical imagination" All Music Capitalising on the release of their critically acclaimed 2018 studio album Dissolution, British art-rock band The Pineapple Thief launched a 16-date European headline tour in September showcasing a supreme execution of their new material co-written by Bruce Soord and Gavin Harrison, culminating at their biggest ever show at a packed London's O2 Shepherd's Bush Empire. Their efforts on Dissolution earned them their highest UK Top 40 album chart entry to date and also #1 in Rock and Metal, as well as reaching #22 in the German album chart, #4 in the Netherlands Platomania album chart and #14 in the Finland album chart. The new material establishes The Pineapple Thief's intent to elevate themselves to new heights, with a desire to develop their songwriting and technical capabilities, and with artwork created by iconic design agency Stylorouge, whose previous work includes Pink Floyd, David Bowie, Blur and British film Trainspotting. The album concept tells of the often dark consequences of living in a society in which everything is played out on a public stage, a theme paralleled in the cover art, which was created by 'glitching' the original photographs. Hold Our Fire features eight concert performances of Dissolution tracks, including the singles "Far Below", "Try As I Might", "Threatening War" & "Uncovering Your Tracks", as well as "3000 Days" from 2010 studio album Someone Here is Missing with extra guitars from George Marios. "Hold Our Fire" is the live document from their "Dissolution" tour with the title coming from a line in the song "Not Naming Any Names". K-Scope sure knows how to do things right, just a beautiful package with thick liner notes which are full of nothing but pictures. So glad they did that and certainly from these photos it's clear to see Bruce and bass player Jon Sykes have a special relationship that has been going on for almost 20 years. He was a guest on "Variations Of A Dream" from 2003 before joining as a full time member the next year on "12 Stories Down". They have London guitarist George Marios adding backing vocals and guitar, kind of like what John Wesley used to do with PORCUPINE TREE during the live gigs. They thank ORK who they were touring with and I do like that band with former PT musician Colin Edwin on bass. They also thank the Hamburg police for escorting them out of downtown Hamburg. So we get 9 tracks worth 50 minutes with the first eight being from "Dissolution" and closing with "3000 Days" the name of their first compilation recording and a song from "Someone Here Is Missing". It's an interesting way to end it as it sounds different from the rest of the music. I mean it's fun and energetic and when it ends Bruce says "That was fun". There is some sad music on here like "Not Naming Any Names" and "Shed A Light" but we really get some attitude at times on this album with the vocal style and some outbreaks too of course. Top three has to include "Threatening War" the second track which also starts out sad and I can relate Bruce to your words. When it kicks in and picks up at 1 1/2 minutes it creates a great contrast which continues throughout. "Far Below" has some power to it and even what sounds like mellotron. I like the vocal melodies and that sound starting before 2 1/2 minutes. A moving and powerful piece. By far the best track and one of PINEAPPLE THEIF's best is "White Mist" at over 10 minutes it could even be longer, it's so good. A gorgeous sound to it, I mean it couldn't be much better. I found "All That You've Got" interesting only because it is so catchy and they would go more in this direction with their nest album "Versions Of The Truth". A very solid live record and for many "Dissolution" is their favourite album by this band so this is well worth getting for fans of the band. I still hold "Your Wilderness" up as their best studio record and "Where We Stood" as my favourite live record by this band. Mellotron Storm ..::TRACK-LIST::.. Recorded during the European Dissolution Tour, 2018. 1. Try As I Might 04:49 2. Threatening War 06:43 3. Uncovering Your Tracks 04:38 4. All That You`ve Got 03:26 5. Far Below 04:42 6. Not Naming Any Names 02:15 7. White Mist 10:40 8. Shed A Light 05:38 9. 3000 Days 07:17 ..::OBSADA::.. Drums - Gavin Harrison Guitar, Backing Vocals - George Marios Guitar, Vocals - Bruce Soord Keyboards - Steve Kitch Bass Guitar, Backing Vocals - Jon Sykes https://www.youtube.com/watch?v=M8wkIVRVclg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 16:35:04
Rozmiar: 116.48 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. THE NEW CONCERT ALBUM FROM THE PINEAPPLE THIEF CAPTURING THEIR PERFORMANCE OF THE UK #1 ROCK ALBUM DISSOLUTION "Poetic, erudite, emotionally powerful, and chock-full of musical imagination" All Music Capitalising on the release of their critically acclaimed 2018 studio album Dissolution, British art-rock band The Pineapple Thief launched a 16-date European headline tour in September showcasing a supreme execution of their new material co-written by Bruce Soord and Gavin Harrison, culminating at their biggest ever show at a packed London's O2 Shepherd's Bush Empire. Their efforts on Dissolution earned them their highest UK Top 40 album chart entry to date and also #1 in Rock and Metal, as well as reaching #22 in the German album chart, #4 in the Netherlands Platomania album chart and #14 in the Finland album chart. The new material establishes The Pineapple Thief's intent to elevate themselves to new heights, with a desire to develop their songwriting and technical capabilities, and with artwork created by iconic design agency Stylorouge, whose previous work includes Pink Floyd, David Bowie, Blur and British film Trainspotting. The album concept tells of the often dark consequences of living in a society in which everything is played out on a public stage, a theme paralleled in the cover art, which was created by 'glitching' the original photographs. Hold Our Fire features eight concert performances of Dissolution tracks, including the singles "Far Below", "Try As I Might", "Threatening War" & "Uncovering Your Tracks", as well as "3000 Days" from 2010 studio album Someone Here is Missing with extra guitars from George Marios. "Hold Our Fire" is the live document from their "Dissolution" tour with the title coming from a line in the song "Not Naming Any Names". K-Scope sure knows how to do things right, just a beautiful package with thick liner notes which are full of nothing but pictures. So glad they did that and certainly from these photos it's clear to see Bruce and bass player Jon Sykes have a special relationship that has been going on for almost 20 years. He was a guest on "Variations Of A Dream" from 2003 before joining as a full time member the next year on "12 Stories Down". They have London guitarist George Marios adding backing vocals and guitar, kind of like what John Wesley used to do with PORCUPINE TREE during the live gigs. They thank ORK who they were touring with and I do like that band with former PT musician Colin Edwin on bass. They also thank the Hamburg police for escorting them out of downtown Hamburg. So we get 9 tracks worth 50 minutes with the first eight being from "Dissolution" and closing with "3000 Days" the name of their first compilation recording and a song from "Someone Here Is Missing". It's an interesting way to end it as it sounds different from the rest of the music. I mean it's fun and energetic and when it ends Bruce says "That was fun". There is some sad music on here like "Not Naming Any Names" and "Shed A Light" but we really get some attitude at times on this album with the vocal style and some outbreaks too of course. Top three has to include "Threatening War" the second track which also starts out sad and I can relate Bruce to your words. When it kicks in and picks up at 1 1/2 minutes it creates a great contrast which continues throughout. "Far Below" has some power to it and even what sounds like mellotron. I like the vocal melodies and that sound starting before 2 1/2 minutes. A moving and powerful piece. By far the best track and one of PINEAPPLE THEIF's best is "White Mist" at over 10 minutes it could even be longer, it's so good. A gorgeous sound to it, I mean it couldn't be much better. I found "All That You've Got" interesting only because it is so catchy and they would go more in this direction with their nest album "Versions Of The Truth". A very solid live record and for many "Dissolution" is their favourite album by this band so this is well worth getting for fans of the band. I still hold "Your Wilderness" up as their best studio record and "Where We Stood" as my favourite live record by this band. Mellotron Storm ..::TRACK-LIST::.. Recorded during the European Dissolution Tour, 2018. 1. Try As I Might 04:49 2. Threatening War 06:43 3. Uncovering Your Tracks 04:38 4. All That You`ve Got 03:26 5. Far Below 04:42 6. Not Naming Any Names 02:15 7. White Mist 10:40 8. Shed A Light 05:38 9. 3000 Days 07:17 ..::OBSADA::.. Drums - Gavin Harrison Guitar, Backing Vocals - George Marios Guitar, Vocals - Bruce Soord Keyboards - Steve Kitch Bass Guitar, Backing Vocals - Jon Sykes https://www.youtube.com/watch?v=M8wkIVRVclg SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-22 16:31:16
Rozmiar: 327.27 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Przygotuj się na wir emocji, który zapewni Ci 'The Grand Seduction', przenosząc Cię w świat dźwięków przyszłości! Dzięki Vitus. Escape Music is thrilled to announce the release date for the much-anticipated second Keys album! The new longplayer "The Grand Seduction", by the dynamic duo of Mark Mangold (Touch, Drive She Said) and Jake E (ex-Amaranthe, Cyhra). ..::TRACK-LIST::.. 1. Grand Seduction 9:00 2. All I Need 6:50 3. Shiining Sails 5:51 4. Switchblade 6:02 5. Vortex 4:06 6. Skin and Bones 6:43 7. Turn to Dust 4:42 8. Crazy Town 7:43 9. Thought We Had Forever 6:04 10. The World Is Ours 4:02 ..::OBSADA::.. Jake E (v, k) Mark Mangold (k) + Emanuel Bagge (v, k) Irwan Fabrien (k) Alex Landenburg (d) https://www.youtube.com/watch?v=ULLmrVSeZ64 SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-08-21 16:41:07
Rozmiar: 428.45 MB
Peerów: 1
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. „Soundtracks” to mocno specyficzna płyta Can. Przede wszystkim jest to album przejściowy – Malcolm Mooney postanowił bowiem rozstać się z zespołem. Przeżył załamanie nerwowe – ponoć z uwagi na rasizm, z jakim się stykał w Niemczech (Mooney jest Afroamerykaninem). I postanowił wrócić do ojczyzny. Zastąpił go przypadkiem spotkany w Monachium przez Czukaya i Liebezeita uliczny śpiewak rodem z Kraju Kwitnącej Wiśni – Kenji „Damo” Suzuki (ur. 16 stycznia 1950). Już z nowym nabytkiem w składzie Can zaczął rejestrować nowy album. W międzyczasie zaś na rynku pojawiła się płyta zbierająca efekty pobocznych działań zespołu – utwory zarejestrowane dla potrzeb X muzy. Pochodziły one z filmów „Deadlock” Rolanda Klicka, „Cream”, „Madchen… nur mit Gewalt” Rogera Fritza, „Na samym dnie” Jerzego Skolimowskiego i „Bottom – Ein grosser grablauer Vogel” Thomasa Schamoniego. Kompozycje były rejestrowane w różnych okresach czasu, częściowo z Mooneyem, w większej części już z Suzukim. Zaczynamy od trzech fragmentów z “Deadlock”. Utwór tytułowy płynie sobie dość powoli, wypełniony gitarowym hałasem (choć w finale Karoli gra ładną melodię), syntezatorowymi dodatkami i głosem Suzukiego – mniej nawiedzonym niż u poprzednika. „Tango Whiskyman” – dziwne, odjechane tango – to delikatnie plumkający sobie na gitarze Karoli, subtelnie śpiewający Suzuki i wyeksponowany Liebezeit (swoją drogą słychać, że to absolutna światowa czołówka perkusistów wszechczasów – to, jak wspólnie z Czukayem rozprowadzają to tango, jak zgrabnie Jaki łączy rytm z rozbudowanymi przygrywkami – coś podobnego w nieco innym, jazzowym stylu robił u Frippa Bill Bruford – to czyste bossostwo jest). Główny temat z „Deadlock” to perkusyjne kanonady i gitarowo-syntezatorowy hałas. Potem mamy „Don’t Turn The Light On Leave Me Alone” z filmu „Cream”, przy okazji debiut Suzukiego jako wokalisty Can – wzbogacony fletem, znów z hipnotycznym rytmem nieco kojarzącym się z sambą, tym razem połączonym z dość subtelną, wyrafinowaną grą całego zespołu (zwłaszcza gitarzysty). „Soul Desert” (pochodzący z „Madchen… nur mit Gewalt”), nagrany z Mooneyem, to swoista kontynuacja debiutu: hipnotycznie powtarzany rytm, nawiedzona partia wokalna (Mooney to szlocha, to zawodzi, to recytuje)… Utwory z drugiej strony oryginalnej czarnej płyty są jak yin i yang. „She Brings The Rain” (z filmu Schamoniego; pojawiał się także na początku „Lisbon Story” Wendersa – nic dziwnego, wszak muzykę do „Lisbon Story” skomponował Irmin Schmidt) to nietypowa dla Can delikatna ballada. Osadzona na linii kontrabasu, z delikatnymi dodatkami gitar i klawiszy, subtelnie zaśpiewana przez Mooneya, do tego przez moment pojawia się w tle łagodna kantylena skrzypiec w wykonaniu Karoliego… A „Mother Sky” (ten utwór muzycy Can sprezentowali naszemu Skolowi) to kwadrans Canowego szaleństwa w pigułce. Natarczywy rytm, ekspresyjna, hałaśliwa gitara, mocne basowe podkłady i ostinata „płynące” partie bębnów nadające całości hipnotyczny pęd, Suzuki śpiewający jak w transie… W pewnym momencie całość się zatrzymuje, Jaki wybija delikatnie, niezbyt natarczywie rytm – tylko po to, by zespół mógł jeszcze mocniej dać słuchaczowi po uszach ekspresyjną kulminacją. Idealna ilustracja nocnego, nerwowego życia na ulicach wielkiego miasta. Dość chaotyczna to płyta – inaczej być nie mogło, skoro mamy tu zbiór kompozycji zarejestrowanych do kilku różnych filmów. Tyle że, przy okazji, mamy tu zgrabny obraz Can w okresie przejściowym, coraz śmielej eksperymentujący z formą utworów, oprócz typowego dla początków działalności hipnotycznego, transowego grania próbujący swoich sił w balladzie, tangu, zwięzłej piosence. Zarazem pożegnanie jednego wokalisty i powitanie kolejnego. Album, który sami muzycy uznają za rzecz poboczną w swoim dorobku („to nasza druga płyta, ale to nie jest nasza płyta numer dwa. Ta się ukaże na początku 1971” – głosi komentarz na okładce). Tym niemniej, jest to dzieło poznania warte. Przy całej swojej chaotyczności - jest to jedna z najciekawszych płyt Can. Choćby z uwagi na drugą stronę longplaya – te dwa utwory to rzecz dziesięciogwiazdkowa, bez wątpienia. Strona pierwsza też trzyma wysoki poziom. Piotr 'Strzyż' Strzyżowski Aby utrzymać się z grania, grupa Can na początku swojej działalności tworzyła dużo muzyki do filmów. Już w 1970 roku uzbierało się ich tyle, że postanowiono wydać je na jednej kompilacji. "Soundtracks" to drugie długogrające wydawnictwo zespołu, ale - jak wyraźnie zaznaczono na okładce - nie drugi album. Nagrania powstały pomiędzy listopadem 1969, a sierpniem 1970 roku. W międzyczasie doszło do istotnej zmiany składu. Wokalista Malcolm Mooney przeszedł załamanie nerwowe, które uniemożliwiło mu dalszą współpracę z zespołem. Jego miejsce zajął pochodzący z Japonii Damo Suzuki - uliczny muzyk, przypadkiem zauważony przez Holgera Czukaya i Jakiego Liebezeita. Mooney zdążył jeszcze zaśpiewać w dwóch filmowych nagraniach: "Soul Desert" z "Mädchen... nur mit Gewalt" w reżyserii Rogera Fritza i "She Brings the Rain" z "Ein großer graublauer Vogel" Thomasa Schamoniego. O ile pierwszy z nich to typowy Can - z wysuniętą na pierwszy plan, monotonną grą sekcji rytmicznej i dziwną partią wokalną - tak drugi, stylizowany na staroświecką balladę, brzmi bardzo konwencjonalnie, zarówno w warstwie muzycznej, jak i wokalnej (tekst nie pozostawia jednak złudzeń, że to wszystko tylko żart). Równie zróżnicowane są nagrania dokonane już z nowym wokalistą, dysponującym znacznie szerszą skalą i większymi umiejętnościami. Do obrazu "Deadlock" Rolanda Klicka zespół dostarczył kilka melodycznych, właściwie piosenkowych kawałków, choć zanurzonych w onirycznym, narkotycznym klimacie ("Deadlock", "Tango Whiskyman" i jeszcze raz tytułowy, tym razem w wersji instrumentalnej). Ale już w "Don't Turn the Light on, Leave Me Alone" z "Cream - Schwabing Report" Leona Capetanosa muzycy zagrali w typowy dla siebie sposób - jest więc dziwnie i bardzo rytmicznie. Jednak najbardziej swobodny utwór pochodzi ze ścieżki dźwiękowej brytyjskiego filmu Jerzego Skolimowskiego, "Deep End" (w Polsce znanego jako "Na samym dnie"). "Mother Sky" to piętnastominutowy jam z szaloną grą gitarzysty Michaela Karoliego i cudownie hipnotyzującą grą sekcji rytmicznej. Ten utwór to bezsprzecznie jedno z największych osiągnięć grupy. "Soundtracks" jest właściwie tylko dodatkiem do podstawowej dyskografii Can, ale bardzo wartościowym. Pokazuje, że zespół porusza się sprawnie w różnych konwencjach, także w bardziej zwyczajnym graniu. Choć zachwyca przede wszystkimi tymi mniej konwencjonalnymi utworami, z "Mother Sky" na czele. Ze względu na jego obecność jest to pozycja obowiązkowa. Pozostałe kawałki stanowią zaś przyjemny dodatek. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Deadlock (From The Movie Deadlock) 03:27 2. Tango Whiskyman (From The Movie Deadlock) 04:04 3. Deadlock (Instrumental Title Melody From The Movie Deadlock) 01:40 4. Don't Turn The Light On, Leave Me Alone (From The Movie Cream) 03:42 5. Soul Desert (From The Movie Mädchen Mit Gewalt), Vocals Malcolm Mooney 03:48 6. Mother Sky (From The Movie Deep End) 14:31 7. She Brings The Rain (From The Movie Bottom - Ein Grosser Graublauer Vogel), Vocals Malcolm Mooney 04:04 ..::OBSADA::.. Bass - Holger Czukay Percussion, Flute - Jaki Liebezeit Vocals - Damo Suzuki Guitar - Michael Caroli Organ - Irmin Schmidt https://www.youtube.com/watch?v=zD7ykHU1yII SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-28 10:56:23
Rozmiar: 81.47 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. „Soundtracks” to mocno specyficzna płyta Can. Przede wszystkim jest to album przejściowy – Malcolm Mooney postanowił bowiem rozstać się z zespołem. Przeżył załamanie nerwowe – ponoć z uwagi na rasizm, z jakim się stykał w Niemczech (Mooney jest Afroamerykaninem). I postanowił wrócić do ojczyzny. Zastąpił go przypadkiem spotkany w Monachium przez Czukaya i Liebezeita uliczny śpiewak rodem z Kraju Kwitnącej Wiśni – Kenji „Damo” Suzuki (ur. 16 stycznia 1950). Już z nowym nabytkiem w składzie Can zaczął rejestrować nowy album. W międzyczasie zaś na rynku pojawiła się płyta zbierająca efekty pobocznych działań zespołu – utwory zarejestrowane dla potrzeb X muzy. Pochodziły one z filmów „Deadlock” Rolanda Klicka, „Cream”, „Madchen… nur mit Gewalt” Rogera Fritza, „Na samym dnie” Jerzego Skolimowskiego i „Bottom – Ein grosser grablauer Vogel” Thomasa Schamoniego. Kompozycje były rejestrowane w różnych okresach czasu, częściowo z Mooneyem, w większej części już z Suzukim. Zaczynamy od trzech fragmentów z “Deadlock”. Utwór tytułowy płynie sobie dość powoli, wypełniony gitarowym hałasem (choć w finale Karoli gra ładną melodię), syntezatorowymi dodatkami i głosem Suzukiego – mniej nawiedzonym niż u poprzednika. „Tango Whiskyman” – dziwne, odjechane tango – to delikatnie plumkający sobie na gitarze Karoli, subtelnie śpiewający Suzuki i wyeksponowany Liebezeit (swoją drogą słychać, że to absolutna światowa czołówka perkusistów wszechczasów – to, jak wspólnie z Czukayem rozprowadzają to tango, jak zgrabnie Jaki łączy rytm z rozbudowanymi przygrywkami – coś podobnego w nieco innym, jazzowym stylu robił u Frippa Bill Bruford – to czyste bossostwo jest). Główny temat z „Deadlock” to perkusyjne kanonady i gitarowo-syntezatorowy hałas. Potem mamy „Don’t Turn The Light On Leave Me Alone” z filmu „Cream”, przy okazji debiut Suzukiego jako wokalisty Can – wzbogacony fletem, znów z hipnotycznym rytmem nieco kojarzącym się z sambą, tym razem połączonym z dość subtelną, wyrafinowaną grą całego zespołu (zwłaszcza gitarzysty). „Soul Desert” (pochodzący z „Madchen… nur mit Gewalt”), nagrany z Mooneyem, to swoista kontynuacja debiutu: hipnotycznie powtarzany rytm, nawiedzona partia wokalna (Mooney to szlocha, to zawodzi, to recytuje)… Utwory z drugiej strony oryginalnej czarnej płyty są jak yin i yang. „She Brings The Rain” (z filmu Schamoniego; pojawiał się także na początku „Lisbon Story” Wendersa – nic dziwnego, wszak muzykę do „Lisbon Story” skomponował Irmin Schmidt) to nietypowa dla Can delikatna ballada. Osadzona na linii kontrabasu, z delikatnymi dodatkami gitar i klawiszy, subtelnie zaśpiewana przez Mooneya, do tego przez moment pojawia się w tle łagodna kantylena skrzypiec w wykonaniu Karoliego… A „Mother Sky” (ten utwór muzycy Can sprezentowali naszemu Skolowi) to kwadrans Canowego szaleństwa w pigułce. Natarczywy rytm, ekspresyjna, hałaśliwa gitara, mocne basowe podkłady i ostinata „płynące” partie bębnów nadające całości hipnotyczny pęd, Suzuki śpiewający jak w transie… W pewnym momencie całość się zatrzymuje, Jaki wybija delikatnie, niezbyt natarczywie rytm – tylko po to, by zespół mógł jeszcze mocniej dać słuchaczowi po uszach ekspresyjną kulminacją. Idealna ilustracja nocnego, nerwowego życia na ulicach wielkiego miasta. Dość chaotyczna to płyta – inaczej być nie mogło, skoro mamy tu zbiór kompozycji zarejestrowanych do kilku różnych filmów. Tyle że, przy okazji, mamy tu zgrabny obraz Can w okresie przejściowym, coraz śmielej eksperymentujący z formą utworów, oprócz typowego dla początków działalności hipnotycznego, transowego grania próbujący swoich sił w balladzie, tangu, zwięzłej piosence. Zarazem pożegnanie jednego wokalisty i powitanie kolejnego. Album, który sami muzycy uznają za rzecz poboczną w swoim dorobku („to nasza druga płyta, ale to nie jest nasza płyta numer dwa. Ta się ukaże na początku 1971” – głosi komentarz na okładce). Tym niemniej, jest to dzieło poznania warte. Przy całej swojej chaotyczności - jest to jedna z najciekawszych płyt Can. Choćby z uwagi na drugą stronę longplaya – te dwa utwory to rzecz dziesięciogwiazdkowa, bez wątpienia. Strona pierwsza też trzyma wysoki poziom. Piotr 'Strzyż' Strzyżowski Aby utrzymać się z grania, grupa Can na początku swojej działalności tworzyła dużo muzyki do filmów. Już w 1970 roku uzbierało się ich tyle, że postanowiono wydać je na jednej kompilacji. "Soundtracks" to drugie długogrające wydawnictwo zespołu, ale - jak wyraźnie zaznaczono na okładce - nie drugi album. Nagrania powstały pomiędzy listopadem 1969, a sierpniem 1970 roku. W międzyczasie doszło do istotnej zmiany składu. Wokalista Malcolm Mooney przeszedł załamanie nerwowe, które uniemożliwiło mu dalszą współpracę z zespołem. Jego miejsce zajął pochodzący z Japonii Damo Suzuki - uliczny muzyk, przypadkiem zauważony przez Holgera Czukaya i Jakiego Liebezeita. Mooney zdążył jeszcze zaśpiewać w dwóch filmowych nagraniach: "Soul Desert" z "Mädchen... nur mit Gewalt" w reżyserii Rogera Fritza i "She Brings the Rain" z "Ein großer graublauer Vogel" Thomasa Schamoniego. O ile pierwszy z nich to typowy Can - z wysuniętą na pierwszy plan, monotonną grą sekcji rytmicznej i dziwną partią wokalną - tak drugi, stylizowany na staroświecką balladę, brzmi bardzo konwencjonalnie, zarówno w warstwie muzycznej, jak i wokalnej (tekst nie pozostawia jednak złudzeń, że to wszystko tylko żart). Równie zróżnicowane są nagrania dokonane już z nowym wokalistą, dysponującym znacznie szerszą skalą i większymi umiejętnościami. Do obrazu "Deadlock" Rolanda Klicka zespół dostarczył kilka melodycznych, właściwie piosenkowych kawałków, choć zanurzonych w onirycznym, narkotycznym klimacie ("Deadlock", "Tango Whiskyman" i jeszcze raz tytułowy, tym razem w wersji instrumentalnej). Ale już w "Don't Turn the Light on, Leave Me Alone" z "Cream - Schwabing Report" Leona Capetanosa muzycy zagrali w typowy dla siebie sposób - jest więc dziwnie i bardzo rytmicznie. Jednak najbardziej swobodny utwór pochodzi ze ścieżki dźwiękowej brytyjskiego filmu Jerzego Skolimowskiego, "Deep End" (w Polsce znanego jako "Na samym dnie"). "Mother Sky" to piętnastominutowy jam z szaloną grą gitarzysty Michaela Karoliego i cudownie hipnotyzującą grą sekcji rytmicznej. Ten utwór to bezsprzecznie jedno z największych osiągnięć grupy. "Soundtracks" jest właściwie tylko dodatkiem do podstawowej dyskografii Can, ale bardzo wartościowym. Pokazuje, że zespół porusza się sprawnie w różnych konwencjach, także w bardziej zwyczajnym graniu. Choć zachwyca przede wszystkimi tymi mniej konwencjonalnymi utworami, z "Mother Sky" na czele. Ze względu na jego obecność jest to pozycja obowiązkowa. Pozostałe kawałki stanowią zaś przyjemny dodatek. Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. 1. Deadlock (From The Movie Deadlock) 03:27 2. Tango Whiskyman (From The Movie Deadlock) 04:04 3. Deadlock (Instrumental Title Melody From The Movie Deadlock) 01:40 4. Don't Turn The Light On, Leave Me Alone (From The Movie Cream) 03:42 5. Soul Desert (From The Movie Mädchen Mit Gewalt), Vocals Malcolm Mooney 03:48 6. Mother Sky (From The Movie Deep End) 14:31 7. She Brings The Rain (From The Movie Bottom - Ein Grosser Graublauer Vogel), Vocals Malcolm Mooney 04:04 ..::OBSADA::.. Bass - Holger Czukay Percussion, Flute - Jaki Liebezeit Vocals - Damo Suzuki Guitar - Michael Caroli Organ - Irmin Schmidt https://www.youtube.com/watch?v=zD7ykHU1yII SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-28 10:53:01
Rozmiar: 222.89 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał! Szkoda, że tak krótko... Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart. Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK. Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971. - 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971. - A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS. - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY. - COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES. JACOPO VIGEZZI Marce bywają różne, poprzeczne i podłużne. Deszczowe, wietrzne, mgliste, ciepłe lub zaskakująco mroźne, jak to ma miejsce w tym roku. Znajdą się w historii marce nudne, wypełnione co najwyżej szarą egzystencją, tak samo i marce wręcz przepełnione wydarzeniami, jak choćby ten podczas Wiosny Ludów AD 1848 bądź ponury trzeci miesiąc 1968 roku w Polsce. A w muzyce? Też nie można narzekać. Za dowód niechaj posłużą niedawne czterdzieste rocznice wydania The Dark Side of the Moon i Larks’ Tongues in Aspic. Nie o wynurzeniach Rogera Watersa bądź fantasmagoriach Roberta Frippa mam jednak zamiar napisać dziś kilka słów, a o albumie zarejestrowanym dwa lata wcześniej, w Brighton, podczas marcowych koncertów całkiem innego zespołu. Aż dziw, że nikt przede mną nie porwał się na zrecenzowanie dwupłytowego Live Colosseum – nie jest to co prawda album ze szczytów list sprzedaży początku lat 70., ale nie jest zarazem wydawnictwem zgoła niszowym. Dla sympatyka nieco ambitniejszego rocka, który nie ucieka zygzakiem, zetknąwszy się z czteroliterowym słowem zaczynającym się na „j”, a kończącym się na „azz”, powinny być to nagrania choć trochę znane. Colosseum, choć w zasadzie funkcjonowało przez zaledwie trzy lata, trwale wpisało się w historię brytyjskiej muzyki przełomu lat 60. i 70. Świadectwem ich talentu kompozytorskiego i wykonawczego były już dwie pierwsze płyty, obie ważne zwłaszcza dla rodzącego się jazz-rocka, którego forpocztą Colosseum niewątpliwie było. Jednakże albumem, budzącym mój najwyższy podziw, zdającym się pokazywać nieograniczone wręcz możliwości sekstetu, jest nagrana w marcu 1971 roku, a ogłoszona światu we wrześniu tegoż roku koncertówka zatytułowana w sposób najprostszy z możliwych – po prostu Live. Tytuł może i emanuje prostotą, ale o muzyce z pewnością powiedzieć tego nie można. A co można? Zacznijmy może od tego, że jest to, obok Made in Japan Deep Purple, mój ulubiony album live wszech czasów, a zatem może mi się zdarzyć przy jego opisie niespodziany wybuch egzaltacji. Samo stwierdzenie, że jest to płyta zarejestrowana na żywo w latach 70., mogłoby służyć za rekomendację. Jednakże nawet jak na wysokie standardy owej dekady, jest to rzecz mocno się wyróżniająca. Słuchając ongiś zawartej tutaj wersji Walking in the Park, jąłem się zastanawiać, na co komu metal, skoro mamy Colosseum? Cały ten materiał został zagrany z wykopem, z pasją, z wprost niezwykłym żarem. Świetnym instrumentalistom udało się nie zapuścić na manowce wirtuozerii, wprost przeciwnie – to, co grają, to nie jest w żadnym wypadku l'art pour l'art, to kawał treściwego, porywającego grania na najwyższym poziomie. Sami muzycy żartobliwie twierdzą, że najwłaściwszy dla ich muzyki byłby termin blazz-rock lub jues-rock. Istotnie – trudno mi orzec, czy na omawianym wydawnictwie mamy do czynienia raczej z jazzem wykonywanym z rockową pasją, czy z rockiem ubarwionym jazzowymi improwizacjami. A i pierwiastek bluesowy, czy może raczej rhythmandbluesowy, jest mocno wyczuwalny. Nie dziwota, wszak i Jon Hiseman, i Dick Heckstall-Smith kilka lat wcześniej występowali w Graham Bond Organisation; także Chris Farlowe w latach 60. produkował się głównie w klubach bluesowych, zaś latem 1966 roku wspiął się na szczyt list brytyjskich piosenką Out of Time, nota bene napisaną przez skądinąd znany duet Jagger/Richards. Wróćmy na moment do kwestii improwizacji. Są tacy – i myślę, że mają sporo racji – którzy właśnie zdolność tworzenia na bieżąco, pod wpływem impulsu, uznają za najwyższą formę sztuki, sądząc, że o wielkości artysty muzyka świadczy nie jego biegłość odtwórcza, a umiejętność przekazywania zgromadzonej publiczności „na gorąco” tego, co roi się w jego głowie. Nidy nie przekonamy się nausznie, jak radzili sobie z tym kompozytorzy pokroju Bacha czy Liszta, z przekazów wynika jednak, że dopiero w takich okolicznościach naprawdę błyszczeli. Improwizacji, niekiedy długich, na Live nie brak. Podziw budzi zgranie muzyków – ich partie uzupełniają się w sposób logiczny, tworząc tkankę brzmieniową nader gęstą, ale wcale nie przeładowaną. Na scenie jest sześciu muzyków, którzy świetnie się rozumieją i wcale nie próbują wzajemnie się zagłuszyć, co niestety świetnym technicznie instrumentalistom niekiedy się zdarza. Weźmy choćby Lost Angeles. Trwający pierwotnie sześć minut utwór rozrósł się do przeszło kwadransa. I bardzo dobrze, dopiero bowiem teraz zabrzmiał prawdziwie przejmująco. Nieco nerwowa organowa introdukcja Dave’a Greenslade’a niepostrzeżenie przechodzi w tętniący zespołowy temat z fenomenalnym bębnieniem lidera, Jona Hisemana. Następnie ze swym głębokim niczym kanion Colca głosem włącza się Chris Farlowe, sugestywnie oddając quasi-apokaliptyczny nastrój straconego miasta. Przejmujące, aczkolwiek dość spokojne interludium oparte na brzmieniu wibrafonu stopniowo przeradza się w, bagatela, sześciominutowe solo gitary. Znakomity popis Clema Clempsona – nie lada sztuką jest nie zanudzić słuchacza tak długą partią – który gra z ogniem, z iskrą, obrazowo przedstawiając piekło płonącej pustyni. Oczywiście kompani nie zostawiają Clema samego – tętniąca gra sekcji rytmicznej jest elementem jak najbardziej godnym podziwu. De facto jedynym muzykiem, który nie popisuje się solowo ani razu, jest basista Mark Clarke. Wszyscy pozostali mają wiele okazji, by być na pierwszym planie, by wykazać się swym kunsztem. Dick Heckstall-Smith, starszy od kolegów o kilka ładnych lat, gra pierwsze skrzypce (a w zasadzie pierwszy saksofon) głównie w Tanglewood ’63. Zaiste, radosna atmosfera połowy lat 60. jest w tym utworze mocno wyczuwalna, także dzięki staraniom Chrisa Farlowe’a. Jego niebywale głęboki, mocny głos, jakby stworzony do bluesa, doskonale pasuje także do muzyki proponowanej przez Colosseum. We wspomnianym utworze udowadnia, że brak tekstu nie stanowi przeszkody – posługując się przede wszystkim sylabą „pa”, ewentualnie dłuższą formą „pam-pam-pam”, udaje mu się opowiedzieć dramatyczną, trzymającą w napięciu historię. Nie brak mu także poczucia humoru, o czym świadczą zabawne wokalizy pod koniec Skelington, śmiech publiczności pod koniec Stormy Monday Blues w reakcji na jego „bo-bo-woblee-bo-bleed” czy rozpoczynające Walking in the Park zdanie We’ve got the Philips cassettes downstairs. W zasadzie o każdym utworze mógłbym napisać akapit pełen panegirycznych epitetów, nie sądzę jednak, by miało to jakiś większy sens. Aczkolwiek Walking in the Park po prostu muszę poświęcić parę zdań. Przebój Grahama Bonda został wykonany wprost brawurowo, z werwą, która nieodmiennie przywodzi mi na myśl heavymetalowe galopady. Niewiarygodnie szybki Hiseman w niemalże każdy takt wplata rytmiczne ozdobniki, w rączych solówkach popisują się: najpierw Greenslade, potem Heckstall-Smith, w końcu Clempson. Grają tak, jakby nie istniały dla nich żadne ograniczenia, jakby rozgraniczenie jazzu i rocka już dawno odeszło do lamusa. Wokalny pojedynek między Farlowem i gitarzystą robi piorunujące wrażenie, które przechodzi w zdumienie, gdy numer, i tak szybki i dynamiczny, jeszcze przyspiesza. Hiseman udowadnia, że prasa tamtych czasów niebezpodstawnie nazywała go czasem najszybszym perkusistą. I o innych zawartych na krążku nagraniach byłbym w stanie powiedzieć wiele dobrego. Przy słuchaniu ich wszystkich nieodmiennie bowiem nie odczuwa się niczego innego, niż podziw i uznanie. A jeśliby komu wówczas myśli nieprzychylne jęły krążyć w głowie… Zaprawdę, tedy nie chcę znać takiego człowieka! Prócz zachwytu, jest takie uczucie, które może się gdzieś tam tlić podczas przypominania sobie tego albumu: zmartwienie. Wszak dobrze wiemy, że Colosseum, stanowczo przedwcześnie, zakończyło działalność w listopadzie AD 1971, by powrócić na scenę dopiero po niemal ćwierćwiecznej przerwie. I nigdy się nie dowiemy, czego jeszcze mogliby dokonać, gdyby kontynuowali działalność na początku lat siedemdziesiątych. A szkoda. Jednakże tego, co po sobie pozostawili, nikt kwestionować nie powinien, jest to bowiem kawał muzyki wielkiej klasy, śmiało łamiącej skostniałe schematy, a przez to w znacznym stopniu prekursorskiej. Tyrystor Nieustanne koncertowanie, z przerwami na sesje nagraniowe, zmęczyło muzyków Colosseum do tego stopnia, że podjęli decyzję o zakończeniu działalności. Na pocieszenie przygotowali jeszcze jedno wydawnictwo. "Live", czasem nazywany "Colosseum Live", zgodnie z tytułem przynosi nagrania koncertowe. Cały materiał na ten dwupłytowy album został zarejestrowany podczas dwóch występów: 18 marca 1971 roku na Manchester University oraz dziewięć dni później w klubie Big Apple w Brighton. Jon Hiseman, Dick Heckstall-Smith, Dave Greenslade, Clem Clempson, Chris Farlowe i Mark Clarke promowali wówczas wydany pod koniec poprzedniego roki album "Daughter of Time" - najsłabszy z dotychczasowej dyskografii. Jednak na żywo sekstet wypadł nieporównywalnie lepiej. Ciekawy, a przy tym naprawdę niegłupi jest już sam dobór repertuaru. Nie ma ani jednego utworu z "Daughter of Time", podobnie jak i z poprzedzającego go "Valentyne Suite", natomiast debiutancki "Those Who Are About to Die Salute You" reprezentowany jest wyłącznie przez "Walking in the Park". Są za to "Rope Ladder to the Moon" i "Lost Angeles", których studyjne wersje w tamtym czasie były dostępne wyłącznie na amerykańskim albumie "The Grass Is Greener" (pomijając oczywiście oryginalną wersję "Rope Ladder to the Moon" z "Songs for a Tailor" Jacka Bruce'a). Jeszcze większą niespodzianką są przeróbki jazzowego utworu "Tanglewood '63" autorstwa Mike'a Gibbsa oraz bluesowego standardu "Stormy Monday Blues" T-Bone Walkera, a także premierowa kompozycja Hisemana i Clempsona, "Skelington". Żaden z tych trzech utworów nie został zarejestrowany przez Colosseum w studiu, co tym bardziej zwiększa wartość tego wydawnictwa. Warto w tym miejscu dodać, że kompaktowe wznowienia zawierają jeden bonus, który również nie jest oczywistym wyborem. Studyjna wersja "I Can't Live Without You" została nagrana w tym samym czasie, co debiutancki album, jednak na niego nie trafiła. Niewątpliwie największą zaletą "Live" jest jednak autentycznie porywające wykonanie. Żaden utwór nie schodzi poniżej siedmiu minut, a najdłuższe "Skelington" i "Lost Angeles" trwają około kwadransa. Instrumentaliści mają zatem niemało okazji do zaprezentowania swoich umiejętności. Wszystkie utwory napędza niesamowicie energetyczna, często naprawdę błyskotliwa gra Hisemana i Clarka, stanowiąca coś więcej niż tylko tło dla świetnych popisów Clempsona, Heckstall-Smitha oraz Greenslade'a. Poszczególni instrumentaliści nie próbują jednak skupiać uwagi wyłącznie na sobie, lecz pamiętają o wzajemnej współpracy, co w takim jamowym graniu jest niezwykle istotne. Dużo tutaj grania instrumentalnego, ale fragmenty ze śpiewem Farlowe'a tym razem są całkiem znośnie. Na koncertach brzmiał bardziej zadziornie, nie popadając tak często w tę typową dla siebie, pretensjonalną manierę. Co prawda czasem niepotrzebnie próbuje o sobie przypomnieć niezbyt udanymi wokalizami, ale zawsze wynagradza to fantastyczna muzyka. Nawet jeśli zespół sięga po niezbyt wyszukane kompozycje - jak archetypowe bluesy "Skelington" i "Stormy Monday Blues" czy prostą piosenkę rhythm'n'bluesową "Walking in the Park" - to dzięki wykonaniu stają się czymś o wiele bardziej interesującym. Bardzo dużo zyskują też swobodniejsze, rozbudowane wykonania "Rope Ladder to the Moon" i "Lost Angeles". Mając w pamięci studyjne wersje, zadziwia mnie, jak wiele udało się tutaj muzykom wycisnąć z tych utworów. Najmniej przekonuje mnie "Tanglewood '63", zarówno ze względu na wyjątkowo banalny temat, jak i głupawe wokalizy Farlowe'a. Na szczęście i tutaj nie brakuje świetnych partii solowych oraz doskonałej gry sekcji rytmicznej. Tak właśnie grano podczas koncertów na przełomie lat 60. i 70. Znane kompozycje były tylko punktem wyjścia do mniej lub bardziej porywających improwizacji. W przypadku Colosseum zdecydowanie bardziej niż mniej, choć nie jest to album pozbawiony wad. Mimo wszystko tak udane połączenie prawdziwie rockowego, a momentami wręcz hardrockowego czadu i właściwie prog-rockowego wyrafinowania nie zdarza się często. "Live" to doskonałe podsumowanie pierwszego okresu działalności zespołu i jego największe, obok "Valentyne Suite", osiągnięcie w ogóle. Rozwiązanie grupy zdecydowanie nikomu się nie przysłużyło. Przez blisko ćwierć wieku muzycy próbowali sił w innych, w tym we własnych zespołach, ale o efektach nie warto nawet wspominać. Zresztą powrót Colosseum w latach 90., w składzie z "Live", też lepiej przemilczeć. Było już po prostu na to za późno - rockmani w takim wieku praktycznie nigdy nie mają nic do zaoferowania. Zespół pozostaje wciąż aktywny, choć już bez zmarłego w 2004 roku Dicka Heckstall-Smitha. Jego miejsce zajęła Barbara Thompson, żona Jona Hisemana, współpracująca z zespołem już w czasach "Daughter of Time". Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. CD 5 - Colosseum Live (1971): 1. Rope Ladder to the Moon 2. Walking in the Park 3. Skellington 4. I Can't Live Without You 5. Tanglewood '63 6. Encore... Stormy Monday Blues 7. Lost Angeles ..::OBSADA::.. Mark Clarke - bass, vocals Dave 'Clem' Clempson - guitars, vocals Chris Farlowe - vocals Dave Greenslade - organ, vibraphone Dick Heckstall-Smith - saxophones Jon Hiseman - drums https://www.youtube.com/watch?v=ezqd9l7VMgk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-25 16:18:05
Rozmiar: 172.64 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Cóż, jeden z najlepszych zespołów, jaki kiedykolwiek istniał! Szkoda, że tak krótko... Colosseum came together in 1968, the brainchild of virtuoso drummer Jon Hiseman and saxophonist Dick Heckstall-Smith (who had played together in the Graham Bond Organisation and John Mayall’s Bluesbreakers). Teaming with bass guitarist Tony Reeves and keyboard player Dave Greenslade, the line-up of the band was completed with the recruitment of guitarist and vocalist James Litherland. Their debut album, “Those About to Die Salute You” was was one of the first successful attempts to fuse Jazz, Blues and Rock reaching number 15 on the UK album chart. Their second album, “Valentyne Suite,” was the first release on the Progressive Vertigo imprint and spent nine weeks on the UK album chart, peaking at number 15. The album’s focal point was the three part “Valentyne Suite” which earned the band critical praise and is now regarded as a milestone in early Progressive Rock. In the USA and Canada the album appeared in different form in 1970 as “The Grass is Greener” remixed and featuring new member Dave “Clem” Clempson (guitar, vocals), who replaced James Litherland in the group. The album also featured a series of songs unreleased in the UK. Released on the Vertigo in December 1970, “Daughter of Time” heralded another line-up change within the group, featuring new recruits Mark Clarke (bass) and the distinctive lead vocalist Chris Farlowe. The album spent five weeks in UK Top 30. A series of UK concerts were recorded in 1971 and were issued in June of that year as the double LP “ Colosseum Live,” a UK Top 20 hit. Colosseum dis-banded in October 1971, but were to reform in 1994. This Esoteric Recordings release also features studio bonus tracks and an additional CD of further live recordings from 1971. - 6xCD BOXED SET CELEBRATING THE WORK OF COLOSSEUM RECORDED BETWEEN 1968 AND 1971. - A REMASTERED SET INCLUDING THE ALBUMS ‘THOSE ABOUT TO DIE SALUTE YOU’, ‘VALENTYNE SUITE’, ‘THE GRASS IS GREENER’, ‘DAUGHTER OF TIME’ AND ‘COLOSSEUM LIVE’ PLUS AN ADDITIONAL 12 BONUS TRACKS DRAWN FROM STUDIO SESSIONS AND LIVE RECORDINGS. - INCLUDES AN ILLUSTRATED BOOK WITH ESSAY. - COVERAGE ON ALL SPECIALIST AND NATIONAL RADIO, REVIEWS IN UNCUT, MOJO, RECORD COLLECTOR AND CLASSIC ROCK MAGAZINES AND ALL PRESS, RELEVANT WEBSITES AND FANZINES. JACOPO VIGEZZI Marce bywają różne, poprzeczne i podłużne. Deszczowe, wietrzne, mgliste, ciepłe lub zaskakująco mroźne, jak to ma miejsce w tym roku. Znajdą się w historii marce nudne, wypełnione co najwyżej szarą egzystencją, tak samo i marce wręcz przepełnione wydarzeniami, jak choćby ten podczas Wiosny Ludów AD 1848 bądź ponury trzeci miesiąc 1968 roku w Polsce. A w muzyce? Też nie można narzekać. Za dowód niechaj posłużą niedawne czterdzieste rocznice wydania The Dark Side of the Moon i Larks’ Tongues in Aspic. Nie o wynurzeniach Rogera Watersa bądź fantasmagoriach Roberta Frippa mam jednak zamiar napisać dziś kilka słów, a o albumie zarejestrowanym dwa lata wcześniej, w Brighton, podczas marcowych koncertów całkiem innego zespołu. Aż dziw, że nikt przede mną nie porwał się na zrecenzowanie dwupłytowego Live Colosseum – nie jest to co prawda album ze szczytów list sprzedaży początku lat 70., ale nie jest zarazem wydawnictwem zgoła niszowym. Dla sympatyka nieco ambitniejszego rocka, który nie ucieka zygzakiem, zetknąwszy się z czteroliterowym słowem zaczynającym się na „j”, a kończącym się na „azz”, powinny być to nagrania choć trochę znane. Colosseum, choć w zasadzie funkcjonowało przez zaledwie trzy lata, trwale wpisało się w historię brytyjskiej muzyki przełomu lat 60. i 70. Świadectwem ich talentu kompozytorskiego i wykonawczego były już dwie pierwsze płyty, obie ważne zwłaszcza dla rodzącego się jazz-rocka, którego forpocztą Colosseum niewątpliwie było. Jednakże albumem, budzącym mój najwyższy podziw, zdającym się pokazywać nieograniczone wręcz możliwości sekstetu, jest nagrana w marcu 1971 roku, a ogłoszona światu we wrześniu tegoż roku koncertówka zatytułowana w sposób najprostszy z możliwych – po prostu Live. Tytuł może i emanuje prostotą, ale o muzyce z pewnością powiedzieć tego nie można. A co można? Zacznijmy może od tego, że jest to, obok Made in Japan Deep Purple, mój ulubiony album live wszech czasów, a zatem może mi się zdarzyć przy jego opisie niespodziany wybuch egzaltacji. Samo stwierdzenie, że jest to płyta zarejestrowana na żywo w latach 70., mogłoby służyć za rekomendację. Jednakże nawet jak na wysokie standardy owej dekady, jest to rzecz mocno się wyróżniająca. Słuchając ongiś zawartej tutaj wersji Walking in the Park, jąłem się zastanawiać, na co komu metal, skoro mamy Colosseum? Cały ten materiał został zagrany z wykopem, z pasją, z wprost niezwykłym żarem. Świetnym instrumentalistom udało się nie zapuścić na manowce wirtuozerii, wprost przeciwnie – to, co grają, to nie jest w żadnym wypadku l'art pour l'art, to kawał treściwego, porywającego grania na najwyższym poziomie. Sami muzycy żartobliwie twierdzą, że najwłaściwszy dla ich muzyki byłby termin blazz-rock lub jues-rock. Istotnie – trudno mi orzec, czy na omawianym wydawnictwie mamy do czynienia raczej z jazzem wykonywanym z rockową pasją, czy z rockiem ubarwionym jazzowymi improwizacjami. A i pierwiastek bluesowy, czy może raczej rhythmandbluesowy, jest mocno wyczuwalny. Nie dziwota, wszak i Jon Hiseman, i Dick Heckstall-Smith kilka lat wcześniej występowali w Graham Bond Organisation; także Chris Farlowe w latach 60. produkował się głównie w klubach bluesowych, zaś latem 1966 roku wspiął się na szczyt list brytyjskich piosenką Out of Time, nota bene napisaną przez skądinąd znany duet Jagger/Richards. Wróćmy na moment do kwestii improwizacji. Są tacy – i myślę, że mają sporo racji – którzy właśnie zdolność tworzenia na bieżąco, pod wpływem impulsu, uznają za najwyższą formę sztuki, sądząc, że o wielkości artysty muzyka świadczy nie jego biegłość odtwórcza, a umiejętność przekazywania zgromadzonej publiczności „na gorąco” tego, co roi się w jego głowie. Nidy nie przekonamy się nausznie, jak radzili sobie z tym kompozytorzy pokroju Bacha czy Liszta, z przekazów wynika jednak, że dopiero w takich okolicznościach naprawdę błyszczeli. Improwizacji, niekiedy długich, na Live nie brak. Podziw budzi zgranie muzyków – ich partie uzupełniają się w sposób logiczny, tworząc tkankę brzmieniową nader gęstą, ale wcale nie przeładowaną. Na scenie jest sześciu muzyków, którzy świetnie się rozumieją i wcale nie próbują wzajemnie się zagłuszyć, co niestety świetnym technicznie instrumentalistom niekiedy się zdarza. Weźmy choćby Lost Angeles. Trwający pierwotnie sześć minut utwór rozrósł się do przeszło kwadransa. I bardzo dobrze, dopiero bowiem teraz zabrzmiał prawdziwie przejmująco. Nieco nerwowa organowa introdukcja Dave’a Greenslade’a niepostrzeżenie przechodzi w tętniący zespołowy temat z fenomenalnym bębnieniem lidera, Jona Hisemana. Następnie ze swym głębokim niczym kanion Colca głosem włącza się Chris Farlowe, sugestywnie oddając quasi-apokaliptyczny nastrój straconego miasta. Przejmujące, aczkolwiek dość spokojne interludium oparte na brzmieniu wibrafonu stopniowo przeradza się w, bagatela, sześciominutowe solo gitary. Znakomity popis Clema Clempsona – nie lada sztuką jest nie zanudzić słuchacza tak długą partią – który gra z ogniem, z iskrą, obrazowo przedstawiając piekło płonącej pustyni. Oczywiście kompani nie zostawiają Clema samego – tętniąca gra sekcji rytmicznej jest elementem jak najbardziej godnym podziwu. De facto jedynym muzykiem, który nie popisuje się solowo ani razu, jest basista Mark Clarke. Wszyscy pozostali mają wiele okazji, by być na pierwszym planie, by wykazać się swym kunsztem. Dick Heckstall-Smith, starszy od kolegów o kilka ładnych lat, gra pierwsze skrzypce (a w zasadzie pierwszy saksofon) głównie w Tanglewood ’63. Zaiste, radosna atmosfera połowy lat 60. jest w tym utworze mocno wyczuwalna, także dzięki staraniom Chrisa Farlowe’a. Jego niebywale głęboki, mocny głos, jakby stworzony do bluesa, doskonale pasuje także do muzyki proponowanej przez Colosseum. We wspomnianym utworze udowadnia, że brak tekstu nie stanowi przeszkody – posługując się przede wszystkim sylabą „pa”, ewentualnie dłuższą formą „pam-pam-pam”, udaje mu się opowiedzieć dramatyczną, trzymającą w napięciu historię. Nie brak mu także poczucia humoru, o czym świadczą zabawne wokalizy pod koniec Skelington, śmiech publiczności pod koniec Stormy Monday Blues w reakcji na jego „bo-bo-woblee-bo-bleed” czy rozpoczynające Walking in the Park zdanie We’ve got the Philips cassettes downstairs. W zasadzie o każdym utworze mógłbym napisać akapit pełen panegirycznych epitetów, nie sądzę jednak, by miało to jakiś większy sens. Aczkolwiek Walking in the Park po prostu muszę poświęcić parę zdań. Przebój Grahama Bonda został wykonany wprost brawurowo, z werwą, która nieodmiennie przywodzi mi na myśl heavymetalowe galopady. Niewiarygodnie szybki Hiseman w niemalże każdy takt wplata rytmiczne ozdobniki, w rączych solówkach popisują się: najpierw Greenslade, potem Heckstall-Smith, w końcu Clempson. Grają tak, jakby nie istniały dla nich żadne ograniczenia, jakby rozgraniczenie jazzu i rocka już dawno odeszło do lamusa. Wokalny pojedynek między Farlowem i gitarzystą robi piorunujące wrażenie, które przechodzi w zdumienie, gdy numer, i tak szybki i dynamiczny, jeszcze przyspiesza. Hiseman udowadnia, że prasa tamtych czasów niebezpodstawnie nazywała go czasem najszybszym perkusistą. I o innych zawartych na krążku nagraniach byłbym w stanie powiedzieć wiele dobrego. Przy słuchaniu ich wszystkich nieodmiennie bowiem nie odczuwa się niczego innego, niż podziw i uznanie. A jeśliby komu wówczas myśli nieprzychylne jęły krążyć w głowie… Zaprawdę, tedy nie chcę znać takiego człowieka! Prócz zachwytu, jest takie uczucie, które może się gdzieś tam tlić podczas przypominania sobie tego albumu: zmartwienie. Wszak dobrze wiemy, że Colosseum, stanowczo przedwcześnie, zakończyło działalność w listopadzie AD 1971, by powrócić na scenę dopiero po niemal ćwierćwiecznej przerwie. I nigdy się nie dowiemy, czego jeszcze mogliby dokonać, gdyby kontynuowali działalność na początku lat siedemdziesiątych. A szkoda. Jednakże tego, co po sobie pozostawili, nikt kwestionować nie powinien, jest to bowiem kawał muzyki wielkiej klasy, śmiało łamiącej skostniałe schematy, a przez to w znacznym stopniu prekursorskiej. Tyrystor Nieustanne koncertowanie, z przerwami na sesje nagraniowe, zmęczyło muzyków Colosseum do tego stopnia, że podjęli decyzję o zakończeniu działalności. Na pocieszenie przygotowali jeszcze jedno wydawnictwo. "Live", czasem nazywany "Colosseum Live", zgodnie z tytułem przynosi nagrania koncertowe. Cały materiał na ten dwupłytowy album został zarejestrowany podczas dwóch występów: 18 marca 1971 roku na Manchester University oraz dziewięć dni później w klubie Big Apple w Brighton. Jon Hiseman, Dick Heckstall-Smith, Dave Greenslade, Clem Clempson, Chris Farlowe i Mark Clarke promowali wówczas wydany pod koniec poprzedniego roki album "Daughter of Time" - najsłabszy z dotychczasowej dyskografii. Jednak na żywo sekstet wypadł nieporównywalnie lepiej. Ciekawy, a przy tym naprawdę niegłupi jest już sam dobór repertuaru. Nie ma ani jednego utworu z "Daughter of Time", podobnie jak i z poprzedzającego go "Valentyne Suite", natomiast debiutancki "Those Who Are About to Die Salute You" reprezentowany jest wyłącznie przez "Walking in the Park". Są za to "Rope Ladder to the Moon" i "Lost Angeles", których studyjne wersje w tamtym czasie były dostępne wyłącznie na amerykańskim albumie "The Grass Is Greener" (pomijając oczywiście oryginalną wersję "Rope Ladder to the Moon" z "Songs for a Tailor" Jacka Bruce'a). Jeszcze większą niespodzianką są przeróbki jazzowego utworu "Tanglewood '63" autorstwa Mike'a Gibbsa oraz bluesowego standardu "Stormy Monday Blues" T-Bone Walkera, a także premierowa kompozycja Hisemana i Clempsona, "Skelington". Żaden z tych trzech utworów nie został zarejestrowany przez Colosseum w studiu, co tym bardziej zwiększa wartość tego wydawnictwa. Warto w tym miejscu dodać, że kompaktowe wznowienia zawierają jeden bonus, który również nie jest oczywistym wyborem. Studyjna wersja "I Can't Live Without You" została nagrana w tym samym czasie, co debiutancki album, jednak na niego nie trafiła. Niewątpliwie największą zaletą "Live" jest jednak autentycznie porywające wykonanie. Żaden utwór nie schodzi poniżej siedmiu minut, a najdłuższe "Skelington" i "Lost Angeles" trwają około kwadransa. Instrumentaliści mają zatem niemało okazji do zaprezentowania swoich umiejętności. Wszystkie utwory napędza niesamowicie energetyczna, często naprawdę błyskotliwa gra Hisemana i Clarka, stanowiąca coś więcej niż tylko tło dla świetnych popisów Clempsona, Heckstall-Smitha oraz Greenslade'a. Poszczególni instrumentaliści nie próbują jednak skupiać uwagi wyłącznie na sobie, lecz pamiętają o wzajemnej współpracy, co w takim jamowym graniu jest niezwykle istotne. Dużo tutaj grania instrumentalnego, ale fragmenty ze śpiewem Farlowe'a tym razem są całkiem znośnie. Na koncertach brzmiał bardziej zadziornie, nie popadając tak często w tę typową dla siebie, pretensjonalną manierę. Co prawda czasem niepotrzebnie próbuje o sobie przypomnieć niezbyt udanymi wokalizami, ale zawsze wynagradza to fantastyczna muzyka. Nawet jeśli zespół sięga po niezbyt wyszukane kompozycje - jak archetypowe bluesy "Skelington" i "Stormy Monday Blues" czy prostą piosenkę rhythm'n'bluesową "Walking in the Park" - to dzięki wykonaniu stają się czymś o wiele bardziej interesującym. Bardzo dużo zyskują też swobodniejsze, rozbudowane wykonania "Rope Ladder to the Moon" i "Lost Angeles". Mając w pamięci studyjne wersje, zadziwia mnie, jak wiele udało się tutaj muzykom wycisnąć z tych utworów. Najmniej przekonuje mnie "Tanglewood '63", zarówno ze względu na wyjątkowo banalny temat, jak i głupawe wokalizy Farlowe'a. Na szczęście i tutaj nie brakuje świetnych partii solowych oraz doskonałej gry sekcji rytmicznej. Tak właśnie grano podczas koncertów na przełomie lat 60. i 70. Znane kompozycje były tylko punktem wyjścia do mniej lub bardziej porywających improwizacji. W przypadku Colosseum zdecydowanie bardziej niż mniej, choć nie jest to album pozbawiony wad. Mimo wszystko tak udane połączenie prawdziwie rockowego, a momentami wręcz hardrockowego czadu i właściwie prog-rockowego wyrafinowania nie zdarza się często. "Live" to doskonałe podsumowanie pierwszego okresu działalności zespołu i jego największe, obok "Valentyne Suite", osiągnięcie w ogóle. Rozwiązanie grupy zdecydowanie nikomu się nie przysłużyło. Przez blisko ćwierć wieku muzycy próbowali sił w innych, w tym we własnych zespołach, ale o efektach nie warto nawet wspominać. Zresztą powrót Colosseum w latach 90., w składzie z "Live", też lepiej przemilczeć. Było już po prostu na to za późno - rockmani w takim wieku praktycznie nigdy nie mają nic do zaoferowania. Zespół pozostaje wciąż aktywny, choć już bez zmarłego w 2004 roku Dicka Heckstall-Smitha. Jego miejsce zajęła Barbara Thompson, żona Jona Hisemana, współpracująca z zespołem już w czasach "Daughter of Time". Paweł Pałasz ..::TRACK-LIST::.. CD 5 - Colosseum Live (1971): 1. Rope Ladder to the Moon 2. Walking in the Park 3. Skellington 4. I Can't Live Without You 5. Tanglewood '63 6. Encore... Stormy Monday Blues 7. Lost Angeles ..::OBSADA::.. Mark Clarke - bass, vocals Dave 'Clem' Clempson - guitars, vocals Chris Farlowe - vocals Dave Greenslade - organ, vibraphone Dick Heckstall-Smith - saxophones Jon Hiseman - drums https://www.youtube.com/watch?v=ezqd9l7VMgk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-25 16:14:16
Rozmiar: 501.96 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Drugi, doskonały album zawierający m.in. przebojowy, singlowy 'Back Street Luv' oraz wyśmienity, 13-minutowy 'Piece Of Mind'. Dodatkowo pięć utworów z BBC, z programu Johna Peela. Na DVD nagrania telewizyjne z 1971 roku. ..::TRACK-LIST::.. 1. Young Mother 5:58 2. Back Street Luv 3:38 3. Jumbo 4:11 4. You Know 4:11 5. Puppets 5:29 6. Everdance 3:07 7. Bright Summer's Day '68 2:55 8. Piece Of Mind 12:59 Bonus Tracks: 9. Young Mother In Style 4:08 10. It Happened Today 4:54 11. Blind Man 3:53 12. Propositions (Including What Happens When You Blow Yourself Up) 6:58 13. Vivaldi 9:06 CD 9 - BBC Radio One John Peel 'Top Gear' Session - Recorded 5th January 1971 CD 10 to CD 13 BBC Radio One 'John Peel Sunday Concert' - Recorded 4th March 1971 At The BBC Paris Theatre, Regent Street, London - Previously Unreleased https://www.youtube.com/watch?v=Gh1TrgIB6TQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-24 16:38:02
Rozmiar: 164.48 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Drugi, doskonały album zawierający m.in. przebojowy, singlowy 'Back Street Luv' oraz wyśmienity, 13-minutowy 'Piece Of Mind'. Dodatkowo pięć utworów z BBC, z programu Johna Peela. Na DVD nagrania telewizyjne z 1971 roku. ..::TRACK-LIST::.. 1. Young Mother 5:58 2. Back Street Luv 3:38 3. Jumbo 4:11 4. You Know 4:11 5. Puppets 5:29 6. Everdance 3:07 7. Bright Summer's Day '68 2:55 8. Piece Of Mind 12:59 Bonus Tracks: 9. Young Mother In Style 4:08 10. It Happened Today 4:54 11. Blind Man 3:53 12. Propositions (Including What Happens When You Blow Yourself Up) 6:58 13. Vivaldi 9:06 CD 9 - BBC Radio One John Peel 'Top Gear' Session - Recorded 5th January 1971 CD 10 to CD 13 BBC Radio One 'John Peel Sunday Concert' - Recorded 4th March 1971 At The BBC Paris Theatre, Regent Street, London - Previously Unreleased https://www.youtube.com/watch?v=Gh1TrgIB6TQ SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-24 16:34:46
Rozmiar: 480.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych. Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna. ..::TRACK-LIST::.. CD 6: Sounds Of The 70s, 10 September 1971 1. Jumping Off The Sun 5:31 2. Sleepwalker 7:01 3. The Pirate's Dream 12:51 4. Upon Tomorrow 7:49 Bonus Tracks: Symonds On Sunday, 16 March 1969 5. Walking In The Park (Off-air) 3:46 Radio 1 Jazz Workshop, 17 July 1969: Extra Tracks 6. Those About To Die (Take 2) 6:36 7. Butty's Blues (Take 2) 6:32 8. Elegy (Take 2) 4:50 https://www.youtube.com/watch?v=QjISD1EeveE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 8
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 14:57:13
Rozmiar: 126.39 MB
Peerów: 20
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych. Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna. ..::TRACK-LIST::.. CD 6: Sounds Of The 70s, 10 September 1971 1. Jumping Off The Sun 5:31 2. Sleepwalker 7:01 3. The Pirate's Dream 12:51 4. Upon Tomorrow 7:49 Bonus Tracks: Symonds On Sunday, 16 March 1969 5. Walking In The Park (Off-air) 3:46 Radio 1 Jazz Workshop, 17 July 1969: Extra Tracks 6. Those About To Die (Take 2) 6:36 7. Butty's Blues (Take 2) 6:32 8. Elegy (Take 2) 4:50 https://www.youtube.com/watch?v=QjISD1EeveE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 14:53:27
Rozmiar: 359.95 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych. Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna. ..::TRACK-LIST::.. CD 5: Sounds Of The 70s, 21 July 1970 1. Butty's Blues 6:42 2. Shades Of Blue 6:06 3. Rope Ladder To The Moon 3:45 4. Tanglewood '63 6:18 Sounds Of The 70s, 19 February 1971 5. Take Me Back To Doomsday 6:59 6. Skellington 12:21 7. The Pirate's Dream 11:58 8. Tanglewood '63 11:20 https://www.youtube.com/watch?v=PxiW1LykMbE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 14:33:05
Rozmiar: 151.76 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.
..::OPIS::.. Pierwsze w pełni autoryzowane wydawnictwo, składające się z ponad 60 zremasterowanych nagrań z występów dla BBC, z lat 1969-1971. Wiele wcześniej niepublikowanych. Dodatkowo 44-stronicowy booklet ze zdjęciami i wywiadami z byłymi członkami zespołu oraz wprowadzeniem autorstwa Pete'a Browna. ..::TRACK-LIST::.. CD 5: Sounds Of The 70s, 21 July 1970 1. Butty's Blues 6:42 2. Shades Of Blue 6:06 3. Rope Ladder To The Moon 3:45 4. Tanglewood '63 6:18 Sounds Of The 70s, 19 February 1971 5. Take Me Back To Doomsday 6:59 6. Skellington 12:21 7. The Pirate's Dream 11:58 8. Tanglewood '63 11:20 https://www.youtube.com/watch?v=PxiW1LykMbE SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2024-07-21 14:29:48
Rozmiar: 400.37 MB
Peerów: 0
Dodał: Fallen_Angel
|