...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD! Drugi album doskonałej holenderskiej formacji, prowadzonej wcześniej przez dwóch późniejszych muzyków Focus. O tym, jak mało znany jest wydany w 1972 roku (przez EMI Harvest) LP "Parts", niech świadczy fakt, że w kultowej i bardzo poszukiwanej książce "Scented Gardens Of The Mind" (poświęconej europejskiej scenie progresywnej z lat 70-tych) autor wymienił tę katalogową płytę jako... kompilację! Tak więc warto zaznaczyć że jest to całkowicie premierowe, rockowe, zdecydowanie gitarowe granie (z dwoma balladami) bliskie stylistyce takich grup, jak Wishbone Ash, holenderskie Cargo i Livin' Blues - z domieszką jakże wówczas popularnych Crosby, Stills, Nash & Young.

Pomimo ze dwóch słabszych fragmentów jest to naprawdę świetna, bardzo zróżnicowana płyta która z pewnością zadowoli 80-90% fanów starego grania! Dodatkowo dołączono kilka rzadkich nagrań z singli (nieumieszczonych wśród dodatków do debiutu) oraz koncertowy numer pochodzący z megarzadkiej, kompilacyjnej (winylowej) ścieżki dźwiękowej do filmu 'Paradiso' (1971).



..::TRACK-LIST::..

1. A Face 4:23
2. You're Used To Be Warmer 3:55
3. Part Of Me Is A Part Of You 5:36
4. What It's All About 4:56
5. Scotch Ballad 2:03
6. Another Part 3:17
7. Dilemma 3:30
8. Drum And Thunder Suite 5:05
9. When I Was Poor 5:54

Bonus Tracks:
10. Virgin 3:40
11. Mobilae 5:38
12. Companion (Live At Paradiso 1971) 4:30
13. Sea Of Delight (Single Version) 3:03

Track 10: A-Side, 1971.
Track 11: B-Side, 1971.
Track 13: Single Version, 1969.



..::OBSADA::..

Vocals, Flute - Michel Van Dijk
Lead Guitar, Harmonica - Ron Meyjes
Piano, Organ - Robert Verwey
Percussion - Frans Smit



https://www.youtube.com/watch?v=SRuYPqlAHPQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy raz na CD! Drugi album doskonałej holenderskiej formacji, prowadzonej wcześniej przez dwóch późniejszych muzyków Focus. O tym, jak mało znany jest wydany w 1972 roku (przez EMI Harvest) LP "Parts", niech świadczy fakt, że w kultowej i bardzo poszukiwanej książce "Scented Gardens Of The Mind" (poświęconej europejskiej scenie progresywnej z lat 70-tych) autor wymienił tę katalogową płytę jako... kompilację! Tak więc warto zaznaczyć że jest to całkowicie premierowe, rockowe, zdecydowanie gitarowe granie (z dwoma balladami) bliskie stylistyce takich grup, jak Wishbone Ash, holenderskie Cargo i Livin' Blues - z domieszką jakże wówczas popularnych Crosby, Stills, Nash & Young.

Pomimo ze dwóch słabszych fragmentów jest to naprawdę świetna, bardzo zróżnicowana płyta która z pewnością zadowoli 80-90% fanów starego grania! Dodatkowo dołączono kilka rzadkich nagrań z singli (nieumieszczonych wśród dodatków do debiutu) oraz koncertowy numer pochodzący z megarzadkiej, kompilacyjnej (winylowej) ścieżki dźwiękowej do filmu 'Paradiso' (1971).



..::TRACK-LIST::..

1. A Face 4:23
2. You're Used To Be Warmer 3:55
3. Part Of Me Is A Part Of You 5:36
4. What It's All About 4:56
5. Scotch Ballad 2:03
6. Another Part 3:17
7. Dilemma 3:30
8. Drum And Thunder Suite 5:05
9. When I Was Poor 5:54

Bonus Tracks:
10. Virgin 3:40
11. Mobilae 5:38
12. Companion (Live At Paradiso 1971) 4:30
13. Sea Of Delight (Single Version) 3:03

Track 10: A-Side, 1971.
Track 11: B-Side, 1971.
Track 13: Single Version, 1969.



..::OBSADA::..

Vocals, Flute - Michel Van Dijk
Lead Guitar, Harmonica - Ron Meyjes
Piano, Organ - Robert Verwey
Percussion - Frans Smit



https://www.youtube.com/watch?v=SRuYPqlAHPQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana edycja wydanego w 1975 roku, rewelacyjnego debiutu amerykańskiej progresywnej formacji. To jest zdecydowanie jedna z najlepszych tego typu płyt nagranych poza Europą i prawdopodobnie najlepszy, progresywny album powstały w Stanach!

Na płycie znajdują się 4 nagrania (w tym zajmująca całą stronę B oryginalnego LP 19-minutowa suita) utrzymane w klimacie dokonań Genesis, Van Der Graaf Generator, Yes, King Crimson, ELP, Egg czy też Refugee! Mnóstwo Hammondów, melotrony oraz fajne brzmienia analogowych syntezatorów. To jest brytyjskie brzmienie circa 1973-74! Wydaje nam się, że każdy fan progresywnego rocka powinien posiadać ten album w swojej kolekcji i z całą pewnością będzie tą muzyką oczarowany! To jest granie z najwyższej półki!

Całość wyprodukował Ian McDonald z King Crimson. Doskonały dźwięk!



Superbly crafted 70's mellotron/moog laden progressive rock gem with great artistic expressionism and full instrumental interplay. "Night On Bald Mountain" was produced by KING CRIMSON's Ian McDonald who also contributes some sax on the album. Musicianship on this album is simply awesome with some of the most scrumptious interplay you have ever heard. Opening number 'Les Cathedrales' is absolutely in the same brilliance as early GENESIS with the most captivating and delicate of melodies. This five member band incorporate some wonderful musical instrumentation including xylophone, glockenspiel, chineese bell tree, gong, finger cymbals, tubular bells, triangle, hammond organ, pipe organ, celeste, mellotron, moog , Taurus pedals, and everyone's favourite... electronic devices. Vocals are quite well done with some great lyrics as well. "Night On Bald Mountain" contains 2 epic tracks and a couple of shorter but well pieced tracks. For those lucky enough to have snagged a copy of Setticlavio Record's (Italy) re-released CD pressing can also enjoy their second album as well... 7 extra bonus tracks from the album titled "Two Too" (1976)... although it is always nice to have this bonus material is ranks much lower IMHO than "Night On Bald Mountain" which is a great album and in my opinion an essential piece of Prog Land history !

Loserboy


Another one of those little-known American prog rock bands, I noticed this country's prog rock scene consisted of very few bands that actually made it big, only KANSAS did, because they included uniquely American elements in their European-influenced prog sound. Most of the other bands were unlucky, only having small, local or regional labels back them up (good examples go to acts like CATHEDRAL or BABYLON) or they had to privately issue the album themselves. There were a few that were lucky to get on major labels, giving them at least a small chance for national exposure like STARCASTLE (Epic Records), HAPPY THE MAN (Arista) or ETHOS (Capitol), but of course, you know how American radio was to prog in the second half of the '70s (not exactly the most friendly, and they'd prefer the most AOR stuff from KANSAS).
FIREBALLET at least had the decency to record for Passport Records, a small label that at least was able to distribute nationwide, and had quite a few great prog acts on its roster (ARTHUR BROWN'S KINGDOM COME, CAPABILITY BROWN, NEKTAR, SYNERGY, BRAND X, etc.). As for the rule of American prog (with a few exceptions, of course), most of these bands were either from the Midwest or the East Coast, and FIREBALLET was no exception, they hailed from New Jersey, which was also the home to Passport Records. "A Night On Bald Mountain" was their debut, and best known for being produced by Ian McDonald, who was previously a member of KING CRIMSON, and later a member of the multi-platinum selling AOR act FOREIGNER (a band that I don't need to explain to those who have even the slightest knowledge in FM rock).

The band consisted of drummer Jim Cuomo, keyboardist Bryan Howe, guitarist Ryche Chlanda, keyboardist Frank Petto, and bassist Martyn Biglin, all credited to vocal duties aside from the bassist, and Cuomo was the guy responsible for the lead vocals. His vocals tended to be on the dramatic side, and he had to try to imitate a European accent.

To me, I thought the album sounded like GENESIS or YES playing the Mussorgsky and Debussy songbook. In fact the title track, of course, is the band doing a version of Mussorgsky's famous work, but they also included some Debussy in there too. I kept hearing how this album is a Mellotron masterpiece. Don't buy in to that, the Mellotron is used nowhere as many claim, I mostly hear it on the short "Atmospheres", that's it, really. I more hear the RMI electric piano/harpsichord, ARP 2600, and Hammond organ. "Les Cathedrales" find the band borring a theme from George Martin's "Theme One" (the one VAN DER GRAAF GENERATOR covered as a single they released in 1972, and included on the American LP of "Pawn Hearts"). "Centurion (Tales of the Fireball Kids)" is a prime example of Jim Cuomo being dramatic in his vocals. Somewhere you hear a theme from Holst's "The Planets". Of course the band went and tackled on Mussorgsky's famous work, stretching around 18 minutes, the title track is a prog version of that work, but near the end, the band seemed to abandoned rock and put emphasis on pipe organ and more classical structures.

Around this time, Passport Records started promoting the Sansui QS quad-stereo unit (you can see this promo also on Synergy's Electronic Realizations For Rock Orchestra), from my understanding you can only get quad stereo from these titles if you owned a Sansui quad (and also my understanding was that reel-to-reels were better at quad than LPs).

Unfortunately the only way you can get this on CD is through a Brazilian label called Rock Symphony which they also paired their second album Two, Too (which is usually regarded as not so good as their debut, but I hadn't heard that album). Passport Records went belly-up around 1988, making many titles difficult to get reissued if they weren't on other labels (BRAND X was on Charisma in the UK and NEKTAR was on BELLAPHON in Germany, so that's why those titles ended up on CD reissues).

To me, I think "A Night on Bald Mountain" is a decent enough prog album, but I wouldn't call it essential. I think my problem is I preferred the band when the classical influences aren't as so obvious.

Proghead



..::TRACK-LIST::..

1. Les Cathèdrales 10:18
2. Centurion (Tales Of Fireball Kids) 4:47
3. The Fireballet 5:19
4. Atmospheres 3:40
5. Night On Bald Mountain (Suite)
a-Night On Bald Mountain 2:20
b-Night-Tale 6:28
c-The Engulfed Cathedral 4:38
d-Night-Tale (Reprise) 2:34
e-Night On Bald Mountain (Finale) 2:50



..::OBSADA::..

Vocals, Drums, Timpani, Xylophone, Vibraphone, Glockenspiel, Bell Tree, Gong, Finger Cymbals, Bells [Tubular], Triangle - Jim Como
Organ [Hammond], Organ [Pipe], Celesta, Vocals - Bryan Howe
Piano, Electric Piano, Synthesizer, Mellotron, Vocals - Frank Petto
Bass, Guitar - Martyn Biglin
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Ryche Chlanda




https://www.youtube.com/watch?v=uLF4iSrsB1o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana edycja wydanego w 1975 roku, rewelacyjnego debiutu amerykańskiej progresywnej formacji. To jest zdecydowanie jedna z najlepszych tego typu płyt nagranych poza Europą i prawdopodobnie najlepszy, progresywny album powstały w Stanach!

Na płycie znajdują się 4 nagrania (w tym zajmująca całą stronę B oryginalnego LP 19-minutowa suita) utrzymane w klimacie dokonań Genesis, Van Der Graaf Generator, Yes, King Crimson, ELP, Egg czy też Refugee! Mnóstwo Hammondów, melotrony oraz fajne brzmienia analogowych syntezatorów. To jest brytyjskie brzmienie circa 1973-74! Wydaje nam się, że każdy fan progresywnego rocka powinien posiadać ten album w swojej kolekcji i z całą pewnością będzie tą muzyką oczarowany! To jest granie z najwyższej półki!

Całość wyprodukował Ian McDonald z King Crimson. Doskonały dźwięk!



Superbly crafted 70's mellotron/moog laden progressive rock gem with great artistic expressionism and full instrumental interplay. "Night On Bald Mountain" was produced by KING CRIMSON's Ian McDonald who also contributes some sax on the album. Musicianship on this album is simply awesome with some of the most scrumptious interplay you have ever heard. Opening number 'Les Cathedrales' is absolutely in the same brilliance as early GENESIS with the most captivating and delicate of melodies. This five member band incorporate some wonderful musical instrumentation including xylophone, glockenspiel, chineese bell tree, gong, finger cymbals, tubular bells, triangle, hammond organ, pipe organ, celeste, mellotron, moog , Taurus pedals, and everyone's favourite... electronic devices. Vocals are quite well done with some great lyrics as well. "Night On Bald Mountain" contains 2 epic tracks and a couple of shorter but well pieced tracks. For those lucky enough to have snagged a copy of Setticlavio Record's (Italy) re-released CD pressing can also enjoy their second album as well... 7 extra bonus tracks from the album titled "Two Too" (1976)... although it is always nice to have this bonus material is ranks much lower IMHO than "Night On Bald Mountain" which is a great album and in my opinion an essential piece of Prog Land history !

Loserboy


Another one of those little-known American prog rock bands, I noticed this country's prog rock scene consisted of very few bands that actually made it big, only KANSAS did, because they included uniquely American elements in their European-influenced prog sound. Most of the other bands were unlucky, only having small, local or regional labels back them up (good examples go to acts like CATHEDRAL or BABYLON) or they had to privately issue the album themselves. There were a few that were lucky to get on major labels, giving them at least a small chance for national exposure like STARCASTLE (Epic Records), HAPPY THE MAN (Arista) or ETHOS (Capitol), but of course, you know how American radio was to prog in the second half of the '70s (not exactly the most friendly, and they'd prefer the most AOR stuff from KANSAS).
FIREBALLET at least had the decency to record for Passport Records, a small label that at least was able to distribute nationwide, and had quite a few great prog acts on its roster (ARTHUR BROWN'S KINGDOM COME, CAPABILITY BROWN, NEKTAR, SYNERGY, BRAND X, etc.). As for the rule of American prog (with a few exceptions, of course), most of these bands were either from the Midwest or the East Coast, and FIREBALLET was no exception, they hailed from New Jersey, which was also the home to Passport Records. "A Night On Bald Mountain" was their debut, and best known for being produced by Ian McDonald, who was previously a member of KING CRIMSON, and later a member of the multi-platinum selling AOR act FOREIGNER (a band that I don't need to explain to those who have even the slightest knowledge in FM rock).

The band consisted of drummer Jim Cuomo, keyboardist Bryan Howe, guitarist Ryche Chlanda, keyboardist Frank Petto, and bassist Martyn Biglin, all credited to vocal duties aside from the bassist, and Cuomo was the guy responsible for the lead vocals. His vocals tended to be on the dramatic side, and he had to try to imitate a European accent.

To me, I thought the album sounded like GENESIS or YES playing the Mussorgsky and Debussy songbook. In fact the title track, of course, is the band doing a version of Mussorgsky's famous work, but they also included some Debussy in there too. I kept hearing how this album is a Mellotron masterpiece. Don't buy in to that, the Mellotron is used nowhere as many claim, I mostly hear it on the short "Atmospheres", that's it, really. I more hear the RMI electric piano/harpsichord, ARP 2600, and Hammond organ. "Les Cathedrales" find the band borring a theme from George Martin's "Theme One" (the one VAN DER GRAAF GENERATOR covered as a single they released in 1972, and included on the American LP of "Pawn Hearts"). "Centurion (Tales of the Fireball Kids)" is a prime example of Jim Cuomo being dramatic in his vocals. Somewhere you hear a theme from Holst's "The Planets". Of course the band went and tackled on Mussorgsky's famous work, stretching around 18 minutes, the title track is a prog version of that work, but near the end, the band seemed to abandoned rock and put emphasis on pipe organ and more classical structures.

Around this time, Passport Records started promoting the Sansui QS quad-stereo unit (you can see this promo also on Synergy's Electronic Realizations For Rock Orchestra), from my understanding you can only get quad stereo from these titles if you owned a Sansui quad (and also my understanding was that reel-to-reels were better at quad than LPs).

Unfortunately the only way you can get this on CD is through a Brazilian label called Rock Symphony which they also paired their second album Two, Too (which is usually regarded as not so good as their debut, but I hadn't heard that album). Passport Records went belly-up around 1988, making many titles difficult to get reissued if they weren't on other labels (BRAND X was on Charisma in the UK and NEKTAR was on BELLAPHON in Germany, so that's why those titles ended up on CD reissues).

To me, I think "A Night on Bald Mountain" is a decent enough prog album, but I wouldn't call it essential. I think my problem is I preferred the band when the classical influences aren't as so obvious.

Proghead



..::TRACK-LIST::..

1. Les Cathèdrales 10:18
2. Centurion (Tales Of Fireball Kids) 4:47
3. The Fireballet 5:19
4. Atmospheres 3:40
5. Night On Bald Mountain (Suite)
a-Night On Bald Mountain 2:20
b-Night-Tale 6:28
c-The Engulfed Cathedral 4:38
d-Night-Tale (Reprise) 2:34
e-Night On Bald Mountain (Finale) 2:50



..::OBSADA::..

Vocals, Drums, Timpani, Xylophone, Vibraphone, Glockenspiel, Bell Tree, Gong, Finger Cymbals, Bells [Tubular], Triangle - Jim Como
Organ [Hammond], Organ [Pipe], Celesta, Vocals - Bryan Howe
Piano, Electric Piano, Synthesizer, Mellotron, Vocals - Frank Petto
Bass, Guitar - Martyn Biglin
Electric Guitar, Acoustic Guitar, Vocals - Ryche Chlanda




https://www.youtube.com/watch?v=uLF4iSrsB1o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana i gustownie wydana edycja doskonałego, drugiego albumu z 1970 roku - dodatkowo z inną, singlową wersją 'Circles'! To jest klasyczne progresywne granie z bardzo wysokiej półki, z mnogością partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastroju) plus natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością Wishbone Ash, Procol Harum i Gnidrolog (z okresu LP 'Lady Lake'), a Genesis z okresu 'Trespass'. Bez wątpienia jest to najlepsza jak dotąd edycja pod względem dźwięku!



BLONDE ON BLONDE niezbyt zadowoleni ze współpracy z Pye wypowiedzieli kontrakt i związali się z Ember Records – niezależną wytwórnią fonograficzną Jeffreya Krugera, właściciela słynnego klubu Flamingo Jazz Club. W listopadzie rozpoczęli nagrywanie nowego krążka. Płyta „Rebirth” ukazała się w maju 1970 roku. Do dziś przez wielu uważana za najlepsze osiągnięcie zespołu, chociaż ja jestem w kropce - debiut jest jak dla mnie naprawdę ekscytujący...

Co tu dużo mówić – drugi album był już typową progresywną pozycją z bardzo wysokiej półki. Zwraca uwagę mnogość partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastrojów) oraz natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością takich grup jak Wishbone Ash, Procol Harum, Gnidrolog i wczesny Genesis. Z ośmiu kompozycji aż pięć to krótkie, ale jakże czarujące utwory o bogatej i fascynującej melodyce. Choćby jak ten, otwierający całość bardzo chwytliwy, utrzymany nieco w stylu The Moody Blues „Castle In The Sky” pochodzący z repertuaru szkockiej grupy Simon Dupree And The Big Sound, czy też następny – atmosferyczny i zmienny „Broken Hours”. Mój podziw i zachwyt budzą także kolejne kawałki – a to utrzymany w szybkim klimacie „Heart Without A Home” z pulsującym basem i fajną solówką gitarową, a to balladowy, przypominający stylem amerykański zespół Gary Puckett And The Union Gap „Time Is Passing”, czy pełen wdzięku, rytmiczny „November”.

Jednak to co najlepsze zespół umieścił na drugiej stronie oryginalnego albumu. Wypełniały ją dwie kapitalne, rozbudowane kompozycje: siedmiominutowy „Circles” i trwający dwanaście minut „Colour Questions”. Obie pełne intensywnych, głównie gitarowych improwizacji i ciekawych rozwiązań rytmicznych. W pierwszej czuć tę specyficzną psychodeliczną atmosferę tkaną poprzez ciągłe zmiany tempa i melodii, z kapitalnie grającą ciężką, „ołowianą” gitarą i ukrytymi gdzieś w tle, na dalszym planie drobnymi muzycznymi smaczkami. Druga to potwór, który rusza na nas z prędkością światła, brzmiąca jak alternatywa dla „Sabre Dance” Love Sculpture i nawet na moment nie odpuszcza. Nie mogę oderwać się od tego energetycznego nagrania, a jest przecież jeszcze fantastyczne zakończenie całości w postaci bardziej już stonowanego, dwuczęściowego „You’ll Never Know Me/Realease”. Ujmujący, kapitalny kawałek nawiązujący do stylistyki Procol Harum i bardzo wczesnego Genesis z okresu „Trespass”. Świetnie się tego słucha, choć jako całość trudno tę muzykę logicznie zdefiniować, bądź porównać. Jeśli już, to może z wczesnym Barclay James Harvest w połączeniu z mało znaną grupą Gnidrolog z okresu jej drugiej płyty „Lady Lake”.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Castles In The Sky
2. Broken Hours
3. Heart Without A Home
4. Time Is Passing
5. Circles
6. November
7. Colours Questions
8. You'll Never Know Me / Release

Bonus Track:
9. Circles (Single Version, A-side 1970)



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Richard John
Drums - Leslie Hicks
Guitar - Gareth Johnson
Vocals - David Thomas




https://www.youtube.com/watch?v=ndUKzwV4sew



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Zremasterowana i gustownie wydana edycja doskonałego, drugiego albumu z 1970 roku - dodatkowo z inną, singlową wersją 'Circles'! To jest klasyczne progresywne granie z bardzo wysokiej półki, z mnogością partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastroju) plus natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością Wishbone Ash, Procol Harum i Gnidrolog (z okresu LP 'Lady Lake'), a Genesis z okresu 'Trespass'. Bez wątpienia jest to najlepsza jak dotąd edycja pod względem dźwięku!



BLONDE ON BLONDE niezbyt zadowoleni ze współpracy z Pye wypowiedzieli kontrakt i związali się z Ember Records – niezależną wytwórnią fonograficzną Jeffreya Krugera, właściciela słynnego klubu Flamingo Jazz Club. W listopadzie rozpoczęli nagrywanie nowego krążka. Płyta „Rebirth” ukazała się w maju 1970 roku. Do dziś przez wielu uważana za najlepsze osiągnięcie zespołu, chociaż ja jestem w kropce - debiut jest jak dla mnie naprawdę ekscytujący...

Co tu dużo mówić – drugi album był już typową progresywną pozycją z bardzo wysokiej półki. Zwraca uwagę mnogość partii instrumentalnych (Hammondy, dość ostra gitara, częste zmiany nastrojów) oraz natchniony wokal. Najprościej umiejscowić tę muzykę pomiędzy twórczością takich grup jak Wishbone Ash, Procol Harum, Gnidrolog i wczesny Genesis. Z ośmiu kompozycji aż pięć to krótkie, ale jakże czarujące utwory o bogatej i fascynującej melodyce. Choćby jak ten, otwierający całość bardzo chwytliwy, utrzymany nieco w stylu The Moody Blues „Castle In The Sky” pochodzący z repertuaru szkockiej grupy Simon Dupree And The Big Sound, czy też następny – atmosferyczny i zmienny „Broken Hours”. Mój podziw i zachwyt budzą także kolejne kawałki – a to utrzymany w szybkim klimacie „Heart Without A Home” z pulsującym basem i fajną solówką gitarową, a to balladowy, przypominający stylem amerykański zespół Gary Puckett And The Union Gap „Time Is Passing”, czy pełen wdzięku, rytmiczny „November”.

Jednak to co najlepsze zespół umieścił na drugiej stronie oryginalnego albumu. Wypełniały ją dwie kapitalne, rozbudowane kompozycje: siedmiominutowy „Circles” i trwający dwanaście minut „Colour Questions”. Obie pełne intensywnych, głównie gitarowych improwizacji i ciekawych rozwiązań rytmicznych. W pierwszej czuć tę specyficzną psychodeliczną atmosferę tkaną poprzez ciągłe zmiany tempa i melodii, z kapitalnie grającą ciężką, „ołowianą” gitarą i ukrytymi gdzieś w tle, na dalszym planie drobnymi muzycznymi smaczkami. Druga to potwór, który rusza na nas z prędkością światła, brzmiąca jak alternatywa dla „Sabre Dance” Love Sculpture i nawet na moment nie odpuszcza. Nie mogę oderwać się od tego energetycznego nagrania, a jest przecież jeszcze fantastyczne zakończenie całości w postaci bardziej już stonowanego, dwuczęściowego „You’ll Never Know Me/Realease”. Ujmujący, kapitalny kawałek nawiązujący do stylistyki Procol Harum i bardzo wczesnego Genesis z okresu „Trespass”. Świetnie się tego słucha, choć jako całość trudno tę muzykę logicznie zdefiniować, bądź porównać. Jeśli już, to może z wczesnym Barclay James Harvest w połączeniu z mało znaną grupą Gnidrolog z okresu jej drugiej płyty „Lady Lake”.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Castles In The Sky
2. Broken Hours
3. Heart Without A Home
4. Time Is Passing
5. Circles
6. November
7. Colours Questions
8. You'll Never Know Me / Release

Bonus Track:
9. Circles (Single Version, A-side 1970)



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Richard John
Drums - Leslie Hicks
Guitar - Gareth Johnson
Vocals - David Thomas




https://www.youtube.com/watch?v=ndUKzwV4sew



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten opis płyty Neala Morse’a muszę zacząć od swoistej spowiedzi. Jest mi bardzo ciężko utrzymać jakikolwiek dystans w stosunku do jego twórczości we wszelkich jej odcieniach i stylach. Dzieje się tak ponieważ z twórczością tego artysty jestem związany już od lat 90. Jest to dla mnie swoisty narkotyk, od którego nie chcę się uniezależnić. Jest nawet gorzej, z każdym wydawnictwem pogrążam się coraz bardziej w odmętach nałogu. Jest moim ulubionym kompozytorem i jest tak integralną częścią mojej muzycznej tkanki, że wzruszam się zawsze, gdy wydaje jakąkolwiek płytę czy to tzw. progresywną, czy też bardziej osobistą, stonowaną, wręcz akustyczną. Nawet, gdy wydaje mi się, że coś się jakby nie zgrało, jakby było nie takie, to przymykam oczy i pozwalam sobie na ‘płynięcie w poprzek dźwięków’. W zasadzie jest tylko jedna płyta, która chyba już się mocno zakurzyła na którejś z półek – „Sola Gratia” z 2020 roku, lecz co jakiś czas mówię sobie, że nadszedł ten czas, by wysłuchać jej bardziej uważnie.

Mam, nie będę ukrywać, nieco ‘kłopotów’ z tą osobistą, solową twórczością artysty. Dotyczą one głównie niesionych treści, przesłania. Rozumiem przyczyny, jakie towarzyszą autorowi, rozumiem sytuację, w której powstały/powstawały poszczególne wydawnictwa, ale nie zawsze zgadzam się z tezami, które Morse stawia w tej części swojej muzyczno-życiowej opowieści. A i chyba zmianie (w stronę bardziej łagodną) ulegają też poglądy samego Morse’a, co na przykłąd słychać na ostatniej z takich płyt – „Late Bloomer”. Morse odchodzi od stwierdzeń ‘religijnego wojownika’ i wydaje się zmierzać ku sferze samodoskonalenia, samouświadamiania sobie swojego miejsca w świecie, w rodzinie, w szeroko rozumianej kulturze i po prostu wśród ludzi. I chyba dostrzega konieczność większej tolerancji. Niemniej jednak, mimo tych „ludzko-muzycznych mankamentów” uważam , że Neal Morse jest jednym z najważniejszych twórców muzyki progresywnej i zawsze z odrobiną niepewności czekam na jego kolejne dzieła.

Już przed powstaniem płyta „No Hill For A Climber” została nazwana „inną”. Stało się tak dlatego, że poza solowymi płytami Morse’a sygnowanymi jego imieniem i nazwiskiem, które nie były wydawnictwami ukazującymi się pod szyldem jakiegoś zespołu (np. The Neal Morse Band, Flying Colors) jest ona pierwszym wydawnictwem opublikowanym pod nazwą zespołową bez Mike'a Portnoya i innych członków The Neal Morse Band. I od razu zrodziły się pytania, które często pojawiają się przy takich okazjach: czy perkusja będzie równie dobra?, czy ta formacja nie będzie jakimś konkurentem dla TNMB? i, oczywiście, to najważniejsze z pytań: kim są muzycy towarzyszący Nealowi na nowym albumie? A odpowiedź na to ostatnie pytanie jest bardzo prosta: to znajomi z sąsiedztwa. Znani ze wspólnego muzykowania podczas świąt i innych podobnych uroczystości. Jak mówi Morse: „(…) Moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś razem z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – jak Chris Riley (bas), Andre Madatian (gitara) i Philip Martin (perkusja). Wiedziałem, jak dobrzy są grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych podobnych uroczystościach”. Dołączył do tych znajomków także wokalista - Johnny Bisaha i to jest podstawowy skład muzyczny, z jakim mamy do czynienia na nowym krążku. Jak toczyła się współpraca „starego muzycznego wyjadacza” i „chłopaków z okolicy”? „(…) „Ci goście wiele wnieśli (…). Praca z nowymi i młodszymi ludźmi daje pewną świeżość. Jest kilka muzycznych pomysłów, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy: jest tu mnóstwo nowych rzeczy” – odpowiada sam Morse. Ciekawa historia wiąże się z obecnością w zespole drugiego (obok samego Morse’a) wokalisty – Johnny’ego Bisaha: „(…) Komponując „No Hill For A Climber”, zauważyłem, że będzie tam dużo wokali w wyższej tonacji, więc skontaktowałem się z Johnnym, który przyszedł i posłuchał muzyki. Spodobała mu się i zaczął śpiewać. I od razu pomyślałem: „O rany, to jest ten facet!” – wspomina Morse. Bo trzeba zaznaczyć, że „nowością” tego albumu jest to, że Morse oddaje wiele partii wokalnych (zwłaszcza tych w wyższych tonacjach) właśnie wspomnianemu Johnny’emu Bisaha i Chrisowi Rile.

Czy jest jeszcze coś nowego w stosunku do poprzednich wydawnictw sygnowanych przez Morse’a? On sam tak ocenia cały album: „(…) Gdybym miał porównać jego strukturę do albumów, które zrobiłem w przeszłości, to czymś podobnym byłby album „Bridge Across Forever” Transatlantica lub „V” Spock’s Beard; to nie jest tak, że ten album brzmi jak tamte, jest po prostu do nich strukturalnie podobny. Zawiera wokale, style gry i krajobrazy dźwiękowe, których wiele osób nigdy wcześniej nie słyszało. Każdy, z kim pracujesz, trochę cię zmienia, więc nawet ja brzmię trochę inaczej w tym przypadku, to mam nadzieję, że każdemu się to spodoba”. Jak to rozumieć? Wydaje mi się, że ten nowy album jest spokojniejszy (z wyjątkiem jednego utworu), bardziej muzycznie zbalansowany i zwarty. Zawiera trzy krótkie kompozycje i dwie ponad dwudziestominutowe suity.

Płytę otwiera i zamyka suita. Ale zacznijmy od „środka”, od tych „krótkich” kompozycji. „Thief”, „All the Rage” i „Ever Interceding” – to, w porównaniu do utworów początkowego i końcowego, „miniaturki”, niemal „muzyczne wprawki”. Lecz mimo to, że trwają trochę ponad pięć minut każdy, to reprezentują oddzielną stylizację muzyczną.

„Thief” to rockowy majstersztyk, zupełnie inny na tle dotychczasowej twórczości Morse’a. Właściwie wyjątkowy pod każdym względem. Jest rockowy we współczesnym tego słowa znaczeniu, korzysta z elektronicznej koloratury, a aranżacyjnie może stanąć w szranki z najbardziej współczesnym kompozycjami lekko synthowymi (lecz nie popowymi), a jednocześnie nawiązuje do… King Crimson. Zresztą odniesienia do tego zespołu nie dotyczą tylko tego utworu. „(…) (Ten utwór – przyp. R.P.) jest tak różny od pozostałych… Jestem naprawdę zadowolony ze sposobu, w jaki powstał. To całkiem szalone. W środku jest nawet naprawdę fajny fragment instrumentalny w stylu King Crimson, który Chris Riley wymyślił kilka lat temu w Radiant School” – wspomina Morse dodając, że jest to jego ulubiony utwór na płycie. Utwór opowiada o złodziejstwie, ale nie tylko tym ‘prostym’ jak ukradzenie portfela czy karty kredytowej. Mówi o zagarnięciu duszy, osobowości, tożsamości. Ciekawi mnie czy zgodzą się Państwo z tezą, że utwór ten brzmi nieco queenowsko?...

Moim ulubionym natomiast jest „All the Rage”. Morse tak opowiada o jego powstaniu: „(…) „All the Rage” to drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Napisałem go z myślą o nich i nagraliśmy go dość szybko. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu live, więc zagraliśmy go niemal na żywo, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas solo na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że można w niej usłyszeć energię całego zespołu!”. I dlatego to mój ulubiony utwór. Proszę zobaczyć wideoklip do tej piosenki – energia, radość i muzyczna moc!

Czy jeżeli napiszę, że „Ever Interceding” to także mój ulubiony utwór z tej płyty, to nie będzie to zbytnią przesadą? Pewnie tajemnicą pozostanie odpowiedź na pytanie czy ten utwór został napisany specjalnie na tę płytę, czy też może leżał sobie gdzieś tam zamknięty i oczekiwał na ‘swój czas’. Akustyczna gitara na początku i czysty głos Johnny’iego Bisahy przechodzący w płynącą wolno opowieść o upływie czasu, zagubieniu, o spoglądaniu w przeszłość i szukaniu w niej odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ten utwór to połączenie prostego brzmienia instrumentów z niemal anielskim głosem wokalisty. Co ciekawe, całość jest napisana w tonacji D-dur…Wysoko. To tonacja nie dla głosu Morse’a. Zbyt wysoka. On sam przyznaje: „(…) kiedy to pisałem, wiedziałem, że nie będę umieć tego zaśpiewać! (…) Ale nie chciałem zmieniać tonacji i dostosowywać jej dla mnie; nie wydawało mi się to właściwe”. Jakie było wyjście z tej sytuacji? Znaleźć wokalistę. „(…) Zacząłem więc wykonywać dużo telefonów, a wspólny znajomy powiedział: ‘Mam takiego faceta, to Johnny Bisaha. Będzie niesamowity’. To jest niewiarygodne, myślę, że spotkaliśmy się pod koniec kwietnia. Przyjechał, jak sądzę, w pierwszym tygodniu maja i w dwa dni nagrał wszystkie partie wokalne na płycie”. Czy porównanie tego utworu do „We All Need Some Light” nie jest zbyt odważne? Moim zdaniem nie jest.

Zanim przejdę do dwóch najbardziej epickich utworów na płycie rozszyfrujmy jej tytuł, a w zasadzie zacytujmy wypowiedź samego Morse’a: „(…) Cóż, to nie jest album koncepcyjny, więc nie opowiada żadnej historii; to nie jest tak jak na „Close To The Edge”.(…) [Skąd wyrażenie – przyp. R.P.] „No Hill For A Climber”? – czytałem książkę „Demon Copperhead” [autorstwa Barbary Kingsolver – przyp. R.P.], było to w lutym. Lecieliśmy do mojej córki i jej męża do Kolorado. Nagle stwierdziłem: ‘Co za określenie!’. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak masz, że czytasz i wyskakuje ci jakieś zdanie. ‘To fajne powiedzenie! Nigdy tego nie słyszałem’. Więc po prostu siedziałem w samolocie i zacząłem tę frazę sobie śpiewać. Wstałam i zacząłem chodzić tam i z powrotem, bo nie chciałam obudzić osoby siedzącej obok mnie. Chodzę więc tam i z powrotem, śpiewając do telefonu, mając nadzieję, że nie będzie zbytniego hałasu. Spora część szkicu refrenu pojawiła się w samolocie. A potem usiadłem i znów zacząłem czytać książkę. I chwilę później zacząłem słyszeć kolejne słowa. Więc wstaję i znowu chodzę po pokładzie samolotu! Podczas tego jednego lotu wstawałem kilka razy. W końcu żona mi powiedziała, bo siedziała z dzieckiem gdzie indziej: ‘Człowieku, co z tobą? Co się dzieje? Czy zwariowałeś?’. Odpowiedziałem: ‘Nie wiem; Bóg daje mi mnóstwo myśli do przetrawienia – chcę mieć pewność, że tego nie stracę!’ (…)”.

„No Hill For A Climber” – w dosłownym tłumaczeniu nie znaczy nic – „nie ma góry dla wspinacza, alpinisty…”. Ale może gdyby pokusić się o nieco metaforyczne rozumienie tych słów jako: „nie ma góry niemożliwej do zdobycia dla człowieka…”, „nie ma nic niemożliwego do osiągnięcia” - to może ten kierunek interpretacyjny będzie bardziej prawidłowym, zwłaszcza w odniesieniu do ostatniej suity z tego wydawnictwa.

Ale zacznijmy od tej pierwszej – „Eternity In Your Eyes”. To dwadzieścia minut wspaniałej muzycznej wędrówki drogami bardzo melodyjnych aranżacji. Ta suita to powrót do najlepszych tradycji spod znaku grupy Spock’s Beard. To wspaniały przykład melodyjnego rocka symfonicznego. Składa się z siedmiu części: - I : Prelude to Eternity (Instrumental), II : I See the Sun, lll: Northern Lights, IV : Echoes of Forever (Instrumental), V : The Dream's Still Alive, Vl : Hammer and Nail i VIl : Daylight. Każdy słuchacz tego typu muzyki jest przyzwyczajony do tego, że początkowe części takich utworów to często kompozycje instrumentalne stanowiące muzyczną uwerturę, wstęp przygotowujący do tego, co nastąpi za moment. Tutaj jednak mamy do czynienia z nowością kompozycyjną. Część czwarta suity, „Echoes of Forever”, to także część instrumentalna. Tym razem jednak jej zadaniem jest połączenie części o różnych tempach. Ale proszę się nie bać, w niczym nie zmienia to melodyjności utworu. Jest to, co ma być. Są majestatyczne, płynne i wręcz symfoniczne elementy. Przez dwadzieścia minut znajdujemy wszystko - od uwertur po wspaniałe pejzaże dźwiękowe, od brzmień orkiestrowych po bluesowe gitary. I można by powiedzieć: ‘przecież to już wszystko było na płytach Spock’s Beard, na płytach Transatlantica…’. Lecz cechą odróżniającą tę suitę od innych jest fakt, że bardzo odczuwalne jest wrażenie, że jest to kompozycja zbiorowa. Morse nie jest jedynym wokalistą, całość jest zbalansowana, cichsza, spokojniejsza. Nie ma aż tak wielu zmian metrum i, co chyba jest najważniejsze, w bardzo umiejętny sposób zastosowano śpiew chóralny. Poszczególne części suity zostały niejako przydzielone poszczególnym wokalistom i nie jest to podział, którego zadaniem jest kontrapunktowanie poprzedniego. Raczej mamy tu wokalną współpracę, zwłaszcza, że tonacyjnie głosy poszczególnych wokalistów się różnią. Ta suita to także dowód na to, że Morse potrafi dostarczyć, niezależnie od jakości muzyków towarzyszących (nie ubliżając im samym) ‘produkt’ najwyższej jakości. No bo proszę przysłuchać się uważniej np. fragmentowi gitarowego sola rozpoczynającego się w dziesiątej minucie. I właśnie te gitarowe solówki, to kolejny, nowy element w twórczości Morse’a.

Ostatnia i zarazem tytułowa kompozycja to suita „No Hill for a Climber”. Tym razem to dwadzieścia osiem minut muzyki podzielonej na sześć części: I. The Mountain and the Valley, II. A Hill So High, III. Burn It Down, IV. Love Is All, V. The Resonance, VI. The Mountaintop Beyond the Sky. Nieco inaczej niż w dotychczasowych kompozycjach rozpoczyna się ta część muzycznej podróży w… góry. Od szumu wiatru i nieco egzotycznie brzmiącej gitary. Ale już w drugiej minucie jej trwania powracamy do znanego Morse’owskiego sposobu aranżacyjnego – mocnych klawiszy i improwizacyjnego, zwariowanego muzycznego balansowania. Nie jest to nieuporządkowana wariacja, ale mocne wprowadzenie do następującego po niej melodycznego motywu przewodniego. Wspominałem już, że na tej płycie Morse oddaje nieco przysłowiową pałeczkę gitarom. Długie i melodyjne sola gitarowe, także i w tym utworze, stanowią cechę wyróżniającą. I jeżeli będą potrzebować Państwo kolejnego dowodu na to, że to wydawnictwo jest dziełem zbiorowym, to proszę posłuchać dwugłosu wokalnego, jaki co rusz przewija się w trakcie tej suity. Prowadzący głos Morse’a jest ‘przetykany’, ‘dopowiadany’ przez tonacyjnie wyższą linię wokalną Bisahy. I wielokrotnie to Bisaha jest przewodnim wokalistą, a Morse ogranicza się do roli muzyka towarzyszącego. Mogę się mylić, ale proszę się przysłuchać deklamacji (tak, deklamacji!) w dziewiątej minucie utworu, której ponownie (jak na początku) towarzyszą egzotyczne dźwięki – to także nowość kompozycyjna zgrabnie wpleciona w strukturę suity. I wreszcie kolejnym novum jest podkreślenie linii basowej. Bas niczym maszerujący pod górę alpinista ‘ustawia’ pozostałe instrumenty.

I uwaga, proszę nie wyłączać odtwarzacza, gdy licznik stanie na dwudziestej szóstej minucie i czterdziestej piątej sekundzie. To nie koniec suity. Czterdzieści pięć sekund później usłyszą państwo ukryty dodatek – a jakże, jak najbardziej orkiestrowe ‘prawdziwe’ zakończenie utworu i całej płyty. A potem… A potem trzeba zacząć od początku

W jednym z opisów i uwag dotyczących tej płyty wyczytałem, że Morse to taki Pan Svengali, bohater powieści „Trilby” autorstwa George'a du Mauriera, który uwodzi i wykorzystuje Trilby, młodą pół-Irlandkę, i czyni z niej sławną piosenkarkę, że jest takim ‘pozytywnym manipulantem’, który bazując (bo nie pasuje mi tutaj określenie „wykorzystywać”) na pracy innych prowadzi ich (a przez to i siebie) do sukcesu. Nie zgadzam się z takim postawieniem sprawy. Nie wykorzystuje, ale właśnie bazuje na ich umiejętnościach, wrażliwości muzycznej i chęci grania. To dodaje mu skrzydeł, uwzniośla i pozwala komponować porywające melodie. Żeby to zakończenie nie zabrzmiało tak łzawo i patetycznie muszę dodać, że płyta ta powstała także z powodu nadmiaru wolnego czasu. W jednym z wywiadów Morse powiedział: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Więc w towarzystwie kolegów z sąsiedztwa nagrał „No Hill For A Climber”. I co więcej: „(…) To, co naprawdę mnie przyciągnęło, to fakt, że wszyscy są z najbliższej okolicy. Czytałem o The Beatles w dawnych czasach; wszyscy mieszkali w okolicach Londynu, niektórzy zaledwie dziesięć minut od studia. Tak więc, jeśli ktoś zainspirował się jakąś piosenką, mógł po prostu zadzwonić i spotkać się w studiu, póki ogień był, że tak powiem, gorący. Jest w tym coś naprawdę inspirującego dla kogoś, kto jest kreatywny. (…) Bardzo mi się to podobało; w ‘No Hill For A Climber’ jest dużo świeżości. Pomysły na niektóre z tych rzeczy wpadły mi do głowy tuż przed tym, jak zaczęliśmy nad nimi pracować. I właściwie sporo rzeczy napisałem w tym pokoju”. I cokolwiek by nie powiedzieć, jakkolwiek by to wszystko się odbyło, to dobrze, że płyta ujrzała światło dzienne, bo jest naprawdę dobra i warta kolejnych przesłuchań.

I już na sam koniec opinia „wielkiego nieobecnego”, Mike’a Portnoya: “Awesome album! I can safely say this will be a fave of the year for me!”. Chyba nie wymaga tłumaczenia, prawda?

Rysiek Puciato


O tym, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Neala Morse’a, wspominałem już kilkukrotnie w związku z premierą dwuczęściowego albumu koncepcyjnego opowiadającego historię bibiljnego Józefa pod koniec 2023 oraz na początku tego roku. Muszę także dodać, że jestem również pod dużym wrażeniem jego płodności artystycznej. Niecałe 10 miesięcy po premierze The Joseph Part Two – Restoration otrzymaliśmy od niego kolejny, pełnowymiarowy premierowy materiał. Tematyka również zahacza o kwestie religijne, a No Hill For A Climber to dzieło z najwyższej półki.
Tym razem historia powstania tego albumu różni się od tej, która stała za poprzedniczkami. Sam zainteresowany w wywiadach wspominał: Zacząłem myśleć o planach na 2024 rok, a wtedy moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – takimi jak Chris Riley, Andre Madatian i Philip Martin. Wiedziałem, jak dobrzy są, grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych wydarzeniach. Skład nowego projektu, który ostatecznie przyjął nazwę Neal Morse & The Resonance uzupełnili: perkusista Joe Ganzelli oraz wokalista Johnny Bisaha.

To właśnie wysokie rejestry wokalne Bisahy stały się wartością dodaną na No Hill For A Climber, ponieważ jak sam Morse wyjaśnia w rozmowie: Komponując płytę miałem w głowie wysokie wokalne rejestry, skontaktowałem się więc z Johnnym, ten przyszedł, posłuchał tej muzyki, a następnie zaczął śpiewać. Wtedy pomyślałem: To jest ten gość. Koncepcja i kształt płyty przypominają wcześniejsze dokonania Neala Morse’a z okresu Spock’s Beard. Sam muzyk wspomina o podobieństwach do takich dokonań jak Bridge Accross Forever czy V. Równocześnie należy podkreślić, że podobieństwo to i inspiracje właściwie dotyczą wyłącznie kwestii strukturalnych. Wspomniane albumy mają na początku i końcu dwie długie suity, a w środku kompozycje o średnim, jak na standardy rocka progresywnego, czasie trwania (5-6 minut). Nie inaczej jest w przypadku No Hill For A Climber.

Każdy album Neala Morse’a to nowa historia, a sposób w jaki potrafi on łączyć pozornie różne od siebie części w pełnowymiarową kompozycję jest niesamowity i imponujący. Już w otwierającej suicie Eternity in Your Eyes mocno to słyszymy. Intro niczym z klasycznego filmu sprzed kilku dekad przecina się z syntezatorowymi brzmieniami i solidną sekcją rytmiczną w duchu kultowej supergrupy Transatlantic. Takich inspiracji nie słyszałem u Morse’a od czasu The Absolute Universe, któremu stuknęło niedawno trzy lata.

Właściwie mamy tutaj do czynienia z jednym wielkim miksem dźwiękowych pejzażów: od orkiestrowych brzmień, przez funk i jazz, aż po bluesujące gitary i organy Hammonda. Wielowątkowość tego utworu sprawia, że można uśmiechnąć się pod nosem. Słychać bowiem pewne charakterystyczne patenty Morse’a z poprzednich dokonań, które zostały jednak skontrastowane z zupełnie nowymi brzmieniami. To, że nad kompozycją wspólnie z Morse’m pracowali Andre Madatian i Chris Riley, pozwoliło wykrzesać coś świeżego i będące symbolem wysokiej jakości. Tak, oto prawdziwa uczta na sam początek albumu.
Jeśli jednak można było odnieść wrażenie, że w Eternity… było aż nadto eksperymentów to kolejny utwór na płycie – Thief – pokazuje, jak bardzo mogliśmy się pomylić. To chyba najbardziej nieoczywista odsłona Neala Morse’a, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jest tutaj dużo jazzu, a i inspiracja King Crimson z lat 70. chyba nie jest tu przypadkowa. Jeśli ostatnie dzieła Morse’a niosły ze sobą radość i pozytywność, tak w Thief uświadczymy sporo mroku. Wystarczy posłuchać środkowej części utworu, która pozornie chaotyczna podkreśla dramatyzm całej kompozycji, by zamilknąć, a następnie w kulminacyjnym momencie zakręcić pełne koło wracając do pierwotnego motywu.

W kontraście stoi All the Rage, który najbardziej przypomina ostatnie dokonania artysty. Sam zainteresowany wyjaśniał w rozmowach: To drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu na żywo, więc graliśmy razem i bez metronomu, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas sekcji solowej na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego, jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że słychać w niej energię zespołu! Efekt jest naprawdę imponujący i życzyłbym sobie oraz słuchaczom, by ta kooperacja trwała jak najdłużej.

Ever Interceding ma w sobie coś z klimatu Bon Jovi, mimo, że jedyne podobieństwo to sięgnięcie po 12-strunowego akustyka. Po subtelnym intrze wokal Bisahy zaczyna swoją opowieść. Nie wiem, czemu, ale odniosłem wrażenie, że to właśnie szkic tej kompozycji musiał pokazać mu Morse w trakcie spotkania. Wyszło bardziej niż genialnie. To chyba mój faworyt na całej płycie, choć tak naprawdę ciężko wybrać mi wyróżniający się utwór, bo całość jest po prostu niesamowita i trzyma wysoki poziom. Na deser epicka, tytułowa suita, która spina podniosłą klamrą całość tego krążka. Neal Morse nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w całość mały smaczek. Na koniec tej suity kwartet smyczkowy gra jej główny motyw i jest to doskonałe zwieńczenie tej historii.

Neal Morse jest wielki. I choć zdarzają się mu tendencje do przesładzania kompozycji, to współpraca z młodymi i lokalnymi muzykami pozwoliła odkryć w sobie jeszcze większe pokłady kreatywności. Wydawało mi się, że ciężko będzie przebić lub dorównać drugiej części Josepha. Muszę się jeszcze oswoić z myślą, czy ta płyta jest lepsza. Na pewno jednak zasługuje na najwyższą ocenę i jawi się jako mocna kandydatka na płytę roku, który powoli zbliża się ku końcowi. Jak wspomniałem wcześniej: mam nadzieję, że to nie koniec tej współpracy, a piękny początek. A znając Neala, pracuje on już pewnie nad następcą (albo następcami) No Hill For A Climber.

Szymon Pęczalski


The new album by Neal Morse & The Resonance – entitled No Hill For A Climber from a resonant line in Barbara Kingsolver’s Pulitzer Prize-winning novel Demon Copperhead – has its roots at the end of 2023, as Morse explains: “I started thinking about what I was going to do in 2024, and my wife suggested that I should think about doing something with the amazingly talented younger guys that we have here locally – like Chris Riley, Andre Madatian and Philip Martin. I knew just how good they were from playing with them at our Christmas concerts and other events.”

One of the benefits – Morse soon realised – of working with local young talent was a sense of newness and immediacy: “These guys brought a lot to the table. There is a freshness that comes from working with new and younger people. There are some musical ideas they brought that would NEVER have occurred to me: there is lots of new stuff here.”

Nevertheless, faithful to any Neal Morse prog album, No Hill For A Climber features two long epics (the 28 minute No Hill For A Climber and Eternity In Your Eyes, which clocks in at 22 minutes) as well as three shorter songs.

Indeed, for all the above reasons, Morse believes that the whole album is quite unique: “If I was going to compare its structure to an album I've done in the past, it might be along the lines of a Bridge Across Forever or Spock's Beard’s V; it’s not that it sounds at all like those albums, it’s just structurally similar. It has voices and playing styles and soundscapes that many people will have never heard before! Everyone you work with changes you a little bit, so even I sound a little different on this one, but I hope that everyone will love it!”



..::TRACK-LIST::..

1. Eternity in Your Eyes 20:56
Prelude to Eternity
- I See the Sun
- Northern Lights
- Echoes of Forever
- The Dream's Still Alive
- Hammer and Nail
- Daylight
2. Thief 05:22
3. All the Rage 05:34
4. Ever Interceding 06:31
5. No Hill for a Climber :49
- The Mountain and the Valley
- A Hill So High
- Burn It Down
- Love Is All
- The Resonance
- The Mountaintop Beyond the Sky



..::OBSADA::..

Neal Morse - Keyboards, Guitars, Bass, Percussion, Lead and Backing Vocals
Chris Riley - Keyboards, Guitars, Bass, Lead Vocals
Andre Madatian - Guitars and Orchestration
Johnny Bisaha - Lead Vocals
Philip Martin - Drums on tracks 2, 3, 4 & 5
Joe Ganzelli - Drums on tracks 1, 2 & 5
Chris Carmichael - Violin, Viola, Cello
Amy Pippin and Julie Harrison - Background Vocals
Chris West - Trumpet, Flugelhorn
Desmond Ng - Trombone and Euphonium




https://www.youtube.com/watch?v=BSXjvdHqADk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten opis płyty Neala Morse’a muszę zacząć od swoistej spowiedzi. Jest mi bardzo ciężko utrzymać jakikolwiek dystans w stosunku do jego twórczości we wszelkich jej odcieniach i stylach. Dzieje się tak ponieważ z twórczością tego artysty jestem związany już od lat 90. Jest to dla mnie swoisty narkotyk, od którego nie chcę się uniezależnić. Jest nawet gorzej, z każdym wydawnictwem pogrążam się coraz bardziej w odmętach nałogu. Jest moim ulubionym kompozytorem i jest tak integralną częścią mojej muzycznej tkanki, że wzruszam się zawsze, gdy wydaje jakąkolwiek płytę czy to tzw. progresywną, czy też bardziej osobistą, stonowaną, wręcz akustyczną. Nawet, gdy wydaje mi się, że coś się jakby nie zgrało, jakby było nie takie, to przymykam oczy i pozwalam sobie na ‘płynięcie w poprzek dźwięków’. W zasadzie jest tylko jedna płyta, która chyba już się mocno zakurzyła na którejś z półek – „Sola Gratia” z 2020 roku, lecz co jakiś czas mówię sobie, że nadszedł ten czas, by wysłuchać jej bardziej uważnie.

Mam, nie będę ukrywać, nieco ‘kłopotów’ z tą osobistą, solową twórczością artysty. Dotyczą one głównie niesionych treści, przesłania. Rozumiem przyczyny, jakie towarzyszą autorowi, rozumiem sytuację, w której powstały/powstawały poszczególne wydawnictwa, ale nie zawsze zgadzam się z tezami, które Morse stawia w tej części swojej muzyczno-życiowej opowieści. A i chyba zmianie (w stronę bardziej łagodną) ulegają też poglądy samego Morse’a, co na przykłąd słychać na ostatniej z takich płyt – „Late Bloomer”. Morse odchodzi od stwierdzeń ‘religijnego wojownika’ i wydaje się zmierzać ku sferze samodoskonalenia, samouświadamiania sobie swojego miejsca w świecie, w rodzinie, w szeroko rozumianej kulturze i po prostu wśród ludzi. I chyba dostrzega konieczność większej tolerancji. Niemniej jednak, mimo tych „ludzko-muzycznych mankamentów” uważam , że Neal Morse jest jednym z najważniejszych twórców muzyki progresywnej i zawsze z odrobiną niepewności czekam na jego kolejne dzieła.

Już przed powstaniem płyta „No Hill For A Climber” została nazwana „inną”. Stało się tak dlatego, że poza solowymi płytami Morse’a sygnowanymi jego imieniem i nazwiskiem, które nie były wydawnictwami ukazującymi się pod szyldem jakiegoś zespołu (np. The Neal Morse Band, Flying Colors) jest ona pierwszym wydawnictwem opublikowanym pod nazwą zespołową bez Mike'a Portnoya i innych członków The Neal Morse Band. I od razu zrodziły się pytania, które często pojawiają się przy takich okazjach: czy perkusja będzie równie dobra?, czy ta formacja nie będzie jakimś konkurentem dla TNMB? i, oczywiście, to najważniejsze z pytań: kim są muzycy towarzyszący Nealowi na nowym albumie? A odpowiedź na to ostatnie pytanie jest bardzo prosta: to znajomi z sąsiedztwa. Znani ze wspólnego muzykowania podczas świąt i innych podobnych uroczystości. Jak mówi Morse: „(…) Moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś razem z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – jak Chris Riley (bas), Andre Madatian (gitara) i Philip Martin (perkusja). Wiedziałem, jak dobrzy są grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych podobnych uroczystościach”. Dołączył do tych znajomków także wokalista - Johnny Bisaha i to jest podstawowy skład muzyczny, z jakim mamy do czynienia na nowym krążku. Jak toczyła się współpraca „starego muzycznego wyjadacza” i „chłopaków z okolicy”? „(…) „Ci goście wiele wnieśli (…). Praca z nowymi i młodszymi ludźmi daje pewną świeżość. Jest kilka muzycznych pomysłów, które nigdy nie przyszłyby mi do głowy: jest tu mnóstwo nowych rzeczy” – odpowiada sam Morse. Ciekawa historia wiąże się z obecnością w zespole drugiego (obok samego Morse’a) wokalisty – Johnny’ego Bisaha: „(…) Komponując „No Hill For A Climber”, zauważyłem, że będzie tam dużo wokali w wyższej tonacji, więc skontaktowałem się z Johnnym, który przyszedł i posłuchał muzyki. Spodobała mu się i zaczął śpiewać. I od razu pomyślałem: „O rany, to jest ten facet!” – wspomina Morse. Bo trzeba zaznaczyć, że „nowością” tego albumu jest to, że Morse oddaje wiele partii wokalnych (zwłaszcza tych w wyższych tonacjach) właśnie wspomnianemu Johnny’emu Bisaha i Chrisowi Rile.

Czy jest jeszcze coś nowego w stosunku do poprzednich wydawnictw sygnowanych przez Morse’a? On sam tak ocenia cały album: „(…) Gdybym miał porównać jego strukturę do albumów, które zrobiłem w przeszłości, to czymś podobnym byłby album „Bridge Across Forever” Transatlantica lub „V” Spock’s Beard; to nie jest tak, że ten album brzmi jak tamte, jest po prostu do nich strukturalnie podobny. Zawiera wokale, style gry i krajobrazy dźwiękowe, których wiele osób nigdy wcześniej nie słyszało. Każdy, z kim pracujesz, trochę cię zmienia, więc nawet ja brzmię trochę inaczej w tym przypadku, to mam nadzieję, że każdemu się to spodoba”. Jak to rozumieć? Wydaje mi się, że ten nowy album jest spokojniejszy (z wyjątkiem jednego utworu), bardziej muzycznie zbalansowany i zwarty. Zawiera trzy krótkie kompozycje i dwie ponad dwudziestominutowe suity.

Płytę otwiera i zamyka suita. Ale zacznijmy od „środka”, od tych „krótkich” kompozycji. „Thief”, „All the Rage” i „Ever Interceding” – to, w porównaniu do utworów początkowego i końcowego, „miniaturki”, niemal „muzyczne wprawki”. Lecz mimo to, że trwają trochę ponad pięć minut każdy, to reprezentują oddzielną stylizację muzyczną.

„Thief” to rockowy majstersztyk, zupełnie inny na tle dotychczasowej twórczości Morse’a. Właściwie wyjątkowy pod każdym względem. Jest rockowy we współczesnym tego słowa znaczeniu, korzysta z elektronicznej koloratury, a aranżacyjnie może stanąć w szranki z najbardziej współczesnym kompozycjami lekko synthowymi (lecz nie popowymi), a jednocześnie nawiązuje do… King Crimson. Zresztą odniesienia do tego zespołu nie dotyczą tylko tego utworu. „(…) (Ten utwór – przyp. R.P.) jest tak różny od pozostałych… Jestem naprawdę zadowolony ze sposobu, w jaki powstał. To całkiem szalone. W środku jest nawet naprawdę fajny fragment instrumentalny w stylu King Crimson, który Chris Riley wymyślił kilka lat temu w Radiant School” – wspomina Morse dodając, że jest to jego ulubiony utwór na płycie. Utwór opowiada o złodziejstwie, ale nie tylko tym ‘prostym’ jak ukradzenie portfela czy karty kredytowej. Mówi o zagarnięciu duszy, osobowości, tożsamości. Ciekawi mnie czy zgodzą się Państwo z tezą, że utwór ten brzmi nieco queenowsko?...

Moim ulubionym natomiast jest „All the Rage”. Morse tak opowiada o jego powstaniu: „(…) „All the Rage” to drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Napisałem go z myślą o nich i nagraliśmy go dość szybko. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu live, więc zagraliśmy go niemal na żywo, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas solo na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że można w niej usłyszeć energię całego zespołu!”. I dlatego to mój ulubiony utwór. Proszę zobaczyć wideoklip do tej piosenki – energia, radość i muzyczna moc!

Czy jeżeli napiszę, że „Ever Interceding” to także mój ulubiony utwór z tej płyty, to nie będzie to zbytnią przesadą? Pewnie tajemnicą pozostanie odpowiedź na pytanie czy ten utwór został napisany specjalnie na tę płytę, czy też może leżał sobie gdzieś tam zamknięty i oczekiwał na ‘swój czas’. Akustyczna gitara na początku i czysty głos Johnny’iego Bisahy przechodzący w płynącą wolno opowieść o upływie czasu, zagubieniu, o spoglądaniu w przeszłość i szukaniu w niej odpowiedzi na pytania teraźniejszości. Ten utwór to połączenie prostego brzmienia instrumentów z niemal anielskim głosem wokalisty. Co ciekawe, całość jest napisana w tonacji D-dur…Wysoko. To tonacja nie dla głosu Morse’a. Zbyt wysoka. On sam przyznaje: „(…) kiedy to pisałem, wiedziałem, że nie będę umieć tego zaśpiewać! (…) Ale nie chciałem zmieniać tonacji i dostosowywać jej dla mnie; nie wydawało mi się to właściwe”. Jakie było wyjście z tej sytuacji? Znaleźć wokalistę. „(…) Zacząłem więc wykonywać dużo telefonów, a wspólny znajomy powiedział: ‘Mam takiego faceta, to Johnny Bisaha. Będzie niesamowity’. To jest niewiarygodne, myślę, że spotkaliśmy się pod koniec kwietnia. Przyjechał, jak sądzę, w pierwszym tygodniu maja i w dwa dni nagrał wszystkie partie wokalne na płycie”. Czy porównanie tego utworu do „We All Need Some Light” nie jest zbyt odważne? Moim zdaniem nie jest.

Zanim przejdę do dwóch najbardziej epickich utworów na płycie rozszyfrujmy jej tytuł, a w zasadzie zacytujmy wypowiedź samego Morse’a: „(…) Cóż, to nie jest album koncepcyjny, więc nie opowiada żadnej historii; to nie jest tak jak na „Close To The Edge”.(…) [Skąd wyrażenie – przyp. R.P.] „No Hill For A Climber”? – czytałem książkę „Demon Copperhead” [autorstwa Barbary Kingsolver – przyp. R.P.], było to w lutym. Lecieliśmy do mojej córki i jej męża do Kolorado. Nagle stwierdziłem: ‘Co za określenie!’. Nie wiem, czy kiedykolwiek tak masz, że czytasz i wyskakuje ci jakieś zdanie. ‘To fajne powiedzenie! Nigdy tego nie słyszałem’. Więc po prostu siedziałem w samolocie i zacząłem tę frazę sobie śpiewać. Wstałam i zacząłem chodzić tam i z powrotem, bo nie chciałam obudzić osoby siedzącej obok mnie. Chodzę więc tam i z powrotem, śpiewając do telefonu, mając nadzieję, że nie będzie zbytniego hałasu. Spora część szkicu refrenu pojawiła się w samolocie. A potem usiadłem i znów zacząłem czytać książkę. I chwilę później zacząłem słyszeć kolejne słowa. Więc wstaję i znowu chodzę po pokładzie samolotu! Podczas tego jednego lotu wstawałem kilka razy. W końcu żona mi powiedziała, bo siedziała z dzieckiem gdzie indziej: ‘Człowieku, co z tobą? Co się dzieje? Czy zwariowałeś?’. Odpowiedziałem: ‘Nie wiem; Bóg daje mi mnóstwo myśli do przetrawienia – chcę mieć pewność, że tego nie stracę!’ (…)”.

„No Hill For A Climber” – w dosłownym tłumaczeniu nie znaczy nic – „nie ma góry dla wspinacza, alpinisty…”. Ale może gdyby pokusić się o nieco metaforyczne rozumienie tych słów jako: „nie ma góry niemożliwej do zdobycia dla człowieka…”, „nie ma nic niemożliwego do osiągnięcia” - to może ten kierunek interpretacyjny będzie bardziej prawidłowym, zwłaszcza w odniesieniu do ostatniej suity z tego wydawnictwa.

Ale zacznijmy od tej pierwszej – „Eternity In Your Eyes”. To dwadzieścia minut wspaniałej muzycznej wędrówki drogami bardzo melodyjnych aranżacji. Ta suita to powrót do najlepszych tradycji spod znaku grupy Spock’s Beard. To wspaniały przykład melodyjnego rocka symfonicznego. Składa się z siedmiu części: - I : Prelude to Eternity (Instrumental), II : I See the Sun, lll: Northern Lights, IV : Echoes of Forever (Instrumental), V : The Dream's Still Alive, Vl : Hammer and Nail i VIl : Daylight. Każdy słuchacz tego typu muzyki jest przyzwyczajony do tego, że początkowe części takich utworów to często kompozycje instrumentalne stanowiące muzyczną uwerturę, wstęp przygotowujący do tego, co nastąpi za moment. Tutaj jednak mamy do czynienia z nowością kompozycyjną. Część czwarta suity, „Echoes of Forever”, to także część instrumentalna. Tym razem jednak jej zadaniem jest połączenie części o różnych tempach. Ale proszę się nie bać, w niczym nie zmienia to melodyjności utworu. Jest to, co ma być. Są majestatyczne, płynne i wręcz symfoniczne elementy. Przez dwadzieścia minut znajdujemy wszystko - od uwertur po wspaniałe pejzaże dźwiękowe, od brzmień orkiestrowych po bluesowe gitary. I można by powiedzieć: ‘przecież to już wszystko było na płytach Spock’s Beard, na płytach Transatlantica…’. Lecz cechą odróżniającą tę suitę od innych jest fakt, że bardzo odczuwalne jest wrażenie, że jest to kompozycja zbiorowa. Morse nie jest jedynym wokalistą, całość jest zbalansowana, cichsza, spokojniejsza. Nie ma aż tak wielu zmian metrum i, co chyba jest najważniejsze, w bardzo umiejętny sposób zastosowano śpiew chóralny. Poszczególne części suity zostały niejako przydzielone poszczególnym wokalistom i nie jest to podział, którego zadaniem jest kontrapunktowanie poprzedniego. Raczej mamy tu wokalną współpracę, zwłaszcza, że tonacyjnie głosy poszczególnych wokalistów się różnią. Ta suita to także dowód na to, że Morse potrafi dostarczyć, niezależnie od jakości muzyków towarzyszących (nie ubliżając im samym) ‘produkt’ najwyższej jakości. No bo proszę przysłuchać się uważniej np. fragmentowi gitarowego sola rozpoczynającego się w dziesiątej minucie. I właśnie te gitarowe solówki, to kolejny, nowy element w twórczości Morse’a.

Ostatnia i zarazem tytułowa kompozycja to suita „No Hill for a Climber”. Tym razem to dwadzieścia osiem minut muzyki podzielonej na sześć części: I. The Mountain and the Valley, II. A Hill So High, III. Burn It Down, IV. Love Is All, V. The Resonance, VI. The Mountaintop Beyond the Sky. Nieco inaczej niż w dotychczasowych kompozycjach rozpoczyna się ta część muzycznej podróży w… góry. Od szumu wiatru i nieco egzotycznie brzmiącej gitary. Ale już w drugiej minucie jej trwania powracamy do znanego Morse’owskiego sposobu aranżacyjnego – mocnych klawiszy i improwizacyjnego, zwariowanego muzycznego balansowania. Nie jest to nieuporządkowana wariacja, ale mocne wprowadzenie do następującego po niej melodycznego motywu przewodniego. Wspominałem już, że na tej płycie Morse oddaje nieco przysłowiową pałeczkę gitarom. Długie i melodyjne sola gitarowe, także i w tym utworze, stanowią cechę wyróżniającą. I jeżeli będą potrzebować Państwo kolejnego dowodu na to, że to wydawnictwo jest dziełem zbiorowym, to proszę posłuchać dwugłosu wokalnego, jaki co rusz przewija się w trakcie tej suity. Prowadzący głos Morse’a jest ‘przetykany’, ‘dopowiadany’ przez tonacyjnie wyższą linię wokalną Bisahy. I wielokrotnie to Bisaha jest przewodnim wokalistą, a Morse ogranicza się do roli muzyka towarzyszącego. Mogę się mylić, ale proszę się przysłuchać deklamacji (tak, deklamacji!) w dziewiątej minucie utworu, której ponownie (jak na początku) towarzyszą egzotyczne dźwięki – to także nowość kompozycyjna zgrabnie wpleciona w strukturę suity. I wreszcie kolejnym novum jest podkreślenie linii basowej. Bas niczym maszerujący pod górę alpinista ‘ustawia’ pozostałe instrumenty.

I uwaga, proszę nie wyłączać odtwarzacza, gdy licznik stanie na dwudziestej szóstej minucie i czterdziestej piątej sekundzie. To nie koniec suity. Czterdzieści pięć sekund później usłyszą państwo ukryty dodatek – a jakże, jak najbardziej orkiestrowe ‘prawdziwe’ zakończenie utworu i całej płyty. A potem… A potem trzeba zacząć od początku

W jednym z opisów i uwag dotyczących tej płyty wyczytałem, że Morse to taki Pan Svengali, bohater powieści „Trilby” autorstwa George'a du Mauriera, który uwodzi i wykorzystuje Trilby, młodą pół-Irlandkę, i czyni z niej sławną piosenkarkę, że jest takim ‘pozytywnym manipulantem’, który bazując (bo nie pasuje mi tutaj określenie „wykorzystywać”) na pracy innych prowadzi ich (a przez to i siebie) do sukcesu. Nie zgadzam się z takim postawieniem sprawy. Nie wykorzystuje, ale właśnie bazuje na ich umiejętnościach, wrażliwości muzycznej i chęci grania. To dodaje mu skrzydeł, uwzniośla i pozwala komponować porywające melodie. Żeby to zakończenie nie zabrzmiało tak łzawo i patetycznie muszę dodać, że płyta ta powstała także z powodu nadmiaru wolnego czasu. W jednym z wywiadów Morse powiedział: „(…) Patrzyłem na rok 2024 i nie wiedziałem, co będę robić poza albumem ‘Late Bloomer’. Napisałem na niego już wszystkie piosenki. A potem miałem Morsefest w Londynie i mieliśmy Cruise to the Edge z Flying Colors. Ale poza tym nie miałam nic innego zarezerwowanego na cały rok”. Więc w towarzystwie kolegów z sąsiedztwa nagrał „No Hill For A Climber”. I co więcej: „(…) To, co naprawdę mnie przyciągnęło, to fakt, że wszyscy są z najbliższej okolicy. Czytałem o The Beatles w dawnych czasach; wszyscy mieszkali w okolicach Londynu, niektórzy zaledwie dziesięć minut od studia. Tak więc, jeśli ktoś zainspirował się jakąś piosenką, mógł po prostu zadzwonić i spotkać się w studiu, póki ogień był, że tak powiem, gorący. Jest w tym coś naprawdę inspirującego dla kogoś, kto jest kreatywny. (…) Bardzo mi się to podobało; w ‘No Hill For A Climber’ jest dużo świeżości. Pomysły na niektóre z tych rzeczy wpadły mi do głowy tuż przed tym, jak zaczęliśmy nad nimi pracować. I właściwie sporo rzeczy napisałem w tym pokoju”. I cokolwiek by nie powiedzieć, jakkolwiek by to wszystko się odbyło, to dobrze, że płyta ujrzała światło dzienne, bo jest naprawdę dobra i warta kolejnych przesłuchań.

I już na sam koniec opinia „wielkiego nieobecnego”, Mike’a Portnoya: “Awesome album! I can safely say this will be a fave of the year for me!”. Chyba nie wymaga tłumaczenia, prawda?

Rysiek Puciato


O tym, że jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Neala Morse’a, wspominałem już kilkukrotnie w związku z premierą dwuczęściowego albumu koncepcyjnego opowiadającego historię bibiljnego Józefa pod koniec 2023 oraz na początku tego roku. Muszę także dodać, że jestem również pod dużym wrażeniem jego płodności artystycznej. Niecałe 10 miesięcy po premierze The Joseph Part Two – Restoration otrzymaliśmy od niego kolejny, pełnowymiarowy premierowy materiał. Tematyka również zahacza o kwestie religijne, a No Hill For A Climber to dzieło z najwyższej półki.
Tym razem historia powstania tego albumu różni się od tej, która stała za poprzedniczkami. Sam zainteresowany w wywiadach wspominał: Zacząłem myśleć o planach na 2024 rok, a wtedy moja żona zasugerowała, że ​​powinienem pomyśleć o zrobieniu czegoś z niesamowicie utalentowanymi młodymi chłopakami, których mamy tutaj lokalnie – takimi jak Chris Riley, Andre Madatian i Philip Martin. Wiedziałem, jak dobrzy są, grając z nimi na naszych koncertach bożonarodzeniowych i innych wydarzeniach. Skład nowego projektu, który ostatecznie przyjął nazwę Neal Morse & The Resonance uzupełnili: perkusista Joe Ganzelli oraz wokalista Johnny Bisaha.

To właśnie wysokie rejestry wokalne Bisahy stały się wartością dodaną na No Hill For A Climber, ponieważ jak sam Morse wyjaśnia w rozmowie: Komponując płytę miałem w głowie wysokie wokalne rejestry, skontaktowałem się więc z Johnnym, ten przyszedł, posłuchał tej muzyki, a następnie zaczął śpiewać. Wtedy pomyślałem: To jest ten gość. Koncepcja i kształt płyty przypominają wcześniejsze dokonania Neala Morse’a z okresu Spock’s Beard. Sam muzyk wspomina o podobieństwach do takich dokonań jak Bridge Accross Forever czy V. Równocześnie należy podkreślić, że podobieństwo to i inspiracje właściwie dotyczą wyłącznie kwestii strukturalnych. Wspomniane albumy mają na początku i końcu dwie długie suity, a w środku kompozycje o średnim, jak na standardy rocka progresywnego, czasie trwania (5-6 minut). Nie inaczej jest w przypadku No Hill For A Climber.

Każdy album Neala Morse’a to nowa historia, a sposób w jaki potrafi on łączyć pozornie różne od siebie części w pełnowymiarową kompozycję jest niesamowity i imponujący. Już w otwierającej suicie Eternity in Your Eyes mocno to słyszymy. Intro niczym z klasycznego filmu sprzed kilku dekad przecina się z syntezatorowymi brzmieniami i solidną sekcją rytmiczną w duchu kultowej supergrupy Transatlantic. Takich inspiracji nie słyszałem u Morse’a od czasu The Absolute Universe, któremu stuknęło niedawno trzy lata.

Właściwie mamy tutaj do czynienia z jednym wielkim miksem dźwiękowych pejzażów: od orkiestrowych brzmień, przez funk i jazz, aż po bluesujące gitary i organy Hammonda. Wielowątkowość tego utworu sprawia, że można uśmiechnąć się pod nosem. Słychać bowiem pewne charakterystyczne patenty Morse’a z poprzednich dokonań, które zostały jednak skontrastowane z zupełnie nowymi brzmieniami. To, że nad kompozycją wspólnie z Morse’m pracowali Andre Madatian i Chris Riley, pozwoliło wykrzesać coś świeżego i będące symbolem wysokiej jakości. Tak, oto prawdziwa uczta na sam początek albumu.
Jeśli jednak można było odnieść wrażenie, że w Eternity… było aż nadto eksperymentów to kolejny utwór na płycie – Thief – pokazuje, jak bardzo mogliśmy się pomylić. To chyba najbardziej nieoczywista odsłona Neala Morse’a, jaką kiedykolwiek słyszałem. Jest tutaj dużo jazzu, a i inspiracja King Crimson z lat 70. chyba nie jest tu przypadkowa. Jeśli ostatnie dzieła Morse’a niosły ze sobą radość i pozytywność, tak w Thief uświadczymy sporo mroku. Wystarczy posłuchać środkowej części utworu, która pozornie chaotyczna podkreśla dramatyzm całej kompozycji, by zamilknąć, a następnie w kulminacyjnym momencie zakręcić pełne koło wracając do pierwotnego motywu.

W kontraście stoi All the Rage, który najbardziej przypomina ostatnie dokonania artysty. Sam zainteresowany wyjaśniał w rozmowach: To drugi utwór, który nagrałem z chłopakami. Chcieliśmy uzyskać wrażenie występu na żywo, więc graliśmy razem i bez metronomu, co stało się dla mnie pewnym wyzwaniem podczas sekcji solowej na fortepianie! Jestem bardzo zadowolony z tego, jak wyszła ta piosenka i naprawdę czuję, że słychać w niej energię zespołu! Efekt jest naprawdę imponujący i życzyłbym sobie oraz słuchaczom, by ta kooperacja trwała jak najdłużej.

Ever Interceding ma w sobie coś z klimatu Bon Jovi, mimo, że jedyne podobieństwo to sięgnięcie po 12-strunowego akustyka. Po subtelnym intrze wokal Bisahy zaczyna swoją opowieść. Nie wiem, czemu, ale odniosłem wrażenie, że to właśnie szkic tej kompozycji musiał pokazać mu Morse w trakcie spotkania. Wyszło bardziej niż genialnie. To chyba mój faworyt na całej płycie, choć tak naprawdę ciężko wybrać mi wyróżniający się utwór, bo całość jest po prostu niesamowita i trzyma wysoki poziom. Na deser epicka, tytułowa suita, która spina podniosłą klamrą całość tego krążka. Neal Morse nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w całość mały smaczek. Na koniec tej suity kwartet smyczkowy gra jej główny motyw i jest to doskonałe zwieńczenie tej historii.

Neal Morse jest wielki. I choć zdarzają się mu tendencje do przesładzania kompozycji, to współpraca z młodymi i lokalnymi muzykami pozwoliła odkryć w sobie jeszcze większe pokłady kreatywności. Wydawało mi się, że ciężko będzie przebić lub dorównać drugiej części Josepha. Muszę się jeszcze oswoić z myślą, czy ta płyta jest lepsza. Na pewno jednak zasługuje na najwyższą ocenę i jawi się jako mocna kandydatka na płytę roku, który powoli zbliża się ku końcowi. Jak wspomniałem wcześniej: mam nadzieję, że to nie koniec tej współpracy, a piękny początek. A znając Neala, pracuje on już pewnie nad następcą (albo następcami) No Hill For A Climber.

Szymon Pęczalski


The new album by Neal Morse & The Resonance – entitled No Hill For A Climber from a resonant line in Barbara Kingsolver’s Pulitzer Prize-winning novel Demon Copperhead – has its roots at the end of 2023, as Morse explains: “I started thinking about what I was going to do in 2024, and my wife suggested that I should think about doing something with the amazingly talented younger guys that we have here locally – like Chris Riley, Andre Madatian and Philip Martin. I knew just how good they were from playing with them at our Christmas concerts and other events.”

One of the benefits – Morse soon realised – of working with local young talent was a sense of newness and immediacy: “These guys brought a lot to the table. There is a freshness that comes from working with new and younger people. There are some musical ideas they brought that would NEVER have occurred to me: there is lots of new stuff here.”

Nevertheless, faithful to any Neal Morse prog album, No Hill For A Climber features two long epics (the 28 minute No Hill For A Climber and Eternity In Your Eyes, which clocks in at 22 minutes) as well as three shorter songs.

Indeed, for all the above reasons, Morse believes that the whole album is quite unique: “If I was going to compare its structure to an album I've done in the past, it might be along the lines of a Bridge Across Forever or Spock's Beard’s V; it’s not that it sounds at all like those albums, it’s just structurally similar. It has voices and playing styles and soundscapes that many people will have never heard before! Everyone you work with changes you a little bit, so even I sound a little different on this one, but I hope that everyone will love it!”



..::TRACK-LIST::..

1. Eternity in Your Eyes 20:56
Prelude to Eternity
- I See the Sun
- Northern Lights
- Echoes of Forever
- The Dream's Still Alive
- Hammer and Nail
- Daylight
2. Thief 05:22
3. All the Rage 05:34
4. Ever Interceding 06:31
5. No Hill for a Climber :49
- The Mountain and the Valley
- A Hill So High
- Burn It Down
- Love Is All
- The Resonance
- The Mountaintop Beyond the Sky



..::OBSADA::..

Neal Morse - Keyboards, Guitars, Bass, Percussion, Lead and Backing Vocals
Chris Riley - Keyboards, Guitars, Bass, Lead Vocals
Andre Madatian - Guitars and Orchestration
Johnny Bisaha - Lead Vocals
Philip Martin - Drums on tracks 2, 3, 4 & 5
Joe Ganzelli - Drums on tracks 1, 2 & 5
Chris Carmichael - Violin, Viola, Cello
Amy Pippin and Julie Harrison - Background Vocals
Chris West - Trumpet, Flugelhorn
Desmond Ng - Trombone and Euphonium




https://www.youtube.com/watch?v=BSXjvdHqADk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Mimo znakomitej zawartości, album 'Messin” jakiejś specjalnej furory na listach przebojów nie zrobił.
Nie pomogły mu w tym zapewne również zabiegi amerykańskiego dystrybutora, który wymusił na zespole zmianę okładki (na brzydszą, ale pewnie miało być bardziej psychodelicznie).
Mimo upływu lat, 'Messin” wciąż się broni. Kto wie, może to nawet najlepszy album, jaki nagrał Manfred Mann ze swoim Earth Bandem?...

FA


This album - like most of the other Earth Band albums - is absolutely strange. This record is the most impenetratable take on blues rock that was likely to come out in 1973.
This album is where Manfred Mann's Earth Band first steadied their distinctive sound - the unisono playing of a fierce Stratocaster and the Moog synthesizer, the rapid jams which start abruptly in the middle of a song and the effective deconstruction of cover versions. But when I listen to this album I always wonder what kind of music this band actually wants to do. There are the spacy synthesizers, the (slight) jazz influences and the moody instrumentals, but the whole thing reminds me more of Lynyrd Skynyrd's debut album than of anything else. It's all about tight band interplaying and heavy riffs, but these riffs share similarities both with Robert Johnson's and Gustav Holst's compositions. There are few progressive bands which rely as heavily on riffs, and there is no other progressive rock band which arranges these riffs in such a sophisticated way, eventually making them sound like the title melody to a science fiction movie. This album is really knotty and cold, but nonetheless tremendously exciting.

First of all - I don't own the reissue of this album. The Earth Band reissues by Creature Music Ltd. are by far the worst reissues I've ever seen. Useless bonus tracks, a shabby booklet design without any interesting information and a sometimes shabby sound (especially on the Chapter Three albums). I don't want to know which drunk apprentice was responsible for this stuff. I mean, making typos while copying the original liner notes for an album - that cannot be true!

But all in all, there's just one dull track on the whole record. Get Your Rocks Off is a cover version of one of the many overrated Dylan Basement Tapes songs and is on the same level as the mediocre stuff on the Glorified Magnified album. Ok, they manage to pack a short and sweet multi-tracked guitar bridge into the song at 1:11, and the slide guitar in the chorus is quite alright as well, but they just aren't The Band - and the song itself is pretty forgettable. It's a shame because the MMEB pulled off some nice blues rockers on Glorified Magnified, particularly the stomping I'm Gonna Have You All and Look Around, which itself is based on the American folk song Black Betty.

Cloudy Eyes isn't dull, but simply a few tads too little inspired. It is a laid-back instrumental which steadily walks along a stoic 4/4 beat without lots of variation. Nevertheless I always enjoyed the neat J.S.Bach melodics in this tune with the sharp lead guitar setting the main melody with lots of trills while the Moog synthesizer echoes some guitar motives, allowing the guitar to do some variations. But since I've listened to Procol Harum's Repent Walpurgis I believe that such music works much better when given a certain degree of solemnity. But that's not the major problem, the chord progression differs too much from Repent Walpurgis to make the track a rip-off. But there's not a lot happening in the first four minutes, it's just the same (good) melody over and over again. Thankfully, the piece fades out before it gets tedious. The last 90 seconds are dedicated to Mann's Moog, and here he emulates the sound of a hurdy-gurdy, a stringed folk instrument which gives a droning sound due to a revolving wheel. In a way it's a violin with an endless circular bow, or the stringed pendant to the bagpipes. It sounds absolutely odd and I've got no idea what purpose this fragment has. But I don't mind; no matter what it is or what it shall be - it is really successful in its menacing drone and sends shivers down my spine.

Sadjoy is more or less an extended guitar solo constructed around a 40bpm, i.e. really slow, rhythm with many people singing a sophisticated melody over and over again. Supposedly Manfred Mann intended to write some kind of musical in 1973, and this and Cloudy Eyes are recycled versions of compositions intended for this purpose. A track like this, for sure, will only be successful when the guitar playing is good, and indeed Mick Rogers rarely had such a good opportunity to show off his considerable skills. The sharp attack of the Stratocaster bridge pick-up and Mick Rogers' emotional bendings fit very well to each other, preventing the whole affair from being boring over the whole 5 minutes.

Mardi Gras Day is one of the swampy Cajun-like tracks by Dr. John Creaux, and although this is pretty much a simple sing-along tune, this mixture of shrieking lead guitars, the laid-back offbeat rhythm and the tribal backing vocals by presumably everyone who was present in the studio is amazing. Mick Rogers really nails this one with his reggae vocals and the clean funky rhythm guitar. Manfred Mann's Earth Band, as early versions of Ashes to the Wind show, did a lot of this world-music inspired rock fusion in those years and continued to do so on the Somewhere in Africa album.

This brings us to the three huge songs on this album.

In Black and Blue the band do what they were always best in: enriching existing songs by other bands which sounded pretty dull in their original form. This time it's a first-person blues song by an Australian band which has slavery and deprivation as its topic. Starting off as a Mick Rogers vocal solo the song develops into a mournful sea of tightly weaved Moog melodies on top of a leaden rhythm. The guitar stays pretty quiet, but howls from afar from time to time. Apart from the wailing multi-tracked guitar riff (which, in fact, take in the role of a chorus) this is an amazingly haunting piece of psychedelic blues rock and a definite highlight in the band's career. I'm not completely sure, but it might be my favorite track off this record, simply due to the psychedelic mid-part which is pretty unique in the band's repertoire.

Messin' is, in fact, a self-cover - something which the Earth Band frequently did with their 1960s and Chapter Three songs. It was written by keyboarder Mike Hugg and recorded for the shelved third Chapter Three record. Originally a fast soul/rock track with free jazz elements, actually a more concise Happy Being Me with a flute and Hammond organ solo, the band augmented it with industrial machine sounds and sounds of crying monkeys (both effects are utterly frightening, I have to admit) and made a leaden blues rocker out of it. The female backing vocals and the lyrics are the only things which didn't change, even Mike Hugg's melody has been simplified at certain places. But the band deteriorated the original version by no means; they rather gave it a better structure in the extended instrumental part by rearranging the brass melody of the early Chapter Three track Konekuf that it may fit on the heavy rhythm of the vocal parts. Interestingly, they play parts of the melody in a nearly polyphonic way (i.e., shifted by some bars) with amazing musical communication between Manfred Mann and Mick Rogers. Afterwards Manfred Mann shows his talent of writing riffs which sound bluesy although their melodies, soaked with strange intervals and avantgarde, are as stiff as contemporary classical music. At first Mick Rogers has an extended solo, then Manfred Mann runs into some ragtime-inspired Moog synthesizer pitch bends. After a reprise of the chorus the track ends in the monkey and machine noises again. A tour de force with a style of improvisation absolutely typical of this band. Check out the Chapter Three version (Messin' Up The Land from the Odds and Sods collection) as well - it's available for commercial download and absolutely worth the mony.

Buddah begins deceptively as a ballad - a really good ballad I daresay, owing to Mick Rogers' controlled and vibrato-laden voice and the catchy clean Stratocaster picking, alternated by some heavy riffing in the chorus. The (not that rarely thought about) topic is the reappearance of ancient prophets (Jesus, Buddah and Moses) in our time. The Strawbs' The Man Who Called Himself Jesus is, from the lyrical point of view, more interesting than this example, but it doesn't matter in this case because everything else sounds marvellous. At 3:38 the jam part of the song begins. Listen closely to the shift in timing in the first bars of this part and you'll find again how meticously the band composed and planned the frame of the improvisation. They played these bars exactly the same way live, as recordings for the BBC and the Swedish TV prove! To the accurate thumping of the bass guitar and an accelerated drum rhythm Manfred Mann glides into an atmospheric Moog solo, sometimes accompanied by some backwards piano notes, a bit like Deep Purple's No One Came, but more futuristic and avantgardistic. The last 90 seconds contain in total six different parts: a riff-laden hard rock part, followed by some rising major chords, moving into majestic Moog fanfares (I suppose many AOR bands listened to this part!), a reprise of the riff-laden part, a short drum solo and an ending in which Mick Rogers majestically superimposes lead guitar lines in a major mode - which is not the kind of scale you would expect in a blues jam, but which Mick Rogers would later be known for.

All in all, ideas like these - making jams more exciting by improvising on complex scales, deconstructing existing melodies in a classical way, taking influence from world music, jazz, space rock and blues rock - make this album a really interesting piece of music. Solar Fire is more consistent and also has more peaks, but the stiff blues rock of Messin' - although it's, perhaps unintentionally, an exhausting and absolutely uncommercial record - isn't far away from the quality of Solar Fire. Get the album if you like blues rock and Moog synthesizers, but be prepared that the album is tougher than you might expect it to be.

Einsetumadur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Messin'(1973):
1. Messin' 10:00
2. Buddah 7:00
3. Cloudy Eyes 5:30
4. Get Your Rocks Off 2:56
5. Sadjoy 5:24
6. Black And Blue 7:22
7. Mardi Gras Day 3:04



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums

Additional musicians:
Laurie Baker - Machines and Zoo on 'Messin''
Liza Strike - backing vocals
Vicki Brown - backing vocals
Judith Powell - backing vocals
Ruby James - backing vocals




https://www.youtube.com/watch?v=vVHCQrarNw4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Mimo znakomitej zawartości, album 'Messin” jakiejś specjalnej furory na listach przebojów nie zrobił.
Nie pomogły mu w tym zapewne również zabiegi amerykańskiego dystrybutora, który wymusił na zespole zmianę okładki (na brzydszą, ale pewnie miało być bardziej psychodelicznie).
Mimo upływu lat, 'Messin” wciąż się broni. Kto wie, może to nawet najlepszy album, jaki nagrał Manfred Mann ze swoim Earth Bandem?...

FA


This album - like most of the other Earth Band albums - is absolutely strange. This record is the most impenetratable take on blues rock that was likely to come out in 1973.
This album is where Manfred Mann's Earth Band first steadied their distinctive sound - the unisono playing of a fierce Stratocaster and the Moog synthesizer, the rapid jams which start abruptly in the middle of a song and the effective deconstruction of cover versions. But when I listen to this album I always wonder what kind of music this band actually wants to do. There are the spacy synthesizers, the (slight) jazz influences and the moody instrumentals, but the whole thing reminds me more of Lynyrd Skynyrd's debut album than of anything else. It's all about tight band interplaying and heavy riffs, but these riffs share similarities both with Robert Johnson's and Gustav Holst's compositions. There are few progressive bands which rely as heavily on riffs, and there is no other progressive rock band which arranges these riffs in such a sophisticated way, eventually making them sound like the title melody to a science fiction movie. This album is really knotty and cold, but nonetheless tremendously exciting.

First of all - I don't own the reissue of this album. The Earth Band reissues by Creature Music Ltd. are by far the worst reissues I've ever seen. Useless bonus tracks, a shabby booklet design without any interesting information and a sometimes shabby sound (especially on the Chapter Three albums). I don't want to know which drunk apprentice was responsible for this stuff. I mean, making typos while copying the original liner notes for an album - that cannot be true!

But all in all, there's just one dull track on the whole record. Get Your Rocks Off is a cover version of one of the many overrated Dylan Basement Tapes songs and is on the same level as the mediocre stuff on the Glorified Magnified album. Ok, they manage to pack a short and sweet multi-tracked guitar bridge into the song at 1:11, and the slide guitar in the chorus is quite alright as well, but they just aren't The Band - and the song itself is pretty forgettable. It's a shame because the MMEB pulled off some nice blues rockers on Glorified Magnified, particularly the stomping I'm Gonna Have You All and Look Around, which itself is based on the American folk song Black Betty.

Cloudy Eyes isn't dull, but simply a few tads too little inspired. It is a laid-back instrumental which steadily walks along a stoic 4/4 beat without lots of variation. Nevertheless I always enjoyed the neat J.S.Bach melodics in this tune with the sharp lead guitar setting the main melody with lots of trills while the Moog synthesizer echoes some guitar motives, allowing the guitar to do some variations. But since I've listened to Procol Harum's Repent Walpurgis I believe that such music works much better when given a certain degree of solemnity. But that's not the major problem, the chord progression differs too much from Repent Walpurgis to make the track a rip-off. But there's not a lot happening in the first four minutes, it's just the same (good) melody over and over again. Thankfully, the piece fades out before it gets tedious. The last 90 seconds are dedicated to Mann's Moog, and here he emulates the sound of a hurdy-gurdy, a stringed folk instrument which gives a droning sound due to a revolving wheel. In a way it's a violin with an endless circular bow, or the stringed pendant to the bagpipes. It sounds absolutely odd and I've got no idea what purpose this fragment has. But I don't mind; no matter what it is or what it shall be - it is really successful in its menacing drone and sends shivers down my spine.

Sadjoy is more or less an extended guitar solo constructed around a 40bpm, i.e. really slow, rhythm with many people singing a sophisticated melody over and over again. Supposedly Manfred Mann intended to write some kind of musical in 1973, and this and Cloudy Eyes are recycled versions of compositions intended for this purpose. A track like this, for sure, will only be successful when the guitar playing is good, and indeed Mick Rogers rarely had such a good opportunity to show off his considerable skills. The sharp attack of the Stratocaster bridge pick-up and Mick Rogers' emotional bendings fit very well to each other, preventing the whole affair from being boring over the whole 5 minutes.

Mardi Gras Day is one of the swampy Cajun-like tracks by Dr. John Creaux, and although this is pretty much a simple sing-along tune, this mixture of shrieking lead guitars, the laid-back offbeat rhythm and the tribal backing vocals by presumably everyone who was present in the studio is amazing. Mick Rogers really nails this one with his reggae vocals and the clean funky rhythm guitar. Manfred Mann's Earth Band, as early versions of Ashes to the Wind show, did a lot of this world-music inspired rock fusion in those years and continued to do so on the Somewhere in Africa album.

This brings us to the three huge songs on this album.

In Black and Blue the band do what they were always best in: enriching existing songs by other bands which sounded pretty dull in their original form. This time it's a first-person blues song by an Australian band which has slavery and deprivation as its topic. Starting off as a Mick Rogers vocal solo the song develops into a mournful sea of tightly weaved Moog melodies on top of a leaden rhythm. The guitar stays pretty quiet, but howls from afar from time to time. Apart from the wailing multi-tracked guitar riff (which, in fact, take in the role of a chorus) this is an amazingly haunting piece of psychedelic blues rock and a definite highlight in the band's career. I'm not completely sure, but it might be my favorite track off this record, simply due to the psychedelic mid-part which is pretty unique in the band's repertoire.

Messin' is, in fact, a self-cover - something which the Earth Band frequently did with their 1960s and Chapter Three songs. It was written by keyboarder Mike Hugg and recorded for the shelved third Chapter Three record. Originally a fast soul/rock track with free jazz elements, actually a more concise Happy Being Me with a flute and Hammond organ solo, the band augmented it with industrial machine sounds and sounds of crying monkeys (both effects are utterly frightening, I have to admit) and made a leaden blues rocker out of it. The female backing vocals and the lyrics are the only things which didn't change, even Mike Hugg's melody has been simplified at certain places. But the band deteriorated the original version by no means; they rather gave it a better structure in the extended instrumental part by rearranging the brass melody of the early Chapter Three track Konekuf that it may fit on the heavy rhythm of the vocal parts. Interestingly, they play parts of the melody in a nearly polyphonic way (i.e., shifted by some bars) with amazing musical communication between Manfred Mann and Mick Rogers. Afterwards Manfred Mann shows his talent of writing riffs which sound bluesy although their melodies, soaked with strange intervals and avantgarde, are as stiff as contemporary classical music. At first Mick Rogers has an extended solo, then Manfred Mann runs into some ragtime-inspired Moog synthesizer pitch bends. After a reprise of the chorus the track ends in the monkey and machine noises again. A tour de force with a style of improvisation absolutely typical of this band. Check out the Chapter Three version (Messin' Up The Land from the Odds and Sods collection) as well - it's available for commercial download and absolutely worth the mony.

Buddah begins deceptively as a ballad - a really good ballad I daresay, owing to Mick Rogers' controlled and vibrato-laden voice and the catchy clean Stratocaster picking, alternated by some heavy riffing in the chorus. The (not that rarely thought about) topic is the reappearance of ancient prophets (Jesus, Buddah and Moses) in our time. The Strawbs' The Man Who Called Himself Jesus is, from the lyrical point of view, more interesting than this example, but it doesn't matter in this case because everything else sounds marvellous. At 3:38 the jam part of the song begins. Listen closely to the shift in timing in the first bars of this part and you'll find again how meticously the band composed and planned the frame of the improvisation. They played these bars exactly the same way live, as recordings for the BBC and the Swedish TV prove! To the accurate thumping of the bass guitar and an accelerated drum rhythm Manfred Mann glides into an atmospheric Moog solo, sometimes accompanied by some backwards piano notes, a bit like Deep Purple's No One Came, but more futuristic and avantgardistic. The last 90 seconds contain in total six different parts: a riff-laden hard rock part, followed by some rising major chords, moving into majestic Moog fanfares (I suppose many AOR bands listened to this part!), a reprise of the riff-laden part, a short drum solo and an ending in which Mick Rogers majestically superimposes lead guitar lines in a major mode - which is not the kind of scale you would expect in a blues jam, but which Mick Rogers would later be known for.

All in all, ideas like these - making jams more exciting by improvising on complex scales, deconstructing existing melodies in a classical way, taking influence from world music, jazz, space rock and blues rock - make this album a really interesting piece of music. Solar Fire is more consistent and also has more peaks, but the stiff blues rock of Messin' - although it's, perhaps unintentionally, an exhausting and absolutely uncommercial record - isn't far away from the quality of Solar Fire. Get the album if you like blues rock and Moog synthesizers, but be prepared that the album is tougher than you might expect it to be.

Einsetumadur



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Messin'(1973):
1. Messin' 10:00
2. Buddah 7:00
3. Cloudy Eyes 5:30
4. Get Your Rocks Off 2:56
5. Sadjoy 5:24
6. Black And Blue 7:22
7. Mardi Gras Day 3:04



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser
Mick Rogers - electric guitar, lead vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums

Additional musicians:
Laurie Baker - Machines and Zoo on 'Messin''
Liza Strike - backing vocals
Vicki Brown - backing vocals
Judith Powell - backing vocals
Ruby James - backing vocals




https://www.youtube.com/watch?v=vVHCQrarNw4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Jon Rose - The Violin In Winter 3:48
2. Ossatura - Tranne Lacrimae (Bar Tears) 4:06
3. Otomo Yoshihide / Ground Zero - On Suicide 5:42
4. Massimo Simonini - Artico & Baci 3:31
5. When / Lars Pedersen - The Tube 2:38
6. Warrick Sony / Kalahari Surfers / DJ Ballard - Rats And Monkeys Remix
3:09
7. John Oswald - Time / Bye 5:02
8. Chris Cutler - Three Bear Rooms 4:42
9. Roberto Musci / Giovanni Venosta / Massimo Mariani - World As It Hopes In Winter 3:51
10. The Residents - Bath Of Stars / The Skeleton 4:50
11. Yasushi Utsunomiya - Tokusa-No-Kandakara (91 Pieces Of 'C') 2:57
12. Herb Heinz - The Skeleton 2:53
13. Martin Archer - Long Winter 4:59
14. Jon Leidecker / Wobbly - Winter / War / Force 4:00
15. Fred Frith - Everything Again 4:15
16. Jocelyn Robert - Coquelicot 7:05

Extra:
17. Art Bears - Collapse 4:48
18. Art Bears - All Hail I 4:03


CD 5:
1. Roger Kleier - Armed Peace Remix 2:33
2. Bob Drake - Song Of The Monopolists 1:15
3. Andrea Rocca - The Three Wheels Remix 2:42
4. Vitor Rua - Gold 1:20
5. Brian Woodbury - The Fourth Wheel 4:01
6. Chris Cutler - The Three Figures 1:03
7. Bob Drake - First Things First: The Mix That Should Not Be 2:54
8. Stevan Tickmayer - Monopolists Democracy 4:17
9. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 1) 1:35
10. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 2) 1:35
11. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 3) 1:37
12. Biota - Summer Mix (Part 1) 4:08
13. Biota - Summer Mix (Part 2) 2:47
14. Biota - Summer Mix (Part 3) 4:10
15. Biota - Summer Mix (Part 4) 3:09
16. Thomas Dimuzio - Democracy Remix 4:19
17. Christian Marclay - Some Truth 4:44

Extra:
18. Art Bears - Carved In Stone (Rebirth) 1:40




https://www.youtube.com/watch?v=LHX2dYJl1do



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Jon Rose - The Violin In Winter 3:48
2. Ossatura - Tranne Lacrimae (Bar Tears) 4:06
3. Otomo Yoshihide / Ground Zero - On Suicide 5:42
4. Massimo Simonini - Artico & Baci 3:31
5. When / Lars Pedersen - The Tube 2:38
6. Warrick Sony / Kalahari Surfers / DJ Ballard - Rats And Monkeys Remix
3:09
7. John Oswald - Time / Bye 5:02
8. Chris Cutler - Three Bear Rooms 4:42
9. Roberto Musci / Giovanni Venosta / Massimo Mariani - World As It Hopes In Winter 3:51
10. The Residents - Bath Of Stars / The Skeleton 4:50
11. Yasushi Utsunomiya - Tokusa-No-Kandakara (91 Pieces Of 'C') 2:57
12. Herb Heinz - The Skeleton 2:53
13. Martin Archer - Long Winter 4:59
14. Jon Leidecker / Wobbly - Winter / War / Force 4:00
15. Fred Frith - Everything Again 4:15
16. Jocelyn Robert - Coquelicot 7:05

Extra:
17. Art Bears - Collapse 4:48
18. Art Bears - All Hail I 4:03


CD 5:
1. Roger Kleier - Armed Peace Remix 2:33
2. Bob Drake - Song Of The Monopolists 1:15
3. Andrea Rocca - The Three Wheels Remix 2:42
4. Vitor Rua - Gold 1:20
5. Brian Woodbury - The Fourth Wheel 4:01
6. Chris Cutler - The Three Figures 1:03
7. Bob Drake - First Things First: The Mix That Should Not Be 2:54
8. Stevan Tickmayer - Monopolists Democracy 4:17
9. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 1) 1:35
10. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 2) 1:35
11. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 3) 1:37
12. Biota - Summer Mix (Part 1) 4:08
13. Biota - Summer Mix (Part 2) 2:47
14. Biota - Summer Mix (Part 3) 4:10
15. Biota - Summer Mix (Part 4) 3:09
16. Thomas Dimuzio - Democracy Remix 4:19
17. Christian Marclay - Some Truth 4:44

Extra:
18. Art Bears - Carved In Stone (Rebirth) 1:40




https://www.youtube.com/watch?v=LHX2dYJl1do



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja jednej z najważniejszych płyt w dyskografii Mike’a Oldfielda. Ten wyjątkowy album pierwotnie ukazał się w 1978r. i został uznany za mistrzostwo minimalizmu. Zawarty na nim materiał jest podzielony na 4 części i został zremasterowany pod okiem samego Oldfielda. Płyta zawiera też singiel ‘Guilty’ – kultowe nagranie z 1979r., które okazało się przebojem nowojorskich parkietów u szczytu rozkwitu ery disco. Album jest dostępny jest również w wersji 2CD/DVD, na której znalazły się rzadko publikowane nagrania, a także materiał z trasy koncertowej z 1979r.



..::TRACK-LIST::..

5.1 Surround Sound Mixes:
1. Diana 6:35
2. Northumbrian 2:56
3. Piano Improvisation 5:38
4. Hiawatha 9:01
5Canon For Two Vibraphones 2:49
6. Guilty 6:41

1977 Promotional Video:
7. William Tell Overture 3:56

Incantations (Recorded Live In April 1979 At Wembley Conference Centre):
8. Parts One & Two 30:12
9. Parts Three & Four 21:12

1979 Promotional Video:
10. Guilty 4:09



https://www.youtube.com/watch?v=15a4xFuYbqw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jeden z tych utworów, do których trzeba usiąść wygodnie w fotelu, założyć słuchawki i po prostu dać się ponieść.

Mnogość tematów zmieniających się jak w kalejdoskopie, naturalna kompozycja, w której jeden motyw wyrasta z drugiego, czasem subtelnie przypominając coś, co już przed chwilą słyszeliśmy, na pewno nie pozwoli się przez te dwadzieścia minut nudzić. To porywająca i jedyna w swoim rodzaju wędrówka, którą nie sposób się nie zachwycić.

Druga część jest już bardziej stonowana, miejscami psychodeliczna. Więcej tu akustycznych, folkowych brzmień, mniej aranżacyjnego bogactwa. Jest jeszcze miniatura „On Horseback”, doklejona do drugiej części głównej suity, zaśpiewana przez Oldfielda i Williama Murray’a – szkockiego perkusistę, który potem przerzucił się na fotografię. To z kolei wspomnienie ich własnych dziecięcych radości.
Niesamowita płyta!



..::TRACK-LIST::..

Ommadawn (2010 5.1 Surround Mixes)
Mixed By Mike Oldfield
1. Part One 19:06
2. Part Two / On Horseback 17:21
Uilleann Pipes - Paddy Moloney
Words To The Horse Song - Mike Oldfield, William Murray

Original Promotional Videos:
3. In Dulce Jubilo 3:04
Arranged By, Engineer [At The Beacon] - Mike Oldfield
Engineer [At The Manor] - Phil Newell
Written By - Robert Lucas de Pearsall

4. Portsmouth 2:03
Acoustic Guitar, Accordion, Mandolin, Synthesizer [String], Drum [Kettle], Bodhrán, Body Percussion [Feet] - Mike Oldfield
Body Percussion [Feet] - Leslie Penning
Engineer - Paul Lindsay




https://www.youtube.com/watch?v=W2HeFIW4E7k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdybym w zorganizowany sposób prowadził muzyczne notatki jakieś 30 lat temu, z myślą o szerszej publikacji, szybko znalazłyby się tam wszystkie na bieżąco wydawane płyty Mike Oldfielda. Mój zachwyt nad jego talentem nie miał chyba granic i graniczył z uwielbieniem. No cóż, od tamtej pory minęło jednak wiele lat. Z wiekiem człowiek dojrzewa, rozumie pewne mechanizmy inaczej i nabiera dystansu. Oczywiście, Mike dalej jest jednym z moich ulubionych muzyków, a płyta "Hergest Ridge" jedną z tych, które szczególnie lubię. Dlatego z radością przyjąłem informację o specjalnym wydaniu w 2010 roku edycji deluxe, zawierającej rożne wersje tej wspaniałej muzyki. Słuchając Hergest Ridge {Part One and Two} 2010 Stereo Mixes, rejestrując uszami zmiany detali, przypomniałem sobie narzekania krytyków z końca lat 70., którzy przed laty deprecjonowali wartość "Wrzosowisk". Twierdzili oni niejednokrotnie, iż są to popłuczyny wspaniałych "Dzwonów Rurowych" i że Oldfield jest po prostu auto plagiatorem, kopistą jednego dzieła. Uznałem, że jest to krzywdząca opinia i traktowałem HR jako wspaniałe tło do moich kilku premierowych wydarzeń w życiu np. pierwszego spotkania z morzem. Czego by nie mówić - jest to muzyka patetyczna i pełna swoistej poezji, więc jest takich rzeczy nadaje się idealnie. Warto tu wspomnieć, że był czas, że Mike w pewnym momencie "zepsuł" swoje dzieło. W 1976 roku Virgin wydał kilku płytowy album 'Boxed", na którym zremiksowana wersja "Wrzosowisk" po prostu mi się nie podoba. Niektórzy twierdzą, że podobnych zmian jest więcej w kolejnych wydaniach. No cóż, może i tak... Ale co można powiedzieć o najnowszej emisji? Na Deluxe Edition w wersji audio podarowano słuchaczom aż trzy wersje Stereo Mixes 2010, Original 1974 Stereo Mixes, i Previously Unreleased 1974 Demo Recordings. Zapis z DVD niesie jeszcze jedną opcję: "2010 5.1 Surround Mixes". Różnią się one między sobą szczegółami, jednak nie w taki spektakularny sposób jak dawna wersja z Boxed. Oczywiście, "Previously Unreleased 1974 Demo Recordings" jest pozbawiony wielu ścieżek, lub zawiera alternatywne, momentami brzmi inaczej, nie sposób temu zaprzeczyć Ale... żadna z tych wersji nie wzbudza już we mnie większych emocji. Zastanawiałem się dlaczego. Czy to wina osłuchania, zbyt częstego odtwarzania? Chyba nie. Analizując dokonania tego utalentowanego multi instrumentalisty, doszedłem do wniosku że modyfikacje suit o ekstatycznym zakończeniu, dużej dynamice, jak "Tubular Bells" i "Ommadawn" dają możliwość zbudowania atrakcyjnego klona (np. TB II, czy koncertowe wykonanie "Ommadawn"). Natomiast budowa Wrzosowisk być może jest sama w sobie pewnym ograniczeniem? Oczywiście, to tylko moja teoria. Jakby nie patrzył, ta muzyka powinna się podobać przynajmniej przez pierwsze 30 lat. To całkiem dobry wynik.

Electronic music



..::OBSADA::..

1. Hergest Ridge [Part 01] 2010 5.1 Surround Mix
2. Hergest Ridge [Part 02] 2010 5.1 Surround Mix



https://www.youtube.com/watch?v=6MTXTYZpgXo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live At Plumpton Festival, August 9 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 7:36
2. Get Thy Bearings 10:49
3. Announcement 0:17
4. The Court Of The Crimson King 7:02
5. Mantra 8:49
6. Travel Weary Capricorn 3:58
7. Improv (Including By The Sleeping Lagoon) 8:53
8. Mars 8:05



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live At Plumpton Festival, August 9 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 7:36
2. Get Thy Bearings 10:49
3. Announcement 0:17
4. The Court Of The Crimson King 7:02
5. Mantra 8:49
6. Travel Weary Capricorn 3:58
7. Improv (Including By The Sleeping Lagoon) 8:53
8. Mars 8:05



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Live At The Marquee, July 6, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:21
2. Drop In 5:42
3. Announcement (Incomplete) 0:43
4. I Talk To The Wind 4:34
5. Epitaph (Incomplete) 3:21
6. Travel Weary Capricorn 11:07
7. Improv (Inc Nola And Etude No. 7) 12:29
8. Mars 8:22



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Live At The Marquee, July 6, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:21
2. Drop In 5:42
3. Announcement (Incomplete) 0:43
4. I Talk To The Wind 4:34
5. Epitaph (Incomplete) 3:21
6. Travel Weary Capricorn 11:07
7. Improv (Inc Nola And Etude No. 7) 12:29
8. Mars 8:22



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Taki na przykład, ponad 11-minutowy, utwór 'Hole' potrafi wywiercić prawdziwą dziurę w mózgu i namieszać w świadomości. To chyba najgenialniejszy fragment z całej płyty. Chociaż następująca po nim kompozycja 'Slow Fire' wyrywa serce wraz z duszą.'

Maciej Kierzkowski



Muzyka tego zespołu stanowi swego rodzaju fenomen, łączący w sobie ogień i wodę.
Spotykamy się z logiką godną mistrza Frippa, do której dodany został polot i brawura charakterystyczna dla uczniaka. Udało im się połączyć niepołączalne oraz posklejać niesklejalne.

Anekdoten to doprawdy niesamowite zjawisko na scenie współczesnej muzyki rockowej, promieniujące niezwykłym blaskiem na wszystko i wszystkich dokoła.



Nostalgia za czasami mellotronu, słabość do gęstych, ciężkich brzmień, zmian tempa i nastroju - tym wszystkim kierują się członkowie szwedzkiego zespołu Anekdoten od czasu pierwszej płyty — 'Vemod' z 1993 roku.

Wówczas byli objawieniem na skostniałym rynku klonów kapel Marillion i IQ. Na nowym albumie 'From Within' nie obniżyli sobie poprzeczki, zachowując swój skandynawski charakter i romantyczny rozmach. Gdyby skład King Crimson z okresu krążka 'Red' wciąż był młody i rozwijał się w podobnym kierunku, dziś nazywałby się Anekdoten.



Trzecia studyjna płyta szwedzkiej grupy Anekdoten. Muzyka pławiąca się w mellotronach (dwoje muzyków obsługuje tu ten instrument!), ze szczyptą wibrafonu i organów Hammonda, przepełniona atmosferą karmazynowej melancholii i zadumy (kolor ten pada tu nieprzypadkowo), kapryśna w nastrojach (potrafi być całkiem drapieżna, ale i kołysząca do snu). Można odnieść wrażenie, że niemałą inspiracją stał się dla muzyków projekt Morte Macabre z jego Symphonic Holocaust z 1998 roku. Da się to wyczuć szczególnie w długich, transowo monotonnych wyciszonych partiach. Przybyło wiele brzmień echotwórczych, jakby z dna studni. Prześliczny przeszło 10-minutowy Hole to najczyściej lśniąca perła tej płyty. Brzmi to jak zarzut (zaraz się okaże, że wcale nim nie jest), ale wszystkie płyty Anekdoten są do siebie bardzo podobne. Ciężko byłoby mi wyróżnić w każdej z nich coś, czego nie ma inna. Fakt ten jednak, o dziwo, wcale nie przeszkadza w odbiorze muzyki. Na mnie osobiście każdy dźwięk wytworzony przez Anekdoten wpływa uzdrawiająco. Tak jest i z tą płytą. Wspaniały lek na wszystko, poparty wieloletnim doświadczeniem poprzedników, bez skutków ubocznych.

Bartkey


If you compare this album to their exciting but a bit too obvious King Crimson inspired CD "Vemod", it's amazing how this Sweish formation has turned into a progrock band with an own identity: very dynamic and compelling compositions featuring two different singers, a powerful bass, splendid, very creative and propulsive drums and many waves of the unsurpassed Mellotron, WHAT A MOVING SOUND!! The atmospheres frequently changes from mellow with twanging guitars and soft Mellotron to propulsive and bombastic with fiery guitarplay, an agressive bass, majestic Mellotron eruptions and excellent drumming (like in "From within", "Kiss of life" and "Slow fire"). The vocals have a bit melancholical undertone that fits perfect to the music. I was pleasantly surprised by the variety of the songs: mellow electric guitars, cello and piano in "Firefly", a simple basic rhythm with vibraphone, cello and intense Mellotron in "The sun absolute" and twanging acoustic - and electric guitars with fragil evocals and cello in "For someone". The highlight on this CD is the longest track entitled "Hole", it contains splendid shifting moods: a heavy wall of Mellotron and guitar, soft interludes featuring sensitive vocals, guitar and Mellotron and nice instrumental passages by the vibraphone and Hammond organ. The only obvious King Crimson inspired track on this album is "Groundbound" delivering biting Fripperish guitarwork and moving waves of the violin Mellotron in the vein of "In the court of the crimson king". IF YOU LOVE EMOTIONALLY DRIVEN PROGROCK THATS SOUNDS DYNAMIC AND ALTERNATING, THIS CD IS YOURS!!

erik neuteboom


Oh boy . I cannot wait any longer writing my view about this album. It's a BIG FIVE STAR for this album by a Sweden band. It's an amazing prog music in the vein of early King Crimson, I guess. King Crimson ripped-off? I don't really care. These guys have done a great job! For those of you who miss the mellotron sound of 70's, this might be the answer! I don't think there is something special or complex, chord-wise as well as overall composition of the album. The only critical point is the ability of the band to create musical nuances throughout all tracks in the album by exploring mellotron sound, bass guitar, cello, drums and wurlitzer brilliantly! Top notch music!
The opening track "From Within" is an upbeat tempo music with drums, bass and mellotron dominating the scene. It ends up with a lower sound to accommodate the vocal part. The guitar play is stunning coupled with dominant "walking" bass play. It's a nice composition. You can hear here the "In The Court of Crimson King" style of mellotron sound in relatively long period. I'm satisfied with this act. The vocal part is heavy and very clear.

Now we enter to more uplifting and dynamic song "Kiss of Life" with again mellotron- based music, followed by a voice in "Radiohead" style of singing. Beautiful opening. The music is so simple with minimum chords changes but it does a pretty good sound especially when mellotron and guitar played altogether. Oh man .. this piece of music really touches me especially when I play it loud! What an experience! I cannot bear it anymore when mellotron howls loudly and dominantly in this segment.

The next track "Groundbound" is opened with a heavy voice (this time is not Radiohead- like) something as heavy as Peter Hammil in Van Der Graaf Generator. Hey, I just reckon now that the singer voice is somewhat similar to Hammil's!! Can u imagine? It's a kind like marrying VdGG and King Crimson?!!! What a nice dream! Wow! I like the guitar part played starting at minute 3:20. It definitely reminds me to "Starless and Bible Black" album of KC! I don't mind to repeat this track again to ensure my true orgasm about this album .

Track 4 "Hole" really killed me the first time I listened to it. What a nice yet simple music they provide for the hungry listener of this sort of music! IMHO, this track itself is enough to justify that this album should be in your collection. Especially the hard core fan of early KC, it's a satisfaction guaranteed deal!! Opened with a dazzling simple chord of mellotron (swear! The intro of this track is early Crimson stuff!!) plus other instruments as background, followed by an immediate silent as to open the gate for vocals part to start. Observe how the voice starts beautifully with Hammil's kind of heavy voice "I wonder why I let time slip by unconcerned .." oh my GOD! This is very nice! The whole track is well written.

Overall, by judging the first four tracks is actually enough for you to decide purchasing this CD. Again, if you are an early Crimson freaks and open mind with other musicians play in the similar style. But other tracks are OK as well. "Slow Fire" is probably the most complex (?) and noisy compared to the other at intro part. But it's gonna be OK when vocal part fills in. "Firefly" and "The Sun Absolute" are also worth enjoying. The only different thing is last track "For Someone" where the acoustic guitar is the main instrument. The vocal part and violin solo are wonderful.

If there is a downside, probably, would be the possibility of getting bored due to similar style (especially the way guitar is played) across various songs (except last track). But, it's OK though. So, this album, for me, deserves FIVE STAR even though the music composition is not that complex. Prog rock does not necessary mean complex stuff, right? What do you think? - Gatot Widayanto, Indonesia.

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. From Within 07:25
2. Kiss Of Life 04:40
3. Groundbound 05:24
4. Hole 11:08
5. Slow Fire 07:26
6. Firefly 04:49
7. The Sun Absolute 06:39
8. For Someone 03:31

Remastered by Hans Fredriksson from the original master in 2020.



..::OBSADA::..

Jan Erik Lijeström - Bass & Voice
Nicklas Barker - Guitar, Wurlitzer, Mellotron & Voice
Peter Nordins - Percussives & Vibraphone
Anna Sofi Dahlberg - Mellotron, Piano, Rhodes,Cello & Voice




https://www.youtube.com/watch?v=_aAaJ5HjfMw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Taki na przykład, ponad 11-minutowy, utwór 'Hole' potrafi wywiercić prawdziwą dziurę w mózgu i namieszać w świadomości. To chyba najgenialniejszy fragment z całej płyty. Chociaż następująca po nim kompozycja 'Slow Fire' wyrywa serce wraz z duszą.'

Maciej Kierzkowski



Muzyka tego zespołu stanowi swego rodzaju fenomen, łączący w sobie ogień i wodę.
Spotykamy się z logiką godną mistrza Frippa, do której dodany został polot i brawura charakterystyczna dla uczniaka. Udało im się połączyć niepołączalne oraz posklejać niesklejalne.

Anekdoten to doprawdy niesamowite zjawisko na scenie współczesnej muzyki rockowej, promieniujące niezwykłym blaskiem na wszystko i wszystkich dokoła.



Nostalgia za czasami mellotronu, słabość do gęstych, ciężkich brzmień, zmian tempa i nastroju - tym wszystkim kierują się członkowie szwedzkiego zespołu Anekdoten od czasu pierwszej płyty — 'Vemod' z 1993 roku.

Wówczas byli objawieniem na skostniałym rynku klonów kapel Marillion i IQ. Na nowym albumie 'From Within' nie obniżyli sobie poprzeczki, zachowując swój skandynawski charakter i romantyczny rozmach. Gdyby skład King Crimson z okresu krążka 'Red' wciąż był młody i rozwijał się w podobnym kierunku, dziś nazywałby się Anekdoten.



Trzecia studyjna płyta szwedzkiej grupy Anekdoten. Muzyka pławiąca się w mellotronach (dwoje muzyków obsługuje tu ten instrument!), ze szczyptą wibrafonu i organów Hammonda, przepełniona atmosferą karmazynowej melancholii i zadumy (kolor ten pada tu nieprzypadkowo), kapryśna w nastrojach (potrafi być całkiem drapieżna, ale i kołysząca do snu). Można odnieść wrażenie, że niemałą inspiracją stał się dla muzyków projekt Morte Macabre z jego Symphonic Holocaust z 1998 roku. Da się to wyczuć szczególnie w długich, transowo monotonnych wyciszonych partiach. Przybyło wiele brzmień echotwórczych, jakby z dna studni. Prześliczny przeszło 10-minutowy Hole to najczyściej lśniąca perła tej płyty. Brzmi to jak zarzut (zaraz się okaże, że wcale nim nie jest), ale wszystkie płyty Anekdoten są do siebie bardzo podobne. Ciężko byłoby mi wyróżnić w każdej z nich coś, czego nie ma inna. Fakt ten jednak, o dziwo, wcale nie przeszkadza w odbiorze muzyki. Na mnie osobiście każdy dźwięk wytworzony przez Anekdoten wpływa uzdrawiająco. Tak jest i z tą płytą. Wspaniały lek na wszystko, poparty wieloletnim doświadczeniem poprzedników, bez skutków ubocznych.

Bartkey


If you compare this album to their exciting but a bit too obvious King Crimson inspired CD "Vemod", it's amazing how this Sweish formation has turned into a progrock band with an own identity: very dynamic and compelling compositions featuring two different singers, a powerful bass, splendid, very creative and propulsive drums and many waves of the unsurpassed Mellotron, WHAT A MOVING SOUND!! The atmospheres frequently changes from mellow with twanging guitars and soft Mellotron to propulsive and bombastic with fiery guitarplay, an agressive bass, majestic Mellotron eruptions and excellent drumming (like in "From within", "Kiss of life" and "Slow fire"). The vocals have a bit melancholical undertone that fits perfect to the music. I was pleasantly surprised by the variety of the songs: mellow electric guitars, cello and piano in "Firefly", a simple basic rhythm with vibraphone, cello and intense Mellotron in "The sun absolute" and twanging acoustic - and electric guitars with fragil evocals and cello in "For someone". The highlight on this CD is the longest track entitled "Hole", it contains splendid shifting moods: a heavy wall of Mellotron and guitar, soft interludes featuring sensitive vocals, guitar and Mellotron and nice instrumental passages by the vibraphone and Hammond organ. The only obvious King Crimson inspired track on this album is "Groundbound" delivering biting Fripperish guitarwork and moving waves of the violin Mellotron in the vein of "In the court of the crimson king". IF YOU LOVE EMOTIONALLY DRIVEN PROGROCK THATS SOUNDS DYNAMIC AND ALTERNATING, THIS CD IS YOURS!!

erik neuteboom


Oh boy . I cannot wait any longer writing my view about this album. It's a BIG FIVE STAR for this album by a Sweden band. It's an amazing prog music in the vein of early King Crimson, I guess. King Crimson ripped-off? I don't really care. These guys have done a great job! For those of you who miss the mellotron sound of 70's, this might be the answer! I don't think there is something special or complex, chord-wise as well as overall composition of the album. The only critical point is the ability of the band to create musical nuances throughout all tracks in the album by exploring mellotron sound, bass guitar, cello, drums and wurlitzer brilliantly! Top notch music!
The opening track "From Within" is an upbeat tempo music with drums, bass and mellotron dominating the scene. It ends up with a lower sound to accommodate the vocal part. The guitar play is stunning coupled with dominant "walking" bass play. It's a nice composition. You can hear here the "In The Court of Crimson King" style of mellotron sound in relatively long period. I'm satisfied with this act. The vocal part is heavy and very clear.

Now we enter to more uplifting and dynamic song "Kiss of Life" with again mellotron- based music, followed by a voice in "Radiohead" style of singing. Beautiful opening. The music is so simple with minimum chords changes but it does a pretty good sound especially when mellotron and guitar played altogether. Oh man .. this piece of music really touches me especially when I play it loud! What an experience! I cannot bear it anymore when mellotron howls loudly and dominantly in this segment.

The next track "Groundbound" is opened with a heavy voice (this time is not Radiohead- like) something as heavy as Peter Hammil in Van Der Graaf Generator. Hey, I just reckon now that the singer voice is somewhat similar to Hammil's!! Can u imagine? It's a kind like marrying VdGG and King Crimson?!!! What a nice dream! Wow! I like the guitar part played starting at minute 3:20. It definitely reminds me to "Starless and Bible Black" album of KC! I don't mind to repeat this track again to ensure my true orgasm about this album .

Track 4 "Hole" really killed me the first time I listened to it. What a nice yet simple music they provide for the hungry listener of this sort of music! IMHO, this track itself is enough to justify that this album should be in your collection. Especially the hard core fan of early KC, it's a satisfaction guaranteed deal!! Opened with a dazzling simple chord of mellotron (swear! The intro of this track is early Crimson stuff!!) plus other instruments as background, followed by an immediate silent as to open the gate for vocals part to start. Observe how the voice starts beautifully with Hammil's kind of heavy voice "I wonder why I let time slip by unconcerned .." oh my GOD! This is very nice! The whole track is well written.

Overall, by judging the first four tracks is actually enough for you to decide purchasing this CD. Again, if you are an early Crimson freaks and open mind with other musicians play in the similar style. But other tracks are OK as well. "Slow Fire" is probably the most complex (?) and noisy compared to the other at intro part. But it's gonna be OK when vocal part fills in. "Firefly" and "The Sun Absolute" are also worth enjoying. The only different thing is last track "For Someone" where the acoustic guitar is the main instrument. The vocal part and violin solo are wonderful.

If there is a downside, probably, would be the possibility of getting bored due to similar style (especially the way guitar is played) across various songs (except last track). But, it's OK though. So, this album, for me, deserves FIVE STAR even though the music composition is not that complex. Prog rock does not necessary mean complex stuff, right? What do you think? - Gatot Widayanto, Indonesia.

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. From Within 07:25
2. Kiss Of Life 04:40
3. Groundbound 05:24
4. Hole 11:08
5. Slow Fire 07:26
6. Firefly 04:49
7. The Sun Absolute 06:39
8. For Someone 03:31

Remastered by Hans Fredriksson from the original master in 2020.



..::OBSADA::..

Jan Erik Lijeström - Bass & Voice
Nicklas Barker - Guitar, Wurlitzer, Mellotron & Voice
Peter Nordins - Percussives & Vibraphone
Anna Sofi Dahlberg - Mellotron, Piano, Rhodes,Cello & Voice




https://www.youtube.com/watch?v=_aAaJ5HjfMw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niespełna trzy lata po naprawdę bardzo udanym The Similitude of a Dream powraca The Neal Morse Band. I to powraca z kontynuacją literackiej historii zawartej na tym dwupłytowym koncepcie. Przypomnijmy, że ów koncept został luźno oparty na słynnym dziele Johna Bunyana Wędrówka Pielgrzyma. To wejście do tej samej niejako rzeki jest także ponowieniem całej muzycznej konstrukcji, według której zbudowane było The Similitude of a Dream. Zatem dokładnie ten sam kwintet, w bliźniaczą niemalże oprawę graficzną, upakował jeszcze raz na dwóch dyskach ponad sto minut muzyki (tu o 3 minutki mniej) wpisane w 23 muzyczne tematy (czyli o jeden więcej), podzielone na pięć rozdziałów.

Takie konsekwentne trzymanie się przez artystę pewnych przemyślanych założeń zawsze budzi szacunek, ale już bardzo wierne powtarzanie muzycznych rozwiązań, czasami wzbudza kontrowersje. I tu na The Great Adventure dokładnie tak jest. Album zarówno pod względem brzmieniowym, jak i aranżacyjnym jest wręcz bliźniaczą kopią poprzednika. Poużywać sobie zatem mogą ci, których nużą opasłe muzyczne tomiszcza Morse’a z łatwymi do odgadnięcia rozwiązaniami.

Jednak ci, którzy lubią kompozytorską erudycję Morse’a i kochają takie progresywno – symfoniczne granie o chrześcijańskim przesłaniu z pewnością się tym albumem nie zawiodą. Bo choć to momentami granie pełne absolutnie przewidywalnych rozwiązań, to jednak wykonane na bardzo wysokim technicznym poziomie. Każdy z panów po raz kolejny pokazuje tu swój kunszt. Powie ktoś: zatem mamy tu kolejne dzieło pełne przerostu formy nad treścią? Nic z tych rzeczy, gdyż muzycy bronią się po raz kolejny całą masą dobrze zbudowanych kompozycji o świetnej melodyce.

Mamy tu zatem ciągłe żonglowanie kontrastem poprzez zderzanie mocnych, rozkrzyczanych gitarowych riffów uzupełnianych intensywną grą perkusyjną Portnoya (Welcome To The World, The Great Adventure, Fighting With Destiny, The Element Of Fear) z niezwykle uduchowionymi, nostalgicznie brzmiącymi fragmentami (The Dream Isn't Over, A Momentary Change, Long Ago, The Great Despair). Do tego jest u nich to nieodzowne bawienie się różnorakimi konwencjami. Jest miejsce na prog, hard rock, blues, czy muzyczną burleskę (Vanity Fair). Jest też wreszcie ich znak rozpoznawczy - fantastyczne, wielogłosowe harmonie, tak silnie odwołujące się Beatlesowskich figur. Znajdziemy je choćby w Welcome To The World, To The River, The Great Adventure i Vanity Fair. Kwintet ponadto zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że aby wciągnąć słuchacza w płytę, należy go skutecznie „atakować” nośnym melodycznym motywem, który co rusz powraca i… z każdym kolejnym razem wydaje się znajomy i jeszcze bardziej atrakcyjny. I tak tu jest, z tym że panowie potrafią go podać za każdym razem w innym aranżacyjnym anturażu.

Najlepsze momenty płyty to już wspomniane The Dream Isn't Over, Welcome To The World, A Momentary Change, The Great Adventure, Beyond The Borders, Long Ago, The Dream Continues, Vanity Fair i The Great Despair zwieńczony najpiękniejszym na całym albumie solowym popisem gitarowym, w sam raz na podgrzanie atmosfery koncertu przed samym jego finałem. Finałem ze wzniosłym i wymownym już w samym tytule A Love That Never Dies. No właśnie.

Mariusz Danielak


Jak skutecznie zmierzyć się z sukcesem poprzedniej płyty? Dodajmy: podwójnej, epicko brzmiącej płyty? Najlepiej nagrać… kolejną podwójną płytę. „Let the great adventure now begin” – ostatnie zdanie z wydanego w 2016 roku albumu „The Similitude Of A Dream”” okazało się prorocze. Wielka przygoda trwa. Bo oto trzymam w ręku nowy, wydany pod koniec stycznia dwupłytowy album The Neal Morse Band zatytułowany „The Great Adventure”.

Z wielu względów można go nazwać kontynuacją wydanej dwa i pół roku temu poprzedniej płyty. To równie opasłe, dwupłytowe dzieło składające się z 2 aktów, 5 rozdziałów i w sumie aż 22 muzycznych tematów układających się w wielką epicką całość. Nawet graficzny projekt okładki jest niemal identyczny. I skład grających muzyków też (Bill Hubauer (k, v), Eric Gillette (g, v), Randy George (bg), Mike Portnoy (dr, v)). No i sama muzyka: wspaniała, epicka, zachwycająca. A w roli głównej oczywiście sam Neal Morse. W wielkiej, fenomenalnej wręcz formie. „Byłem przekonany, że następca „The Similitude Of A Dream” będzie albumem całkowicie od niego różnym, tymczasem poszedłem w stronę, którą podpowiadało mi serce” – tak opowiada on o nowej płycie. Istotnie, w największym skrócie należy stwierdzić, że „The Great Adventure” zawiera te wszystkie elementy, które fani muzyki Neala Morse’a kochają najbardziej: jest tu rock, jest metal, są pierwiastki jazzrockowe, piosenkowe, orkiestrowe, są liczne powracające tematy (tym razem najczęściej przewijają się one w dwóch częściach utworu „Welcome To The World” oraz w „To The River”). Są też nośne, przebojowe wręcz nagrania, wśród których na wyróżnienie zasługuje wspomniane już „Welcome To The World”, „The Great Despair” czy na przykład „I Got To Run”. Co zachwyca to przestrzeń, szczególnie w zakresie wokali, jaką Neal pozostawił swoim kolegom. Partie, w których główne linie wokalne prowadzą panowie Portnoy, Hubauer czy Gillette należą do najlepszych na płycie. I zdecydowanie urozmaicają one brzmienie całego zespołu.

Album „The Great Adventure” skomponowany jest i wykonany z niebywałym rozmachem, posiada niesamowite tempo i flow, który nie pozwala ani na chwilę na wyłączenie się z posuwającej się do przodu, utwór po utworze, akcji. Pod wieloma względami przypomina mi on – a konkretniej poszczególne jego rozdziały – rozbudowane, wielowątkowe suity supergrupy Transatlantic.

Z pewnością „The Great Adventure” nie sposób nazwać dziełem przełomowym w dorobku Neala Morse’a. Na pewno też nie dziełem, które potencjalnie mogłoby wyznaczać nowy etap, czy – jak domagają się krytycy twórczości naszego bohatera – stylistyczny przełom w jego dorobku, ale dla zwolenników (a tych jest przecież znacznie więcej niż przeciwników) dokonań Morse’a będzie to kolejna, blisko dwugodzinna smakowita muzyczna uczta. Ba, jak zwykle w przypadku tego pana utrzymana na najwyższym, liczonym według najlepszych progrockowych standardów, poziomie.

Artur Chachlowski


I believe there are a few definitive moments in the course of a person's music listening. For me, the first one came in 1981 when at the age of 12 I discovered a copy of the recent Yes album, 'Drama', in my uncle's LP collection. Intrigued by the cover, I put it on and never looked back through the prog gates that had been blown open by 'Machine Messiah'.
Then almost 20 years ago I was looking for prog on the internet and found the Gnosis2000 website, and when I looked at the highest rated albums they were by Italian bands I'd never heard of. What?! Better than Yes, Genesis, and King Crimson? I bought 'Per un Amico' and 'Darwin' and realized there is a wonderful prog world outside of English- speaking countries--especially Italy.

A few years after that, I heard Neal Morse's 'One' album, and I was floored. I had really enjoyed his 'Testimony' album and the Transatlantic and Spock's Beard I had heard, but 'One' just took it to another level for me. Not only the musicianship and songwriting, but to write about the concept of separation from and return to divinity, with all of its symbolism--well that was Prog Heaven, and another defining moment for me in my music listening life.

So imagine my surprise when two years ago, the Neal Morse Band released 'The Similitude of a Dream', which I like even better than 'One'! It has since become my favorite album post 1970s, and is a contender for top spot overall. Again, the combination of musicianship (taken to a completely different level with the addition of Eric Gillette and Bill Hubauer to the solid core of Mike Portnoy and Randy George, and of course Neal) with songwriting and concept is just incredible. The album is based on the first several chapters of 'A Pilgrim's Progress' by John Runyan, which describes a man's journey from the City of Destruction to Heaven, having to overcome many obstacles along the way.

The tour for the album was unlike anything Neal had ever done, playing the album all around the world for most of 2017. So when the band got together again in the beginning of 2018 to record the next album, they all knew they didn't want to do a double concept album, and definitely not a follow up to 'Similitude'. How could you follow that? The initial writing and recording sessions resulted in a single demo album filled with good songs, but things were unsettled. Neal decided to follow his gut (again) and rewrote and expanded the music they had recorded, and with some trepidation shared this concept album consisting of two and a half hours of music to the rest of the band. They were on board!

The resulting album is entitled 'The Great Adventure'--another double concept album, a sequel to 'The Similitude of a Dream'! The concept centers on Joseph, the son of the protagonist of 'Similitude', who is angry that his father left him and his family in the City of Destruction. He decides to go after his father and faces many challenges of his own along the way. Musical and concept themes from the first album are woven seamlessly into this one, enriching it both musically and lyrically.

In fact, his treatment of music themes is one of the strongest skills of Neal's songwriting, and the Neal Morse Band continues and strengthens this compositional technique. These themes are often used as Wagnerian leitmotifs, bringing to mind a particular character or situation--but then they are turned on their heads, upside down, backwards, different speeds, every way possible. Trying to decipher the themes is one of the joys of discovering this music. For example, on this album the main theme is 'A Love that Never Dies.' The album begins with a short reprise of the final theme of 'Similitude', when this new theme immediately appears. Then it recurs in some form in at least seven more songs (I'm sure I've missed some), then closes the album, along with a companion theme 'To the River'. Another example: a lovely acoustic guitar melody in 'Long Ago' turns into a blistering Eric Gillette riff in 'Welcome to the World 2'--you have to listen hard to pick it out, but it's there.

Here are a couple examples of Neal taking a music theme and turning it using lyrics. Toward the beginning of the album, the 'To the River' theme has these lyrics:

To the river am going, with my sadness and despair. All my questions I bring with me-- I hope to find the answers there.

Then at the end of the album, when Joseph reaches the River and realizes that he must cross over to find his Father, he sings:

To the river I am going, coming 'cross that great divide. Mourn not for me, for I entering To a love that never dies.

One more--when Joseph introduces himself and shares his anger and bitterness, he says that when he complains the people around him say:

Welcome to the world! Where the struggle is real, and you know it feels to beg, plead or borrow. Welcome to the world! Where dreams come to die, and the innocent cry cuz there ain't no tomorrow.

Then when Joseph makes the decision to follow after his father in 'To the River', voices sing:

Welcome to the world! Where souls come to fly, and there is no goodbye cuz there ain't no tomorrow. Welcome to the world! Where the illusion is real, let life you can feel wash away all our sorrow.

But as talented as Neal is with themes, he also excels at writing memorable songs. In fact several of the albums in his discography are singer-songwriter albums, not prog--and they're very good! The most recent example is last year's "Life and Times". Memorable songs are the core of Neal's prog albums as well, of course expanded and embellished and treated with complexity and dexterity--but memorable songs nonetheless. You will never finish a Neal Morse album and not walk away with a few hooks floating around in your head, and that includes this one. A great example is the title track, one of the singles they released prior to the album, available to check out on YouTube. Listen to that and you will hear a great song with excellent hooks--and of course the instrumental break will more than satisfy any symphonic prog fan.

The bottom line is I really love this album! They have built upon the strengths of each band member, and this album sounds even more like a collaborative effort. And how does this stack up to 'Similitude'? It is at least as good, if not better! I didn't think that was possible going into it, knowing it was a sequel. But after living with this album for a while (thanks to Neal for providing an advance copy!), I can safely say that this is one of the great ones, that I will never tire of listening and discovering. There's so much here to enjoy! Five stars (Gnosis 15/15)

Todd


Prologue: Given personal, family, political and professional developments, I just don't seek out enough new prog as I should, but I'm always going to make time for these guys. I was, like most others (fans of, and members of, the band included) super surprised to see a new album so soon, and that it was another double album inspired by the Pilgrim's Progress story. I checked out the singles released on youtube and found them to be solid, but nothing spectacular. There just wasn't a lot of reason to expect this to be a great album--worth having, certainly, but you would think that creativity and inspiration is a limited resource, and both to likely have peaked during the previous album.
But damned if I don't find this to be a better album, defying the odds once again! I generally find this album to be more musical, to flow better, to more deftly integrate moments that remind of Yes, Dream Theater, Styx, Spock's Beard and Transatlantic, but don't scream "we directly wanted to show we were inspired by this song". Take the title track: it clearly is a weird combination of Momentum and The Grand Experiment title tracks from previous NMB albums, but it's just better than both of those tunes. The intro, which serves as a transition between both albums, it so artfully done that I would describe it as genius-level craftsmanship. The tempo kicks and contrasts in the overtures sound more energetic to me (and I greatly enjoyed those moments on the previous album!). The singles sound better in the context of the album as well: the wall of sound seems a little grating by itself, but in the context of the album, they fit quite nicely.

The highlights for me include the first 25 minutes, through Dark Melody--just great pacing, contrasts, performances, and songwriting. Then we have some up-and-down moments in the middle three chapters: nothing bad, but in an album that repeats themes multiple times, it's easy to feel some applications of a given theme work less well, and I find that to be the case in the middle half (i.e., Beyond the Borders and To The River, although the second overture and subsequent subdued sections, and Vanity Fair, are quite good). Then the final highlight passage from me is the last 20 minute or so. Perhaps the emotional release of the finale doesn't equal the previous album, but it's still excellent.

The album does leave with some final thoughts that genuinely surprised me, in terms of thinking about this album in the contexts of NMB specifically, and Neal's work in general. I remember at the last tour, the closer to the first album (Breath of Angels) was heavy on the chorus, and it distinctly lost some emotional punch live, and I do fear that this might happen live to the album closer to this record, but that's on the guys to figure out. More importantly, most of the highlights of the last 20 minutes are Eric's phenomenal signing and guitar parts, so much so that it almost feels weird to call this group The Neal Morse Band. I remember seeing them for their first tour, and the songs and shows were set up to feature Adson Sodre so much on guitar that I really wondered if they needed Eric. He was clearly very good, but he seemed to be a utility player who could sing, play keys, and guitar in a group that had multiple other members capable of doing those things as well, and seemed to have the songs written to feature their work more than Eric's (almost certainly unintentional, but that's what I perceived at the time).

Now that's all changed: Eric's the star here, and I think that I'll look back on this pair of albums and perhaps wish that this exceptional group had a name that better reflects what they really are doing, but I concede that this is certainly a minor point. Another surprise for me was the satisfaction of getting my copy in the mail, and simply placing it next to my Similitude of a Dream album. The artwork, the content, the emotional impact--these albums just belong together, in a similar manner to the Lord of the Rings DVD trilogy that I have on display on the shelf because it looks cool and is meaningful to me personally. I wouldn't have really recommended NMB to make The Great Adventure a year ago, but now that I have it and am really enjoying it, I'm doing a full reversal: come back to this specific creative well one more time and go all in for the Pilgrim's Progress trilogy. I truly believe they have the opportunity to secure a legacy in prog with this series--perhaps not for astonishing musical uniqueness or originality, but instead a sheer thematic triumph of ambition, inspiration and dedication.

Flucktrot



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Act I (54:31)
Chapter 1:
1. Overture 10:06
2. The Dream Isn't Over 2:40

Chapter 2:
3. Welcome to the World 5:25
4. A Momentary Change 3:42
5. Dark Melody 3:29
6. I Got to Run 6:05
7. To the River 5:02

Chapter 3:
8. The Great Adventure 6:17
9. Venture in Black 5:16
10. Hey Ho Let's Go 3:22
11. Beyond the Borders 3:07


CD 2 - Act II (49:44)
Chapter 4:
12. Overture 2 3:46
13. Long Ago 3:45
14. The Dream Continues 1:20
15. Fighting with Destiny 5:23
16. Vanity Fair 4:00

Chapter 5:
17. Welcome to the World 2 4:01
18. The Element of Fear 2:34
19. Child of Wonder 2:28
20. The Great Despair 6:18
21. Freedom Calling 7:31
22. A Love That Never Dies 8:38



..::OBSADA::..

Neal Morse - vocals, keyboards, guitar
Eric Gillette - guitar, vocals
Bill Hubauer - organ, piano, synth, vocals
Randy George - bass, bass pedals, vocals
Mike Portnoy - drums, vocals

With:
Chris Carmichael - strings
Amy Pippin - backing vocals (22)
April Zachary - backing vocals (22)
Debbie Bressee - backing vocals (22)
Julie Harrison - backing vocals (22)



https://www.youtube.com/watch?v=hcq6xc26WQI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niespełna trzy lata po naprawdę bardzo udanym The Similitude of a Dream powraca The Neal Morse Band. I to powraca z kontynuacją literackiej historii zawartej na tym dwupłytowym koncepcie. Przypomnijmy, że ów koncept został luźno oparty na słynnym dziele Johna Bunyana Wędrówka Pielgrzyma. To wejście do tej samej niejako rzeki jest także ponowieniem całej muzycznej konstrukcji, według której zbudowane było The Similitude of a Dream. Zatem dokładnie ten sam kwintet, w bliźniaczą niemalże oprawę graficzną, upakował jeszcze raz na dwóch dyskach ponad sto minut muzyki (tu o 3 minutki mniej) wpisane w 23 muzyczne tematy (czyli o jeden więcej), podzielone na pięć rozdziałów.

Takie konsekwentne trzymanie się przez artystę pewnych przemyślanych założeń zawsze budzi szacunek, ale już bardzo wierne powtarzanie muzycznych rozwiązań, czasami wzbudza kontrowersje. I tu na The Great Adventure dokładnie tak jest. Album zarówno pod względem brzmieniowym, jak i aranżacyjnym jest wręcz bliźniaczą kopią poprzednika. Poużywać sobie zatem mogą ci, których nużą opasłe muzyczne tomiszcza Morse’a z łatwymi do odgadnięcia rozwiązaniami.

Jednak ci, którzy lubią kompozytorską erudycję Morse’a i kochają takie progresywno – symfoniczne granie o chrześcijańskim przesłaniu z pewnością się tym albumem nie zawiodą. Bo choć to momentami granie pełne absolutnie przewidywalnych rozwiązań, to jednak wykonane na bardzo wysokim technicznym poziomie. Każdy z panów po raz kolejny pokazuje tu swój kunszt. Powie ktoś: zatem mamy tu kolejne dzieło pełne przerostu formy nad treścią? Nic z tych rzeczy, gdyż muzycy bronią się po raz kolejny całą masą dobrze zbudowanych kompozycji o świetnej melodyce.

Mamy tu zatem ciągłe żonglowanie kontrastem poprzez zderzanie mocnych, rozkrzyczanych gitarowych riffów uzupełnianych intensywną grą perkusyjną Portnoya (Welcome To The World, The Great Adventure, Fighting With Destiny, The Element Of Fear) z niezwykle uduchowionymi, nostalgicznie brzmiącymi fragmentami (The Dream Isn't Over, A Momentary Change, Long Ago, The Great Despair). Do tego jest u nich to nieodzowne bawienie się różnorakimi konwencjami. Jest miejsce na prog, hard rock, blues, czy muzyczną burleskę (Vanity Fair). Jest też wreszcie ich znak rozpoznawczy - fantastyczne, wielogłosowe harmonie, tak silnie odwołujące się Beatlesowskich figur. Znajdziemy je choćby w Welcome To The World, To The River, The Great Adventure i Vanity Fair. Kwintet ponadto zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że aby wciągnąć słuchacza w płytę, należy go skutecznie „atakować” nośnym melodycznym motywem, który co rusz powraca i… z każdym kolejnym razem wydaje się znajomy i jeszcze bardziej atrakcyjny. I tak tu jest, z tym że panowie potrafią go podać za każdym razem w innym aranżacyjnym anturażu.

Najlepsze momenty płyty to już wspomniane The Dream Isn't Over, Welcome To The World, A Momentary Change, The Great Adventure, Beyond The Borders, Long Ago, The Dream Continues, Vanity Fair i The Great Despair zwieńczony najpiękniejszym na całym albumie solowym popisem gitarowym, w sam raz na podgrzanie atmosfery koncertu przed samym jego finałem. Finałem ze wzniosłym i wymownym już w samym tytule A Love That Never Dies. No właśnie.

Mariusz Danielak


Jak skutecznie zmierzyć się z sukcesem poprzedniej płyty? Dodajmy: podwójnej, epicko brzmiącej płyty? Najlepiej nagrać… kolejną podwójną płytę. „Let the great adventure now begin” – ostatnie zdanie z wydanego w 2016 roku albumu „The Similitude Of A Dream”” okazało się prorocze. Wielka przygoda trwa. Bo oto trzymam w ręku nowy, wydany pod koniec stycznia dwupłytowy album The Neal Morse Band zatytułowany „The Great Adventure”.

Z wielu względów można go nazwać kontynuacją wydanej dwa i pół roku temu poprzedniej płyty. To równie opasłe, dwupłytowe dzieło składające się z 2 aktów, 5 rozdziałów i w sumie aż 22 muzycznych tematów układających się w wielką epicką całość. Nawet graficzny projekt okładki jest niemal identyczny. I skład grających muzyków też (Bill Hubauer (k, v), Eric Gillette (g, v), Randy George (bg), Mike Portnoy (dr, v)). No i sama muzyka: wspaniała, epicka, zachwycająca. A w roli głównej oczywiście sam Neal Morse. W wielkiej, fenomenalnej wręcz formie. „Byłem przekonany, że następca „The Similitude Of A Dream” będzie albumem całkowicie od niego różnym, tymczasem poszedłem w stronę, którą podpowiadało mi serce” – tak opowiada on o nowej płycie. Istotnie, w największym skrócie należy stwierdzić, że „The Great Adventure” zawiera te wszystkie elementy, które fani muzyki Neala Morse’a kochają najbardziej: jest tu rock, jest metal, są pierwiastki jazzrockowe, piosenkowe, orkiestrowe, są liczne powracające tematy (tym razem najczęściej przewijają się one w dwóch częściach utworu „Welcome To The World” oraz w „To The River”). Są też nośne, przebojowe wręcz nagrania, wśród których na wyróżnienie zasługuje wspomniane już „Welcome To The World”, „The Great Despair” czy na przykład „I Got To Run”. Co zachwyca to przestrzeń, szczególnie w zakresie wokali, jaką Neal pozostawił swoim kolegom. Partie, w których główne linie wokalne prowadzą panowie Portnoy, Hubauer czy Gillette należą do najlepszych na płycie. I zdecydowanie urozmaicają one brzmienie całego zespołu.

Album „The Great Adventure” skomponowany jest i wykonany z niebywałym rozmachem, posiada niesamowite tempo i flow, który nie pozwala ani na chwilę na wyłączenie się z posuwającej się do przodu, utwór po utworze, akcji. Pod wieloma względami przypomina mi on – a konkretniej poszczególne jego rozdziały – rozbudowane, wielowątkowe suity supergrupy Transatlantic.

Z pewnością „The Great Adventure” nie sposób nazwać dziełem przełomowym w dorobku Neala Morse’a. Na pewno też nie dziełem, które potencjalnie mogłoby wyznaczać nowy etap, czy – jak domagają się krytycy twórczości naszego bohatera – stylistyczny przełom w jego dorobku, ale dla zwolenników (a tych jest przecież znacznie więcej niż przeciwników) dokonań Morse’a będzie to kolejna, blisko dwugodzinna smakowita muzyczna uczta. Ba, jak zwykle w przypadku tego pana utrzymana na najwyższym, liczonym według najlepszych progrockowych standardów, poziomie.

Artur Chachlowski


I believe there are a few definitive moments in the course of a person's music listening. For me, the first one came in 1981 when at the age of 12 I discovered a copy of the recent Yes album, 'Drama', in my uncle's LP collection. Intrigued by the cover, I put it on and never looked back through the prog gates that had been blown open by 'Machine Messiah'.
Then almost 20 years ago I was looking for prog on the internet and found the Gnosis2000 website, and when I looked at the highest rated albums they were by Italian bands I'd never heard of. What?! Better than Yes, Genesis, and King Crimson? I bought 'Per un Amico' and 'Darwin' and realized there is a wonderful prog world outside of English- speaking countries--especially Italy.

A few years after that, I heard Neal Morse's 'One' album, and I was floored. I had really enjoyed his 'Testimony' album and the Transatlantic and Spock's Beard I had heard, but 'One' just took it to another level for me. Not only the musicianship and songwriting, but to write about the concept of separation from and return to divinity, with all of its symbolism--well that was Prog Heaven, and another defining moment for me in my music listening life.

So imagine my surprise when two years ago, the Neal Morse Band released 'The Similitude of a Dream', which I like even better than 'One'! It has since become my favorite album post 1970s, and is a contender for top spot overall. Again, the combination of musicianship (taken to a completely different level with the addition of Eric Gillette and Bill Hubauer to the solid core of Mike Portnoy and Randy George, and of course Neal) with songwriting and concept is just incredible. The album is based on the first several chapters of 'A Pilgrim's Progress' by John Runyan, which describes a man's journey from the City of Destruction to Heaven, having to overcome many obstacles along the way.

The tour for the album was unlike anything Neal had ever done, playing the album all around the world for most of 2017. So when the band got together again in the beginning of 2018 to record the next album, they all knew they didn't want to do a double concept album, and definitely not a follow up to 'Similitude'. How could you follow that? The initial writing and recording sessions resulted in a single demo album filled with good songs, but things were unsettled. Neal decided to follow his gut (again) and rewrote and expanded the music they had recorded, and with some trepidation shared this concept album consisting of two and a half hours of music to the rest of the band. They were on board!

The resulting album is entitled 'The Great Adventure'--another double concept album, a sequel to 'The Similitude of a Dream'! The concept centers on Joseph, the son of the protagonist of 'Similitude', who is angry that his father left him and his family in the City of Destruction. He decides to go after his father and faces many challenges of his own along the way. Musical and concept themes from the first album are woven seamlessly into this one, enriching it both musically and lyrically.

In fact, his treatment of music themes is one of the strongest skills of Neal's songwriting, and the Neal Morse Band continues and strengthens this compositional technique. These themes are often used as Wagnerian leitmotifs, bringing to mind a particular character or situation--but then they are turned on their heads, upside down, backwards, different speeds, every way possible. Trying to decipher the themes is one of the joys of discovering this music. For example, on this album the main theme is 'A Love that Never Dies.' The album begins with a short reprise of the final theme of 'Similitude', when this new theme immediately appears. Then it recurs in some form in at least seven more songs (I'm sure I've missed some), then closes the album, along with a companion theme 'To the River'. Another example: a lovely acoustic guitar melody in 'Long Ago' turns into a blistering Eric Gillette riff in 'Welcome to the World 2'--you have to listen hard to pick it out, but it's there.

Here are a couple examples of Neal taking a music theme and turning it using lyrics. Toward the beginning of the album, the 'To the River' theme has these lyrics:

To the river am going, with my sadness and despair. All my questions I bring with me-- I hope to find the answers there.

Then at the end of the album, when Joseph reaches the River and realizes that he must cross over to find his Father, he sings:

To the river I am going, coming 'cross that great divide. Mourn not for me, for I entering To a love that never dies.

One more--when Joseph introduces himself and shares his anger and bitterness, he says that when he complains the people around him say:

Welcome to the world! Where the struggle is real, and you know it feels to beg, plead or borrow. Welcome to the world! Where dreams come to die, and the innocent cry cuz there ain't no tomorrow.

Then when Joseph makes the decision to follow after his father in 'To the River', voices sing:

Welcome to the world! Where souls come to fly, and there is no goodbye cuz there ain't no tomorrow. Welcome to the world! Where the illusion is real, let life you can feel wash away all our sorrow.

But as talented as Neal is with themes, he also excels at writing memorable songs. In fact several of the albums in his discography are singer-songwriter albums, not prog--and they're very good! The most recent example is last year's "Life and Times". Memorable songs are the core of Neal's prog albums as well, of course expanded and embellished and treated with complexity and dexterity--but memorable songs nonetheless. You will never finish a Neal Morse album and not walk away with a few hooks floating around in your head, and that includes this one. A great example is the title track, one of the singles they released prior to the album, available to check out on YouTube. Listen to that and you will hear a great song with excellent hooks--and of course the instrumental break will more than satisfy any symphonic prog fan.

The bottom line is I really love this album! They have built upon the strengths of each band member, and this album sounds even more like a collaborative effort. And how does this stack up to 'Similitude'? It is at least as good, if not better! I didn't think that was possible going into it, knowing it was a sequel. But after living with this album for a while (thanks to Neal for providing an advance copy!), I can safely say that this is one of the great ones, that I will never tire of listening and discovering. There's so much here to enjoy! Five stars (Gnosis 15/15)

Todd


Prologue: Given personal, family, political and professional developments, I just don't seek out enough new prog as I should, but I'm always going to make time for these guys. I was, like most others (fans of, and members of, the band included) super surprised to see a new album so soon, and that it was another double album inspired by the Pilgrim's Progress story. I checked out the singles released on youtube and found them to be solid, but nothing spectacular. There just wasn't a lot of reason to expect this to be a great album--worth having, certainly, but you would think that creativity and inspiration is a limited resource, and both to likely have peaked during the previous album.
But damned if I don't find this to be a better album, defying the odds once again! I generally find this album to be more musical, to flow better, to more deftly integrate moments that remind of Yes, Dream Theater, Styx, Spock's Beard and Transatlantic, but don't scream "we directly wanted to show we were inspired by this song". Take the title track: it clearly is a weird combination of Momentum and The Grand Experiment title tracks from previous NMB albums, but it's just better than both of those tunes. The intro, which serves as a transition between both albums, it so artfully done that I would describe it as genius-level craftsmanship. The tempo kicks and contrasts in the overtures sound more energetic to me (and I greatly enjoyed those moments on the previous album!). The singles sound better in the context of the album as well: the wall of sound seems a little grating by itself, but in the context of the album, they fit quite nicely.

The highlights for me include the first 25 minutes, through Dark Melody--just great pacing, contrasts, performances, and songwriting. Then we have some up-and-down moments in the middle three chapters: nothing bad, but in an album that repeats themes multiple times, it's easy to feel some applications of a given theme work less well, and I find that to be the case in the middle half (i.e., Beyond the Borders and To The River, although the second overture and subsequent subdued sections, and Vanity Fair, are quite good). Then the final highlight passage from me is the last 20 minute or so. Perhaps the emotional release of the finale doesn't equal the previous album, but it's still excellent.

The album does leave with some final thoughts that genuinely surprised me, in terms of thinking about this album in the contexts of NMB specifically, and Neal's work in general. I remember at the last tour, the closer to the first album (Breath of Angels) was heavy on the chorus, and it distinctly lost some emotional punch live, and I do fear that this might happen live to the album closer to this record, but that's on the guys to figure out. More importantly, most of the highlights of the last 20 minutes are Eric's phenomenal signing and guitar parts, so much so that it almost feels weird to call this group The Neal Morse Band. I remember seeing them for their first tour, and the songs and shows were set up to feature Adson Sodre so much on guitar that I really wondered if they needed Eric. He was clearly very good, but he seemed to be a utility player who could sing, play keys, and guitar in a group that had multiple other members capable of doing those things as well, and seemed to have the songs written to feature their work more than Eric's (almost certainly unintentional, but that's what I perceived at the time).

Now that's all changed: Eric's the star here, and I think that I'll look back on this pair of albums and perhaps wish that this exceptional group had a name that better reflects what they really are doing, but I concede that this is certainly a minor point. Another surprise for me was the satisfaction of getting my copy in the mail, and simply placing it next to my Similitude of a Dream album. The artwork, the content, the emotional impact--these albums just belong together, in a similar manner to the Lord of the Rings DVD trilogy that I have on display on the shelf because it looks cool and is meaningful to me personally. I wouldn't have really recommended NMB to make The Great Adventure a year ago, but now that I have it and am really enjoying it, I'm doing a full reversal: come back to this specific creative well one more time and go all in for the Pilgrim's Progress trilogy. I truly believe they have the opportunity to secure a legacy in prog with this series--perhaps not for astonishing musical uniqueness or originality, but instead a sheer thematic triumph of ambition, inspiration and dedication.

Flucktrot



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Act I (54:31)
Chapter 1:
1. Overture 10:06
2. The Dream Isn't Over 2:40

Chapter 2:
3. Welcome to the World 5:25
4. A Momentary Change 3:42
5. Dark Melody 3:29
6. I Got to Run 6:05
7. To the River 5:02

Chapter 3:
8. The Great Adventure 6:17
9. Venture in Black 5:16
10. Hey Ho Let's Go 3:22
11. Beyond the Borders 3:07


CD 2 - Act II (49:44)
Chapter 4:
12. Overture 2 3:46
13. Long Ago 3:45
14. The Dream Continues 1:20
15. Fighting with Destiny 5:23
16. Vanity Fair 4:00

Chapter 5:
17. Welcome to the World 2 4:01
18. The Element of Fear 2:34
19. Child of Wonder 2:28
20. The Great Despair 6:18
21. Freedom Calling 7:31
22. A Love That Never Dies 8:38



..::OBSADA::..

Neal Morse - vocals, keyboards, guitar
Eric Gillette - guitar, vocals
Bill Hubauer - organ, piano, synth, vocals
Randy George - bass, bass pedals, vocals
Mike Portnoy - drums, vocals

With:
Chris Carmichael - strings
Amy Pippin - backing vocals (22)
April Zachary - backing vocals (22)
Debbie Bressee - backing vocals (22)
Julie Harrison - backing vocals (22)



https://www.youtube.com/watch?v=hcq6xc26WQI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Live At Hyde Park, July 5, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:37
2. The Court Of The Crimson King 6:31
3. Get Thy Bearings 8:59
4. Announcement (Incomplete) 0:43
5. Epitaph 4:20
6. Mantra 3:12
7. Travel Weary Capricorn 5:38
8. Mars 3:34
9. Band Reunion Meeting 14:52




https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Live At Hyde Park, July 5, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:37
2. The Court Of The Crimson King 6:31
3. Get Thy Bearings 8:59
4. Announcement (Incomplete) 0:43
5. Epitaph 4:20
6. Mantra 3:12
7. Travel Weary Capricorn 5:38
8. Mars 3:34
9. Band Reunion Meeting 14:52




https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uwielbiam ten album! Wydany 'dopiero' w 1979 roku, ale brzmiący na dużo wcześniejszy (1973-74), drugi album Hiszpanów zawierał bardzo imponującą i uduchowioną porcję progresywnego rocka opartego na mocnym wokalu, łkających albo też mocno riffujących partiach gitar i oczywiście baterii klawiszy - niemal identycznego w formie, jak propozycje niektórych, włoskich formacji, jak Biglietto per l'Inferno, P.F.M. czy Museo Rosenbach - z domieszką stylistyki Pink Floyd i wczesnych Camel.

Podkreślam, że hiszpańskie, progresywne zespoły były mocno 'opóźnione' (m.in. Lisker, Nu, Leno) i datę 1979 śmiało można potraktować jako umowną. Piszę to, gdyż wówczas w progresywnym świecie powstawały rzeczy raczej straszne, jednak w kraju generała Franco czas płynął inaczej, wolniej. Jak to bywa w przypadku wszystkich płyt tej wytwórni - doskonała jakość dźwięku, masterowana z oryginalnego winylu!



..::TRACK-LIST::..

1. Humanidad Indefensa 6:03
2. Ya No Hay Nada En La Calle 3:32
3. El Llanto Del Poeta 3:11
4. En Infierno Esta Aquí? 1:39
5. Una Posibilidad 1:17
6. En Infierno Esta Aquí? 2:21
7. Meditacion (Parte I) 1:22
8. Descubrir El Sentido Terrible De La Vida 4:03
9. Meditacion (Parte II) 1:33
10. El Verdadero Silencio (Parte I) 2:46
11. La Muerte Renacida 1:43
12. El Verdadero Silencio (Parte II) 2:32
13. Por Fin He Vuelto A Ti 4:33

Recorded in Kirios Studios, Madrid in January 1979



..::OBSADA::..

Acoustic Guitar, Electric Guitar, Bass - Sixto F. Ruiz
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Vocals - Juanjo Respuela
Bass - Javier G. Tazon
Drums, Percussion, Vocals - C. Terán
Engineer, Vocals - Luis M. Pastor
Keyboards, Vocals - Juan Carlos Guitiérrez
Engineer [Lighting Technician], Effects - Tivo M. Salmón




https://www.youtube.com/watch?v=HE930M_BRbM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uwielbiam ten album! Wydany 'dopiero' w 1979 roku, ale brzmiący na dużo wcześniejszy (1973-74), drugi album Hiszpanów zawierał bardzo imponującą i uduchowioną porcję progresywnego rocka opartego na mocnym wokalu, łkających albo też mocno riffujących partiach gitar i oczywiście baterii klawiszy - niemal identycznego w formie, jak propozycje niektórych, włoskich formacji, jak Biglietto per l'Inferno, P.F.M. czy Museo Rosenbach - z domieszką stylistyki Pink Floyd i wczesnych Camel.

Podkreślam, że hiszpańskie, progresywne zespoły były mocno 'opóźnione' (m.in. Lisker, Nu, Leno) i datę 1979 śmiało można potraktować jako umowną. Piszę to, gdyż wówczas w progresywnym świecie powstawały rzeczy raczej straszne, jednak w kraju generała Franco czas płynął inaczej, wolniej. Jak to bywa w przypadku wszystkich płyt tej wytwórni - doskonała jakość dźwięku, masterowana z oryginalnego winylu!



..::TRACK-LIST::..

1. Humanidad Indefensa 6:03
2. Ya No Hay Nada En La Calle 3:32
3. El Llanto Del Poeta 3:11
4. En Infierno Esta Aquí? 1:39
5. Una Posibilidad 1:17
6. En Infierno Esta Aquí? 2:21
7. Meditacion (Parte I) 1:22
8. Descubrir El Sentido Terrible De La Vida 4:03
9. Meditacion (Parte II) 1:33
10. El Verdadero Silencio (Parte I) 2:46
11. La Muerte Renacida 1:43
12. El Verdadero Silencio (Parte II) 2:32
13. Por Fin He Vuelto A Ti 4:33

Recorded in Kirios Studios, Madrid in January 1979



..::OBSADA::..

Acoustic Guitar, Electric Guitar, Bass - Sixto F. Ruiz
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Vocals - Juanjo Respuela
Bass - Javier G. Tazon
Drums, Percussion, Vocals - C. Terán
Engineer, Vocals - Luis M. Pastor
Keyboards, Vocals - Juan Carlos Guitiérrez
Engineer [Lighting Technician], Effects - Tivo M. Salmón




https://www.youtube.com/watch?v=HE930M_BRbM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W marcu 1970 roku ukazał się singiel zespołu King Crimson zawierający żartobliwy utwór „Cat Food” oraz na stronie B instrumentalny „Groon”. Singiel ten poprzedzał wydanie drugiego albumu zespołu.

Pół wieku po wydaniu tegoż singla ukazuje się jego wznowienie w formie czteroutworowej EP-ki. Rozpoczyna ją singlowa wersja tytułowego utworu, która nagle urywa się w pozycji 2:45 (na płycie utwór ciągnie się dalej). Można to potraktować jako swoisty żart muzyczny. Charakterystycznym elementem tego utworu są szybkie partie fortepianowe grane przez jazzowego pianistę Keitha Tippeta, który gościnnie udzielał się na płytach „In The Wake of Poseidon”, „Lizard” oraz „Islands”.

Prócz oryginalnej singlowej wersji na EP-ce znalazły się jeszcze dwie wersje tytułowego numeru: koncertowa z ubiegłego roku (zarejestrowana w Toronto 14 września 2019 roku) oraz alternatywny miks zmontowany w ubiegłym roku przez Davida Singletona na podstawie ścieżek z oryginalnego nagrania z 1970 roku. Wersja koncertowa brzmi nieco dziwnie. Choć Jakko Jakszyk próbuje wokalnie naśladować Grega Lake’a z raczej przeciętnym skutkiem, to całości dopełniają ciekawe partie saksofonowe Mela Collinsa (których w oryginale nie było). Całość uzupełnia instrumentalny „Groon” – utwór, na który zabrakło już miejsca na „Poseidonie”, lecz znalazł się on w koncertowym repertuarze zespołu z okresu 1971/72.

Zachowana została oryginalna okładka singla, a EP-kę wydano w dwóch formatach: jako krążek CD (tradycyjny rozmiar 5 cali) oraz jako winyl w nieco nietypowym formacie 10 cali i obrotach 33 i 1/3. Ten zabieg jest trochę marnotrawstwem miejsca (16 minut muzyki przy takiej prędkości obrotowej przed laty spokojnie mieściło się na krążkach 7-calowych). Plusem tego nietypowego formatu jest jednak to, że takie wydawnictwo lepiej prezentuje się na półce.

Na odwrocie okładki winyla, a w środku ecopacka CD wydrukowany został tekst tytułowego utworu. Zachowano też po części numer katalogowy oryginalnego wydawnictwa (singiel z 1970 roku wydanie Islands: WIP 6080, EP-ka CD: KCCD 6080, EP-ka 10”: KCEP 6080).

Podsumowując, jest to prawdziwa gratka dla kolekcjonerów i fanów grupy King Crimson. Gdyby nie pandemia koronawirusa, to mogłaby się ona ukazać na Record Store Day (który pierwotnie był planowany na 18 kwietnia, zaś potem przesunięty na 20 czerwca i rozbity na kilka osobnych wydarzeń). A tak to mamy regularne, choć dość nietypowe, wydawnictwo - takowymi od co najmniej dwóch dekad King Crimson zasypuje nas od czasu do czasu.

Paweł Świrek



..::TRACK-LIST::..

1. Cat Food 2:47
2. Cat Food (Live, Toronto 2019) 4:40
3. Cat Food (2019 Alternate Mix) 5:03
4. Groon 3:34



..::OBSADA::..

Robert Fripp - guitar, mellotron, devices
Greg Lake - vocals
Michael Giles - drums
Peter Giles - bass
Keith Tippett - piano
Mel Collins - saxes, flute
Peter Sinfield - words




https://www.youtube.com/watch?v=XmqokeqlDJM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W marcu 1970 roku ukazał się singiel zespołu King Crimson zawierający żartobliwy utwór „Cat Food” oraz na stronie B instrumentalny „Groon”. Singiel ten poprzedzał wydanie drugiego albumu zespołu.

Pół wieku po wydaniu tegoż singla ukazuje się jego wznowienie w formie czteroutworowej EP-ki. Rozpoczyna ją singlowa wersja tytułowego utworu, która nagle urywa się w pozycji 2:45 (na płycie utwór ciągnie się dalej). Można to potraktować jako swoisty żart muzyczny. Charakterystycznym elementem tego utworu są szybkie partie fortepianowe grane przez jazzowego pianistę Keitha Tippeta, który gościnnie udzielał się na płytach „In The Wake of Poseidon”, „Lizard” oraz „Islands”.

Prócz oryginalnej singlowej wersji na EP-ce znalazły się jeszcze dwie wersje tytułowego numeru: koncertowa z ubiegłego roku (zarejestrowana w Toronto 14 września 2019 roku) oraz alternatywny miks zmontowany w ubiegłym roku przez Davida Singletona na podstawie ścieżek z oryginalnego nagrania z 1970 roku. Wersja koncertowa brzmi nieco dziwnie. Choć Jakko Jakszyk próbuje wokalnie naśladować Grega Lake’a z raczej przeciętnym skutkiem, to całości dopełniają ciekawe partie saksofonowe Mela Collinsa (których w oryginale nie było). Całość uzupełnia instrumentalny „Groon” – utwór, na który zabrakło już miejsca na „Poseidonie”, lecz znalazł się on w koncertowym repertuarze zespołu z okresu 1971/72.

Zachowana została oryginalna okładka singla, a EP-kę wydano w dwóch formatach: jako krążek CD (tradycyjny rozmiar 5 cali) oraz jako winyl w nieco nietypowym formacie 10 cali i obrotach 33 i 1/3. Ten zabieg jest trochę marnotrawstwem miejsca (16 minut muzyki przy takiej prędkości obrotowej przed laty spokojnie mieściło się na krążkach 7-calowych). Plusem tego nietypowego formatu jest jednak to, że takie wydawnictwo lepiej prezentuje się na półce.

Na odwrocie okładki winyla, a w środku ecopacka CD wydrukowany został tekst tytułowego utworu. Zachowano też po części numer katalogowy oryginalnego wydawnictwa (singiel z 1970 roku wydanie Islands: WIP 6080, EP-ka CD: KCCD 6080, EP-ka 10”: KCEP 6080).

Podsumowując, jest to prawdziwa gratka dla kolekcjonerów i fanów grupy King Crimson. Gdyby nie pandemia koronawirusa, to mogłaby się ona ukazać na Record Store Day (który pierwotnie był planowany na 18 kwietnia, zaś potem przesunięty na 20 czerwca i rozbity na kilka osobnych wydarzeń). A tak to mamy regularne, choć dość nietypowe, wydawnictwo - takowymi od co najmniej dwóch dekad King Crimson zasypuje nas od czasu do czasu.

Paweł Świrek



..::TRACK-LIST::..

1. Cat Food 2:47
2. Cat Food (Live, Toronto 2019) 4:40
3. Cat Food (2019 Alternate Mix) 5:03
4. Groon 3:34



..::OBSADA::..

Robert Fripp - guitar, mellotron, devices
Greg Lake - vocals
Michael Giles - drums
Peter Giles - bass
Keith Tippett - piano
Mel Collins - saxes, flute
Peter Sinfield - words




https://www.youtube.com/watch?v=XmqokeqlDJM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Definately, at least to me, an improvement over their debut, this was finally the EARTH BAND that found their sound. No more of that New Orleans-type of stuff here, this is definately a more progressive album. Having been familiar with "Solar Fire" for much longer than I had this one, I am amazed how several of the songs on this album reminds me of "Solar Fire". For example, "Meat", which features Chris Slade doing the same kind of drumming as he would later do on "Earth, the Circle Part 2". "Look Around", "Our Friend George" and "I'm Gonna Have You All" all sound like they could fit nicely on "Solar Fire". I really like some of those heavy guitar solo found on "Look Around". The band also did a couple more "down to earth" numbers here. One was "Down Home", with a rather down home feel, almost like The BAND. The other being "It's All Over Now, Baby Blue", a Bob DYLAN song which was pretty much what you expect on an EARTH BAND album up until 1975.

Also you get a re-recording of a MANFRED MANN Chapter III song, "One Way Glass" (originally on their 1969 debut), but of course this version has all the horns removed and done in the EARTH BAND fashion (including a Moog solo at the end). I own the American LP which has a black cover with the EARTH BAND logo (this was the first EARTH BAND album to feature that logo), rather than white like you expect on the British version on the Philips label. This is probably my second favorite EARTH BAND album outside of "Solar Fire".

Proghead



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Glorified Magnified (1972):
1. Meat 4:03
2. Look Around 5:10
3. One Way Glass 4:07
4. I'm Gonna Have You All 5:19
5. Down Home 3:17
6. Our Friend George 3:03
7. Ashes To The Wind 2:14
8. Wind 1:58
9. It's All Over Now Baby Blue 4:26
10. Glorified Magnified 4:40



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser, vocals
Mick Rogers - guitar, vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums



https://www.youtube.com/watch?v=Y7fdAgFNfnU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!